เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

เรื่องเล่าลพ.จงไม่แน่ใจ เรื่องทำนองนี้
สมัยก่อนมีเขียนเล่าหลายหลวงพ่อ
มาดูสองภาพที่ส่งข้ามทวีปดีกว่า
ภาพใหญ่เขียนกลอนแก้เหงามือ...

กวางกระโจน.......โผนกลางน้ำ
กีบกระหน่ำ.........ครืนลำห้วย
นางนิ่มเนื้อ..........เสือสบสวย
ฝีตีนช่วย.............สำรวยรอด!

ภาพล่าง ตลกที่ไม่ต้องบรรยาย

 

มีเพจธรรมะอย่างนี้ ดีจริงเชียว
เพื่อนผมบางคนเล่นไลน์กลุ่ม
มันไลน์แต่หนังโป๊หากันทั้งวัน
ขืนเข้ากลุ่ม ตาเป็นกุ้งยิงทั้งชาติ-ฮ่า

ขอบคุณกับอีกหนึ่งธรรมะจากหลวงตา
เตือนตน เตือนใจ ให้เร่งปฏิบัติ!

 

นานแล้วไม่เห็นแมลงเต่าทองงามขนาดนี้
งามจนต้องเขียนบางอย่างประกอบไว้ให้...

เจ้าเต่าทอง........เรืองรองโชค
ผ้ายันต์โบก.........โชคล้นหลาม
ทองเทพน้อย......ลอยลมตาม
ส่งลาภงาม.........เขตคามคน!

ขอบคุณน้องมากิ กับภาพที่ถ่ายได้แจ๋วจริง

 

สวัสดียามบ่ายครับพี่วัน และทุกๆท่าน

 

น้องมุทำบุญแล้ว มานั่งลุ้นผลงาน
คงไม่ต้องกลุ้มใจมาก-แก้ไขไป
ถ้างานที่เสนอ ครั้งเดียวผ่านได้
ก็ถือว่าเป็น ยอดมนุษย์แน่นอน
มีแก้ มีเกิน มีขาด นี่แหละคืองานจริงๆ

เอาใจช่วยให้งานได้ตีพิมพ์
ไม่แน่อาจจะให้เป็นตัวแทนส่ง
"เรื่องเล่า นักขุดกรุฯ"ไปอีกสักเรื่อง
น้องมุ แปลเป็นปะกิต เป็นผจก.รับเละ
เอ๊ะ...พูดเล่นๆ มักเป็นจริงเรื่อยเชียวเรา-ฮ่า

ตอบน้องมุแล้ว มาเที่ยวป่าอาถรรพ์"ตะนาวฯ"
เผื่อได้ไอเดีย พิมพ์อีกสักภาษา อย่าทำเล่น
รอการจิ้มอันว่องไว ชั่วครู่ครับ

 

อ้าว มีผัดกระเพราอาหารสิ้นคิดตรงหน้าอีกจาน
เฮ้อ ขอบคุณน้องเมษฯ ผมอิ่มแล้ว
รออ่านเรื่องดีกว่านะ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม..."นอนเอาแรง คุณชาติ-คุณนง อ้อลุงกับสมด้วย ผมอยู่เวรต่อ"...ผมไล่ง่ายๆดื้อๆ ปิดฉากศึกโขมดดงกับวายุ!
_____________________________________________

อากาศเย็น ทุกคนมุดตัวเข้าเพิงนอนโดยดี ไม่รีรอให้สำทับซ้ำสอง ผมตระกองกอดเจ้าห้านัด อยู่ยามข้างกองไฟใหญ่ ปล่อยด้านล่างไว้ หัวค่ำนอนเต็มอิ่ม เจ้าโขมดไพรทำอะดรีนารีลฉีดซ้ำยามดึก ตาสว่างแข็งขัน ไม่ต้องใช้ไม้จิ้มฟันค้ำหนังตา!

คืนทุลักทุเลค่อนข้างทรมานกาย ใจคืบคลานผ่านเชื่องช้านัก ยามเช้ามาเยือนกับเสียงไก่ขันแว่วลอยลมจากไกลโพ้น ผมนั่งหลับนกเป็นพักๆ สลับการลุกเดินสลัดขาแข้งแก้เมื่อย ดูนาฬิกา ใกล้ตี5รอมร่อ

อีกไม่ช้า ตีนฟ้าก็คงเปิด แต่สีดำบนท้องฟ้ายังไร้แสงเรื่อเรือง ม่านดำเปลี่ยนสีเล็กน้อยเป็นเทาปนดำทึบ หมอกหนาไม่รู้มาจากหนไหน เคลื่อนเข้าปกคลุมทั้งผืนป่า อากาศเปลี่ยนเป็นเลวร้ายฉับพลัน

อีกปรากฏการณ์ไม่เคยเจอะเจอ มันทำผมยืนนิ่งขึง ตะลึงขาแข็งข้างกองไฟ มองฝ่าความมืดสลัวรางยิ่งกว่าถูกโขมดดงลอยมาหลอนวิญญาณ!!!

ทะเลหมอกไหลเอื่อยจากยอดไม้ทุกต้น เนินเขาสูง ต่ำทุกแห่ง ระแนงไม้ ยอดหญ้า แนวป่าทุกหนที่ผมฉายไฟกราดออกไป สายธาราสีขาวที่ควรคลุมอยู่บนฟากฟ้า เคลื่อนตัวราวคลื่นในมหาสมุทร

ไม่มีความรุนแรงโถมใส่ มีแต่ความเงียบงัน เยือกเย็น!!

ชั่วกระพริบตาไม่กี่ครั้ง ทิวเขากับดงไม้เบื้องหน้าอันแลตะคุ่มตั้งแต่กลางวันก็หายไปจากสายตา ไม่กี่นาทีถัดมาทะเลหมอกก็ห่มคลุมทุกซอกอณูแผ่นดินที่พวกเราปักหลัก เหมือนกลืนกินเราไว้ในท้อง ยักษ์มาร หรือโอบกอดด้วยอ้อมแขนที่มิอาจขืน

ผมใจหาย ตาเหลือกขาวกลางหมอกขุ่นอยู่คนเดียว ทะเลหมอกบันดาลทุกอย่างรอบตัว ขาวโพลน...

กลางสายหมอก เย็นชื่นใจเมื่อสูดเข้าจมูก มีความชื้นสัมพัทธ์สูง อึดอัดเล็กน้อย แต่ไม่อัดอั้นใจขนาดคลั่งตาย!

รีบซุนดุ้นฟืนอันเบ้งใส่กองไฟอีก ทดลองเอาท่อนติดไฟแรง กวัดแกว่งรอบตัว หมอกแหวกกระจายลอยขึ้นสูงเพราะไอร้อนขับ ทว่าอากาศที่เปิดก็เป็นช่องว่างให้หมอกกลุ่มใหม่เทเข้าทดแทน

หมอกใหม่ไหลเข้า...ไอร้อนแห่งพระเพลิงก็ส่งพวยพ้นขึ้นไปอีก...กลุ่มใหม่รอท่า พรั่งพรูไม่ให้เกิดช่องว่าง เป็นวงจรว่าง-เต็ม...ว่าง-เติม อยู่อย่างนั้น

เจ้าก้อนหมอกที่ถูกไอร้อนผลักตะเพิดขึ้นเหนือหัวก็ลอยเป็นขมวดวง ดังมนุษย์ยักษ์สูบยามวนโต พ่นควันปุ๋ย...ผลุย

ผมเลิกเปลืองแรง ปล่อยช่องว่างปรากฏการณ์ทางวิทยาศาสตร์พื้นๆธรรมดาตรงนี้ไว้ อย่างน้อยยังเหลือพื้นที่พอให้เห็นหน้าค่าตาพวกพ้องรางๆ

กำลังสองจิต สองใจ ปลุกชาวคณะลืมตาตื่นพบความอัศจรรย์พันลึกแห่งสายหมอกพิลึกนี้ดีไหม?...

"นายทหาร อยู่ตรงไหน?"...เสียงลุงเฒ่าลอยมาข้างตัว แต่หมือนแว่วห่างไกลลิบ ผมยื่นแขนออกไป ในกลุ่มหมอก เห็นแต่หัวไหล่ ไม่เห็นแขนแมนยาวเฟื้อยตัวเอง

"ลุง ผมอยู่ใกล้กองไฟ ระวังเหยียบกัน ปลุกบักสมก่อน ค่อยปลุกคุณชาติ"

"ตื่นแล้วพี่"...เสียงบักสมไม่งัวเงีย คงตะลึงอยู่ในสายหมอก

"น้องพราน...ลุง บักสม"... เสียงนายจ้างหนุ่มกรุงค่อนข้างตระหนกเล็กน้อย.."เกิดอะไรกันนี่"?

"ไม่มีอะไรอันตรายครับ หมอกลงมากเกิน อย่าเพิ่งลุกเดิน เดี๋ยวเหยียบกองไฟ"

"พาไปห้องน้ำหน่อยค่ะ"...อีกเสียงแทรกซ้อนขึ้นมา ก่อนที่พวกเราจะคุยกันโดยไม่เห็นหน้า ฟังไม่ได้ศัพท์

เสียงที่ยังทำผมใจหายทุกครั้ง หากมุ่งตรงมาที่ผมเป็นเป้า ทำไงได้ ภาระทางกาย ต้องขับถ่าย ใครเล่าจะเลี่ยงได้?!...

ทุกชีวิตตื่นกันพร้อมหน้า...ผมต้องรับหน้าที่ควบคุมวงอย่างใจเย็น..."ครับ ครับ มาทางนี้ทีละคน ช้าๆ ไม่ต้องรีบ"

ผมส่งเสียงเตือนเป็นช่วง อีกอึดใจก็รับรู้ถึงมือบีบจับตรงต้นแขน กระชับแน่น ความรู้สึกมากมายพรั่งพรูผ่านปลายนิ้วนุ่มนวลปานลำเทียน ...!

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

สัมผัสนุ่มละมุนไม่มีวันลืมเลือน มันผนึกลงในวิญญาณ ประทับตราไว้กลางหว่างดวงใจ ไม่ว่าจะอยู่ท่ามกลางความมืดมนแห่งราตรี กลางเงาจันทร์กระจ่างฟ้า หรือสายหมอกพร่างตา สายฝนพร่างพรม!

เกือบจะเอื้อมมือออกไปจับประกบประสานนิ้วมืออวบอิ่มนั้นอย่างที่เคยทำบ่อยเมื่ออยู่สองต่อสอง แต่สติพลันกลับคืน หักห้ามใจทัน!!!

"คุณชาติ มาด้วยกันเลยครับ"...ผมกัดฟันร้องเรียก...ไม้เท้าที่ผมถากให้ เสือกพรวดเข้ามาโดนหน้าขา ผมจับเอาไว้

"เดินตามมา คุณนงจับแขนคุณชาติ ผมพาไปลำธารตรงนี้แหละ"

เราเดินแถวเรียงหนึ่ง ผมจับปลายไม้นำทาง คุณชาติตาม คู่หมั้นสาวเกาะเอว ร้องสั่งคุณชาติ อย่าลืมเป้

ตั้งแต่เดินป่าวินาทีแรกมาถึงตอนนี้ ความน่ากลัวสยองขวัญบังเกิดกับหมู่เรานับหนไม่ถ้วน แต่ไม่มีคราใดที่เป็นความพิพักพิพ่วนชวนกังวลใจมากเท่าครั้งนี้

ไม่ใช่ความกลัว หากเป็นอาการรวนเร ไม่แน่ใจเบื้องหน้าแม้ย่างก้าวเดียว?!

ผมนำคู่หมั้นแบบตาบอดคลำช้างตรงไปลำธาร ดีว่าเมื่อกลางวันอาศัยนับก้าวจากตีนเนินไว้แล้ว มันราว20ก้าวยาวของผม ถ้าเดินนำมีปลายไม้จูงก็ต้องเกือบ30ก้าวสั้น

สายหมอกปกคลุมทวีความหนาแน่น หนักหนาตา ไม่อาจคะเนอาณาบริเวณได้อีกแล้วว่า ป่าแถบนี้แห่งหนตำบลไพรใด ไร้สายหมอกกลืนกิน?

"ถึงแล้ว...ผมถอยหลังไป10ก้าวนะครับ มีอะไรร้องเรียกดังๆ คุณชาติดูคุณนงด้วย...อ้อ นี่ผ้าขาวม้าผม เอาไปใช้ก่อน"

ผมปลดผ้าโพกหัว ยัดใส่มือหนุ่มนักเรียนนอก...

"ขอบใจน้องพราน...คุณนงอย่าลงน้ำนะ มองไม่เห็นตื้นหรือลึก"...

"ค่ะ" เสียงตอบรับ จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงวักน้ำชำระล้างหน้า ผมเชื่อว่า นางไพรจำเป็นคนงามต้องเปลื้องผ้าชำระสะสางกายา เธอทนเหนียว หนึบหนับตัวตั้งแต่เมื่อคืน

ต่อให้หนาวชนิดเข้ากระดูก แม่เสือสาวก็คงไม่ถอย

"เป้อยู่นี่จ๊ะ"... เสียงคุณชาติพูด ผมได้ยินชัดกลางสายหมอก...ไหมล่ะ? คุณนงต้องร้องขอชุดใหม่ผลัดเปลี่ยน

ยืนกระสับกระส่ายในความขาวโพลนแห่งทะเลหมอก เป็นความรู้สึกพิลึกแท้ ต่างกับยืนในความมืดมืดที่มนุษย์ต้องผจญทุกค่ำคืนเป็นอาจินต์

นี่เป็นความขาว ประหนึ่งเราพุ่งหลาวเข้าไปในทุ่งสำลี หรือกองปุยฝ้ายที่สูงเทียมฟ้าห่อคลุม รายรอบตัวมีแต่ ขาว ขาว และ ขาว!

นึกโมโหตะหงิด ไม่ได้ขอยาสูบจากคุณชาติสำรองไว้สักมวน จะได้อัดฆ่าเวลา พ่นควันขาวใส่หมอกขาวเล่น

นาทีนี้ ผมได้แต่มโนนึก จินตภาพในหัว คุณนงเปลือยทั้งตัวเรียบร้อย กำลังเอาผ้าขาวม้าที่มีกลิ่นตัวผมติด ชุบน้ำเย็นในลำธาร บิดหมาดแล้วถูทา เช็ดสรีระสคราญทุกแง่...ทุกซอกมุมส่วนเว้าโค้ง...

ผมตัดคุณชาติทิ้งจากห้วงคำนึง คิดว่าตัวเองยืนคุมตรงนั้นเช่นทุกครั้งที่คุณนงร้องขออาบน้ำ...

ภาพตรงหน้าแสนงามยิ่งกว่า นางไม้ เทวีในวรรณคดี...ผมอดใจไม่ไหว เอื้อมมือสัมผัสร่างเปลือย กลางสายหมอก...!

 

มาสวัสดียามเย็นนะครับ คุณน้า Wanwi และเพื่อนๆทุกท่านครับ
ได้อ่านสองตอนในสายหมอกสีขาวหนาหนักแถมน่าอึดอัด เวลาหายใจในหมอกโพรงจมูกรู้สึกเย็นวาบเพราะอากาศชื้นมากต้องใช้วิธีค่อยๆหายใจเข้าลึกๆ ในท้องทุ่งมีแบบนี้เช่นกัน ช่วงเดือนกลางเดือนมกรา ถึงกลางเดือนมีนาคม หากวันใดลมหนาวไม่พัด หมอกจะหนามาก จนแทบมองไม่เห็นในระยะสองเมตร แต่แปลกบนถนนสายเอเชียจากแยกประตูน้ำพระอินทร์ มุ่งสู่นครสวรรค์ กลับมีเพียงหมอกบางๆ อาจจะเกิดจากความร้อนของเครื่องยนต์ และลมที่เกิดจากการเคลื่อนตัวของรถบนท้องถนนทำให้หมอกถอยห่างออกไปจนพอจะมองเห็นหนทางสัญจร แต่หากเราได้มองในมุมที่สูงกว่าหมอก เราจะเห็นเป็นท้องทะเลหมอกครับ เพราะครั้งหนึ่งได้มีโอกาศปีต้นไม้สูงๆ แล้วได้เห็นทะเลหมอก จึงคิดว่าไม่ต้องไปทางเหนือก็ได้เห็นวิวนี้แล้ว ๕๕๕๕๕ (จริงๆ คงไม่มีงบเดินทาง) แต่สมัยนั้นไม่มีกล้องมือถือครับ กล้องฟีมล์ ก็ค่าใช้จ่ายเยอะ จบๆๆๆๆ
แต่จากเนื้อเรื่องยังห่วงครับ โอกาศอย่างนี้ใช่ว่าจะปลอดภัย สัตว์นักล่าไม่ได้ใช้สายตาอย่างเดียวในการล่านี่ละซิ

ขอบคุณครับคุณน้า Wanwi ที่ให้โอกาศผมได้พบประพูดคุยเล่าเรื่องแลกเปลี่ยนสู่กันฟังครับ

ขอบคุณครับคุณ supatorn อ่านแล้วชอบครับ ผมกลัวเขียนแล้วไม่มีใครอ่านของผมนี่ซิครับ วันนี้ทำให้ผมหาอ่านประวัติหลวงพ่อจงเป็นยกใหญ่เลย เรื่องเสกนี่คงไม่มีอะไรที่ท่านทำไม่ได้หรอกครับ ท่านก็เป็นศิษย์หนึ่งแห่ง บางปลาหมอ และคณาจารย์ท่านนี้ก็ใช่ว่าจะน้อยหน้าใครในแผ่นดินแล้ว อีกทั้งท่านยังใฝ่หาครูอาจารย์ทั่วสารทิศเพื่อเป็นศิษย์มิได้คิดลองดีกับใครๆ และเมตตาที่ท่านมีต่อมนุษย์นั้นหาที่สุดไม่ได้เลยครับ ขอบคุณครับที่มากระตุ้นต่อมรู้ -/\- อ่านแล้วได้ทราบประวัติท่านละเอียดละออมากครับ


ขอบคุณคุณมากิกับเต่าทองจริง ด้วยเทคโนโลยีการถ่ายภาพมาโคร กล้อง Compact คงได้กินยากครับ สวยจนหยุดสายตาจริงๆ

คุณ Pirates Of Arabia มาด้วยชุด ฉลองวันเกิดแบบ อยู่หน้าขบวนรถไฟไทย ขอบคุณครับ
คุณ มุ ผมดีใจที่มีส่วนช่วยให้คลายเคลียดจากงานครับ ขอให้หาทางออกจากปัญหาได้โดยเร็ว,งานเสร็จราบลื่นผ่านฉลุยครับ

ขอร่วมสาธุบุญกับคุณ tumyami, ครับ อย่างนี้ละครับที่เขาว่าจิตรใจก็ไม่ใช่ของเรา ถ้าใช่แล้วเราต้องบอกกล่าวหรือบังคับมันได้ แต่นี่บังคับขู่เข็ญเทาไรมันก็วิ่งปลูดปลาด ยิ่งบิบ ยิ่งพุ่ง และรอเอาคืนเสมอคิดดอกแพงอีกต่างหาก

ขอบคุณคุณ เมษ ที่ส่งข้าวกระเพราะใข่ดาวหมูสับแสนอร่อยมาให้ ช่วงบ่าย มองทีไรอยากลงไปร้านอาหารใกล้ตึกทุกที

ขอสอบถามคุณน้า Wanwi และเพื่อนๆ พี่ๆ ท่านใด พอจะมีเกร็ด, ประวัติ ของพระสมเด็จวัดรังสี บ้างครับ ผมขอความกรุณาแนะนำผมด้วยครับ หายากจริงๆ

 

คุณ Supatorn แหมรูปล่างอย่าคิดกันมากครับ มองในแง่ดี หน่วยจู่โจมเขาเชื่อครูฝึก ทำตามขั้นตอนครบ อีกอย่างมือไม่ว่างด้วย

 

สวัสดีวันศุกร์ท่านอวันวิและWFCทุกๆท่านค่ะ
*ฟังเรื่องเล่าของท่านMathura ทําให้คิดถึงอ เพ็ญศรี อินทรทัตค่ะ ขอให้โชคดีเอาใจช่วยค่ะ นั่นไงท่านอวันวิเจอคนแปลเรื่อง"นักขุดกรุ"แล้ว
*เรื่องหมอกที่นี่มีประจําเลยค่ะ เดินห่างกัน๓ก้าวไม่เห็นตัวกันแล้ว แต่ในป่านี่สิน่ากลัวนัก
*สาธุคุณสุทินค่ะ เรื่องเขียนนี่ขนาดเล่นๆยังน่าอ่าน เขียนมาเถอะค่ะ ก็เป็นธรรมดาของคน"ลางเนื้อชอบลางยา"

http://www.watbowon.com/all/watrungsi/index6.htm
*ท่านtumyami เป็นกันทุกคนแหละค่ะแถมพอรู้มากขึ้นหน่อยยังดูถูกครูบาอาจารย์เสียอีก

 

สวัสดียามเช้าครับพี่วันและทุกๆท่าน

 

สวัสดีเช้าวันศุกร์วันพืชมงคลครับอาจารย์ Wanwi และFC ทุกท่าน ครับ ขอให้ทุกๆปีประเทศไทยอุดมสมบูรณ์

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สองท่อน
หมอกห่มป่า
อย่ามีอะไร
แอบแฝงให้เกิด
เหตุการณ์ระทึก
แกไขยากแน่ๆ

 

วันนี้เย็นชุ่มชื่นนนนนนนนนนนนนนน ฝนตกดีจังครับอาจารย์

 

สวัสดีคุณลุงและสมาชิกแฟนคลับค่ะ

ระหว่างรอการอ่านเรื่องของคุณลุง มุขอชวนเพื่อนสมาชิกท้าทายสายตาด้วยการเล่นเกมส์ซ่อนแอบในสวนกระบองเพชรของมุมีสิ่งแปลกปลอมอยู่ใครหาเจอบ้างเอ่ย

 

หุ่นตัวนี้ ชื่ออะไรครับ?

 

หุ่นยนต์กันดั้ม ป่าวน่ะ คุ่้นๆ