สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

ให้ผมช่วยตอบ ได้เปล่าหละ

 

55+ถ้าตอบเรื่องข้ามโคตร อันนี้คุณนิวรณ์ถนัดอยู่แล้วววว >_<

 

ได้พี่ แต่เอาแบบ ไม่เยิ่นเย้อ เข้าใจง่ายนะ

 

ใครเป็นคนป้อนข้อมูลในเครื่องคิดเลข ในเครื่องคอมฯ มนุษย์ไม่ใช่หรอ

 

<label for="rb_iconid_31"></label><label for="rb_iconid_31"></label><label for="rb_iconid_31"></label>
สาธุ อนุโมทามิ...

 

เอ่อ ไม่ได้เข้ามาโต้แย้งที่ยกของหลวงพ่อพุธ มานะคะ
ก็ยกอีกฝั่งนึงมาให้อ่าน เพื่อดุลยภาพ...กาลามสูตร >_<

มโนมยิทธิ
แปลความตามตัวอักษรได้ว่า มีฤทธิ์ทางใจ
คือ การรู้ เห็น การสัมผัส ตามความเป็นจริงด้วยใจ

หลักสูตร วิชชา

 

อ๋อ..ท่านกัลญาณมิตรจะบอกว่า ต้องทำกินเอง ...แต่อย่างน้อยทำอาหารก็ต้องเอาให้เพื่อนหรือครูหรือคนอื่นชิมหน่อยจะได้รู้ว่ารสชาตินี้ได้เรื่องหรือยัง

 

สำหรับผมนั้น เซน เป็นอะไรที่หน้าศึกษาเหมือนกันนะครับ......ตอนนี้ทางยุโรป....ก็ให้การศึกษาทางด้านนี้มาก...เหมือนกัน....

 

ยังไงก็ลองศึกษาดู อ่านดู แต่อย่าไปเชื่อเลย
เพราะ พระไตรปิฎก ฉบับนี้ครบถ้วนแล้ว
กับคัมภีร์ที่อยากให้อ่าน คือ วิสุทธิมรรค ของพระพุทธโฆษาจารย์ ผมอ่านของท่านแล้วไม่มีผิดเพี้ยนเช่นกัน

แต่สำหรับ สูตรอื่นๆ เช่น วัชร และ ปารมิ นั้นเพี้ยนอยู่มาก


สำหรับคำุถามที่ว่า พระไตรปิฎกไม่เพี้ยนเลยหรือ ตอบว่า ไม่เพี้ยนเลย เพราะพระอรหันต์เป็นผู้สังคยนาครับ การสังคยนาด้วยสติปัญญา และจิตที่ไม่ปรุงแต่งนั้นไม่มีทางที่จะเอาความไม่บริสุทธิ์ ใส่เข้าไปเลย


จะคัมภีร์อะไรก็ตามควรเอา พระไตรปิฎกเป็นที่ตั้งในการอ้างอิง แล้วจะไม่ผิดทาง

สำหรับ เรื่องท่านพระพุทธทาส เอาสุญญตา เกี่ยวกับ เซ็นมาแปล นั่นก็ไม่ผิดเป็นเรื่องดีอยู่แล้ว ซึ่งถ้าเป็นผมก็คงทำเช่นนั้น แต่ นั่นคือ การศึกษาที่ควรเลือกเอา

 

หาซื้อได้ที่ไหนคะ อาจารย์

 

คัมภีร์ วิสุทธิมรรค ของพระพุทธโฆษาจารย์ นี้ ท่านเป็นพระอรหันต์ปฏิสัมภิทาญาณ
บ้านเราเอาคัมภีร์นี้ บรรจุไว้ในหลักสูตรเปรียญ
น่าจะมีขายอยู่ตาม ธรรมสภา

ผมอ่านมานานมาก ยังไม่จบเลย เพราะอะไรรู้ไหมครับ เพราะว่า ในส่วนสุดท้ายนั้นเรียกว่า ปัญญานิเทสนั้น ปัญญาผมเข้าไม่ถึง เพราะยังไม่ผ่านปฏิเวธธรรมในส่วนนั้น

ในส่วนของสมาธินิเทศ ท่านก็กล่าวไว้ครบบริบูรณ์ในกรรมฐาน 40 กอง
ในส่วนปัญญานิเทส ท่านก็กล่าวไว้ครบถ้วน และชัดเจน

ลองไปอ่านดู นั่นแหละเอาเป็นตัวอ้างอิงได้ แต่ อย่างไรการฝึกปฏิเวธธรรมก็ต้อง คอยหมั่นถามจึงจะปรับความเข้าใจ และภูมิรู้เราให้มากขึ้นไปได้

 

ขอบคุณค่ะ ที่วัดอาจจะมีขาย จะไปลองหาดูค่ะ

 

โอย ขอบคุณค่ะ ทันใจดีจัง

 

รับทราบขอรับ

ถ้าหายไป ไปนั่งมุดอ่านคัมภีร์ นะขอรับ เจ้าคะ

 

ก็มาดูถึงเรื่องเซ็น เรื่องเซ็นนี้ ใครได้เข้าใจจะตื่นตาตื่นใจมาก จนถึงกับอุทานว่านี่แหละ ทางเลย เพราะอะไร เพราะว่าทัสนะของคนที่ได้แบบเซ็น นั้นเปลี่ยนไปแทบพลิกแผ่นดิน
กล่าวคือ คำสอนของเซ็นนั้นแทงออกจากสมมติทุกประการ เพื่อให้ปัญญานั้นหลุดออกจากอวิชชาที่หุ้มอยู่

ใครอยากสนทนาแบบเซ็น ก็ให้ทำใจให้วิมุตติให้มากที่สุด แล้วมองด้วยกลางสุดโต่ง อย่าจำนะ ต้องเอามาจากใจ เช่น

ถ้าผมบอกว่า นิพพานต้องไปดำเนินการศีล สมาธิ ปัญญา แต่พวกเซ็นก็จะบอกว่าจะต้องไปเคลื่อนจิตทำไม ในเมื่อมันดีอยู่แล้ว

ถ้าผมบอกว่า สมาธิต้องทำ เซ็นก็จะบอกว่า นั่นแหละ คือการนั่งหลับตาตัวแข็ง สมาธิที่ถูกจะต้อง ไม่ไหวไปและไม่หยุด

หรือใครจะถามว่า แล้วต้องพิจารณาอย่างไร เซ็นก็จะบอกว่า ไปพิจารณาทำไมในเมื่อมันไม่มีอะไรให้พิจารณา

ทีนี้ ปัญหาก็คือว่า ความลืมตัวของผุ้สอนเซ็นนั่นคือ แม้ทัสนะตนเองได้ แต่จิตอกุศลนั้นยังมีทางของมันอยู่มาก ข้อนี้ทำให้ แม้ว่าเราจะมีทัสนะแจ่มแจ้งเท่าไร ก็ห้ามใจตนเองไม่ได้หลายอย่าง นั่นแหละ ที่เรียกว่า สังโยชน์ัยังอยู่

ตรงนี้ ใครสนใจจะศึกษาผมยินดีจะบอกทุกประการ

 

ธรรม จะเปรียบกับ ต้นไม้่คือ
ทัสนะและอายตนะมันจะเป็นชั้นๆ

ซึ่งความแข็งแกร่งของใจที่มีธรรมนี้อัศจรรย์ที่สุด คือ มันจะต้องสร้าง เพื่อให้สิ่งภายนอก หรือสมมติบัญญัติภายนอก ไม่มีทางวิ่งเข้าสู่ใจให้ใจนั้นถูกกระทบเลย

ทีนี้ในส่วนภายนอกจะเป็นอย่างไรมันก็รับกันเฉพาะภายนอก แต่ภายในนี้ไม่สะเทือนไม่ได้รับ

เช่นมีคนด่า มันด่าเรานี่ เราได้ยินเฉยๆ เข้าใจคำที่มันด่า แต่มันตกลงที่ภายนอกนั้น อาการเวทนานี้เข้าไม่ถึงใจ ถัดไปอีกชั้นคือ ไม่เข้ามาสู่สังขารธรรมภายในใจ ถัดมาอีกชั้นหนึ่งคือ ไม่ติดไม่หลงในใจ ในคำด่า เพราะฉะนั้นใจในส่วนลึกจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย

ทีนี้ คนที่ไม่มีธรรมนี้ พอด่าปั๊บ เขาไปถึงสุดส่วนเลย ทั้งดิ้นทั้งร้อน ทั้งฝังจำสาระพัด

และย้อนมาที่เซ็น เซ็นนี้ยังไม่เท่าทันเพราะในส่วนแต่ละส่วนนั้น เขายังไม่ได้ฝึกลึกเข้าไป จนเห็นแจ้งแทงตลอด ในด้านจิต ยังเป็นแค่ความคิด และสังขารในส่วนต้น อันเป็นเพียงทัสนะ

เอาหละครับ เอาไว้ผมจะมาอธิบายให้ฟัง ในส่วนการหยุดสมมติ และ การหยุดให้อาหารอวิชชา อันจะทำให้ จิตใจเบิกบาน และ เที่ยง แทบจะตลอดเวลา
ทุกข์หายไปกองเท่าภูเขา แล้วมันจะไปกลัวอะไรหละชีวิตนี้

 

ตอบคุณแว็ด

ได้คัมภีร์ไปแล้วนะ เรื่อง มรรค เรื่อง ผล แต่ผมขอตอบสั้นให้ฟัง

จะสั้นเปล่า ยังไม่รู้นะ มันขึ้นกับนิ้วที่จิ้ม

เวลาเราสนทนาธรรม คนถามมักเอา ผลมารายงาน คนตอบควรตอบ มรรค

แต่ถ้าตอนนั้น คนถามอธิบายมรรคที่ตนปฏิบัติ คนตอบควรตอบเอื้อให้เห็นผล

ตรงคำว่า ตอบเอื้อให้เห็นผล อันนี้สำคัญ คนที่สอนเป็นจะไม่ชี้ผลที่เกิดตามมรรค
ของคนปฏิบัติที่ถามโดยตรง แต่จะตอบนำหน้าไปสักสองสามก้าว ทั้งนี้เป็นเพราะ
คนปฏิบัตินั้นเห็นผลการปฏิบัติของตนอยู่แล้ว แต่ลังเลที่จะก้าวไปทางนั้น

ดังนั้นคนตอบต้องตอบเอื้อ เพื่อให้เกิดมุมมองที่แยบคายของผู้ปฏิบัติ ที่จะก้าว
ไปทางที่ตนเห็นด้วยตัวเอง พอก้าวไปก็จะเห็นสิ่งที่คนสอนได้กล่าว ก็จะจดจำ
ทางของตนได้ แถมมีกำลังใจมากกว่า ที่จะชี้ให้ตรงๆ หรือ ชี้แล้วก็ไปด่าเขาหาก
เขาไม่เห็นตาม

เช่นเดียวกัน เวลา เราเอา ผลมาคุย คนตอบจะไม่ยืนยันว่าถูกหรือไม่ถูก แต่จะ
ตอบเอื้อทางปฏิบัติขั้นถัดๆไปสักสองสามก้าวให้ เพื่อให้เล็งเห็นเองว่า ผลที่ปฏิบัติ
ได้นั้นมีเหลี่ยมมุมอย่างไร ที่จะเดินไปในทางที่สดับมาได้ ก็จะทำให้ภูมิใจที่ผล
การปฏิบัติมี และเติมเต็มทางปฏิบัติที่ขาดหายไปได้ และเป็นการตัดสินและเห็น
ด้วยตัวเอง ซึ่งมีกุศลแรงกว่า

* * *

ดังนั้น คุณแว็ดก็ต้องดูบริบทของตนเองให้ดี ว่าตอนนี้ กำลัง ยก วิธีปฏิบัติมาถาม
หรือ ยก ผลการปฏฺบัติมาให้ยืนยัน มันจะใกล้กันมาก แยกไม่ออก เพราะต้องพูด
ไปพร้อมๆกันในบางประเด็น ดังนั้น ต้องเข้าใจจุดประสงค์ของการถาม และเข้า
ใจจุดประสงค์ของผู้ตอบ วนๆ นั้นแหละ เป็นการเอื้อ

แต่ วนๆ นี่ก็ทำให้ ตัดสินใจผิดได้ จึงขึ้นกับความกล้า และศรัทธา

สายพระป่านี่ เขาไม่แนะเพียงก้าวสองก้าวนะ เขาจะแนะทีไป 10 ก้าว คำสอน
จึงสั้นๆ แต่ต้องไปทำ ยาวววววววว

 

เวลาเราสนทนาธรรม คนถามมักเอา ผลมารายงาน คนตอบควรตอบ มรรค

คนถามเอาที่ปฏิบัติมาถาม แล้วตอบมรรคมันเป็นยังไง

แต่ถ้าตอนนั้น คนถามอธิบายมรรคที่ตนปฏิบัติ คนตอบควรตอบเอื้อให้เห็นผล

ตอนไหนถึงรู้ว่า ตอนถามอธิบายถึงมรรคที่กำลังปฏิบัติ เพราะยังไม่รู้เลยอะไรมรรค อะไรผล รู้แต่ว่าปฏิบัติแล้วมันเกิดอาการงี้ ๆ แค่นี้อะ

* * *

ดังนั้น คุณแว็ดก็ต้องดูบริบทของตนเองให้ดี ว่าตอนนี้ กำลัง ยก วิธีปฏิบัติมาถาม
หรือ ยก ผลการปฏฺบัติมาให้ยืนยัน มันจะใกล้กันมาก แยกไม่ออก เพราะต้องพูด
ไปพร้อมๆกันในบางประเด็น ดังนั้น ต้องเข้าใจจุดประสงค์ของการถาม และเข้า
ใจจุดประสงค์ของผู้ตอบ วนๆ นั้นแหละ เป็นการเอื้อ

อันนี้ทั้งสองอย่าง เพราะปฏิบัติแล้ว มันออกมางี้ ไม่รู้จะถามใคร เมื่อมีโอกาสแล้ว ก็บอกสิ่งที่ตัวเองเจอมา เขาเรียกสภาวะธรรมใช่ม๊ะ (เริ่มเก่งอีกหน่อยป่าวนี่ อิอิ) ถามให้แน่ใจ ยืนยันไปเลย ว่าตอนนี้เป็นไง ถึงไหนแล้ว เพราะคนรู้จริงมี แต่ก็ต้องพิจารณาเอา คิดแค่เนี้ยะอะ

เข้าใจคำว่า ถามแบบลองภูมิ อยากลอง กับถามแบบไม่รู้ แล้วมันอยากรู้

เป็นเช่นนี้นั่นแล

แต่ก็ยังไม่เข้าใจ มรรค กับ ผล อยู่ดี

 

อ้าว มนุษย์ไม่ได้เป็นคนทำเครื่องคิดเลขขึ้นมาเรอะ หรือว่ามันอยู่ ๆ ก็ผุดขึ้นมาเอง ขนาดจะทำอะไร ยังต้องสะสมการกระทำ เหมือนสั่งสมข้อมูล เพิ่งรู้นะนี่ ว่าเครื่องคิดเลขมันผุดขึ้นมาเองได้ เหอะ ๆ ๆ ๆ

พูดอะไรก็พูดตรง ๆ ไม่ต้องกำกวม ประเภท พูดไม่ตรงรู้มาก พูดมาก อ้างอิงมากก็ไปนู่นไปคุยกับประเภทนู้น คนจริงก็พูดจริงๆ มาเลย จะอะไรก็ว่ามา ไม่ต้องทำอม เหมือนรู้มาก รู้เกิน รู้ ๆ ๆ แต่จริงๆ ตรูก็ไม่เห็นจะรู้อะไร ตรูไม่รู้ก็บอกไม่รู้ ไม่ใช่ประเภท ชอบอยากลอง อยากทดสอบ