สุขบ้างทุกข์บ้างสีสันของชีวิต

สบาย สบาย

 

เอาแค่ที่ ไม่เที่ยง เพียงความหมาย
ระลึกให้ แม่นมั่น อย่าหวั่นไหว
เพียงเท่านี้ ก็รอด อย่างปลอดภัย
ถึงฝั่งได้ แม่นมั่น อย่าหวั่นเลย

 

สาธุค่ะ สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์

เมื่อเป็นทุกข์ย่อมไม่มีตัวตน ตั้งแต่ต้นจนถึงปลาย

ที่สุดไม่มีอะไร ทั้งสุขและทุกข์ เพียงสมมติขึ้น

 

ช่วงนี้แปลว่าเลิกเศร้าแล้วใช่ไหม ดีแล้วนะ

 

ก่อนก็ไม่ได้เศร้าเพียงเหงาบ้าง
เพราะลำพังคนเดียวท่องเที่ยวอยู่
บัดนี้กลับบ้านนาเปลี่ยนฟ้าดู
รอบล้อมอยู่มวลญาติไม่ขาดแคลน

 

เมื่อวานฟ้าก็รั่วแถมมัวฝน
ตกเสียจนเย็นเยือกไม่เลือกที
ไฟก็มาดับแต่วันยันราตีร
ติดอีกที่ก็เกือบสางสว่างตา

 

ที่บ้านก็ ไม่ห่าง ต่างกันหรอก
ฟ้าแกล้งหยอก ลมสบัด พัดจนไหว
หลังคาหาย ไปไม่รู้ อยู่หนใด
เหลือแต่ลอย อาลัย ฟากไว้แทน

 

นี้นะหรือ คือฟ้า มากับโลก
รอยเศร้าโศก ครวญคราง ไม่จางหาย
แต่กลับเพิ่ม รุ่นแรง เสียดแทงกาย
แถมข่าวไฟ รุมเร้า ยังเฝ้ารอ

 

นี้คงแค่ เสียงเตือน บนเรือนโลก
ความเศร้าโศก ยิ่งใหญ่ คงได้เห็น
เมื่อดินน้ำ ลมไฟ พร้อมใจเป็นฯ
คงได้เห็น ภัยมหันต์ อันตราย

 

สวัสดีตอนบ่ายๆค่ะ;20

 

เปลี่ยนเรื่องคุย ชื่นใจ กันไหมมิตร
บนทางจิต มายาโลก สุขโศกศัลย์
มาทบทวน อดีต ติดตามวัน
กับความฝัน วาดไว้ ในใจตน

 

วันเวลา เดินทาง ต่างมาพบ
แม้จุดจบ คือพราก จากแล้วหาย
สัจธรรมไม่ อาจเพี้ยน เปลี่ยนกลับกลาย
เมื่อต่างได้ รู้จัก พหรมชักพา

 

แปลว่าตอนนี้ เลิกเหงาแล้ว หรือว่าตามเวลา

 

วันนี้ร้อน ด้วยแดด ทีแผดกล้า
ลมเคยพา พัดว่อน ตอนนี้หาย
เหงื่อไหลซึม ทั้งตัว ร้อนทั่วกาย
ดื่มน้ำเพื่อ ผ่อนคลาย ให้บรรเทา

 

จะให้บอก อย่างไร ถูกใจเพื่อน
ทุกสิ่งเปลี่ยน ผันแปร แน่ที่ไหน
วันนี้เศร้า พรุ่งนี้หาย เราอายใจ
อยากรู้ได้ เพียงใจหนึ่ง ส่งถึงกัน

 

เอาน้ำพา มาวาง ไว้ข้างให้
ขาดแต่ยอด ดวงใจ ที่ใฝ่หา
นั้นต้องหา เองนะ เกินจะพา
รู้ตัวว่า หาไม่เก่ง เซงพอกัน

 

อาบน้ำตั้ง แต่วัน ยันไกล้ค่ำ
กายคงคล้ำ ดำเพราะแดด ที่แผดเผา
อาบคนเดียว เหลียวมองใคร ก็ไร้เงา
มีเพียงเรา กับเพื่อน คงเหมือนกัน

 

แม้จะคล้ำ ดำบ้าง ก็ช่างเถอะ
คงไม่เลอะ ถึงใจ ให้มัวหมอง
หากมองแค่ เปลือกติด ที่ปิดทอง
คนรู้ต้อง เข้าใจ ในความจริง

 

สัจจะธรรม คงจะเที่ยง เลี่ยงไม่ได้
แต่เมื่อใด สติตั้ง ยั้งไม่อยู่
คงได้่แต่ พลอยผิด คิดเป็นคูร
ยามใดรู้ ได้แต่ตั้ง ระวังตน