วิธีได้เจโตปริยญาน และบุฟนิวาสานุสติระลึก100อดีตชาติ

ดูกรอานนท์บุคคลผู้ไม่รู้ ไม่แจ้งไม่เข้าใจในพระ นิพพาน
ไม่ควรจะสั่งสอนพระนิพพานแก่ท่านผู้อื่น ถ้าขืน สั่งสอนก็จะพาท่านหลงหนทาง
จะเป็นบาปเป็นกรรมแก่ตน ควรจะสั่งสอนแต่เพียงทางมนุษย์สุคติสวรรค์สุคติเป็นต้นว่า
สอนให้รู้จักทาน ให้รู้จักศีล ๕ ศีล ๘ ให้รู้กุศลกรรมบถ ให้รู้จักปฏิบัติมารดาบิดา
ให้รู้จักอุปัชฌาย์อาจารย์ให้รู้จัก ก่อสร้างบุญกุศลต่างๆ

 

ธรรมนี้งามในเบื้องต้น ท่ามกลาง และที่สุด

 

กิจฺฉํ สทฺธมฺมสฺสวนํ
การฟังธรรมของสัตบุรุษเป็นการยาก

 

จุดเริ่มต้นสู่เส้นทางญานต่างๆ ตอนที่1

จากที่แทบไม่เข้าวัดมานานหลายสิบปีไปก็ผ่านๆไม่สนใจอะไร และเกิดมายังไม่เคยปฏิบัติธรรมที่วัดเลย วันนึงอายุประมาณ25ได้ก็ได้เข้ามาในธรรมวินัย ใต้ร่มกาสาวพัสตร์และคิดในใจบวชรักษาศีลสัก7วันคงพอ เพราะตอน20ติดเรียนปี3ไม่กล้าดรอปเรียนกลัวจะจบช้ากว่าเพื่อน โดยไม่รู้ว่าที่นี้ต้องปฏิบัติธรรมทั้งวันทั้งคืน นอนเพียง3-4ชั่วโมง ฉันวันละ1มื้อ7โมงเช้าและห้ามฉันอะไรหลังเที่่ยงวัน ผมก็ไปอยู่กุฏิห้อง4 คืนแรกนอนไม่หลับอยุ่ลานวัดสนทนากับพระรุ่นพี่แต่ละท่านปธ8 ปธ9สักพักท่านนึงร้องขึ้นพระธาตุเสด็จเวลา3ทุ่มมั้ง คือกลางคืนผมจำไม่ค่อยได้ คือดวงแสงสีขาวลอยแบบสโลโมชั่น ค่อยๆเคลื่อนเหนือกุฐิหลวงพ่อไปที่พระธาตุห่างกันประมาณ200เมตร แบบช้าๆค่อยๆลอยไปเป็นเวลา10นาทีได้ (เกิดมาไม่เคยค่อยๆลอยแบบช้าๆแสงขาวจ้า มีพระยืนเห็นประมาณ10รุปได้ บางท่านเอากล้องมาถ่ายและตัวผมก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายทั้งถ่ายรุปและวิดีโอแต่เปิดมาไม่เห็น แต่ยืนมองเห็นค่อยๆลอยไปถึงเจดีย์แล้วหายแวบไป ย้ำว่าลอยไม่ใช่พุ่งจากทิศนึงไปทิศนึง200เมตรใช้เวลาเป็นสิบนาที เกิดมาเพิ่งเคยเห็นครั้งแรกในชีวิต และพระที่บวชมาเป็น20พรรษาหลายท่านก็เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกเช่นกัน)นี่เป็นเรื่องแปลกที่เกิดขึ้นคืนแรกที่ผมบวชกำลังจะจำวัด วันที่สองสามก็เจ็บใส้จนแทบขาดใจ เพราะไม่เคยฉันข้าวตอน7โมงเช้าและต้องฉันข้าวจนหมดถึงดื่มน้ำได้เป็นเหมือนกันทุกรุปเป็นระเบียบ(ปกติตื่นสายกินเที่ยงและกลางคืนเป็นกิจวัตร)และงดกินอาหารหลังเที่ยงวันไปจนถึงอีกวัน ท้องใส้เจ็บแบบสุดๆเหมือนมีคนเอาขีมมาบีบฉันใดฉันนั้นไม่ว่านั่งนอนก็จะเจ็บตลอด ใจนึงคิดว่าจะไปหาหมอที่โรงบาล อีกใจนึงก็คิดว่าจะเสียความตั้งใจจะบวชให้ครบ7วันบริบูรณ์แบบนี้ก็ไม่ครบบริบูรณ์สิ ถ้าไปนอนโรงบาลดูจะไม่ครบหรือนับรวมเหมือนที่ตั้งใจ7วัน จึงฝืนอดทนอยู่ที่วัดปฏิบัติธรรมเท่าที่ทำได้

วันที่3-4 ผมก็กินยาเคลือบกระเพาะจะหายเจ็บบ้างแต่ฤทธิ์ยาหมดเมื่อไหร่จะกลับมาเจ็บทันที อาวุโสท่านก็แนะนำผมให้ไปปฏิบัติวิปัสนากรรมฐานบวชไม่นานต้องปฏิบัติเยอะๆอีกครั้งที่ผมต้องสู้โดยที่ไม่พร้อมเท่าใดนัก โดยที่ผมไม่รู้มาก่อนว่าวิปัสนากรรมฐานคืออะไรรุ้จักแต่นั่งสมาธิพุทธโธ ท่านก็บอกผมค่อยๆเดินทีละก้าว พิจารณาดูกระดูกเท้าในตนทุกย่างก้าวให้เห็นชัด และพิจารณา เราก้าวมาสู่ความแก่อีกก้าวแล้วหนอ...ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา.....และก้าวต่อๆไป เจ็บ ตาย พลัดพลาก เรามีกรรมเป็นของของเรา มันก็รู้สึกสลดใจบ้าง และคิดถึงบ้านบ้าง แต่เห็นกระดูกเท้าเล็กน้อย รางๆไม่ชัด ตกเย็น4โมง อาจารย์ก็มาสอบอารมณ์ให้ ก็บอกผมมีปีตินะ รุ้สึกร้อนยุบยับที่หลัง ให้ปลงไป และ อย่าคิดถึงบ้านมาก เราเกิดคนเดียวตายคนเดียว โดยที่ผมยังงงท่านรู้ได้ไง ผมก็น้อมรับฟังและพิจารณาในใจ นี่มันคือญานที่สามารถรู้ความคิดผู้อื่นนี่หว่า และได้ฟังเถระท่านอื่นๆสอบอารมณ์ โดยได้บอกหลวงพ่อว่าอดีตชาติเกิดเป็นอะไร ทำให้ผมยิ่งตกใจที่นี้คืออะไร ท่านเหล่านั้นล้วนเถระมาปฏบัติ1-2เดือนก่อนผมมา สามารถเข้าฌานดูอดีตชาติได้จริงหรอโดยตอบให้อาจารย์เชคอีกทีว่าใช่ไหม ผมมาใหม่งงกับงงอย่างเดียว

 

ฝึกไปเดี๋ยวรู้เอง

ฝึกไป เดี๋ยวรู้เอง คือ คำตอบของคำถามที่ผมเคยถามคนที่ระลึกชาติได้ว่า ช่วยดูให้ผมบ้างว่าชาติที่แล้วผมเกิดเป็นใคร

จากนั้น ผมก็เลยไม่อยากถามใครอีกเลย ตูทำเอง!

 

การสรรเสริญจากคนพาล กับการติเตียนจากนักปราชญ์ การติเตียนจากนักปราชญ์ประเสริฐกว่า การสรรเสริญจากคนพาลจะประเสริฐอะไร
(๒๖/๓๘๒) #โคทัตตเถรคาถา

 

ผมเป็นสมาชิกไม่ถึง 1 สัปดาห์ อยากจะเรียนถามว่าท่านเป็นพระหรือป่าว อีกเรื่องหนึ่ง
การที่เราเล่าในสิ่งที่เราได้สำเร็จเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ไม่ว่าจะเป็นฌาน กสิน หรือ อถิญญา จะทำให้เสื่อมมั้ย บางคนก็บอกว่าเสื่อม แต่ผมเข้าใจว่าถ้าสิ่งที่บอกเป็นความจริงก็ถือว่าไม่เสื่อม เพราะได้เกิดกับตัวจริง ๆ เพราะฉะนั้นเราสามารถบอกเล่าประสบการณ์กันได้ใช่มั้ยคับ เพราะเห็นว่าหลายคนไม่มาเล่าประสบการณ์ที่สำเร็จอภิญญา
ปล.ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะครับ ที่ถามมิได้มิเจตนาลบหลู่ผุ้ใด

 

เสื่อมไม่เสื่อมมันอยู่ที่ว่า
เราหลงไปยึดกับมันมากน้อยแค่ไหนครับ
ถ้าเหตุดีผลต้องดี
แค่นั้นเองครับ
ส่วนท่านที่ไม่มาเล่าประสบการณ์อภิญญา
นั่นอาจเป็นเพราะไม่เห็นสาระมั้งครับ อันนี้เดาเอานะครับ
ส่วนผมไม่มีอภิญญาเลยไม่มีอะไรเล่าครับ
ส่วนมากเน้นเข้ามาอ่านครับ

 

ยังรออยู่ครับ

 

บุคคลไม่ควรคำนึงถึงสิ่งที่ล่วงแล้ว
ไม่ควรมุ่งหวังสิ่งที่ยังไม่มาถึง
สิ่งใดล่วงไปแล้ว สิ่งนั้นก็เป็นอันละไปแล้ว
และสิ่งที่ยังไม่มาถึง ก็เป็นอันยังไม่ถึง
ก็บุคคลใดเห็นแจ้งธรรมปัจจุบัน
ไม่ง่อนแง่น ไม่คลอนแคลนในธรรมนั้นๆ ได้
บุคคลนั้นพึงเจริญธรรมนั้นเนืองๆ ให้ปรุโปร่งเถิด

 

"คนเขลาย่อมเข้าถึงครรภ์บ่อยๆ สัตว์ย่อมเกิดและตายบ่อยๆ ส่วนผู้มีปัญญา ถึงจะเกิดบ่อยๆ ก็เพื่อได้มรรคแล้วไม่เกิดอีก"

 

"พึงพิจารณาเนืองๆ ว่า วันคืนล่วงไปๆ บัดนี้เราทำอะไรอยู่"

 

***สงสารวัฏ...วิชชาที่หนึ่ง(พระศาสดาตรัสรู้)..บุพเพนิวาสานุสสติญาณ***

***บุพเพนิวาสานุสสติญาณ****
เรานั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ ผุดผ่อง ไม่มีกิเลส
ปราศจากอุปกิเลสอ่อน ควรแก่การงาน
ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว อย่างนี้แล้ว
ได้น้อมจิตไปเพื่อ
บุพเพนิวาสานุสสติญาณ
เรานั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ ผุดผ่อง ไม่มีกิเลส
ปราศจากอุปกิเลสอ่อน ควรแก่การงาน
ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว อย่างนี้แล้ว
ได้น้อมจิตไปเพื่อ


บุพเพนิวาสานุสสติญาณ

เรานั้นย่อมระลึกชาติก่อนได้เป็นอันมาก
คือระลึกชาติได้หนึ่งชาติบ้าง
สองชาติบ้าง
สามชาติบ้าง
สี่ชาติบ้าง
ห้าชาติบ้าง
สิบชาติบ้าง
ยี่สิบชาติบ้าง
สามสิบชาติบ้าง
สี่สิบชาติบ้าง
ห้าสิบชาติบ้าง
ร้อยชาติบ้าง
พันชาติบ้าง
แสนชาติบ้าง
ตลอดสังวัฏฏกัลป์เป็นอันมากบ้าง
ตลอดวิวัฏฏกัลป์เป็นอันมากบ้าง
ตลอดสังวัฏฏวิวัฏฏกัลป์เป็นอันมากบ้าง

ว่าในภพโน้น
เราได้มีชื่ออย่างนั้น
มีโคตรอย่างนั้น
มีผิวพรรณอย่างนั้น
มีอาหารอย่างนั้น
เสวยสุขทุกข์อย่างนั้นๆ
มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น
ครั้นจุติจากภพนั้นแล้ว
ได้ไปเกิดในภพโน้น
แม้ในภพโน้นนั้น
เราก็ได้มีชื่ออย่างนั้น
มีโคตรอย่างนั้น
มีผิวพรรณอย่างนั้น
มีอาหารอย่างนั้น
เสวยสุขทุกข์อย่างนั้นๆ มีกำหนดอายุเพียงเท่านั้น
ครั้นจุติจากภพโน้นนั้นแล้ว
ได้มาเกิดในภพนี้
เราย่อมระลึกถึงชาติก่อนได้เป็นอันมาก
พร้อมทั้งอุเทส
พร้อมทั้งอาการ
ด้วยประการฉะนี้

พราหมณ์ วิชชาที่หนึ่งนี่แล
เราได้บรรลุแล้วในปฐมยามแห่งราตรี

อวิชชา เรากำจัดได้แล้ว
วิชชาเกิดแก่เราแล้ว
ความมืดเรากำจัดได้แล้ว
แสงสว่างเกิดแก่เราแล้ว
เหมือนที่เกิดแก่บุคคลผู้ไม่ประมาท
มีความเพียร
เผากิเลส
ส่งจิตไปแล้วอยู่ฉะนั้น
ความชำแรกออกครั้งที่หนึ่งของเรานี้แล
ได้เป็นเหมือนการทำลายออกจากกะเปาะฟองแห่งลูกไก่ฉะนั้น.

 

จุดเริ่มต้นสู่เส้นทางญานต่างๆ ตอนที่2

พระท่านก็บอกให้ผมรอสอบอารมณ์กับหลวงพ่อเดี๋ยวก็รู้เอง ผมก็งงๆบวชไม่นานขึ้นศาลาเยอะๆทำความเพียรเยอะๆไป ผมก็ทำตามพระรุ่นพี่บอก เดินจงกลม1-2ชั่วโมงปีติเกิดเห็นแสงเรือนรางและคิดถึงคนที่บ้านพ่อแม่ รุปสึกร้อนยุบยับที่หลัง เย็นนั้นประมาณ4โมงเย็นก็ถึงเวลาสอบอารมณ์ พระประมาณ20รุปได้ หลวงพ่อท่านก็เมตตาสอบอารมณ์ให้พระทีละรุป พระเถระประโยค9-ประโยค8 หลายๆท่านก็จะบอกหลวงพ่อว่าเข้าฌานเห็นอดีตชาติได้กี่ชาติ ผมก็งงใหญ่เค้าคุยอะไรกัน แล้วมันเป็นจริงหรอ หลวงพ่อจะถามชาติล่าสุดที่ดู ว่าชาติที่เท่าไหร่เป็นไร บางท่านก็บอกว่าเห็นจระเข้ เห็นคนป่าไม่แน่ใจว่าเป็นใครคับ หลวงพ่อก็จะแซวถามสิทำไมไม่ได้ ส่งจิตไปให้ยกมือได้ ถ้าคนไหนเป็นเรา หลวงพ่อท่านก็จะเข้าฌานตามดูให้ในทันที ณ ตอนนั้นเลย สามารถรู้ได้เหมือนอยู่ในเหตุการณ์ เพราะท่านมีญานทรรศนะอภิญญาแจ่มแจ้งเหลือเกินจะบรรยาย

จนมาถึงคิวผม หลวงพ่อก็นั่งสมาธิแปปนึง ไม่ถึง10วิ ท่านก็เริ่มบอกผมว่าเดินเห็นกระดูกเท้าเรือนๆแล้วนะ เพ่งแรงขึ้นไปอีก แล้วอย่าคิดถึงบ้านเราเกิดคนเดียวตายคนเดียว ผมก็งงๆได้แต่ตอบคับ จนรอพระทุกรุปสอบอารณ์เสดเกือบ20รุป เราก็กราบหลวงพ่อ3ครั้งแยกย้ายไปพัก หรือบางคนก็ไปปฏิบัติต่อเลย

เชื่อไหมคับก่อนบวชผมไม่รู้เลยว่าเป็นพระต้องปฏิบัติธรรมขนาดนี้ ผมเองได้ซื้อหนังสือการตูนเกือบ10ไว้อ่านฆ่าเวลา เวลาไม่มีไรทำใจคิดแต่จะรักษาศีลให้ครบไปวันๆ7วันเดี๋ยวก็สึก ที่ไหนได้บวชเข้ามาผมแทบไม่ได้เปิดอ่านเลยแม้แต่เล่มเดียว พระรุ่นพี่ก็บอกให้ไปขึ้นศาลาเยอะๆบวชไม่นาน ก็คือให้ไปวิปัสนากรรมฐานเยอะๆนั่นเอง

 

"สังขารเป็นทุกข์อย่างยิ่ง บัณฑิตทราบเนื้อความนี้ตามความเป็นจริงแล้ว ย่อมทำให้แจ้งซึ่งนิพพาน เพราะนิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง"

 

มีวัดไหนสอน อภิญญาไหมครับ

มีวัดไหนสอน อภิญญาไหมครับ

 

สอนอภิญญาไม่มีคับ มีแต่สอนละกิเลส ส่วนอภิญญาเป็นผลพลอยได้เมื่อกิเลสเบาบาง

 

แจ่มครับ พี่ตั้ม

แจ่มครับ พี่ตั้ม

 

ตอนที่3

ผมก็วิปัสนากรรมฐานไปเรื่อยๆ ก็เกิดฌาน ญานทรรศนะเริ่มเปิดเห็นขั้นฌานในตัวแต่ละขั้น ปฐมฌานไปจนถึงเนวสัญญา คนที่ญานทรรศนะเปิดจะเห็นได้ หลวงพ่อท่านตอนสอบอารมณ์ก็ดูให้ ผมงงมานานจนเริ่มเห็นด้วยตนเอง ทุกอย่างมันมีจริงตามพระไตรปิฏกบอก ส่วนสีกาต่างก็เหมือนมารจิงๆบอกผมถ้าครบเดือนไม่สึก จะไปหา...ใหม่ โทรมาหาผมตลอด จนผมต้องปิดเสียงปิดเครื่องการ์ตูนไรที่ซื้อมาก็แทบไม่ไปแตะ ตั้งใจปฏิบัติอย่างเดียวนึกถึงหัวข้ออสุภกรรมฐานไปเรื่อยๆ จิตยกระดับสุงขึ้นเรวมาก ญานทรรศนะที่ไม่ค่อยชัดเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ สามารถเห็นฌานในตนแล้ว ตอนนี้ก็เริ่มส่องดูอดีตชาติของตน ผมมองยังไงก็มืด หลวงพ่อก็บอกติดสงสัย ผมน้อมจิตปลงเป็นอาทิตย์ก็ไม่หลุด อยากเห็นก็เป็นโลภะมืดอีก ตอนนั้นพระมหาปธ.8สองท่าน และปธ9หนึ่งท่าน ทำไปได้เกือบ10รอบแล้ว คือดูอดีตชาติ100ชาติไป8รอบได้ ผมยังไม่กะเตื้องก็ไปปั่นฌานเรื่อยๆ วันนึงก็เห็นเหมือนคลื่นเหมือนใบพัดเครื่องบินรอบจัดๆยกกำลังสิบได้ ผมตกใจลืมตามาก็ยังเห็นอฐิฐานปลง ตอนนั้นเดินไปถามพระรุ่นพี่อยุ่ที่นี่4พรรษาได้(ท่านนี้ไม่ได้สอบนักธรรมอะไร) ถ้าเข้าฌานแปปนึงบอกธรรมจักรจิตอยากก้าวข้ามบุฟเพแล้ว ผมก็งงผมยังไม่ได้ส่องบุฟเพเลย โยนิโสมนสิการรุปคลื่นหมุนกับธรรมจักร8ซี่หมุนรอบจัดสุดยอด มันเป็นภาพที่ผมเห็นในสมาธิได้เลย แล้วผมเข้าใจละรุ่นพี่นี่ก็ไม่ธรรมดาจริงๆ สามารถเห็นสิ่งที่ผมเห็นในสมาธิได้เช่นกัน ก่อนนั้นท่านก็เคยเตือนผมปลงไตรลักษณ์แข็งๆอย่าทำเป็นเล่น นั่นก็อีกเหตุการณ์ที่สัญญาเก่าผมขึ้นผมปลงแทบไม่ลง ต้องน้อมจิตถึงความหมายไตรลักษณ์ของพระบรมศาสดามันทำให้คนบรรลุได้เลยในสมัยก่อน และตัดภพตัดชาติได้เลยไม่ใช่ของเล่นจริงๆ สิ่งต่างๆเป็นเหมือนลมหมอก จับต้องไม่ได้ไม่มีจริง บุคคลตั้งใจจะจับหมอกย่อมจับไม่ถูกไร เพราะทุกอย่างตกอยู่ในอำนาจไตรลักษณ์ กิเลสสันดารมันอยู่ในกาย ไม่ดับเองใครเล่าจะดับให้เราได้

 

ตอนที่4

ดึกคืนหนึ่งผมก็เดินไปสนทนาธรรมกับพระเถระท่านนึง ท่านเดินจงกลมอยุ่ใกล้ๆกับทางเข้าวัด ผมเดินไปสักพักท่านจบรอบวิปัสนากรรมฐานก็มาสนทนากับผม และบอกว่าตรงนี้เป็นทางสามแพ่งทางผีผ่าน ผมก็ไม่ค่อยเชื่อท่านก็เรียกผมไปยืนตรงนั้นดูถ้าไม่เชื่อ พระเถระก็ถามผมเห็นเปรตไหม ผมก็บอกไม่เห็นคับ แต่รุ้สึกหนักๆหัวละ (ญานทรรศนะผมยังไม่เปิดดีนั่นเองตอนนั้น) ผมก็แผ่เมตตาอุทิศบุญไปก็เบาหัวลง เปรตมาขอบุญ ผมก็ถามว่าทำไมเค้าถึงเกิดเป็นเปรตเฝ้าอยุ่วัด พระเถระก็บอก ก่อนนั้นเปรตตนนี้ เค้าได้เคยเป็นคนงานก่อสร้างวัด(ไม่ถึง20ปี) เป็นคนงานก่อสร้างวัยรุ่นได้ขโมยปูนและเหล็กของวัดขาย ไม่นานก็ตายและมาเป็นเปรตเฝ้าวัด เปรตตนนี้พระแผ่บุญให้ก็ได้รับเพียงเล็กน้อย ต้องให้ญาติพี่น้องเค้าบวชหรือทำบุญให้ถึงจะหลุดเร็ว ผมก็พยายามฟังแต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเพราะสงสัยอยุ่

พอตกดึกผมก็กลับห้อง กำลังจะนอนมาเลยคับ เงาดำๆคล้ายเงาคนแต่สูงมากขายาว รอบกายมีแสงขาวนวลๆริบรี่ ผมมองไปดึงสติได้แล้วรีบกำหนดจิตปลงไตรลักษณ์ เชื่อไหมว่าได้ยินเสียงกรีดร้องแสบหูมากมันเป็นเสียงเดียวยาวและดังขึ้นเรื่อยๆชนิดที่แก้วหูแทบรับไม่ได้หัวใจผมแทบหวาย กลัวสุดขีดจิงๆไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อนในชีวิตเลย และเป็นการเผชิญหน้าเดี่ยวๆ ไม่มีใครอยุ่เป็นเพื่อน เหมือนเค้าจะตามมาตอนผมไปยืนเล่นทางสามแพ่งหรือทางผีผ่านเมื่อตอน2-3ทุ่ม และผมยังติดสงสัยเพราะไม่เห็นอะไร

ผมก็ไม่กล้าบอกใครมาก กลัวเค้าหาว่าผมมโน ผ่านไป1-2วันมั้ง พระเถระท่านอีกท่านนึงปธ.8แล้วเป็นครูสอนบาลีด้วย เจอกับตัวเลยนอนๆอยุ่กุฏิชั้น3เปิดหน้าต่างนอน กลางดึกรุ้สึกหนาวเลยยื่นมือออกไปเพื่อจะปิดหน้าต่าง เดชะบุญมีมือยื่นมาดึงจากนอกหน้าต่าง ซึ่งไม่มีที่ยืนได้ แต่มีมือมาได้ยังไง พระเถระท่านรีบชักมือเข้าแล้วรีบปิดหน้าต่าง อีกวันมาป่วยเลย บอกหลวงพ่อ หลวงพ่อก็บอกเออในวัดมีเปรตอยุ่3ตัวนั่นแหละ เมื่อก่อน(ไม่ถึง10ปี)ไอ่คนขับรถที่ชอบมาวัดกับลูกพี่เค้า มาถึงวัดก็เข้าไปห้องเก็บของวัดไปเอาของสังฆทานและของใช้ต่างๆที่ญาติโยมถวายให้ทางวัดเอากลับไปบ้าน ใช้เองด้วยขายด้วยมั้งผมไม่แน่ใจ หลวงพ่อก็เคยถามเอาของวัดหรอบอกไม่ได้เอา แต่ที่บ้านคนขับรถคนนี้ของวัดมีอะไรที่บ้านมันมีหมด ก็ไม่รู้จะว่ายังไงไม่นานก็ตายพร้อมกับภรรยาทั้งที่อายุยังไม่มาก และมาเป็นเปรตเฝ้าวัดแบบนี้ อีกอย่างคนขับรถนี้ไม่ได้นับถือศาสนาพุทธ นับถือศาสนาอื่น

และก็บอกพระเถระประโยค8ท่านนั้นไปกวดน้ำ สวดเมตตัญกรณีแผ่นบุญไปเปรตมาขอบุญ เห็นท่านมารักษาศีล ปฏบัติวิปัสนากรรมฐานละกิเลสเป็นบุญใหญ่ เปรตอดอยากปากเล็กเหมือนรูเข็ม หิวโหยมากคอยหาโอกาสมาขอบุญจากพระปฏิบัติหลายรุปแล้ว