สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

ขออนุญาติตอบคุณเกสท์นะครับ เรื่องเห็นจิต

แต่ต้องบอกก่อนนะครับ ว่าที่เห็น นี้ยังไม่ใช่จิต

เพราะถ้าหากเห็น จิต นี่คงหลุดพ้นไปแล้ว

* * * *

เรื่องจิตสังขารที่เป็น เจตสิก อันเป็นรูปปรมัตถ์(โลภะ โทษะ โมหะ) อันนั้นยก
ไว้ เพราะคนที่ใช้การดู เจตสิก จะเป็นพวกที่ทำสมาธิไม่ได้เลย จำต้องลุยตรงๆ

เรามากล่าวขั้นกลางๆ คือ เห็นพฤติจิต เป็นพวกทำสมาธิได้ แต่ไม่ถึงขนาดชำนาญวสี

ซึ่งส่วนใหญ่จะได้ยินกันทั่วไป ก็จะเป็น การเห็นขณะตกใจไฟไหม้ ตกใจหมาเห่า
ตกใจช้างออกมาร้องแปล๋น ตกใจแมลงสาปไต่ขา

โดยทั่วไป คนเราจะขนลุก แต่ภายใต้สภาวะขนลุก จะมีการรวมของจิตเพื่อตั้ง
มั้นรู้ เพื่อตอบสนองโลก หาทางแก้ จิตจึงไหลไปเห็นขนลุก ก่อนจะไปรวมเป็น
คนขนลุก แล้วกลับมาที่เห็นขนลุก แล้วไปรวมตั้งมั่นในการคิดการอ่านแก้ไข
ไหลไปไหลมา จมโลกข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งลอยขึ้นมีสมาธิหล่อเลี้ยงมีธรรมรักษา

หากเป็นอะไรตายตอนที่ไปเป็นคนขนลุก ก็จะได้ทุกคติภพ หากตายตอนจิตมาตั้งมั่น
ก็จะได้เป็นเทวดา หรือ พรหม

ทั้งสองนั้นไม่ใช่จิต ยังหยาบไป มีสภาวะอีกหนึ่ง แยกออกมาเห็นอาการไหลไปไหล
มาของทั้งสอง(สาม)ภพ นั้น โดยรู้อยู่ที่ฐาน ไม่มีสันฐาน ไม่มีขอบ ไม่มีเขต

แต่คนธรรมดา พอมาเห็นตรงนี้จะยังเห็นของขอบเตไม่เกินตัวตนไปเท่าไหร่ แต่
ถ้ากว้างออกไป คลุมครอบรอบหมดก็จะพอดี ถือว่า เห็นฐานจิต เป็นกลางต่อโลก
การปรุงแต่ง

การรู้อยู่ที่ฐานตรงนี้เนืองๆ จะทำให้สามารถย้อนเห็นจิตได้ ด้วยเพราะอยู่จุดที่เรียกว่า
เป็นเหตุใกล้ให้เห็น

การบังคับบัญชาใดๆ จะมาส่งได้ถึงแค่จุดนี้ ที่เหลือจะเป็นเรื่องของไตรลักษณ์จะปรากฏ

 

ฟังจากคุณโชแปงผมว่าคุณโชแปลคงพอจะทราบบ้างนะครับ
แต่ขออนุญาตถามสักนิดครับ
ว่าคุณโชแปงทำสมาธิยังไงครับ ใช้กรรมฐานกองไหน
ผลการปฏิบัตที่พอจะเล่าสู่กันให้ฟังได้เป็นยังไงครับ
เพื่อประโยชน์แก่ผมและท่านอื่น ๆ ครับ

 

แล้วจะหาจิตได้ยังไงครับ
ถึงจะพบว่า อ๋อ นี้คือจิตนะ

 

ดูจากคำถามของคุณเกส คงผ่านมาเยอะเหมือนกัน
จึงกล้าถามในลักษณะนี้ โดยไม่กลัวคำถามจะสะท้อนกลับ


ขอรับฟังด้วยคน

 

ผมก็นั่งหลับตาภาวนา ยุบหนอ พอหนอ ไปเรื่อยครับ
อะไรเด่นก็พิจารณาตัวนั้นเป็นปกติ

แต่ที่ไม่เข้าใจคือ จิตเป็นอย่างไร มีอาการอย่างไร ถือสิ่งใดเป็นนิมิตของจิต
ท่านช่วยให้ความกระจ่างในข้อที่ท่านปุจฉาเถิด

 

ก็ทำได้แค่เหตุใกล้เท่านั้นครับ จึงเรียกว่า อบรม

ถ้าทำได้ตรงๆ ก็คงไม่เรียก อบรม

เหตุใกล้นั้น ก็ต้องกล่าวตาม อภิธรรม

สัมมาสติ เป็น เหตุใกล้ให้เกิด สัมมาสมาธิ
สัมมาสมาธิ เป็น เหตุใกล้ให้เกิด ปัญญา

คำว่าเป็นเหตุใกล้นี่ เป็นการบ่งบอกว่า ไปสร้างให้เกิดไม่ได้
ทำได้แค่เตรียมไว้ให้สมควรแก่ธรรม

 

สติเด่นหรือยังครับ
สามารถตั้งสติได้ทุกครั้งที่ต้องการมั้ยครับ

 

ขอบคุณครับ

 

คงยังไม่เก่งขนาดนั้น
คืออะไรครับสติเด่น ช่วยขยายหน่อยครับ

 

สำคัญที่สติครับ
สตินี่สำคัญมาก
ต้องชัดก่อนว่าสติธรรมเป็นยังไง
เพราะสตินี่จะพาไปหาจิตให้พบครับ

เอาอย่างนี้ครับ
ตามความคิดของผมนะครับ
ถ้าผิดพลาดไปต้องขออภัย
ผู้รู้คือ นิมิตของจิต ครับ

แต่ผมฟังธรรมคุณ โชแปง แล้ว นับว่าเป็นผู้รู้ในธรรมทีเดียวครับ

 

ขอนุญาติ ต่ออีกนิด ตะกี้บอกไปแล้วสำหรับ คนไม่มีสมาธิ ทำสมาธิไม่ได้
ก็ต้องดู กิเลส สังขารธรรม เจตสิกไปตรงๆ

กับ อีกพวกที่พอทำได้บ้าง ก็ต้องอาศัยการดูสภาพของจิต เช่น มืด/สว่าง
หนัก/แน่น แข็ง/อ่อน เพื่อหาจังหวะตรงกลาง

ก็เหลืออีกพวก คือ พวกทำวสี เข้าฌาณเป็นว่าเล่น ซึ่งจะเห็นจิตได้เมื่อ
อยู่ที่ฌาณ3 แต่เนื่องจาก ไม่มีวิตก วิจารแล้ว ทำให้สัญญาไม่มี สัญญา
ทำงานไม่ได้ จึงได้แต่เห็น จิตเกิดดับ วับๆ โดยหมดสภาพจะรู้ว่าเห็นอะไร
แต่รู้ว่าเห็น ซึ่งถ้าตายไปก็จะเป็นพหรมที่ภาวนาไปแบบนี้ต่อ แล้วต้องเอะ
ใจเองว่า นั่นจิตเกิดดับไม่เที่ยง

แต่มีอีกมุมคือ การถอยกลับมาระหว่างภพ หากสังเกต หรือ ทำกรรมฐานลืม
ตา จะเห็นรูปปรมัตถ์ที่ว่างๆ ไม่มีการเติมค่า กับ สภาวะที่เห็นรูปที่มีการเติม
ค่าวิตก วิจารเข้าไปดั่งทำนบแตก ( แต่ส่วนใหญ่มักเห็นกายคตา )

 

ราตรีสวัสดิ์ครับทุกท่าน
พรุ่งนี้ต้องตื่นไปวัดแต่เช้า
ขอตัวพักผ่อนก่อนครับ

 

ทำไมต้องฌาณ3 ด้วยครับจึงจะเห็นจิต
แสดงว่าสุขในฌาณจึงจะเห็น
ส่วน ฌาณ3 นี้ก็ยังมีสัญญา ไม่ใช่หรือ

ส่วนสัญญาวิราคะ คือผู้ได้ฌาณ4 ไม่มีสัญญา
นี้คืออีกประเภทหนึ่งของฌาณ4 หรืออสัญญี

ถ้าหากภูมิที่ไม่มีสัญญาจริงๆ จะ็เป็นสัญญาเวทยิตนิโรธ ของพระอนาคามีขึ้นไปของผู้ได้ฌาณสมาบัติ

 

ขอโอกาสครับ

สติธรรมผมเพิ่งเคยได้ยินเลยไม่ทราบว่าเข้าใจตรงกันหรือไม่
เราภาวนาปกติ อะไรเด่นก็พิจารณา น่าจะเป็นเรื่องของสติ และการระลึกรู้ ตรงนี้น่าจะเข้ากับ สติธรรม

ส่วนการหาจิตเพื่อเอาสติแนบเข้าไปพิจารณา
เข้าใจว่า ขณะนั่งสมาธิ อะไรเด่นออกมา น่าจะเป็นอาการจิต เราใช้สติแนบตามรู้กิริยาจิตไป
ตรงนี่เข้าใจว่า เป็นการหาฐานจิตเพื่อพิจารณา
ซึ่งอาจเกิดที่ระหว่างอก ราวนม หรือส่วนใดก็ได้ในร่างกายนี้

ไม่ทราบว่าถูกไหมครับ

 

ก็ถือว่ามีอยู่ครับ จึงพอรู้ว่าเห็น ถ้าฌาณ4นี่จะหมดมีแต่จิต

การทำวิปัสสนานั้น จำต้องใช้สัญญา เพราะเหตุใกล้ให้เกิด สติ คือ ถริสัญญา

อสัญญีสัตตา ก็หมดสิทธิวิปัสสนาไปเลย จึงถือว่าเป็นเรื่องเสียเวลา เพราะ
หากไม่มาเจริญสติ ก็ไม่มีเหตใกล้ให้เกิดสัมมาสมาธิ พอไม่มีเหตุใกล้ให้เกิด
สมาธิก็ หมดสิทธิที่จะได้ปัญญา

 

ขอแลกเปลี่ยน เพราะตอนนี้ก็เห็นอยู่ ทำอยู่

จึงสังเกตได้ว่า ความรู้สึกที่ฐานราวนม ...ของผมต่ำลงไปนิดหน่อย
แต่เพราะอาจจะมีความจงใจบางประการ มันจึงหล่นลงไป แต่จะเห็น
ได้ว่า

หากจะทำสมาธิเพื่อปิติโลดโผน มันจะแน่น เป็นดวง อยู่ในบริเวณ

แต่ถ้าเอาไปเจริญปัญญา ความเป็นดวงจะหายไปแว็บหนึ่ง เห็นแค่
แว็บหนึ่ง แต่จะเบากว่าที่เคยเบา ไม่มีขอบ ไม่มีเขต ไม่มีดวง ซึ่ง
น่าจะใช่กว่า

ส่วนกรณีมีเขต มีขอบ มีดวง จะให้ผลเป็นปิติโลดโผนแล้วแต่จะ
น้อมไป ซึ่งจงใจมากก็ไม่ได้ จะหนักไปหมด ผิดทาง

 

เรื่องนิมิตเกิดได้หลายลักษณะ หลายลำดับในการเดินสมาธิ ซึ่งก็ทราบกันอยู่ว่าไม่มีสิ่งใดหน้าสนใจ บางอาจารย์ยังแนะว่าติดนิมิต
ฟังดูนิมิตไม่ใช่สิ่งที่ดีเท่าไหร่

ส่วนจิตผู้รู้ เป็นลักษณะกลางๆ ไม่ให้คุณ ให้โทษ ชื่อก็บอกว่าผู้รู้ แต่คงไม่ใช่ผู้สร้างนิมิตเป็นแน่
ผิดอย่างไรชี้แนะด้วยครับ

 

ขอโทษนะครับหากผิดพลาดประการใด
ตามความคิดเห็นของผม
ควรจะทำให้จิตสงบก่อนครับ
อย่าเพิ่งพิจารณา เอาความสงบให้ได้ก่อนครับ

อย่าเพิ่งไปตามกิริยาของจิตครับ

กิริยาของจิตที่แท้จริง เกิด แล้วต้อง ดับ ครับ
ถ้าตามไปมักไม่ค่อยดับครับ
มีแต่เถลไถลตามสังขารไป

เอาความสงบให้ได้ก่อนครับ
อย่าทิ้งยุบหนอ พองหนอ ครับ

ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยครับ

 

นิมิต แปลว่า เครื่องหมายครับ
ที่ผมว่านิมิตของจิตก็คือ
ผู้รู้ คือ เครื่องหมายแสดงว่าเป็น จิต ครับ

จะว่าไปก็คือ ผู้รู้ ก็คือ จิต นั่นล่ะครับ

 

ตอบไม่ได้ แม้จะน้อมลงไปที่ ท้องพองยุบ มันไหลลงไป มีซึมลงนิดหน่อย

แต่ยังไงก็ไม่เห็นนิมิต คงไม่ใช่สมาธิชนิดที่ให้นิมิต น้อมลงไปมีแต่เย็นๆ
เนิบๆ

ว่าแต่ว่า คุณโชแปงจะเอานิมิตไปทำอะไร ....