สิ่งใดเกิดเอง สิ่งนั้นย่อมดับเอง

สิ่งใดเกิด สิ่งนั้นย่อมดับ
แต่สิ่งที่มีอยู่ โดยไม่มีการเกิดสิ่งนั้นย่อมไม่มีการดับ
ดังนั้น ความพยายามที่ทำสิ่งใดเกิด
มีขึ้นมาตามความต้องการได้(ตัณหาอุปปาทาน)
แต่ ในที่สุดสิ่งนั้น
ก็ย่อมต้องดับกลับไม่สู่ไม่มีดังเดิม
จึงเป็นความพยายามที่เสียหาย
โดยเปล่าประโยชน์อย่างสิ้นเชิง คับ

 

ดังนั้น สิ่งที่ต้องทำคือ
การปฏิบัติให้"เห็นแจ้ง" ใน
ความเป็นจริงตามธรรมชาตินี้
ไม่ใช่การพยายามทำอะไร
ให้เกิดขึ้นมาตามตัณหาอุปปาทานคับ

 

"..ปฏิบัติมาเคยจิตสงบบ่ละ เวลามันสงบมันเห็นว่าจิตใจ
กับร่างกายมันแยกกันหรือว่ามันเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน นั่นล่ะเพิ่นให้พิจารณา ถ้าจิตมันสงบรู้จักแล้ว แยกธาตุสี่ออกจากจิต แยกขันธ์ห้า รูป เวทนา สัญญา สังขาร ออกจากจิต พิจารณาบ่อยๆ หรือเวลาจิตมันไหลออกไปปรุงไปแต่ง ให้กำหนดรู้ ขุดสติให้มันเด่นขึ้นมา จนกว่าว่าจิตใจมันเห็นชัดเจน ว่าร่างกายกับจิตใจมันขาดตอนกันจริงๆ มันจั่งสิพ้นจากทุกข์

ถ้าเมื่อเวลามันเห็นชัดเจนว่าร่างกายมันแก่ จิตใจกะบ่ได้แก่นำ เวลามันเจ็บมันปวด จิตใจกะบ่ได้เจ็บได้ปวดนำ เวลาร่างกายมันแตกจิตใจกะบ่ได้แตกนำ ถ้าเมื่อเห็นอย่างนี้แล้ว มันสิป่วย สิเจ็บ สิเป็น มันก็เรื่องของร่างกายต่างหาก ถ้าร่างกายมันสิแตกมันกะเรื่องของร่างกาย มันบ่แมนเรื่องของจิต

ถ้าเห็นอย่างงั้นจิตใจมันก็จะสบาย ธรรมดาธรรมชาติของจิตมันบ่มีรูปบ่มีร่าง มันเป็นนามธรรม บ่มีตนบ่มีตัว ดวงรู้ ตัวผู้รู้ แต่เพิ่นให้มาฝึก มาปฏิบัติให้มันรู้ ให้มันเต็ม เดี๋ยวนี้มันยังบ่ทันเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน

ภาวนาปฏิบัติไปเรื่อยๆให้มันสงบไปเรื่อยๆ พิจารณาร่างกายให้มันแยก พุ้นล่ะไปถึงขั้นอนาคามีผลพุ้นล่ะจิตกับกายมันสิแยกกัน ขาดกัน อุปมาเหมือนขวดน้ำ ขวดเปรียบเหมือนร่างกาย จิตใจเปรียบเหมือนน้ำอยู่นำกันมากะบ่เข้ากัน เดี๋ยวนี้เฮาบ่รู้ พอปานเทน้ำลงใส่ดิน มันกะไหลเข้ากันเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน คือจั่งต้นกล้วย น้ำกับเนื้อกล้วยอยู่นำกันมันถอนบ่ออก การที่ถอนบ่ออกมันเกี่ยวกับอุปาทาน มันยึดมั่นถือมั่นมาหลายชาติหลายภพ

คนเฮาที่เกิดมาในโลกนี้ ถ้าย้อนไปมันหลายชาติหลายภพเป็นหมื่น เป็นแสน เป็นล้าน มาเกิด แก่ เจ็บ ตาย เกิดมาแต่ละครั้งละคราวก็มาเอาสมบัติอันเก่านิล่ะ มาเอาดิน เอาน้ำ เอาไฟ เอาลม เป็นตน ธาตุทั้งสี่ที่เรามองเห็นด้วยตามีแต่ธาตุน้ำกับธาตุดิน ส่วนธาตุไฟความฮ้อนกะบ่มีตนมีตัว ธาตุลมกะบ่มีตนมีตัว จิตใจกะบ่มีตนมีตัว เป็นนามธรรมหมด เวทนาความเจ็บปวดรวดร้าวกะบ่มีตนมีตัว สุขกะบ่มีตนมีตัว ทุกข์กะบ่มีตนมีตัว พากันหลงหยัง หลงตน เกิดมาแต่ละครั้งละคราวมาเอาสมบัติอันเก่านิล่ะ เกิดเป็นหมัดกะมาเอาสมบัติอันเก่าธาตุทั้งสี่ เกิดเป็นช้างกะมาเอาธาตุทั้งสี่เท่ากัน บุคคลทั้งเด็ก ทั้งผู้ใหญ่ ทั้งคนดีคนชั่วมีสมบัติเท่ากัน แต่ว่าสูงต่ำ ดีกว่ากัน คือจิตใจที่ฝึกมา ปฏิบัติกันมาเท่านั้น นอกนั้นเหมือนกันหมด.."

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
คติธรรมหลวงปู่บุญมา คัมภีรธัมโม
วัดป่าสีห์พนม อ.สว่างแดนดิน จ.สกลนคร

 

ชาวพุทธผู้รู้
ผู้ประพฤติธรรมย่อมจะไม่มีความคิดในการเปรียบเทียบระหว่างเรา กับเขา
ดีหรือเลว ใหม่หรือเก่า ล้าหลัง หรือล้ำสมัย
เพราะสิ่งทั้งหลายมีสภาพเกิดได้ ดับได้
ย่อมทนอยู่ไม่ได้
หรือทนได้ก็ไม่นาน สุดท้ายย่อมแตกทำลายเสียทั้งหมด

 

จะว่าไปแล้วก็ควรมีนะความคิดเรื่องใหม่เก่า

พระท่านก็ให้พินิจตามจริง
เรื่องอาหารใหม่อาหารเก่า
แล้วก็จะเชื่อมไปเรื่อง กายคตาสติ อสุภะ
ธาตุ4 อานาปานสติ อาหาเรปฏิกูลสัญญา

รู้เห็นกายตามจริง ว่าเกิดตามเหตุปัจจัย
ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน ตัณหาอุปทานมันก็ลด

 

เค้ารู้มากกว่าเรา หรือเรารู้มากกว่าเค้า
ก็ไม่เปรียบเทียบคับ

 

ประเด็นคือ อัตตาตัวตน หากไม่ตั้งแง้
ที่เหลือก็สบาย

 

สิ่งที่เกิดดับตามธรรมชาติ(คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร
วิญญาณ)ทั้งหลายนั่นเองที่กระทบ
ประตูใจแล้วทำให้เกิดการ
กระเพื่อมเนื่องจากสติขาด สมาธิขาด
ปัญญาขาด
จิตจึงมีการเสพทุกข์ เสพสุข
เสพอาการเฉยๆ
แต่หากสติเกิด สมาธิเกิด ปัญญาเกิด
รู้เท่าทันอาการของจิต(ปรุงแต่ง)เหล่า
นั้นและไม่ให้ค่ากับอาการปรุงแต่ง
เพราะรู้ว่าเป็นกระบวนการ
ตามธรรมชาติของจิต สุข ทุกข์
พอใจไม่พอหรือเฉยๆ จะเกิดก็ปล่อย
ให้เกิดให้ดับไปตามธรรมชาติ
(ปล่อยวาง)
แต่ไม่มีผู้เสวยอาการ จึงไม่มีผู้ทุกข์
ไม่มีผู้สุข
ทั้งหมดนี้เป็นกระบวนการของธาตุขันธ์
ที่ไม่ใช่"เรา"

 

คนละเรื่องเลยใครรู้มากกว่าใคร

ยกตัวอย่างลม
ลมก็เป็นอาหารกาย ลมเข้ายาว
การที่มียาวก็เป็นระยะ มีระยะก็มีเวลา
มีเวลาก็มีใหม่ที่สืบต่อจากเก่า
เป็นอิทัปปัจยตา ระลึกรู้ลมตามจริง
การจดบันทึกมันก็มีไปตามจริง
สัญญามันก็ไม่ใช่ใครเป็นอนัตตา
สติที่ไประลึกลมมันก็ไม่ใช่ใคร
จิตมีหน้าที่รู้แต่มันก็ไม่ใช่ใคร
แล้วในส่วนเค้ารู้มากกว่าเรา
หรือเรารู้มากกว่าเค้ามันจะมาแต่ไหน

หากสัญญาไม่มีก็ไม่มีการจดบันทึกว่าลมสั้นหรือยาว
ไม่มีใหม่ไม่มีเก่า

การเคลื่อนกายก็เช่นกัน จะเคลื่อนย้าย
โยกย้ายส่ายสะโพกอะไรก็ตามแต่
แค่มีทิศทางให้เกิดการเคลื่อนได้
ก็มีการสืบต่อ ณ ขณะ ใหม่ๆที่สืบต่อจากเก่าทั้งนั้น

สัญญาไม่มี จะไปรู้จักอนัตตาสัญญาได้ไง
มันจะมีอะไรก็ให้มันมีไปสิ แล้วก็ไปรู้จัก
สภาพการมีนั้นๆว่ามันเป็นไตรลักษณ์ป่าว

ไปขึ้นด้วย โน้น นั้น นี่ ก็ไม่มี
แล้วมันจะมีอะไรให้พินิจตามจริงได้บ้าง

แจมเท่านี้ละ อิอิ

 

รูป นามรูป ทั้งหลาย
เป็นไตรลักษณ์ ต่างคน
ก็มีครองอยู่ เพื่ออาศัยชดใช้วิบากกรรม
ก็ควรดูแลให้พออยู่ได้ตามอัตภาพ
แต่อย่าไปยึดมั่นถือมั่น หรือเอาไปเปรียบกับรูปนามของอัตภาพอื่นๆ
แค่เอาไว้ชดใช้ทุกข์และยอมรับโดย
ความสงบสันติภายในจิตใจก็พอฮีบ

 

ลุงแมวใช้เมตตาธรรมเป็นหลัก
เมื่อมีความจำเป็นก็ทำได่แค่
"การุณยฆาต" ฮับ

 

ลุงเอาเลขที่บัญชีไหม ได้ข่าวว่ามีเมตตาธรรม

 

เก๊าแจก ม้ายเรียวด้าย ก๊ะ คนเคยใส่ บาตรกันมาเท่านั้นแหล่ะฮับ

แจกคนไม่เคยใส่บาตร เดี๋ยวโดน ซ้ง ตริง กลับมาฮับ

 

ความเมตตาของลุงแมวมีประเคนให้
เฉพาะคนดื้อที่เข้าใจว่า
ตัวเองเป็นคนดีฮับ

 

ใครกันฮับ คนแถวๆนี้ไหม หรือแถวโน้นๆ
เข้าใจว่าเป็นคนดี แล้วทำดีก็ไม่เสียหายนะฮับ
แต่ถ้าเข้าใจว่าดี แล้วยังทำชั่วได้ ก็ไม่ใช่ล่ะ

ตัณหา เป็นรากเง้า ของอุปทาน
เออ เข้าใจถูกไหมนะ ลุงปราบ

 

เวลาเดียรถี ถาม
พระสมณโคดม สอนว่าอย่างไร

ก้ตอบไปเลยว่า

ธรรมทั้งปวงมีฉันทะเป้นรากเหง้า
มีมนสิการเป็นแดนเกิด
มีผัสสะเป็นเครื่องให้กำเนิด
รวมลงในเวทนา
มีสมาธิเป็นหัวหน้า
มีสติเป็นใหญ่
มีปัญญาเป็นเยี่ยม
มีวิมุตติเป็นแก่นสาร
มีนิพพานเป็นที่สุด


ธรรมก็คือ สิ่งที่มีอยู่ ทรงอยู่โดยธรรมชาติ

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าดีว่าชั่ว ว่ากลางๆ
ก้คือธรรมเพราะทรงอยู่ตามธรรมชาติ

ฉะนั้น จะเป็น ธรรม ทั้งความดีความชั่วความเป็นกลางๆ
ก็มี ฉันทะเป็นรากเหง้า

และมีนิพพานเป็นที่สุด

ที่สุดก็หมายถึงว่า
มันจะเวียนตายเวียนเกิด จนหาทางออกจากวัฏฏะ

แม้จะมีธรรมฉันทะในการทำความชั่วมันก็จะเวียนตายเวียนเกิด
จน มันคิดได้ หาทางออกไม่ว่าชาติใดชาตินึง มันก็จะมีนิพพานเป็นที่สุด

ทีนี้ คนที่ไม่ได้เล่าเรียนธรรมอย่างถูกต้องสมบูรณ์
มันก้จะเอาแต่ ฝ่ายที่ตนชอบ เกลียดทุกข์รักสุข

จริงๆไม่ได้เกลียดทุกข์รักสุขหรอก
แต่ ชอบเอาแต่ที่พอใจที่ตนชอบไพเราะเสนาะหู
พอไม่ได้ดั่งใจก้เป็นทุกข์
ล๊อกกามู๊มั๊บ ผมอิ่มในชื่อนี่แระแล้วมาชื่อใหม่ ลาก่อย เป็นต้น

แต่ไม่ได้มองถึงธรรมคู่

การจะรู้ธรรมหนึ่ง ต้องอาศัยธรรมคู่

ตามลำดับในเบื้องต้น ในท่ามกลาง ในที่สุด

ไม่ใช่อาศัยธรรมเดี่ยว
พวกนี้เลยกลายเป็น นิยตะมิจฉาทิฐิลงไปเรื่อยๆ

ธรรมคู่คืออะไร

ก็
ความดีความชั่ว คือความงามในเบื้องต้น
ความเกิดความดับ คือความงามในท่ามกลาง

เห็นแจ้งในความเกิดดับธรรมคู่ ก้รู้ธรรมหนึ่ง
ผ่าง!!! เป็นความงามในที่สุด

 

อ้าว เดียรถี
อ้าวพ่อคนดีย์

 

เดียรถี คือ คนนอกศาสนาพุทธ

ในพุทธกาล คือคนที่ยังไม่ได้มานับถือศาสนาพุทธ

เขาเรียกว่าเดียรถี ไม่ใช่หมายถึงคนชั่วช้าหรือคนเลวคนดีที่ไหน

พระสมณโคดมท่านบอกเอง

เวลาคนนอกศาสนาหรือพวกเดียรถี มาถาม
ว่าท่านสอนอะไรบ้าง
ก้ให้ตอบไปอย่างนั้น ธรรม 9ประการ