จิตภาวนาต้องให้รวดเดียวจบ

หลวงตาฯ
ท่านอ้างคำสอนจากพ่อแม่ครูอาจารย์ว่า
.......
การภาวนาเหมือนขึ้นต้นตาล
เมื่อเริ่มปีนป่าย
ขึ้นไปแล้ว หวังจะหยุดพักกลางลำต้น
แล้วปีนต่อ
คงไม่ได้
เพราะไม่มีกิ่งให้พัก
จึงต้องลงมาโคนต้นแล้วปีนใหม่ให้ถึงยอด
ไปเลย
ท่านข้าใจว่าอย่างไรฮับ
ถ้าพักแล้วแล้วร่วง
จริงไหมฮับ

 

หลวงตาท่านบอกว่า พระไม่พัก แต่เพียรต่อ
อันนี้ท่านตอบถูกต้องครับ สำหรับ พระนักปฏิบัติ

แต่ไม่ถูกต้องทั้งหมด สำหรับ ฆราวาสปฏิบัติ
เราจำเป็น จะต้อง หยุดพักระหว่างทาง
เหมือนการปีนต้นมะพร้าว ของผมเอง
ผมจะต้องหยุดที่กลางต้นไม้ทุกต้นที่ปีน
การปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน เราเน้นความพอดี
ของ ฆราวาสวิสัย เป็นหลัก
หากปีนรวดเดียว ก็อาจจะตกลงมา
ก่อนที่จะถึงยอดไม้ ได้
จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องพักผ่อนระหว่างทางที่เดิน

 

+++ เป็นคำพูดของ "หลวงปู่มั่น" ส่วนท่านจะแสดงกับใคร (พระ/ฆราวาส) ต้องไปค้นเอา

+++ เป็นคำพูดที่เหมาะสำหรับ ผู้ที่ยัง "ไม่ได้ วสี" ยังอยู่ในระดับ "เริ่มต้น" ยังต้องพึ่งการ "ภาวนา เพื่อเข้าสู่ อาการ"
+++ เป็นคำพูดที่เหมาะสำหรับ ผู้ที่ยัง "ไม่ได้ สติสัมโพชฌงค์" ยังอยู่ในระดับ "เดินจิต เพื่อเข้าสู่ อาการด้วยตน" ไม่ได้

+++ บุคคลเหล่านี้ หากพักกลางคัน ไม่เร่งความเพียรต่อ ก็ "จะต้อง กลับมาเริ่มต้นใหม่" ทุกครั้ง เพราะยัง ทำ/รู้จัก อะไรไม่ได้เลย
+++ คำพูดของ "หลวงปู่มั่น" ตรงนี้ "เป็นความจริง โดยไม่ต้อง เข้าใจก็ได้" ต่อให้ "เข้าใจ/ไม่เข้าใจ" งัย ๆ มันก็ "จริงวันยังค่ำ" นะ