สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

สาธุ ครับ

 

คับผม รับทราบ

 

อยากทดสอบหรือเปล่าหละ ว่าเข้าใจไหม ว่าคุณมีบุญไหม

จะเห็นเลยว่า โกรธ มันห้ามไม่ได้ เมื่อมีเหตุ ก็โกรธ เมื่อจบเหตุ
ก็ดับไป เมื่อโกรธขึ้นให้รู้ว่ามีโทษะ โทษะดับไปแล้วให้รู้ว่าจิต
ไม่มีโทษะ ต้องตามรู้นะ ถึงจะเป็นการเห็นโดยการปฏิบัติ แล้ว
พระสูตร หรือ ปริยัติ ก็กล่าวแค่ ให้รู้ว่ามีโทษะ กับ ไม่มีโทษะ

และ รู้ชัดว่าจิตมีโทษะ และ รู้ชัดว่าจิตไม่มีโทษะ

ทุกอย่างเกิดแต่เหตุ เหตุดับ ผลก็ดับ

และ มันห้ามไม่ได้ มันไม่ใช่เรา มันเป็นเพียงกิเลสที่จรมา แล้ว
ก็ผ่านไป

หากมีเวลา ผมจะเสนอบททดลองให้ดู

 

ตกลงว่า มีแต่ไม่เรียกว่าอรหันต์ ที่เรียกว่าพระ อจละ แปลว่าไม่เคลื่อนไหว
เป็นผู้หลุดพ้นกิเลสโดยสิ้นเชิง......ถามหน่อยนะครับคุณ โชแปง....ท่านพวกนี้ยัง ต้องเกิดอีกใหน.......เป็นพวกเดียวกับที่เขาว่าธยานิโพธิ์สัตว์หรือเปล่า....อย่างไร

เดี๋ยวนะครับ...วิสุทธิมรรค กับ วิมุตติมรรค นี่ที่ผมเคยศึกษามา ประวัตินี่กลับกันนะครับ
วิมุตติมรรค ได้แบบมาจากวิสุทธฺมรรคไม่ใช่เหรอครับ......คือแต่งขึ้นหลัง ท่านพระพุทธโฆสะ แต่งวิสุทธิมรรค .......

เนื่องจาก สำนักของท่านพุทธโฆสะ เป็นสำนักที่ได้รับความนิยมในสมัยนั้นมากกว่า......วิมุตติมรรค จึงได้รับความนิยมน้อยกว่าไม่ใช่เหรอครับ.....

 

ไม่ต้องทอสอบหรอก มีไม่มี มันก็อยู่ของมันอย่างนั้น

พอรู้ทางดีก็ดีใจ พอไม่ดี ก็เศร้าใจ ไม่รู้ดีกว่า ปล่อยไปงี้แหระ

 

พุทธศาสนามหายานมีพระอรหันต์แน่นอนครับ
ล้วนแต่เป็นผู้ลาพุทธภูมิแล้วทั้งสิ้น เมื่อต้องการเป็นพระอรหันต์
ก็จะได้ในชาตินี้แน่นอน สาวกภูมิ

พุทธศาสนา มหายานเที่ยงแท้แน่นอนย่อมมีพระอรหันต์ตสัมมาสัมพุทธเจ้ามาบรรลุพระอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณ ภูมิพระศาสดาเที่ยงแท้ ดั่งนี้.

 

ออกตัวก่อนผมพูดเท่าที่รู้ เรื่องลงลึกคงหาสาระไม่ได้จากผม ถ้าผิดขออภัย

ดูจากคุณก็เป็นคนศึกษามาก อ่านมากผู้นึง
ไม่ทราบว่า จิตน้อมปฏิบัติไปทางใคหรือ

 

พูดถึงเรื่องโกรธ แว๊ดมันมีตัวโกด อยู่ปลายตะหมูก ประเภทโกรธง่าย

ทีนี้ ตั้งแต่ปฏิบัติมานี่ ตามคำสอนหลวงพ่อว่ามีอะไรกระทบบริกรรมให้หมด

ไอ่แว๊ด มันเป็นบ่อย ก็เลย โกรธหนอ ๆ อยู่เรื่อย ๆ ทีนี้ พอบริกรรมไปเรื่อย ๆ มันจะเหมือนไอ่ตัวโกรธ มันลอย ๆ ขึ้นมายิ่งโกรธ ๆ ๆ ๆ ประมาณ โกรธที่สุดเลยโว้ย(เหมือนตอนปวดมาก ๆ ปวดจัดสุด ๆ แทบจะกรี๊ด ๆ ออกมา พอมันสุดปวด มันก็ไม่ปวดแล้ว)

พอมันลอยออกมาสุด ๆ แล้ว มันไม่มีอาการโกรธค้างอยู่ในใจ จากนั้นก็รู้หนอ

แว๊ดทำงี้อะ

(ก่อนไป คติของหลวงพ่อค๊าป เป็นนักปฏิบัติต้องว่านอนสอนง่าย อ่อนน้อมถ่อมตน)

 

โกรธมีรูปร่างอย่างหรือ

 

กำลังจะไปเลยพี่โชแปง

มันก็เหมือนตอนปวดนั้นแหระ ปวดมันก็ไม่มีรูปร่าง แต่เรารู้สึกว่าปวด

ตอนโกรธ มันก็รู้สึกว่าโกรธ อะค๊าป

 

;aa13

 

แล้วเผลอไปกำหนด โกรธ ขึ้นมาเป็น

หรือว่า กำหนดตามรู้ว่ามันมีหละ

ถ้าไปกำหนดมันขึ้นมาเพื่อเป็น เพื่อที่จะล่อให้บริกรรม อันนี้จะผิด จะยิ่ง
ทำให้โกรธ

ถ้าจิตมันโกรธขึ้นมา แล้วเรากำหนดตามรู้ ตามที่มันมี แล้วบริกรรมตาม
ไปติดๆ หลังจากมัน แบบนี้ก็จะถูก

ผิด ถูก ดูอย่างไร ก็ตอนมันดับ หากตามรู้ถูก ตามกำหนดถูก ให้มันเกิด
แล้วตามบริกรรมว่าเห็น เวลามันดับ จะชัดแก่ใจเลยว่า เอ๊ะ โกรธมันไม่เที่ยง

มันดับของมันเองได้ โดยที่เราไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ตามรู้ว่า มันมีหรือไม่มี

เทียบพระสูตร

ตอนที่มันโกรธ เราตามดูตามที่มันปรากฏ เราไม่ได้สร้างขึ้นมาเพื่อล่อให้
จิตเราได้มีเครื่องอาศัยบริกรรม เราแค่อาศัยการเกิดของมันมาตามบริกรรม
พอเห็นว่ามี คือ รู้ว่าจิตมีโทษะ

ตอนที่โกรธมันดับ หากเราไม่ได้กำหนดให้มันดับ เพราะเราเหนื่อยที่จะ
กำหนดขึ้นมาล่อเพื่อให้บริกรรม เราจะเห็นโกรธมันดับตามจริง พอเห็นมัน
ดับ คือ รู้ว่าจิตไม่มีโทษะ

พอเราดูแบบนี้ จะเห็นเหตุที่ทำให้โกรธ ว่ามาจากสาเหตุอะไร

เสร้จแล้ววันหลัง เราประสบเหตุนั้น แต่เห็นเลยว่า จิตโกรธมันไม่ขึ้นมา
แบบนี้ เราจะรู้ชัดว่า จิตไม่มีโทษะ แต่ถ้าเห็นเหตุปัจจัยกระทบและ แล้ว
จิตมันก็โกรธ แบบนี้คือ รู้ชัดว่าจิตมีโทษะ

ก็จะภาวนาดูไปแบบนี้ โดยที่เราไม่รักตัวเอง ไม่หวงตัวเองว่า อย่าไปโกรธนะ
โกรธมันมีก็ช่างมัน โกรธวันนี้ไม่มีก็ช่างมัน ไม่ต้องไปปรุงขึ้นมา ไม่ต้อง
มาเข้าเว็บเพื่อให้จิตมันโกรธออกมา จะได้บริกรรม แบบนี้ก็จะแจ่มเอง

 

พอรู้ตัวว่าโกรธปุ๊บ ก็ปักจิตที่ลิ้นปี่ โกรธหนอ ๆ ไม่ได้บังคับให้มันหาย ดูมันเฉย ๆ แต่บางครั้งก็ดิ้นตามมันเหมือนกัน ต้องกดให้เป็นขันติก่อนขันแตก บางทีมันก็ขันแตก

แต่ถ้าไม่บริกรรมมันเหมือนมันค้างอยู่ข้างใน แบบประมาณอาฆาต ไม่ยอม ตรูต้องตามมึงที่สุดไรงี้ อะ แต่ใช้เวลาเหมือนกัน ต้องไม่ให้มันมีสารตกค้างอยู่ภายใน แล้วมันก็ไม่มีอะไร คุยกับคนนั้นต่อได้ แบบไร้ปัญหา

แต่เคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง ก็โกรธหนอ ๆ อยู่นี่แหระ แล้วมันก็ถามตัวเองว่า โทสะจริง ๆ คืออะไร แว๊ดก็คิดตามแบบแว๊ดเองอะนะ แต่ตอนนี้ต้องไปแล้ว ถ้าไม่ลืมจะมาต่อค๊าป

 

ครับผม.....เขาบอกมาว่า(เขาว่า).....พระอรหันต์พวกลาพุทธภูมิ...มักจะมีความสามารถสูง...ใช่ไมครับ....ส่วนใหญ่จะเป็นปฏิสัมภิทาญาน.....เช่น หลวงปู่มั่น หลวงพ่อฤาษี เป็นต้น


คือส่วนใหญ่แล้วมหายาน เขาต้องการไปจุติ สุขาวดีกันนะครับ....ก็เลยมีความคิดที่ว่าไม่น่าจะถึงพระนิพพาน(สมัยนั้นยังโง่อยู่กว่าตอนนี้มาก)......จนมาพบ กมลสูตร.........ก็เลยเริ่มเข้าใจมากขึ้น.......ประจวบเหมาะกับ คุณ ขันธ์กล่าวว่าไม่ถึงผมก็เลยข้องใจนิดหน่อยนะครับ.....

 

ผมมันไอ่พวกหัวโตครับ....ข้องใจไม่ได้ต้องหา...และพิสูจน์....ถูกบ้างผิดบ้าง....เป็นศิษย์ไม่เอาถ่านของครูบาอาจารย์นะครับ.....

 

ตัวบุญตัวบาปหน้าแบบนี้ใช่ป่ะได้ถูกยุยงให้โกรธโดยซาตานใส่ความคิดอีกทีนึงดังนั้น มิจฉาสมาธิจึงเป็นสิ่งที่แตกต่างจากสัมมาสมาธิ

 

ก็ละเอียดดีนี่หน่า มีเครื่องมือใช้สู้ตั้งหลายอย่าง แต่ถ้ามาแนวนี้สงสัย
ผมจะเสวนาด้วยไม่ได้ละ จะคนละแนว แบบนี้คุยกับพี่ โชแปง ต่อเอา
นะ ถ้าต้องการ ปริยัติ จากคนที่พูดภาษาธรรมได้ ไม่ต้องไปเปิดหนังสือ

เขาเรียกว่า ยืมบารมีพระ

 

ดูจากรูปหน้าจะได้คำตอบ

 

..................... รูปนี้สวยดีนะครับ......