รู้ไม่จริงแล้วไปสอนผู้อื่น

ธรรมะมันก็มีแค่ส่วนคือส่วนที่ปรุงแต่ง
ได้ส่วนนี้เมื่อได้เกิดขึ้น แล้วจะมีการแปรปรวน และแตกดับทำลายสิ้นไป
กับอีกส่วนคือธรรมะที่ไม่อาจปรุง
แต่งได้
ไม่มีเกิด ไม่มีดับ
ธรรมะทั้ง 2 ประเภท
มีไว้ให้รู้ ไม่ใช่มีไว้เพื่อให้ยึดมั่น
ถือมั่น
โดนเฉพาะอย่างยิ่งธรรมฝ่ายปรุง
แต่งที่เป็นตัวเรานี่แหล่ะ
ที่ต้องศึกษา
ให้มาก เพื่อให้พบวิธีการละตัวตน
อันเป็นก้าวแรกของการเป็น
อริยบุคคลคับ

 

ชอบสุดกะมุขดักจับหาลูกศิษย์หาสาวกนี้ละ55

 

ครับ รับฟังความคิดเห็นเสมอครับ

 

บางทีบางท่านมีการปรารภธรรมขึ้นมาก็
ไม่ได้จะตั้งอกตั้งใจสอนใคร
แต่เค้าอาจจะแค่มาแย็บๆ ดูว่าได้กล่าว
ธรรมะผิดพลาดคลาดเคลื่อน
ไปบ้างเพื่อจะรับการชี้แนะสิ่งที่ถูกต้อง
จากผู้รู้ยิ่งก็มีไม่น้อย คับ

 

ยังกะดักจับปลาเน๊าะ

 

บางทีเป็นเหยือกะดูตื่นเต้นดีนะวันนร้จะมามุขไหนอีกว้า55

 

ปรมัตถสัจจะ ความจริงที่ไม่แปรผัน สำหรับผม ผมไม่มี

ลำพังรู้ว่ามีแรงดึงดูด รู้ว่ามีแรงโน้มถ่วง กินมะนาวเปรี้ยว กินพริกเผ็ด
ส่วนนี้ผมถือว่าเป็นแค่ ปรัญชา แต่เพียงแค่นั้น แต่ไปเทียบกับปรมัตถสัจจะไม่ได้

ความเห็นส่วนตัว การเริ่มเข้าถึงปรมัตถสัจจะ ก็คงเป็นพระอริยะขึ้นไป
ปุถุชนคนธรรมดาแบบผม ปฏิเวธ แต่ละขณะจิต ล้วนแล้วแต่ไม่คงที่

ก่อนหน้านั้นมีความจริงทางความคิดเห็นแบบหนึ่ง มีความเข้าใจแบบหนึ่ง
มาตอนนี้ก็เป็นอีกแบบหนึ่งล้วนอยู่ในความจริงของปฏิเวธที่ไม่คงที่
เพราะมีส่วนที่ค่อนไปทาง มิจฉาทิฐิ

หากผมมีความจริงที่เป็นทางพุทธจริงๆ นี้ผมเข้าถึงความเป็นพระอริยะไปละ
นี้ผมพุทธไม่แท้ พุทธแบบมีศีลลัพพตปรามาส

 

งั้นคงหาพุทธแท้ได้ยากมากในประเทศไทย
ต้องเป็นพระอริยะก่อนถึงเป็นพุทธแท้

 

นิยตโพสัตว์ ก็มาจาก อนิยตโพธิสัตว์
ก่อนแท้ก็ต้องมาจากของไม่แท้ ผมประเมินตัวเองละ
ของปลอมเกรดท้ายตาราง หางแถวปลายๆเลยหละ

 

คิดรัยมากมายใครไม่ให้ราคาเรา
เราต้องให้ราคาตัวเอง
คนเรากะทำเท่าทีทำได้ละครับ55
แก้มันหล่อขึ้นมาอีกนิด55

 

เมื่อใด ที่ทำผิด แล้วมองเห็น ความผิด ของตนเอง
แล้ว รู้ตัวอยู่ นี่แหละหลักแห่งการบรรลุธรรม
เมื่อ รู้สึกตัว ก็สักแต่ว่ารู้สึกตัว แค่นั้น ไม่ต้องทำอะไรต่อ
เพราะ สิ่งที่เราทำต่อ ก็คือ ความคิดปรุงแต่ง นั่นเอง
ปรุงแต่งมาก ก็ต้องถือหนักมาก ปรุงแต่งน้อย ก็ถือไม่หนักมาก
เจออะไรแล้วไม่คิดอะไรเลย นั่นแหละ การบรรลุธรรม
นี่แหละคือ จิตพระอรหันต์ หรือ จิตที่ไม่คิดปรุงแต่งต่อ นั่นเอง

 

ฟังแบบนี้ หากมีปัญญาแยกแยะ ก็สามารถบรรลุธรรมได้เลย
หากคิดทบทวนสักพันรอบ ภูมิจิตภูมิธรรม ก็สูงขึ้นไปเรื่อยๆ
นั่นคือ ประโยชน์ของการฟังธรรม
คือ จะต้องฟังบ่อยๆ ในเรื่องนั้น นั่นเอง
เราเองก็ฟังไปด้วย สอนไปด้วย พร้อมๆกัน
ทำให้รู้ว่า ยิ่งสอนผู้อื่น เราก็ยิ่งเก่งขึ้น นั่นเอง

 

ท่านธรรมแท้ว่าง ท่านเปิดจิตมากเกินไป
ทำให้ ส่วนที่เป็นสภาวะธรรม นั้นเกิดได้น้อย
จะต้องฝึกปิดจิต แกล้งไม่รับรู้อะไรบ้าง
ภูมิธรรม ก็จะดีขึ้นเอง แกล้งโง่เสียบ้าง

 

ของมันอยู่ แต่ ท่านยังไม่เชื่อ ใจเลยไม่ยอมรับ
คิดว่า การบรรลุธรรมเป็นเรื่องยาก
ก็เลยคิดไปเองว่า ตัวเองยังไม่น่าจะบรรลุธรรม ได้
ใจก็เลย ยังไม่ยอมรับ

 

หลายวันก่อนโน้นบอกเป็นพระปัจเจกขี้เกียจสอน..

มาวันนี้บอกสอนไปด้วย ฟังไปด้วย..

ที่ทำอยู่เพราะ "อยากเก่ง" นี่เองเนาะ..

 

แน่นอนแท้ติ่งส้มพักผ่อนมั้งเรา55

 

เพิ่งจะมาเล่นเมื่อตอนเย็นคับ