เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ตอนที่จะกดโพสต์ตอบ. ข้างๆจะมีปุ่ม อัปโหลดไฟล์ ให้กด แล้วเลือกไปที่รูปที่ต้องการครับ. แล้วค่อยกด ปุ่มโพสต์ตอบ ลองดูครับ

 

ส่วนผมส่วนใหญ่จะนั่งสมาธิวันละ5นาทีหลังสวดมนต์กว่าจะฝึกถึงระดับสูงคงอีกนานกว่าหลายๆท่านแน่ๆ

 

ได้รับพระแล้วครับ ช่วงบ่ายโมง

 

อย่ากังวลครับท่าน เวลาทำเราก็แค่ตั้งใจทำ อย่าคิดอะไรมากกว่านั้น คิดถึงสิ่งทีเรากำลังทำในขณะนั้น มีสมาธิ คิดแค่ให้ทุกอย่างในตัว โดยเฉพาะที่อยู่ในหัวให้มันสงบ ไม่ฟุ้งซ่าน เอาที่สังขารเรารับไหว จะกี่นาทีไม่ต้องสนใจคับ เอาแค่นี้ พอถึงช่วงระยะเวลาที่เหมาะสม (แล้วแต่คน ไม่เหมือนกัน) จิตจะพัฒนาเองครับ เราแค่มองและระวังอย่าให้ฟุ้งก็พอ ไม่ต้องไปทำอะไรครับ ถ้าเราไปคิด ไปปรุงแต่ง จิตมันไม่ไปไหนครับ นั่งแล้วจิตสงบแค่ 1 นาที จะมีค่ามากกว่านั่ง 1 ชั่วโมงแต่จิตฟุ้งไปไหนต่อไหนอีกครับ ^__^

 

เคยคุยกับพี่วันว่ามีเรื่องผีมาเล่า ที่จริงเรื่องผีนี่มีมานานแล้วถึงบัญญัติไว้ห้ามพระทำผีหลอก 555
เรื่องแรกบางท่านอาจเคยอ่านแล้วเพราะผมเคยโพสท์ไว้อีกห้องหนึ่งช่วงพี่วันเริ่มตั้งกระทู้พอดีท่านใดอ่านซ้ำก็ขำๆไปนะครับ

เรื่องนี้เกิดขึ้นราวสี่,ห้าปีมานี้ครับแต่เพิ่งได้เอามาเขียนเล่าสู่กันฟังเป็นเรื่องของน้องสะใภ้ทำงานเป็นพยาบาลที่รพ.เอกชนเก่าแก่อายุนับร้อยปีแห่งแรกของจังหวัดเป็น รพ.ในสังกัดของสภาคริสจักรครับ ตั้งมาก่อนรพ.รัฐหลายสิบปี เป็นที่รู้กันว่าอาชีพพยาบาลนี้ต้องอยู่เวรสลับกัน เวรกลางวันไม่มีอะไร แต่กลางคืนมักจะเจอดี น้องสะใภ้ไม่เคยพูดเรื่องลี้ลับลึกลับกันเลยจนเมื่อวันเกิดหลานปีที่ผ่านมาผมถามว่าอยู่รพ.เคยเจออะไรแปลกๆบ้างมั้ย ตอบมามีซิพี่ทำไมจะไม่มีทำเสียงสูง อย่างเวรกลางคืนเวลาเข้าห้องน้ำดึกๆ นี่บางทีเข้าไปแล้วได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินกระแทกรองเท้าส้นสูงตามเข้ามาแล้วมาเปิดประตูห้องข้างๆ เรียกก็ไม่ตอบออกห้องน้ำมาดูก็ไม่มีใครรีบเดินมาถามพี่ที่เข้าเวรด้วยกันว่าเข้าห้องน้ำรึป่าว พี่เขาบอกไม่ได้เข้าอ้าวแล้วเสียงใครปิดประตูใครกดชักโครกห้องข้างๆ 555

ถามน้องสะใภ้ไปว่าแล้วแก้ยังไงตอบมาว่าถ้าจะเข้าห้องน้ำต้องทำเสียงดังๆ ก่อนปิดประตูกระแทกให้ดังๆ แรงๆ เหมือนข่มขู่คู่ต่อสู้ว่าฉันเอาจริงนะ 555 น้องสะใภ้บอกวิธีนี้ได้ผลอยู่นะจะไม่มีเสียงอะไรตามมา แต่ถ้าเข้าไปเงียบๆนี่จะโดนตลอด ถามต่อว่าเจออะไรอีกนอกจากห้องน้ำ น้องสะใภ้บอกว่ามีตรงทางเดินจะทะลุไปอีกตึกด้านหลังและมีห้องน้ำพิเศษที่จะเอาคนไข้ไปเก็บฉี่จะติด ออดเสียงนิ้งหน่องเตือนเวลาคนไข้เข้าเดินผ่านประตูไปมา ช่วงกลางคืนมักจะได้ยินเสียง นิ้งหน่องดัง แบบว่าฉันมาแล้วนะแต่ไม่มีคนมองไปมีแต่อากาศธาตุและความว่างเปล่า บางครั้งเวลานั่งคุยกันที่โซฟาซึ่งจัดชุดหันหน้าเข้าหากันก็จะมีเสียงนิ้งหน่อง ดังขึ้นมาจากทางเดินตึกหลังแต่ไม่มีเสียงรองเท้านะครับ แต่มีความรู้สึกเหมือนมีคนเดินผ่านทุกคนต่างก็เงียบมองหน้ากัน แล้วสักพักก็จะมีเสียงออดสัญญาณนิ้งหน่องดังขึ้นที่ทางเดินเข้าออกประตูหน้าทุกคนต่างปลอบใจว่าเป็นกริ่งเสียเซนเซอร์คงจะรวน

แต่ที่หลอนกว่านั้นคืนหนึ่งมีเสียงออดสัญญาณประตูกระจกทางเข้าด้านหน้าเปิดด้วย ประตูเป็นแบบเลื่อนเข้าด้านข้างไม่ใช่แบบผลักทุกคนที่กำลังคุยกันมีเสาบังเป็นมุมอับเมื่อชะโงกหน้าไปก็เห็นว่าประตูเลื่อนออกค้างไว้ครึ่งบานขนาดตัวคนเดินออกได้ทั้งที่หัวค่ำยังปิดสนิทอยู่แล้วมองออกไปไม่มีคนเข้าออกด้วย เงียบกริบใจหล่นที่ตาตุ่มกันหมด แต่ก็พูดปลอบใจกันในแง่ดีว่าอาจเป็นลมพัดๆ แต่ลมอะไรจะดันประตูเลื่อนได้แถมข้างนอกยังไม่มีลมซักนิด สรุปว่าคืนนั้นเป็นคืนที่ชุดเวรรักกันเหนียวแน่นแบบไปไหนไปกันไปห้องน้ำกันทีละสามคนละครับ555

เรื่องนี้เป็นที่กล่าวขวัญในเวรกลางวันถามกันเป็นใครในอดีต แต่พอตกเวรกลางคืนเงียบไม่มีใครถามซักคน 555 แล้วผมก็ถามไปว่ามีใครทำอะไรกันมั่งน้องสะใภ้บอกว่าที่นี่เป็น รพ.ในเครือคริสจักร ผอ.เคร่งครัดห้ามแขวนพระอะไรทั้งนั้น แต่มี ผู้ช่วยพยาบาลที่เป็นผู้ชายเคยแอบเอาขนมมาเซ่นนอกห้องวันนั้นจะเงียบไม่มีเสียงดังให้สะดุ้งผวา ผมก็ถามว่ามีดหมอหลวงพ่อจ้อย วัดศรีอุทุมพร จ.นครสวรรค์ ที่แวะบูชาที่วัดท่านคราวไปงานแต่งญาติมีอยู่มั้ย น้องสะใภ้บอกว่ามีอยู่ เลยแนะนำให้เอาใส่กระเป๋าหิ้วติดตัวไป ถามดูว่ามีเจอแบบเดิมอีกมั้ยน้องสะใภ้บอกว่าตั้งแต่เอามืดติดกระเป๋าปีกว่าแล้วไม่เคยเจออีกเลย และหลังจากที่โดนหลอนยกใหญ่ไม่ถึงปีก็ครบวาระเปลี่ยน ผอ.คนใหม่ท่านให้อิสระต่างคนต่างก็ขนของดีใส่มาจัดเต็มกันละครับ 555 ผมเองก็เช่ามาเล่มหนึ่งพร้อมกันเป็นรุ่นปี 47 ใครมีของหลวงพ่อจ้อยผมว่าดีที่เดียวครับท่านสืบสานการสร้างมีดจากปรมาจารย์สายหลวงพ่อเดิมครับ

ส่วนเรื่องนี้เป็นเรื่องของคุณครูสมัยรุ่นคุณพ่อคุณแม่จะนิยมรับราชการอาๆป้าๆหลายคนแต่มีคุณป้าผมท่านหนึ่งสอบเป็นคุณครูได้ผู้สอบบรรจุได้ปกตินี่คนใหม่นี่ก็จะต้องไปรอบนอกก่อนแล้วถึงขยับมาอยู่ในเมืองครับ ท่านไปสอนที่แรกคือ จ.เชียงราย บ.ห้วยขี้เหล็ก กิ่งอ.เวียงชัย สมัยนั้น สมัยนี้เป็นอำเภอไปแล้วครับ ท่านเล่าให้ฟังว่าชาวบ้านยืมตังกันแค่ 600บาท แต่คนทวงๆแล้วทวงเล่าคนยืมตังก็ไม่ยอมจ่ายซักทีนานวันเข้าเกิดเป็นความแค้นสะสมเหมือนกับว่าจะถูกโกงด้วยความแค้นของเจ้าหนี้วันหนึ่งจึงลากเอาขวานไปฟันลูกหนี้จนตายตัวคนฟันเองติดคุกไป แล้วคนตายก็ทำพิธีเผาไป

แต่เรื่องยังไม่จบครับเพราะหลังจากเผาเสร็จคนที่หมู่บ้านเวลากลับบ้านค่ำจะเห็นเงาเหมือคนตายเดินในหมู่บ้านโดนกันทั้งหมู่บ้านดึกๆจะได้ยินเสียงหมาหอนรับกันเป็นทอดๆ เสียงหอนที่ทอดรับกับเหมือนคนเดินรอบหมู่บ้านเรียกว่าเฮี้ยนมากๆ เอาพระมาสวดถอนก็ยังมีอยู่ตลอด จนหัวค่ำไปแล้วชาวบ้านไม่มีใครออกจากบ้านไปไหนมาไหนกลางคืนละครับเป็นเดือนคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านเลยปรึกษากันๆว่าต้องทำพิธีอีกครั้ง โดยคราวนี้เอาตอกไม้ไผ่มาสานเป็นรูปแทนคนตายใส่เสื้อผ้าจัดพระมาสวดเหมือนมีศพจริงๆจนถึงขั้นตอนเผาครับเรียกว่าเป็นพิธีแปลกที่ท่านบอกเพิ่งเคยเห็นแต่ได้ผลครับไม่มีการหลอกหลอนกันอีกต่อไป

ส่วนอีกเรื่องหนึ่งที่ท่านแปลกใจมาถึงทุกวันนี้วันหนึ่งท่านจะกลับบ้านท่านต้องนั่งรถกลับเชียงใหม่โดยกลับวันเสาร์เช้าตี5เห็นคนร่างสูงใหญ่เป็นเงาๆเดินนำเดินเร็วมากเดินตามไม่ทันท่านบอกว่ากลัวคนไม่รู้มาทำร้ายจึงตะโกนไปว่านั่นใครนี่ครู แต่ก็ไม่ยอมหยุดเดินระยะทางจาก รร.มาถึงถนนใหญ่ราวครึ่งกม.มีไฟถนนสลัวๆเป็นช่วงๆชายสูงใหญ่เดินข้ามถนนแล้วท่านก็ข้ามถนนพอข้ามไปท่านเหลียวไปปรากฏว่าชายดังกล่าวหายไปแถวนั้นมีบ้านห่างอยู่ 4-5 หลังครั้งแรกท่านคิดว่าเป็นคน ต่อมาท่านมาคิดได้ว่าไม่น่าใช่คนบ้านคนไกลถนนพอควรไม่น่าเดินเร็วขนาดนั้นอาจเป็นเจ้าที่หรือเจ้าบ้านพักครูมาช่วยกันภัย

ท่านมาครั้งแรกท่านจุดธูปไหว้เจ้าที่โรงเรียนบอกกล่าวเลยครับ ส่วนบ้านพักครูนี่ก็เป็นบ้านที่ชาวบ้านสร้างให้หลวงเป็นบ้านไม้มีเสาตกน้ำมันหนึ่งต้นมีผ้าแพรหลากสีมัดท่านบอกว่านอนก็นอนปกติสบายครับ

เรื่องผีหลอกเกี่ยวกับบ้านมีอยู่ครั้งเดียวท่านเล่าว่ามีพายุเข้าไฟฟ้าดับเลยจุดเทียนกันบ้านพักกันสามคนครับสักพักก็ได้ยินเสียงโป๊กๆที่กระจกพอตั้งใจฟังก็เงียบไปสักพักก็มีเสียงเหมือนคนเคาะกระจกอีกโป๊กๆๆ ครูรุ่นน้องที่อยู่ด้วยกันอีกสองคนถึงกับหน้าถอดสีท่านบอกว่าไม่ต้องกลัวต้องไปดูให้เห็นดำเห็นแดงกันไป แต่ที่จริงใจนี่ก็กลัวมากแต่ก็ต้องนำทีมไปเอาไปฉายดูห้องที่เป็นต้นเสียง หลังจากดูอยู่สักพักจึงถึงบางอ้อว่าเมื่อฝนตกใส่รังเจ้าแมงพวกแมงเม่าแมงมันจะออกมาเล่นไฟ เมื่อประจวบกับมีลมฝนไฟดับก็จะมาเกาะที่หน้าต่างกระจกที่มีแสงเทียนสว่างลอดสว่างไปทางกระจกคราวนี้เจ้าตุ๊กแกบ้านนั้นมีตุ๊กแกครับ55 จึงมาคาบแมงมันและพยายามเอาฟาดกับกระจกให้แมงมันสลบหนีไม่ได้ เมื่อดูจนรู้แน่จึงกลับมานั่งล้อมวงคุยกันใต้แสงเทียนแต่ละคนก็เล่ากันว่าคิดว่าเป็นโน่นเป็นนี่เจอดีซะละมั้ง คุยกันฮาน้ำตาเล็ดละครับ
ใครเจอได้ยินแบบนี้ก็อย่าเพิ่งวิ่งป่าราบเดี่ยวอาจมีเรื่องฮาๆตามมาครับ 555

มีดนี่ผมชอบครับมีตังก็เก็บบ้างแต่ไม่มีของรุ่นเก่าและพกแค่อันเดียวมีดพับปอกผลไม้ให้พระท่านลงให้เอาติดรถไว้ครับผมว่าแค่นี้พอละ

 

กลับจากการต่อสู้ความร้อนในสนาม
เปิดกระทู้ เจอะเรื่องเล่าจากท่านอัคฯ
อ่านเพลิดเพลิน ชุ่มฉ่ำใจ คลายร้อน
ทั้งกายใจทันใด ขอบพระคุณที่ทำให้
สมาชิกคลายเหงายามผมไปมีความสุข
เล็กน้อยกับเพื่อนฝูง ไม่ให้ถูกเพื่อนทิ้ง

เป็นเรื่องผีที่ ไม่ต้องมีคอมเม้นท์ใดติดปลายนวม
เพราะเล่าได้สนุก อ่านสบายบันเทิงใจทุกบรรทัด

ผมขอนำเข้าเรื่องราว"ตะนาวศรี"ก่อนตอบหรือคุยโพสท์
ที่เหลือขอยกยอดไปพรุ่งนี้เช้า รอจิ้มเรื่องชั่วครู่ครับ

 

เพิ่งจะประจักษ์แก่ใจเมื่อวัยล่วง 60 แล้วนี่เองว่า อาการ "ลงแดง" เป็นเช่นไร ของที่เคยเสพ มิได้เสพ เฮ้อ!!!

 

1 เป็กไปครับพี่หมื่นยิ่ง

 

สู้ๆครับคุณมากิ

 

สู้ๆครับคุณมากิ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...อา...น้ำต้มพลังโสมจากแม่นางรุกขเทวีตีนป่าหิมพานต์ช่างมหัศจรรย์แห่งสมุนไพร...เสียดายแม่น่าใส่เป้ให้ผมสัก2-3หัว
__________________________________________________

ผมโบกมือให้หนุ่มกรุงกระดูกเปราะที่กำลังเพาะตัวเป็นกระดูกเหล็ก ปรี่ไปเอาไออุ่นจากกองไฟที่ก่อใหม่ลุกโชน ความร้อนแห่งเตโชขับไล่ไอหนาวทุกรูขุมขนออกไปเหมือนตะเพิดเห็บเหาจากตัวหมา...

คุณนงตระเตรียมอาหารให้ทุกคนแทนบักสม ไม่มีการพูดคุยให้เปลืองเวลา เราต้องรีบข้ามน้ำเพื่อชิงความได้เปรียบเสมือนชิงดำในเกมสนุ้ก

อาหารถูกกระเดือกแบบลิ้นกระดาษทราย น้ำลายจระเข้ ไม่รู้รสชาติปราศความละเลียด แทบจะยกทั้งกระป๋องเทใส่ปาก กลั้วคอด้วยน้ำต้ม ตามด้วยน้ำโสม เป็นอันเสร็จสิ้นมื้อเช้า แว่บทำธุระส่วนตัวเล็กน้อย ชีวิตเดนตายก็พร้อมลุย...!

"พอเดินไหวมั้ยครับ?"...ผมถาม คุณชาติพยักหน้ายิ้มสู้

"ไปได้ อย่าห่วง แต่ช่วงแรกต้องช้านิด ขายังแกว่งๆ"

"สม ประกบคุณชาติ อย่าอยู่ห่าง"...เราทิ้งแค้มป์ เก็บของติดมือตรงไปแม่น้ำ เหวี่ยงขยะลงสายธาราให้พระแม่คงคากวาดทิ้ง!

แม่น้ำเส้นนี้ กว้างเอาการ จากที่พวกเรายืนไปอีกฝั่งต้องมีอย่างต่ำ 20-30เมตร...ผมกับคุณนงลอยคอข้ามได้ แต่3ชีวิตที่เหลือ หมดสิทธิ์

"เดินตามลำน้ำไป"...ผมกับลุงพรานพูดขึ้นเกือบพร้อมกัน...ริมฝั่งน้ำสูงๆต่ำๆเดินลำบาก เหล่าจตุบาทแห่งดงดิบก็เริ่มออกหากิน พวกมันส่วนใหญ่ มุ่งมาที่ฝั่งน้ำก่อนออกล่าเหยื่อ เติมความสดชื่นเหมือนคน

เจ้าภูเขาเคลื่อนที่ขนาดย่อม คือสิ่งพึงระวังอย่าเจอะเจอพวกมัน... อันตรายมากกว่านักล่าคนเถื่อนหลายเท่า

ลุงพรานนำเราออกห่างแนวน้ำ เดินขนาน อาศัยสายน้ำด้านซ้ายมือเป็นเส้นบังคับ คอยหลบเลี่ยงฝูงสัตว์ป่าทุกชนิดเป็นระยะ เป็นเวลาที่ไม่สมควรเปิดแนวรบหลายด้าน มีอาหารกระป๋องพอหลายมื้อ อย่าหาเรื่องทำปาณาฯเพิ่ม เท่าที่ผ่านมาก็บาปสั่งสมใช้ไม่หมดไปอีกหลายชาติ

ผมอดคิดไม่ได้ว่า การที่องค์ปู่ถูกเกี่ยวเชือกร่มขาด น่ามีหมายความ2นัย...

นัยแรกท่านเตือนภัยร้าย...นัยที่สองท่านอยากหลับตาไม่ขอยุ่งเกี่ยว วิถีปาณาฯที่พวกเราเลี่ยงไม่ได้

ท่านปล่อยให้วิถีสัตว์โลกดำเนินไปตามกรรม ใครก่อกรรมใดก็รับเอาไป ทั้งดี-ชั่ว

ลุงพรานสำแดงฝีมือนำทางราวกับ สมิงเฒ่าขอไว้ลายทิ้งทวน นำเราลัดเลาะหลบหลีกอันตรายทุกประเภท สัตว์ป่าชนิดใดจะโผล่โฉม แกเห็นก่อนทั้งสิ้น...หมี,หมูป่า,เก้ง กวาง กระทั่งเสือโคร่งก็เห็นไกลๆ ไม่มีโขลงพญายักษ์ใหญ่ไพรเถื่อน

หมู่นักล่าคนเถื่อนเดนตาย ก็ไร้วี่แวว!!!

คุณชาติอาศัยไม้กระบองคุณนงยันตัวต่างไม้เท้า เดินตามหลังผมทันตลอด...ในใจผมเคยปรามาสหนุ่มกรุงเมื่อคราวปะหน้าหนแรกว่า ท่าทางเหมือนกระเทย เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ จะเดินป่าไหวเร้อ?...

นาทีนี้ยอมรับกับตัวเองอีกทีว่า...คิดผิด!

ผมคิดหลายอย่างผิดๆอยู่เรื่อย ในเรื่องคนกับป่า แต่ภาวนาอย่าคิดผิดเรื่องคนเถื่อนนักล่า กับการหาทางข้ามสายน้ำให้พ้น

ลุงพรานนำเราวกเข้าหาริมตลิ่ง ชี้ให้ดูลำน้ำที่สอบแคบลง ผมพยักหน้าชวนลุงลงไปสำรวจกัน...

"ตรงนั้นเป็นหาดเล็กๆ น่าสนใจ"...ผมว่าอย่างพอใจกับสภาพที่เห็น มันดูดี ปลอดภัย

เราไถลตัวลงจากตลิ่งลงไปหา หน้านี้น้ำไม่หลาก มันไหลเซาะแนวหินกลางน้ำ ทำให้เกิดเกาะแก่งเล็กๆ ใต้แนวหิน มีสันดอนทรายงอกเป็นเกาะกลางน้ำ มีช่วงให้ลุยข้ามได้เป็นระยะ แต่ละช่วงไม่กว้างมาก ช่วงสุดท้ายที่จะข้ามไปยังอีกฝั่ง ดูจากตรงนี้น่าแคบไม่เกิน7-8เมตร

"นายทหาร ระวัง"...ลุงชี้ให้ดูทางขวามือ

ไอ้เข้ของจริง ไม่ใช่ไอ้โขง...นอนอาบแดดอย่างเกียจคร้านสบายอารมณ์อยู่นั่น!

ไม่มีตัวเดียว ดันมีเป็นสิบ!!!

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

ผมตาเหลือก ตาพอง ถอยกลับขึ้นตลิ่งพร้อมพรานเฒ่า คำณวนสมการแสนหนักใจ ถ้าข้ามช่วงตรงนี้ พวกเราทุกคนเร็วพอ

เหลือแต่คุณชาติ จุดที่ต้องข้ามห่างฝูงมฤตยูเลือดเย็นแห่งลำน้ำ ไม่เกินยี่สิบก้าว มันพุ่งพรวดเดียว ลงน้ำตัดหน้าเราทัน...

หรือพุ่งใส่พวกเรา ทีเดียวเกือบถึงเช่นกัน?!?

มองโลกในด้านดีว่า พวกมันกำลังทำตัวเป็นเศรษฐีไอ้เข้ ใช้ชีวิตเสเพลอาบแดดอย่างสำราญ คงไม่คิดหาอาหารเพราะท้องอิ่มแล้ว ก็ยังไม่วายมีคำถามต่อมา...ถ้ามีบางตัวลอยลำรอในน้ำ?

ผมหาทางออกทางเลือกอื่นดีกว่านี้ไม่พบ ขบให้สมองแตก ก็ต้องข้ามน้ำตรงนี้ ที่เดียว จุดเดียว...จุดอื่นไม่มีทางเอาหนุ่มกรุงที่ยังโผเผข้ามได้

ไม่มีปฏิบัติการใดบ้าระห่ำเยี่ยงนี้อีก...ผมบอกความคิดกับทุกคน

"ใครไม่เห็นด้วย ว่ามาเลยครับ?"...ผมถามซ้ำในความเงียบงัน ลมแม่น้ำโชยผ่านกายผะแผ่ว นำความเย็นโลมไล้ แต่พวกเราร้อนระอุทั้งกายและใจ

ไม่มีเสียงค้านใด มติเอกฉันท์ตามผม... พวกเราเคลื่อนขบวนลงไปริมตลิ่งเงียบกริบ โหย่งตีนก้าวช้าๆ เหมือนแมวหรือพยัคฆ์ร้ายกำลังคืบคลานตะปบเหยื่อ ไม่ทำเสียงดังแม้แก็กเดียว

ตรงริมน้ำ ผมยื่นเจ้าห้านัดให้คุณนง หยิบกระสุนสำรองให้เธอใส่กระเป๋าไว้อีกหลายนัด...

"ท่าไม่ดี ยิงเลยตามที่ตกลงกันไว้"

แม่เสือสาวกระชับปืนแน่น เม้มปากพยักหน้ามุ่งมั่น เอามือจับแขนคุณชาติ รุนตัวส่งให้ผม แต่ดวงตาเธอจับจ้องใบหน้าผมตลอด คุณชาติหันหลังให้ ไม่เห็นประกายตาโศกเชื่อมนี้

"ระวังตัวด้วยค่ะ"...ไม่รู้พูดกับผมหรือคู่หมั้น? แต่ดวงตาที่จ้องเขม็งส่งตรงมาทางนี้ หมายถึงใครไม่ได้แน่ ทั้งยังเป็นประโยคที่เธอใช้ติดปาก ปลุกปลอบเมื่อผมออกศึก

คุณชาติหันมาจับแขนเธอบีบเบาๆ ไม่สำเหนียกสิ่งผิดปกติทางอารมณ์...นักเรียนนอกลูกนายเหมืองยิ้มปลุกใจคู่หมั้น

"อย่าห่วงจ๊ะ น้องพรานพาพวกเราผ่านพ้นแน่"...คำพูดหนุ่มกรุงมั่นใจ ไม่รู้ความนัย

บักสมกับลุงพราน นั่งประทับปืนหันหลังให้ริมน้ำ...สาวงามเล็งเจ้าห้านัดตัวแสบวางใจได้ในประสิทธิภาพมหากาฬลงน้ำ...ผมกับคุณชาติเตรียมข้ามน้ำ

"ถือไม้เท้าดีๆครับ อย่าทำหล่น"...ผมก้มตัว ค้อมหลังให้คุณชาติเอามือโอบคอขี่หลังท่าขี่ม้าส่งเมือง ที่เด็กๆชอบเล่น ย่างก้าวแรกลงสัมผัสแม่พระคงคา!

น้ำเย็นยะเยือกเอาการ ไหลค่อนข้างแรง ผมตัวเซเล็กน้อย ไม่เห็นชาละวันอยู่ในขอบข่ายสายตา เริ่มก้าวหยั่งพื้นท้องน้ำช้าๆ ความลึกแม่น้ำถึงโคนขา ถึงเอว และสุดท้ายหน้าอก

ฮึบ"...ผมออกแรงดันตัวเอง ถึงเกาะกลางน้ำ วางคุณชาติลงบนพื้นทรายสีหม่นเปียก จุดพักแรกผ่านพ้น ไม่มีสิ่งแทรกซ้อนท่ามกลางสายตาจ้องระทึกขวัญของคุณนง

"ตามมาเร็ว"...ผมตะโกนพอได้ยิน คุณนงเร่งลุงพรานกับบักสมลงไปก่อน เธอชำนาญทางน้ำ คอยประคองเป็นคนสุดท้าย...

ทุกคนหาทันได้พ้นน้ำ ขึ้นมาสมทบกับผมบนเกาะทรายน้อย บนตลิ่งริมชายป่า...ร่างที่ผมแสนรังเกียจก็โผล่มาเป็นทิว!

ไอ้เถื่อนเดนนรกไม่ยอมแพ้ มันรวบรวมพลพรรคนักรบชุดสุดท้าย ตามราวีเราจนได้ เกาะติดเราดังเงาปีศาจ เหมือนเห็บเหาเกาะหมา ต้องหมาตายจึงยอมกระโดดหนี

เสียใจแทนพวกมัน ที่เราไม่ใช่ขบวนหมาให้เห็บเกาะดูดเลือด แต่เราดันเป็นนักกำจัดเห็บ!!!

 

ตอบน้องมากิไม่ข้ามคืน...งานรุมก็อย่ากังวลเข้าเว็ป
ปั่นงาน ปั่นเงินก่อน แล้วค่อยอ่านเพลินใจ
แต่ถ้าหนักสมองจะผ่อนคลาย ก็ไม่ว่ากัน
ขอให้น้องมากิประสบความสำเร็จ
พรีเซ้นท์งานผ่านทุกชิ้นครับ

 

สวัสดีวันสุขท่านวันวิและWFCทุกๆท่านค่ะ

 

โอวพระเจ้าจ็อด นี่ม้นอะไรกันนี่ พระขรรค์ในตำนาน หลวงพ่อโศก วัดปากคลอง มีแค่สองสามชิ้นนี่ก็ว่าแจ่มยอดเยี่ยมแล้วนะ แต่นี่มีกรุพระขรรค์ชัดๆ

ผมเชื่อพี่วันละว่าด้านเครื่องรางนี่ พี่สุไม่ธรรมดาจริงๆ ตัวจริงเสียงจริง

สุดยอดครับท่าน บก. ยกนิ้วให้เลย คนเมืองเพชรเองเขาจะมีถึงขนาดนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ 555

 

โอ้โห พระขรรค์เขาควายเผือก ท่านสุนำมาให้ดูแต่ละชิ้น ขอใช้คำว่า เป็นบุญตาจริงๆ ที่ได้เห็น ตัวจริงเสียงจริงเลยครับ สุดยอดมากๆ

 

หูยยยย คลังแสงหลวงพ่อโศก.... สาวแตกอีกแล้วววววว กรี๊ดดดดดด อยากคลานเข่า เข้าไปกราบงามๆ แล้วพูดว่า "แบ่งสักองค์ได้ไหมขอร้าบบบบ" 55555 หาคำพูดไม่ได้จริงๆ ครับ บอกได้คำเดียวว่าสุดยอดมากๆ ไม่แน่จริงเก็บไม่ได้แบบนี้นะเนี่ย ยิ่งกระบองนี่สีฉ่ำสวยมากๆ เลยครับ โอยยย ตาพร่า ออร่าแยงตา ^__^

 

อีกหน่อยคงมีการ"ปล่อย"ในกระทู้นี้นะคะ(ใจเกือบอ่อนแล้ววว)