เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

มุหนีฝุ่นมาเที่ยวแถวแม่น้ำสะแกกรัง นั่งทานข้าวอยู่ดีๆ เห็นปลาน่ารัก และแล้วปลาก็ยิงพ่นน้ำใส่หน้ามุ เห็นพนักงานเสิร์ฟบอกว่าเป็นปลาเสือค่ะ เกิดมาพึ่งเจอปลาพ่นน้ำใส่หน้า ตั้งสองทีมุไม่ใช่แมลงนะ ดีที่ใส่แว่น

มุมาภาวนาค่ะ แต่มีคนแปลกหน้าเมตตามุเยอะมาก ทั้งที่ไม่รู้จักกัน มุแวะกินโจ๊กร้านเล็กๆ และพี่ผู้ชายมาสั่งโจ๊ก แบ่งปลาทอดกรอบๆให้มุทาน หลังจากทราบว่ามุมาปฏิบัติที่วัดไหน พี่ผู้หญิงฝากพวงมาลัยให้มุนำไปถวายหลังจากทราบว่ามุจะไปที่ปฏิบัติธรรมใกล้ๆวัด มุแวะไปกราบลูกศิษย์ท่าน

ยาที่มุเตรียมมาเดินทาง มุถวายและแจกให้คนเดินทางมาที่วัดหมด ทั้งพระที่เดินทางกับคณะมาจากวัดเศวต แถวจรัล มุขออนุญาตถวายท่านไป ท่านเลยเล่าเรื่องวัดและคณะปฏิบัติธรรม ก่อนที่มุจะเข้าวิหารไปปฏิบัติ

วันอาทิตย์คนเยอะค่ะ แต่สำหรับมุ มุกลับบ้านอีกหลังและตอบคุณลุงได้แล้วค่ะว่ามุยังต้องเพียรอีกมากขึ้น จิตของมุกลับสงบ ไม่ดิ้นรน มุตัดความกังวล เรียนรู้ไป และมุได้พระองค์ที่มุฝันว่ามีครูบาอาจารย์มามอบให้แล้วนะคะ

ตอนนี้มุยังเดินทางอยู่ค่ะ ขอแผ่กุศลครั้งนี้ให้คุณลุงและสมาชิกทุกท่านถ้วนหน้ากันด้วยนะคะ มุเองยังคงคิดถึงสมาชิกนักขุดทุกท่านค่ะ และมุซื้อไม้ตะพดกับธนูกลับกรุงเทพมาด้วย คุณลุงช่างไม้สอนมุนับข้อไม้ คุก ตาราง ขุนนาง เจ้าพระยา หากข้อนั้นตกไม่ดี ไม่เป็นมงคล คุยกันถูกคอดีนัก

ในตัวเมือง จะมีคนหลายคนเล่าเรื่องครูบาอาจารย์ให้มุฟัง และ มุไปเจอรูปท่านตอนสมัยหนุ่มๆ ขาวดำ เจ้าของร้านหมูย่างใบชะมวง ขายทุกวันเสาร์เล่าให้ฟังว่าคุณย่าเคารพท่านมากค่ะ มุเลยถ่ายภาพมาให้ชม

 

สักวัน ผมจะเปลี่ยนเสียงกรี๊ด ด้วยความผิดหวัง เป็นเสียงกร๊ดด้วยความดีใจให้ได้ คอยดู วะฮ่าๆๆๆ (หัวเราะด้วยเสียงกังวาลแบบตัวร้ายผู้เยี่ยมยุทธในหนังจีนกำลังภายใน)

 

หนูมุส่งทักส่งยิ้ม เอ้ย...ส่งภาพน่ารักให้ชม บรรยายทุกเรื่องได้เห็นภาพดีเอาการ โดยเฉพาะตอนปลาเสือเจ้าชู้พ่นน้ำใส่หน้า สงสัยจิตเปี่ยมเมตตาพวกเขารับรู้จึงมาทักทายให้ชื่นใจ-ฮ่า

 

ไม่รู้จะตอบอย่างไร นอกจากบอกว่า เอาใจช่วยให้น้องสไปฯสมหวัง...(อ้าว ไม่ได้สิ สมหวังแปลเป็นตรงข้าม) งั้นเอาใหม่ให้ได้กรี้ดดังปรารถนาละกัน

 

มาพบกันยามค่ำคืนที่ยังเยาว์ตามสัญญา เพื่อนำเข้าสู่แดนสนธยาแห่งตะนาวฯอีกรอบ โปรดรอการจิ้มชั่วครู่ตามธรรมเนียม

 

ขอติดตามอ่านกระทู้ "นักขุดกรุ" ด้วยคนนะครับ
พึ่งอ่านถึงหน้าที่ ร้อยกว่าๆ

ขอบคุณคุณอาวัน มากๆครับ สำหรับเรื่องลี้ลับ สนุกทุกตอนจริงๆ ครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
=================
ความเดิม...ตัดสินใจได้ดั่งนี้ในนาทีสุดท้ายก่อนสลัดผ้าขาวม้าคลุมตัว ลุกขึ้นโดยไม่งัวเงียออกไปสมทบหมู่คณะเพื่อนตาย!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

หมอกเช้ามืดเหนือขุนคีรีตะนาวศรีลอยขาวโพลนตัดกับความมืดมิด ปกคลุมเทือกภูสลับซับซ้อนทุกตารางนิ้ว!

ไอหมอกขาวขุ่นบ้างคล้ายลอยพลุ่งเป็นสายจากผืนธรณีใต้ฝ่าเท้า บ้างก็เหมือนลอยละลิ่วลงมาจากแดนสรวงเหนือยอดไม้ที่มองไม่เห็น แล้วแต่ลมภูเขาบงการ

เทวาลัยห่มคลุมด้วยสายหมอก ผมมะงุมมะงาหราใช้ไฟฉายนำ มุดปากทางออกมาเจอความเย็นยะเยือกเกินต้านทาน ต้องผงะหงายหลังกลับเข้าหาไออุ่นกองไฟด้านใน ลุงพรานเฒ่าหัวเราะ..หึ..หึ ด้วยความชอบใจ

"อย่ารีบ..นายทหาร เย็นแข็งตายได้"

ที่จริงผมอยากไปปลดทุกข์ทำธุระส่วนตัว แต่ต้องยอมอดกลั้น ใช้ฝ่ามืออังเพลิงร้อนจากกองไฟ บักสม เจ้ามะ กับดวงดาวก็หนีหนาววิธีเดียวกัน เจ้าดวงเสือกหม้อต้มน้ำพื่อชงกาแฟเข้ากลางวง

ลุงพรานเฒ่ามวนยาสูบอย่างใจเย็น สักพักก็ใช้มือสะกิดท่อนขาผมที่นั่งข้าง ทำท่าบุ้ยหน้าไปด้านหลัง

สาวงามคลานกระดืบมาข้างหลังตอนไหน ผมหันไปมองสบสายตากับใบหน้าที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง แสงรางเลือนจากกองไฟไหวระริกกระทบ ผ่าเถอะ...ถ้าไม่เป็นการเข้าข้างสายตาตนเองมากเกิน ผมกล้ายืนยันว่า แม้ยามผมปรกหน้าตารุ่ยร่ายรุงรัง เธอก็ยังงามชวนมองทุกมุม

"ปวดฉี่จัง"...เธอกระซิบผ่านไหล่เบา ๆ ผมรีบคว้าไอ้ห้านัด ขอผ้าขาวม้าลุงพรานเพิ่ม ส่งผ้าขาวม้าตัวเองให้เธอพันตัว ถือไฟฉายพยักหน้าให้ เดินนำออกนอกปากทางไม่พะวงกับความหนาว ปรายตามองบักสมกับลุงเฒ่าเจ้าเล่ห์อีกครั้ง ทั้งคู่แสร้งทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ ง่วนกับการอังไฟเอาไออุ่นเข้าตัวเหมือนไม่มีใครอื่นอยู่ด้วย ส่วนเจ้ามะกับดวงดาวสาละวนจัดข้าวของออกมาตระเตรียมมื้อเช้า

"คุณชาติละครับ...?" ถึงอย่างไรก็ยังอดกังวลไม่ได้อยู่ดี คุณนงเดินตามหลังผม เอามือกอดอกตัวสั่นสะท้าน ปากคอสั่นงึกงักเมื่อกระทบกับความเยือกหนาวแสนทารุณเหนือขุนเขา ผมอดสงสารเสียมิได้ ต้องรีบขยับเข้าใกล้เอาแขนยาวเก้งก้างโอบกอดทั่วร่าง กระหวัดเข้าแนบทรวงอก ถ่ายเทไออุ่นต่อกัน

กายหนุ่มสาวถ่ายทอดความร้อนขับออกสู้ไอหนาว ใบหน้ากับมุ่นผมนุ่มนวลสลวยของเธอแผ่เต็มหน้าอก พูดเสียงอู้อี้...

"ไม่สบายทั้งคู่ นงให้ยาแก้ไข้กับยานอนหลับเมื่อคืนตอนทุกคนไปอยู่ยาม อีกสักชั่วโมงหรือสอง ถึงจะตื่น"!

มิน่า...เธอจึงไม่ค้านแข็งขืนมื่อผมตระกองกอด เวลาอันน้อยนิดแต่สุดแสนล้ำค่า ทำให้ผมไม่เอ่ยเอื้อนชวนเธอคุยให้เสียเวลา ใต้ร่มไม้ใหญ่ทะมึนผมโอบเธอไว้ในวงแขนข้างหนึ่ง มืออีกข้างถือไฟฉายส่องทาง ไอ้ห้านัดสะพายแล่งปากกระบอกเฉียงขึ้นฟ้าด้านหลัง

สาวสวยเกาะกุมแขนช้างซ้ายผมแน่นกระชับ เธอผจญภัยผ่านศึกดงลึกกับผมทุกรูปแบบ มากจนไม่จำเป็นต้องบอกเล่าเก้าสิบ เมื่อผมย่างเท้าเธอก็ย่างตามรอยอย่างระวัง ผมยกเท้าข้ามรากไม้ร่างแน่งน้อยก็ยกขาตามเป็นแฝดคนละฝาแสนรู้ใจ

ป่าทมิฬคงมืดทะมึนทั่วสารทิศ เพิ่งตีห้าตีนฟ้ายังไม่เปิด สายลมชอนไชแผ่วผ่านหมู่ไม้กรูเกรียว นำสายหมอกสัมผัสร่างสองเราอย่างอ้อยอิ่ง ฉากที่มนุษย์บนโลกมิอาจรังสรรขึ้นมาได้...

เป็นฉากมหัศจรรย์..หนาวกายแต่อุ่นใจยิ่ง!

ตลอดหลายวันมานี้ ผมคิดเสมอถึงความประหลาดต่อสาวงามที่ใกล้แค่เอื้อม โคลงโลกนิติอมตะบทหนึ่ง มักล่องลอยผุดขึ้นในซอกกลีบสมองช่างจดช่างจำ...

รักกันอยู่ขอบฟ้า.........เขาเขียว
เสมออยู่หอแห่งเดียว.. ร่วมห้อง
ชังกันบ่แลเหลียว.... ตาต่อ...กันนา
เหมือนขอบฟ้ามาป้อง.. ป่าไม้...มาบัง

เราหาชังกันเยี่ยงตอนท้ายโคลงสุดแสนไพเราะบาดลึกอารมณ์นั้น โลกอันผิดฝาผิดตัว ผิดเวลา ต่างสถานะต่างหาก ก่อเกิด ขอบฟ้ามาป้อง ป่าไม้มาบัง ระหว่างผมกับเธอ

"ถึงแล้ว ระวังสะดุด"...ห้วงคำนึงบทเพลงชีวิตผมหยุดชะงัก แสงไฟฉายจับส่องบริเวณที่อาบน้ำ กับส่วนที่เราจัดเตรียมไว้ให้สาวงามทำกิจส่วนตัวมุมเล็กๆตั้งแต่เมื่อวาน

"ขอบคุณค่ะ"...

เธอเขย่งจูบแก้มผมฟอดใหญ่ไม่ทันตั้งตัวทำเอาชาวูบ กระแสไฟฟ้าวิ่งแปลบเข้าหัวใจ จุมพิตอันจริงใจทำผมเต็มตื้นน้ำตาแทบร่วง ต้องกัดกรามระงับอารมณ์ลิงโลดปรารถนา ที่พุ่งพรวดขึ้นมาจนแก่นกายหนุ่มฉกรรจ์สั่นสะท้าน!

(ยังมีต่อ)

------------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

"สตินั่นแหละ ทำให้มีกำลัง
เมื่อสติมีแล้วมันก็รักษาจิตของมัน"

หลวงปู่ขาว อนาลโย

ธรรมมะสวัสดีคืนนี้ครับ

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

"เป๊าะ"...!

"เฮ้อออ"!!!

ผมสะดุ้งโหยงสุดตัวเมื่อเท้าเผลอเหยียบกิ่งไม้แห้ง สติกลับคืนทั้งตัวและหัวใจ ไฟอารมณ์ดำฤษณาที่ประทุกระพือโหม โดยไม่ต้องใช้ปี่หรือขลุ่ยบรรเลงโหมโรงตามวัยหนุ่มอันเร่าร้อน ดับวูบดังโดนน้ำเย็นราดลงกลางทรวง

"เสียงอะไรค่ะ?"...สาวงามผวาเกาะกุมแขนแน่นเป็นคำรบสองพลางกระซิบน้ำเสียงตระหนก ใบหน้าเธอมองไม่เห็นในความมืด แต่ดวงตาเบิกกว้างส่องประกายชัดเจนเมื่อผมก้มมองประสาน

"ลมภูเขาเสียงแปลก ๆ อย่างนี้แหละ...รีบทำธุระเถอะครับ เย็นจัด..เดี๋ยวป่วย"

เธอปล่อยมือผละจากผมเข้าจุดทำกิจอย่างว่าง่าย...ผมฉายไฟไปรอบตัว กลุ่มหมู่ไม้ใหญ่ยักษ์ตะคุ่ม กิ่งก้านไหวเอนเสียดสีกันในสายลมทมิฬ เหมือนกองทัพภูติลุกขึ้นมาจากขุมอเวจี

ตรงนี้เป็นอีกหนึ่งสถานที่ชวนขนหัวลุก ประหนึ่งวิญญาณไร้ทางไปสุมหัวกระซิบกระซาบกัน ผ่านเสียงสะบัดของใบไม้ร่วงหล่น สำเนียงแสกซ่าสัตว์กลางคืนบนยอดไม้ก็ทำขนลุกตามบ่อย ๆ ไม่เหมาะสำหรับคนขวัญอ่อนประสาทกระตุกง่าย ถึงไม่มีปิศาจปรากฏ แต่ที่เห็นเพียงเงาชวนครั่นคร้ามตรงหน้าก็พาลจับไข้หัวโกร๋นได้

สาบาน เจ้าเสียง ...เฮ้อออ...นั่นหาใช่กระซิบของสายลม ต่อให้เกิดชาติไหนผมก็จดจำได้ คร่ำครวญของเธอ...ดารณีเทวี!

ผมไม่รำคาญใจที่เธอติดตาม แต่กลับขอบคุณล้นพ้นที่เตือนสติ ในวินาทีราคะตัณหาความรู้สึกไร้ผิดชอบชั่วดีคืบคลานเข้าครอบงำ

บรรยากาศก็ช่างเป็นใจชวนถลำใจถลำตัวคิดชั่วเสียเหลือเกิน มัวอ้อยอิ่งหิ่งห้อยไม่ได้แล้ว ต้องรีบพาเธอกลับเทวาลัย สาวงามก็ช่างรู้ใจ ใช้เวลาทำกิจส่วนตัวว่องไวอย่างมืออาชีพ

"เรียบร้อยแล้วค่ะ ได้เช็ดตัวนิดหน่อยด้วย"

ผมถอนหายใจโล่งอก กิจตัวเองช่างมัน ทำตอนไหนก็ได้ รีบคว้าแขนเธอเกาะกุม...

"ไปกันครับ ก่อนคุณชาติคุณเทพตื่น"

เราคลำทางด้วยไฟฉายกระบอกเดิม มุดซ้ายเบี่ยงขวาหลบรากไม้ ข้ามอุปสรรคขวางกั้น ไม่เร่งรีบแต่มิเชื่องช้า กลิ่นกาแฟโชยฝ่าไอหนาวเมื่อเท้าเหยียบทวารเทวาลัย...บักสมกำลังทำศึกกับหม้อหุงข้าวที่ไม่ยอมประทุจุดเดือด ด้วยความเยือกหนาวเป็นตัวประกอบ ส่วนความสูงเหนือน้ำทะเลอากาศบางเบาเป็นพระเอก เช้านี้หุงข้าวยากเป็นสองเท่า

อะไรก็ไม่เท่า...นี่น่าเป็นเสบียงมื้อสุดท้าย ต่อแต่นี้ต้องล่าเพื่ออยู่รอด 9 ชีวิตเป็นปากท้องที่ไม่น้อย การทำปาณาฯ กับสัตว์เคราะห์ร้ายรายทางต้องครึกโครมชุลมุนเอาการ

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จมาเยือน...บักสมพ่อครัวหัวป่าก์ตัวเอ้ เอาชนะอุปสรรคความหนาวความสูง หุงข้าวสุกสำเร็จ เจ้าน้องเล็กยกกำปั้นชูเหนือหัวประกาศชัยชนะอย่างกับล้มช้างงางามคาที่

"ฮ่วย...ดวงชิม...แฉะบ่...ดิบบ่"...ส่งภาษาบ้านเกิดกับคนแดนเดียวกัน พลางยกยกท่อนแขนปาดเหงื่อบนหน้าผากทั้งที่อากาศเย็น ยิ้มชอบใจเมื่อดวงดาวพยักหน้าหงึกหงักบอกว่าข้าวสวยสุกพอดี

"มะโว้ย...จัดการปลาป๋อง ข้าต้องไปทำทู่ระอีก"

บักสมสั่งเจ้ามะรับภาระปากท้องต่อ รีบคว้าไอ้ปืนโต ส่วนคุณนงเลี่ยงไปดูคู่หมั้นกับคุณเทพอีกมุม เหลืออาจารย์เลิศซึ่งคงตื่นอีกไม่นาน

"ไปพี่..ไปโซ้ยมันให้เสร็จเรื่อง"!!

บักสมหันชวนผมกับลุงพราน ลุยปฏิบัติการสำคัญต่อเนื่อง เพื่อเตรียมพิธีปลดเปลื้องวิญญาณชนเผ่า!!!

-------------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมาย ***

 

ยินดีต้อนรับ คุณอติรูป น้องใหม่เพิ่งเดินทางมาได้ร้อยกว่าหน้า ขาดอีกเกือบสองพันหน้าเท่านั้น คงต้องกรำศึกกับกองทัพอักษรอีกนาน ก็ดีครับมีเพื่อนคลายเหงาเยอะเชียว

ขอให้มีความสุขกับการอ่าน ว่างเมื่อใดเชิญทักทายกันได้ทุกเมื่อ

 

เหมือนได้ท่องป่ากับผู้พิชิตตำนาน
เห็นภาพตลอดทางทั้งทางโลกและทางธรรม
สนุกตื่นเต้นทุกตอน น่าพิศวงมากๆ ครับ
ถ้าผมไม่ติดทำงาน คงนั่งอ่านทั้งวันทั้งคืนแน่ๆ ครับ

ขอบคุณคุณอาวันอีกครั้งครับ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สองท่อน
ค่อยๆอ่าน
ไม่กลัวเปลืองเวลา
แต่ดูเหมือนจะอ่าน
ได้หน่อยเดียว จบตอนล่ะ

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

สวัสดีครับ เช้าเริ่มต้นให้สดใส พระคุ้มครองให้ปลอดภัยทุกท่านครับ

 

สวัสดีอาจารย์วันวิ และแฟนๆมิตรรักนักขุด นักบุญทุกท่านครับ
อ่านอิ่มเอมกับบุญกุศลของสมาชิกกระทู้ฯจริงๆ พร้อมกับเรื่องราวนักขุดที่จัดมาแก้กระหายได้หายคิดถึงลงบ้าง
อนูโมทนาบุญกุศลกับอาจารย์และทุกท่าน ขอให้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ครอบครัวร่มเย็นเป็นสุข มั่งมีในลาภยศสรรเสริญ สุขภาพกายใจแข็งแรงทุกท่านครับ สาธุ

 

สวัสดียามเช้าครับคุณอา และชาวสมาชิกทุกท่าน
ลมหนาวผ่านมาอีกระรอก แต่ก็คงไม่หนาวเหน็บเท่าที่ท่านพรานกำลังผจญอยู่

 

ธรรมะดึก จับมาฝึกยามเช้า
ลป.ขาว"สติ"ตัวเดียวก็เหลือ...

พูนพลัง.........ยัง"สติ"
ดอกใบผลิ......"จิต"ฉมัง
"สติ"ป้อง........ข้องระวัง
"จิต"เข้มขลัง...พลัง"สติ"!

 

ทำงานก่อน ว่างค่อยอ่านอย่างนี้ดีแล้ว
เรื่องเล่ารออยู่ไม่หนีไปไหน ได้มันส์
ได้เพื่อน ได้โลก ได้ธรรมอีกยาวไกล

 

@suthamma ก่อนหน้านี้มุเคยถามเรื่องมีด วันนี้มุมีคำถามประหลาดๆ มาถามใหม่อีกแล้วค่ะ ตอนที่นั่งรถแท็กซี่จากหมอชิตเมื่อวาน มีคนมองมุจริงๆ ด้วย ฮา มุแต่งชุดขาวถถือไม้ตะพดกลับมาด้วย จนโชเฟอร์ถามว่า คุณกลับมาจากที่ไหนเหรอครับ ไม้ตะพดสวย หนักมือพอดี ตอนแรกมุว่าจะซื้อไม้คมแฝก ทำจากไม้มะเกลือสีดำมาด้วย (มุชอบอาวุธโบราณค่ะ) ที่อยู่ๆนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ เพราะหากจำไม่ผิด คุณอัครเคยลงรูปไม้ครูขนาดสั้น แล้วถามที่มา

ตัวมุเลือกไม้ตะพดเวลาขึ้นภูเขาค่ะ หลวงพี่เคยนำมุขึ้นไป ท่านมีแค่ไม้เท้า และ รองเท้าแตะ แต่เวลาเดินปีนเขาตัวปลิวทีเดียว มุเลยเกิดความสงสัยค่ะ เพราะจำได้ว่าสมัยก่อนพวกคนโบราณจะมีไม้ตะพดกันเยอะ หัวหุ้มด้วยเงินสวย และบ้างก็บอกว่าซ่อนอาวุธอย่างปลายดาบแหลมได้ด้วย คำถามของมุค่ะ

1. ไม้ตะพดปลุกเสก มีหรือไม่คะ มุเคยเห็นมากสุดแค่ไม้ครู แต่ไม้ตะพด อันนี้ตั้งแต่มุเกิดมา มุไม่เคยเห็นไม้ตะพดของครูบาอาจารย์เลยค่ะ ทั้งที่ไม้ตะพดจะใช้เป็นตัวบอกสถานะ และใช้สอย ของคนสมัยก่อน ถ้าอย่างนั้นไม้ตะพดของครูบาอาจารย์หรือเกจิ มีหรือไม่ อันนี้ มุไม่เคยเห็นจริงๆ ค่ะ

2. และในไม้ตะพดเรานิยมบรรจุมวลสารด้วยหรือคะ ถึงต้องมีตัวหุ้ม เป็นเงินลงยาบ้าง ทองเหลือง บ้าง