... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

สวัสดีเช้าวันพฤหัสบดีที่ 7 มิถุนายน 2555 ค่ะ ...

คืนวันที่ 1 มิ.ย. พวกเราจัดเก็บข้าวของกันแบบง่าย...ฉันมีเพียง เสื้อยืด กางเกงเล นั่นคือ สบายของฉันแล้วหล่ะ เพราะอยากจะนั่งสมาธิ หรือ ปฏิบัติธรรม ที่ไหน ก็สบาย ไม่ต้องกังวลเรื่องเสื้อผ้า 5555++ ใส่นอน ใส่เที่ยว ชุดเดียวกัน .... เช้าวันที่ 2 มิ.ย. เราเดินทางมาสมทบกันก่อน เพื่อที่จะได้เดินทางร่วมกัน โดยรถยนต์ 2 คัน กับ 2 ครอบครัว ก่อนจะเดินทาง สองสามีภรรยาคู่นี้ ศรัทธาในพระพุทธเจ้าเป็นอย่างมาก เขาทำตามคำแนะนำที่ฉันบอกไป ในเรื่องการปฏิบัติ การปล่อยวาง การยกศีลเป็นที่ตั้ง น้อมนำคำสอนของพระพุทธองค์ เข้าครอบใจ ... ชีวิตเขาดีขึ้น ... เขาจึงอยากตอบแทนคำแนะนำที่ฉันได้นำไป ... ด้วยเห็นฉันป่วยบ่อยมาก ... จึงซื้อยาบำรุงหลายขนาน มอบให้ฉัน ... ฉันกล่าวขอบคุณด้วยความเกรงใจ ... จากนั้น เมื่อเด็กๆ เจอกัน ... ก็ยกพลขึ้นรถฉันทั้งหมด ยกเว้น น้องหมา ที่ไม่สามารถขึ้นรถฉันได้ ... ด้วยลิงน้อยของฉัน เป็นภูมิแพ้ขนสัตว์ ... กลายเป็นที่หนุกหนานของเด็กๆ ไป ... เพราะได้รวมพลกันขนาดนี้ ...

เราเดินทางกันจนกระทั่งเข้าเขตประจวบฯ ... ฉันมีอาการเวียนศีรษะ มึนงง ตาลืมไม่ขึ้น ตั้งแต่เริ่มออกจากสมุทรสงครามแล้ว ... ฉันบ่นไปตลอดทางว่า ฉันเป็นอะไรเนี่ย เมื่อวานยังดีๆ อยู่เลย ... วันนี้กลายเป็นคนเมาไปซะแล้ว หรือ ฉันจะเมารถ นั่งไม่ได้เลย ฉันได้แต่เอนนอนไป โดยมีผ้าปิดตา มีหมอนหนุนคอ 2 ใบ .... ดูสภาพเหมือนคนป่วยเลย ... เมื่อถึงประจวบฯ สามีถามฉันว่า อาการแบบนี้ แวะเข้าไหว้พระก่อนไหม ... ฉันเงียบไม่ตอบ ... เขาก็ถามขึ้นมาอีก จะแวะวัดห้วยมงคลก่อนไหม ... เพราะดูเธอแปลกๆ นะ ... ฉันเงียบ ... ฉันเหมือนคนไม่มีแรง อ่อนแรงซะงั้น ... กระทั่งจะโงหัวขึ้นมาดูถนนหนทาง ยังยากเลย ณ เวลานั้น ... จนกระทั่ง รถขับผ่านป้าย “หลวงพ่อในกุฏิ” “วัดตาลเจ็ดยอด” ... สามีก็ยังถามอีก ว่าจะแวะวัดห้วยมงคลหรือเปล่า ... ฉันตอบกลับ ... ไม่เข้าไป ไม่ใช่ ... แต่ ... ฉันต้องแวะวัดข้างหน้านี้ ไม่รู้ว่าจะเป็นวัดไหน ... สามีถามกลับมาว่า ... วัดหลวงพ่อในกุฏิหรือเปล่า ... ฉันเงียบ ... ตาฉันหนักมากมาย จนไม่สามารถลืมตาต่อไปได้แล้ว ... ฉันหลับตา ภาพมือที่ถือใบลานพระไตรปิฎก ก็ขึ้นมาที่ตาใน ... ฉันบอกสามีว่า ... วัดตาลเจ็ดยอด เราไม่เคยแวะเลย ทั้งๆ ที่เราผ่านถนนเส้นนี้ตลอด 10 กว่าปีที่ผ่านมา ... ในป้ายบอกทางวัด มีภาพหลวงปู่โต นั่งสมาธิ ตามภาพที่พวกเราคุ้นเคย ... แต่ตาในฉันเห็นมือถือใบลาน ... หมายความว่าอย่างไร? ... ฉันถามสามีว่า ... เราต้องแวะวัดนี้หรือ ก็หลวงปู่ไม่ได้ถือใบลาน ... หรือว่าเราต้องแวะกัน ... คิดยังไม่ทันได้คำตอบเลย ... ปากฉันบอกกับสามีไปว่า ... เราต้องแวะแล้ว ไม่แวะไม่ได้แล้ว ... สามีเลี้ยวขวับทันที พอเริ่มเข้าไป ก็เริ่มเห็น .... เขากำลังก่อสร้าง “พระแม่กวนอิม” ... เขากำลังเริ่มก่อสร้าง “หลวงพ่อเงิน วัดบางคลาน” และ ที่สำคัญ ... ครอบครัวที่ไปกับฉัน .... เขาไปจอดรถ หน้าศาลา หลวงปู่โต .... และพากันเข้าไปกราบหลวงปู่ ... ฉันก้าวลงจากรถ ... เดินขึ้นบันไดไปจนถึงหน้าประตูศาลา ... ฉันยืนอาเจียน 2 ครั้ง ขนลุกชัน ... น้ำตาคลอ ... หันหน้าเขาศาลา ... ภาพตรงหน้า ... เป็นภาพหลวงปู่ นั่งสมาธิก่อนจะละสังขาร บนตั่ง ที่ฉันเคยเห็นแล้วในนิมิต เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ... และ ทางซ้ายมือของหลวงปู่ .. มีภาพหลวงปู่ถือใบลาน พระไตรปิฎก ไว้ในมือ .... นี่แหละคือ คำตอบ ของฉัน ที่ต้องมากราบท่าน มาร่วมสร้างพระแม่กวนอิม และ หลวงพ่อเงิน ที่นี่ ... ฉันก้มลงกราบหลวงปู่ที่ฉันศรัทธา และทำตามเสียงในใจ ... ฉันหายแล้ว หายจากอาการเมามึน ที่คล้ายกับคนเมารถ ... แปลกไหมล่ะ ...

 

จากนั้น...พวกเราก็เดินทางกันต่อ...ฉันไม่มีอาการอะไรเกิดขึ้นเลย...จนกระทั่ง เราไปถึงปะทิว ชุมพร เวลาเย็นแล้ว...ทุกคนบอกฉันว่า ให้หาที่พักก่อน เพราะเรามาแบบไม่มีที่พัก เพราะโทรถามที่ไหนๆ ก็เต็มไปหมด ด้วยว่าเป็นวันหยุดยาว...ฉันก็อธิษฐานจิตว่า ถ้าครูบาอาจารย์ต้องการให้ฉันมาร่วมสร้างบุญกุศล ณ ที่แห่งนี้ ขอให้ฉันและทุกๆ คนได้ที่พัก เพียงแค่ของพักผ่อนหลับนอน และให้เด็กๆ ได้พักด้วยความสบาย ก็พอแล้ว ผู้ใหญ่กางเต้นท์ปูเสื่อนอนก็ได้ ไม่เป็นไร...ทุกคนกลัวว่าจะไม่มีที่พัก...จึงแนะนำให้นำปัจจัยร่วมบุญไปถวายในเช้าวันรุ่งขึ้น...ฉันบอก...ไม่ได้ ต้องถวายวันนี้เท่านั้น...เขาก็ตกลงกัน...ว่าเป็นวันนี้ ก็วันนี้...เราได้ที่พักแถวบางเบิด...ยังไม่ได้เอาของลงรถเลย...จ่ายเงินค่าที่พักเสร็จ ฉันก็ให้พวกเขาเร่งไปที่วัด...เมื่อไปถึง...หลวงตาจง...ท่านรออยู่แล้ว...ฉันกล่าวกับหลวงตาว่า...ฉันเคยมาครั้งหนึ่งแล้ว...เมื่อตอนน้ำท่วมปลายปีที่แล้ว...ฉันหลงมานี่โดยความบังเอิญ...และเมื่อกลับไปฉันตั้งใจจะเก็บเงินเพื่อร่วมสร้างพระพุทธเจ้าองค์นี้...หลวงตาบอกว่า...นี่ไม่ใช่ความบังเอิญ...นี่คือข้างบนนำพาเธอมาให้ได้ร่วมบุญ...เพราะกำลังฉันคนเดียว คงไม่สามารถทำได้...ในนิมิตท่านให้ทำอย่างไร...ฉันก็ทำตามท่าน...ฉันก็บอกกลับท่านเหมือนกัน...ว่า ถ้าจะให้ฉันทำ ต้องนำคนมาร่วมสร้าง เพราะฉันเป็นพระ ฉันไม่สามารถหากำลังทรัพย์ได้ขนาดนั้นหรอก ตอนนี้ ความสูงเกิน 30 เมตรไปแล้ว อีกทั้ง วัสดุก็ราคาแพงขึ้น ... เธอรู้ไหม ... วันจันทร์นี้ ฉันต้องจ่ายเงินค่าของ หนึ่งแสนห้าหมื่นบาท แต่ปัจจัยที่ฉันมีอยู่เพียงเล็กน้อยเอง ... ฉันก็บอกท่าน เทวดาทั้งหลาย วันจันทร์ฉันต้องจ่ายเงินเขาแล้ว ฉันไม่มีปัจจัยพอนะ ... ก่อนหน้าเธอมา เช้าวันนี้ ก็มีคนนำเงินมาร่วมทำบุญเป็นแบงก์สีเทาหลายใบ รวมทั้งของเธออีก ... เท่ากับว่า ฉันขาดเพียงไม่เท่าไหร่แล้วหล่ะ ... นี่ไม่ใช่ความบังเอิญ ... นี่ไม่ใช่ความบังเอิญ ... เธอก็รู้ดี ฉันยิ้มรับ ... ฉันบอกหลวงตาว่า วันนี้หลวงตาซูบไป ผิดกับเมื่อปลายปีที่ฉันเห็น ... หลวงตาบอกว่า โหมเร่งทำให้เสร็จ เพราะมีปัจจัยหลายอย่างในการสร้าง ไม่สบายบ้าง แต่ก็พยายามทำให้ไหว... ไหนจะฟ้าฝน ไหนจะการก่อสร้าง สังขารเป็นของธรรมดา ... ฉันบอกกับหลวงตาว่า ... เริ่มแรก ฉันตั้งใจนำเงินทั้งหมดในการดูดวงเปิดกรรม ตั้งแต่เดือนมกราคมถึงสิ้นเดือนเมษายน ฉันจะทำคนเดียว เพราะเป็นคนที่ชอบร่วมแต่ไม่ชอบบอกบุญ แต่จะให้ร่วมกับใคร ชอบร่วม จะให้เริ่มต้นไปบอกคนนี้คนนั้น ฉันทำไม่เป็น และไม่อยากเห็นมโนกรรมที่คนอื่นคิดกับฉัน ... จึงไม่อยากบอก ... แต่พอเริ่มดูกรรมไป ก็เกี่ยวกับการทำแท้งซะค่อนข้างมาก ... จึงอยากให้เด็กๆ และเจ้ากรรมนายเวรเหล่านั้น ได้รับบุญกุศลที่ลูกหนี้ของเขาทำให้ จึงบอกกล่าวกับผู้ที่ได้ดูกรรมกับฉันว่า...เงินที่ดูดวงกับฉันนี้ ฉันจะนำไปสร้างพระ ความสูง 30 เมตร ที่ชุมพร ขอให้อนุโมทนานะ ฉันไม่หักอะไรไว้เลย นำเงินทั้งหมดสร้างพระ เขาเหล่านั้นได้ยินก็อยากร่วมบุญด้วย จึงนำเงินทำบุญเพิ่มเข้ามาอีก จึงได้เงินขนาดนี้ ซึ่งเงินจำนวนนี้ก็ไม่ได้มากมายอะไร แต่ทั้งหมดมาด้วยศรัทธาของเขาเหล่านั้นทั้งสิ้น ... หลวงตาบอกว่า นั่นแหละ เพราะเธอเป็นสะพานบุญ เธอจะนำเขาเหล่านั้น ปฏิบัติภาวนา เดินทางสายนี้ เขาจึงอยากร่วมบุญกับเธอ ... ดีแล้วนะ ... แล้วหลวงตาก็เล่าถึงที่มาของหลวงพ่อองค์ขาว พระพุทธรูปปางประทานพร องค์นี้ให้ฟัง ... ซึ่งเกี่ยวกับภัยพิบัติด้วย ... นั่นคือสิ่งแรกที่ฉันเห็น ... และเข้าใจในเจตนาของหลวงตา ... ซึ่งตรงกับหลวงตาเล่า ... เพราะครั้งแรกที่ไป ฉันไม่ได้นั่งคุยกับหลวงตาแบบนี้ เพียงแค่กราบหลวงตา แล้วเดินทางต่อ ... แต่วันนี้ หลวงตาเล่า นิมิตหลายอย่าง เล่าเรื่องศรัทธาที่หลวงตามีต่อพระพุทธองค์ ... ฉันฟังคำนี้ แล้วนึกย้อนถึงตนเอง ....

“ นายบรรจง ตายโดย พระจง ”
“ พระจง ตายโดย อาจารย์จง ”
“ อาจารย์จง ตายโดย หลวงตาจง ”
“ หลวงตาจง ตายโดย คนบ้า ”
“ คนบ้า ตายโดย ความว่างเปล่า ”

สาธุ สาธุ สาธุ ฉันน้ำตาคลอ หลวงตาถามว่า มีที่พักหรือยัง ฉันตอบว่า พวกเราได้ที่พักแล้ว แต่ได้เพียง 1 คืนเท่านั้น หลวงตาบอกว่า ถ้าไม่มีที่พัก มาพักที่วัดก็ได้ มีหมอนมุ้งให้เรียบร้อย ฉันกราบขอบคุณหลวง และขอตัวกลับ เพราะเย็นมากแล้ว หลวงตาก็ทำวัตรเย็นแล้ว ...

พวกเรากลับมาที่พัก ทานข้าวเย็น อาบน้ำอาบท่ากัน ก็พากันพักผ่อน เพราะเราเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว ... เช้าวันรุ่งขึ้น เราตั้งใจจะไปเที่ยววัดแก้วประเสริฐกัน ตั้งใจจะเดินให้ทั่ววัด เพราะเมื่อครั้งก่อนและเมื่อวานเวลาน้อย เราจึงตั้งใจกันวันนี้ ... พอไปถึงวัด ... หลวงตาไม่อยู่ .... ฉันมองหน้ากัน ... เข้าใจแล้ว ว่าทำไมต้องเป็นเมื่อวานที่ต้องถวาย ... ฉันบอกว่า ... อะไรๆ ก็ไม่แน่นอนนะ .... (เดี๋ยวมาเล่าต่อนะคะ)

 

วัดตาลเจ็ดยอด สามร้อยยอด จ.ประจวบฯ

 

วัดตาลเจ็ดยอด

 

วัดแก้วประเสริฐ วันที่ 2 มิถุนายน 2555

 

วันที่ 3 มิถุนายน 2555 เรากลับไปที่วัดแก้วประเสริฐ ในตอนเช้า เพื่อจะเดินชมให้ทั่ววัด และกราบนมัสการพระบรมสารีริกธาตุ และ กราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย

 

......วัดแก้วประเสริฐ.....ที่เห็นเป็นองค์จำลองของพระพุทธเจ้า ปางประทานพร เป็นองค์จำลองของหลวงพ่อองค์ขาว เมื่อเสร็จสมบูรณ์แล้ว จะเป็นเหมือนองค์จำลองนี้ พระพักตร์เต็มอิ่ม เมื่อได้มองแล้ว สุขในใจเหลือเกิน ... สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทนาบุญกับทุกท่าน ที่ได้ร่วมสร้าง ร่วมอนุโมทนา และแวะเวียนเข้ามากระทู้นี้นะคะ ^ ^

 

สมเด็จพระปิยะมหาราช กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ หน้าพระตำหนัก หันออกสู่ทะเล เช่นเดียวกันกับ พระพุทธเจ้าปางประทานพร (หลวงพ่อองค์ขาว) และสิ่งศักดิ์สิทธิ์หลายๆ พระองค์ วันที่เดินทางไป อากาศไม่ร้อนเลย ฝนตกเพียงพรำๆ เท่านั้น เมื่อวันที่ได้ไปกราบนมัสการในวันรุ่งขึ้น ฝนก็ตกพอให้ได้เย็นสบายเท่านั้น ไม่ได้ตกหนักมากมายอะไรเลย พรำๆ เช่นกัน ในตำหนักพระแม่กวนอิม เมื่อได้ย่างกรายเข้าไป กลับเย็นได้อย่างอัศจรรย์ใจ เพราะไม่มีแม้แต่พัดลมเลยเพียงสักตัวเดียว สาธุ อยู่ในตำหนักพระแม่กวนอิมแล้ว ไม่อยากเดินออกเลย สบายใจ เหลือเกิน ... ในตำหนักพระแม่กวนอิม มีพระแม่ทับทิม พระแม่ลิ้มกอเนี่ย ... อยากบอกว่า หุ่นขี้ผึ้งของพระอริยสงฆ์ขององค์ ทั้งหลวงปู่โต และ หลวงปู่ทวด ช่างเหมือนองค์ท่านจริงๆ ในนิมิตมาก เข้าไปกราบท่าน ยังสัมผัสได้ถึง ความเมตตาของพ่อแม่ครูอาจารย์ทั้งหลาย ส่งผ่านสายตาอันมีเมตตากลับมาหาลูก ... สาธุ

 

พระพิฆเณศ องค์นี้แหละ ที่เคยก้าวล่วงท่าน เมื่อครั้งประดิษฐานอยู่ที่พาหุรัด ได้ร่วมทำบุญ และสงสัยมากมายว่า จะนำมาอย่างไร (จะจริงเหร๋อ ประมาณนั้นแหละ) วันที่ได้เจอท่านและอ่านประวัติ ขนลุกชัน ได้แต่ยกมือพนม กล่าวขอขมากรรม กับการก้าวล่วงนั้น

 

เดินขึ้นเขาขึ้นไป ด้านขวามือเป็น พระแม่โพสพ พระพาย พระแม่ธรณี พระเพลิง พระแม่คงคา .... ด้านซ้ายมือ เป็นพระพุทธเจ้าปางเปิดโลก (ด้วยฝนตก ณ ตอนนั้น เลยไม่มีใครถ่ายรูปไว้) ด้านหลัง เป็นศาลา พิจารณาสังขาร และ ปล่อยวาง ในนั้น จะมีอัฐิ ของพระอาจารย์ของหลวงตา และโลงศพ อีกทั้ง ภาพติดผนัง ในการอธิบาย เรื่อง กฏไตรลักษณ์ ... มีผ้าไตรจีวร ของหลวงตา ตั้งแต่พรรษาแรก จนกระทั่ง พรรษาปัจจุบัน (ท่านวางไว้หมดแล้ว เพราะเป็นผ้าไตรที่ยังใหม่ๆ อยู่อีกทั้ง เป็นผ้าเนื้อดี แต่ จีวรที่หลวงตา ห่มอยู่นั้น เป็นเพียงผ้าเก่าขาด ที่หลวงตาห่ม เพื่อปกปิดสังขารเท่านั้น เพราะยังมีหน้าที่อีกมากมายที่หลวงตาต้องทำ) ... ที่โลงศพ ก็มีทั้งโลงที่ปิด และ โลงที่เปิด และบอกกล่าว่า ทุกคน เหลือเพียงเท่านี้ ต่อเมื่อ เข้าเตาเผาแล้ว ก็เท่ากับว่า ไม่เหลืออะไรเลย ... ศาลาอีกด้าน ที่อยู่หลังพระแม่ทั้งหลาย คือ ห้องสมุดธรรมะ สำหรับประชาชนที่แวะเวียนเข้าไปนั่งอ่านกัน

 

เดินขึ้นเขาไปอีก จะเห็นองค์พระพุทธเจ้าองค์ปฐม เป็นประธาน ป้ายเขียนว่า ซ้ายมือ คือ ทางไปนรก ขวามือ คือ ทางไปสวรรค์ พวกเราตัดสินใจเดินไปนรกกันก่อน เพื่อบอกกล่าว สอนเด็ก ให้รู้เรื่องของกรรม ว่า ทำอะไรลงไป ผลของกรรม เราเป็นผู้ได้รับผลนั้น แต่เพียงผู้เดียว กรรม แก้ไม่ได้ แต่เราสามารถพิจารณาไตร่ตรอง และดำรงตนให้มีสติ เพื่อไม่ก่อให้เกิดกรรมเหล่านั้น ... ^ ^ ถือว่าไปแล้ว เหมือนถูกหวยเลย เด็กๆ กลัวกันใหญ่ เพราะมีเรื่องกรรมมากมาย โดยเฉพาะ ศีลทั้ง 5 ข้อ เลยถ่ายไว้เพียงภาพเดียว คือ เรื่องของวาจา ศีลข้อที่ 4 การเบียดเบียนเรื่องคำพูด การกล่าวให้ร้ายคนอื่นให้เกิดการหม่นหมอง การว่ากล่าวเป็นเท็จ เมื่อตายไปจะเป็นเช่นนี้ ... 5555 กลัวกันใหญ่เลย ... ถ่ายภาพมาติดไว้ที่กระดานจดโน๊ต ให้เห็น จะได้กลัวๆ กัน (เด็กๆ ชอบโกหกกันนัก อิอิ) ส่วนทางด้านขวามือ สวรรค์ไม่มีมากเหมือนนรก เพียงแต่ มีภาพคนนั่งฟั่งพระเทศนาธรรม ในอริยาบถต่างๆ เราก็อธิบายภาพเหล่านั้นให้เด็กฟัง ว่าปฏิบัติอย่างไร ถึงจะได้ขึ้นสวรรค์

 

พระพุทธเจ้าปางนาคปรก ความสูงที่ 19.99 เมตร ... อยู่ด้านซ้ายมือเหนือ พระพิฆเณศขึ้นมา หันหน้าออกทะเลเช่นกัน ... ออกจากวัดด้วยความอิ่มใจ .... อนุโมทนาบุญร่วมกันนะคะ สาธุ

 

เมื่อได้เดินชมวัดแก้วประเสริฐกันเป็นที่หนำใจแล้ว พวกเราก็มุ่งหน้าไป วัดธารน้ำไหล สุราษฎร์ธานี (สวนโมกข์) เพื่อปฏิบัติธรรมกัน .... เดินทางไปก็แวะกันไปเรื่อยเปื่อย ที่พักก็ยังไม่ได้หากัน อาศัยป้ายตามทาง ว่ามีที่ไหนบ้าง ก็โทรถามกันไปตลอดทาง ... เมื่อถึงวัด ก็ได้พากัลยาธรรมเดินชมสวนโมกข์ ว่าตรงไหน มีอะไรบ้าง ... ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน...ว่า....ไม่อยากออกจากวัดเลย ใจเบา ตัวเบา อะไรขนาดนี้...ก็เลยตัดสินใจ...เข้าไปถามพระสงฆ์ที่ทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์ เรื่องติดต่อ ขอเข้าพักเพื่อปฏิบัติ และ ทำวัตรเช้าร่วมกับท่านอื่นในวันถัดมา...ซึ่งเป็นวันวิสาขบูชา...ปรากฎว่า...ท่านบอกว่า...ถ้าโยมไม่มีเด็กมาด้วย อาตมาจะให้โยมพักกันที่เรือนนอนรวม แยกหญิงชาย...แต่มีเด็ก...นี่ถ้าเรือนพักแยกไม่เต็ม อาตมาจะให้เข้าพัก แต่เผอิญเรือนพักแยกเต็มแล้ว และคนมุ่งมาที่นี่ในวันสำคัญอย่างนี้มากมายทีเดียว...อาตมาเกรงจะไม่สะดวก...ฉันหันหน้ามามองกัน...เพราะเด็กสามคน วันกำลังซนเลย...เลยได้แต่กราบนมัสการท่านลากลับ...และหาที่พักกันแบบ...อีกไม่กี่นาที ก็จะมืดแล้ว...เอาที่ใกล้ที่สุดแล้วกัน...จากนั้นก็มุ่งหน้า...หาอาหารทานกันที่ปากน้ำไชยา...ผ่านวัดพระธาตุไชยา...ใจก็หมายกันไว้แล้วว่า...วันรุ่งขึ้น เราจะไปกราบพระธาตุไชยากัน และล่องลงไป กราบเสด็จเตี่ยกันที่หาดทรายรี....วันนั้น เราได้ทานอาหารกันที่ร้านพลับพลา ปากน้ำไชยา...ดังข้างต้นที่ได้กล่าวไป...และกลับมาที่พัก...ปรากฏว่า โทรศัพท์จากกรุงเทพฯมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง...ว่าคุณแม่ป่วยมากให้รีบกลับด่วน...ฉันจึงบอกกับกัลยาณธรรมว่าจะอย่างไรดี...สองสามีภรรยาใจหมายมั่นไว้ตามแพลนที่ตั้งไว้...ฉันจึงขอตัวกลับก่อน...ปรากฎว่า พอออกเดินทางไม่ถึง 5 นาที ฝนตกเป็นฟ้ารั่วเลย ผ่านมาได้เกือบ 2 ชั่วโมง สองสามีภรรยา โทรมาบอกว่า ไม่ไปไหนแล้ว จะเดินทางกลับเหมือนเรา ... ก็เลยขับชลอเพื่อรอเป็นเพื่อนร่วมทางกัน .... ฝนตกหนักมากจนประทั่งเกือบถึงเพชรบุรี....แล้วก็ถึงบ้านจนมืดค่ำ...นั่นแหละหนอ...หนทางแห่งการสร้างบุญ สาธุ

 

ด้วยอานิสงค์ แห่งการสร้างพระของสองสามีภรรยา...ภรรยาเข้าใจว่าตนเองเป็นโรคกระเพาะ และรักษาโรคกระเพาะ มา 3 ปีเต็มๆ เธอมักจะปวดท้องบ่อยๆ ด้วยความทานอาหารไม่เป็นเวลา แต่พอได้กลับกรุงเทพฯ ยังไม่ทันได้เข้าบ้าน เธอปวดท้องอย่างรุนแรง สามีจึงพาเธอแอดมิดที่โรงพยาบาล ปรากฏว่า....หมอหาโรคเจอแล้ว...เธอเป็นนิ่วในถุงน้ำดี ต้องผ่าตัด และมีหลายก้อนทีเดียว ... เธอตกใจ ... เพราะเธอกินยารักษาโรคกระเพาะมาเป็นเวลา 3 ปีเต็มๆ ... ส่วนสามีมีรอยปานอยู่ที่หน้าอก และโตขึ้น ยังไม่เท่านั้น เมื่อไม่นานเขาล้มกระแทกกับขอบปูนที่โรงพยาบาลที่เคยได้นำภรรยาไปหาหมอ ปรากฏว่า เลือดออกจากปานนั้น และ ออกมาเรื่อยๆ ไปหาหมอ หมอก็ไม่ได้บอกอะไร และหาสาเหตุไม่ได้ ... แต่ครั้งนี้ เขาพาภรรยาไปโรงพยาบาลเพื่อติดต่อรักษาโรคนิ่วในถุงน้ำดี และได้โอกาสหาหมอไปด้วย เพราะเวลานั้น เลือดออกอีก ... ปรากฏว่า หมอรับเขา รักษาเป็นกรณีพิเศษ และไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ เลย ... สาธุ หรือนี่คือ อานิสงค์แห่งศรัทธาในการสร้างพระพุทธรูป เพื่อเป็นที่สักการะแด่สาธุชนทั้งหลาย และเพื่อทำนุบำรุงพระศาสนา ให้อยู่ยั่งยืนนานสืบไป .... สาธุ สาธุ สาธุ

 

หวัดดีค่ะคุณอัอ แฟนคลับใหม่ เพิ่งมาเจอกระทู้คุณอัอ ติดหนึบหนึบเลยค่ะ จนตอนนี้เวลาตี 2 แล้วค่ะ จนจะพิมพ์ไม่เป็นภาษาอยู่แล้วค่ะ ผิดตลอด อยากรู้จักคุณอ้อค่ะ และดีใจที่ได้มีโอกาสร่วมสร้างบุญด้วย เดวพรุ่งนี้จะเข้าไปที่วัดแก้วประเสริฐ ร่วมทำบุญด้วยค่ะ อนุโมทนาบุญร่วมกันนะคะ คืนนี้ไม่ไหวแล้ว ค่อยเข้ามาคุยด้วยใหม่นะคะ บัย บาย

 

สวัสดีวันที่ 11 มิถุนายน 2555 ค่ะ

เอ้า...มีบุญมาบอกต่อค่ะ...เนื่องจาก อาการป่วยของคุณแม่ เป็นแบบ หมอหาโรครักษาไม่เจอ (โรคกรรมนั่นเอง) ใจจึงหมายจะทำบุญเลี้ยงพระ 9 รูป ให้กับคุณแม่ เพื่อเป็นการต่อชะตา...และอุทิศให้กับเจ้ากรรมนายเวรของคุณแม่...แต่ด้วยบุญของคุณแม่และลูกๆ ก็ไม่ทราบได้...จู่ๆ หลวงตา (เป็นหลวงน้าของคุณแม่) ที่คุ้นเคยกัน...ฮัลโล ฮัลโล ทางไกลมาจากปราจีนบุรี...บอกว่า มีวัดที่กำแพงเพชร คลองขุง...ไม่มีพระประธาน...ให้แม่รับเป็นเจ้าภาพด่วน....จะไปในวันที่ 29 ก.ค. นี้แล้ว...พระทางวัดได้ขอกับหลวงตามา ว่าวัดนี้กันดารนัก สร้างศาลาแล้ว แต่ยังไม่มีพระประธาน จึงได้ขอกับหลวงตา หาเจ้าภาพให้ด่วนด๊วนด่วน...คุณแม่ดิฉันพอได้ทราบ...คิดว่าไม่น่าจะให้ผ่านเลยไป...อย่ากระนั้นเลย...เปลี่ยนจากทำบุญเลี้ยงพระ เป็นสร้างพระให้แม่เห็นจะดีเป็นแน่แท้...เราจึงตอบกลับไปว่า...จะขอเป็นเจ้าภาพเอง...แต่บุญสร้างพระเป็นบุญใหญ่...จริงๆ เราทำกันแค่ในครอบครัวก็ได้อย่างสบายอยู่แล้ว...แต่ด้วยต้องบอกบุญนี้แหละ...จึงได้บอกกับกัลยาณธรรม และ ญาติพี่น้องสนิทชิดเชื้อ....จึงได้พระประธาน หน้าตักกว้าง 40 นิ้ว เป็นปางสุโขทัย...ปางประทานพร...แต่ยังไม่เท่านั้น...หลวงตา...ฮัลโล ฮัลโล มาบอกต่อว่า วัดนี้เพิ่งได้ที่ดินเป็นวัด จึงยังไม่มีโบสถ์....เราจึงหมายใจกันว่า...วันที่นำพระไปถวาย...จะถ่ายรูปและ..ดูที่ ดูทาง ดูว่าจะทำอะไรให้กับวัดนี้ได้บ้าง....จึงอยากจะบอกบุญนี้ ถ้าความคืบหน้าเป็นอย่างไร...จะนำมาบอกบุญในกาลต่อไป ... สำหรับ สร้างโบสถ์ให้กับวัดนี้....

สำนักสงฆ์ท่าสะลาราม ม.9 หมู่บ้าน ทุ่งลานควาย ต.วังแขม อ.คลองขุง จ.กำแพงเพชร...

สาธุธรรมค่ะ
^ ^

 

โมทนาบุญกับคุณอ้อ ทุกบ่อบุญค่ะ จะรอคุณอ้อนำบุญสร้างโบสถ์มาบอกกล่าวกัน จะได้ร่วมบุญด้วยค่ะ

 

คุณอ้อคะ หลังจากเข้ามาเจอกระทู้คุณอ้อแล้ว วันนี้ก็เลยได้โอนเงินร่วมทำบุญไปยังวัดของหลวงตา ที่ชุมพรด้วยแล้วค่ะ 500.- แต่โดนหักค่าธรรมเนียมไป 20 บาท เลยได้ยอดทำบุญ 480 บาท ค่ะ คุณอ้อ ร่วมอนุโมทนาด้วยค่ะ

 

อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ตัวบุญยังอยู่ที่ 500 บาทนั่นแหละค่ะ อย่าติดใจเลยค่ะ สาธุด้วยทุกประการค่ะ ^ ^ สาธุ สาธุ สาธุ

 

ต้องขออภัยในหลายๆ ท่านนะคะ เผอิญดิฉันไม่ได้รับดูดวงในเว็บพลังจิต เพราะส่วนใหญ่จะบอกกล่าวกันเป็นสายใยต่อๆ กันไป จากปากต่อปาก ถ้ายังมีผู้ใดที่ต้องการจะให้ช่วยเหลือเข้าไปที่จดหมายส่วนตัวและแจ้งความประสงค์นะคะ ดิฉันไม่ได้ดูฟรี มีค่าบูชาครู 300 บาท เพราะต้องนำเงินเหล่านั้น ทำบุญและอุทิศให้กับเจ้ากรรมนายเวรของเขาเหล่านั้นส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งครูบาอาจารย์ท่านให้เลี้ยงชีพ แฮะ แฮะ แฮะ แต่ส่วนใหญ่แล้ว จะใจใหญ่ทำบุญซะเกือบหมด ตีเป็นร้อยละ 80 เห็นจะได้ 5555 เพราะใจอยากได้งานที่ตนเองชอบ (Graphic Design) ซะมากกว่า ... วันพระ จะปฏิบัติ ไม่รับดูนะคะ อ้ออีกเรื่อง...เผอิญเป็นคนอารมณ์ศิลปินค่ะ เช่น
1. วันไหนปวดเศียรเวียนเกล้า ถึงคิว อาจจะไม่ได้ดู ก็ห้ามต่อว่ากันนะคะ แต่ได้ดูแน่นอน อยู่ที่จะนัดอีกวันไหน
2. อย่าคาดหวัง ว่าคำตอบที่ได้จะถูกใจเสมอไป
3. แนะนำอะไรไปแล้วไม่ทำ ผลไม่เกิด เป็นเรื่องของคุณค่ะ ไม่ใช่เรื่องของดิฉัน
4. ดูให้ครั้งเดียวนะคะ
5. คำแนะนำส่วนใหญ่ เป็นการปฏิบัติธรรม ถือศีล 5 ภาวนา อุทิศให้กับเจ้ากรรมนายเวรของคุณ หรือเป็นกรณีพิเศษ สำหรับผู้ที่ป่วยหนัก หรือ เกี่ยวข้องกับการทำแท้ง และ กรรมกับบุพพการี ค่ะ ถ้ารับข้อนี้ไม่ได้ ไม่ต้องติดต่อมานะคะ
6. กรรมแก้ไม่ได้นะคะ อย่าเข้าใจผิด แต่ถือศีลภาวนา อุทิศให้กับเจ้ากรรมนายเวรของตนเอง ผลของศีลจะทำให้คุณรู้สึกได้ด้วยตัวคุณเอง ดิฉันไม่ใช่เป็นผู้ทำให้ อย่าคาดหวัง ว่าได้คุยแล้ว พรุ่งนี้ชีวิตจะดีดขึ้นทันที ไม่ใช่ล็อตเตอร์รี่นะคะ ไม่มีถูกสองตัว หรือ รางวัลที่ 1
7. ช่วงนี้คิวจะยาวมากนะคะ ถ้ารอได้ ก็ได้คุยค่ะ เพราะบางเวลาต้องให้เครสด่วน เช่น อยู่ ICU ก่อน แต่ถ้ารอไม่ได้ ก็ไม่ต้องรอนะคะ ยิ่งถ้าคุณตำหนิดิฉัน ว่ากล่าวดิฉันในความคิด มโนกรรม วจีกรรม เหล่านั้น ไม่ได้ถึงดิฉันนะคะ แต่วนเวียนอยู่กับคุณ กับคนรอบๆ ข้างคุณที่จะทำให้คุณหมองเศร้าเองนะคะ
8. ถ้าได้คุยแล้วไม่ถามจะให้ทักโน่นนี่นี่นั่นเอง ไม่ทักนะคะ หลายรายแล้วค่ะ เข้าใจว่า ดิฉันนั่งพรมแดง เหาะเหินเดินอากาศได้ พอได้คุย “เงียบอย่างเดียว” จะให้ดิฉันทัก ไม่ทักนะคะ เตรียมคำถามไว้ให้พร้อม ในเวลา 45 นาที
9. ดิฉันไม่ได้ทำเพื่อตัวเงิน หรือ ความสนุกสนาน นี่เป็นวิบากกรรมของดิฉันอย่างหนึ่ง ที่ต้องชดใช้เช่นเดียวกันค่ะ 1 ดวงต่อ 1 ท่านนะคะ อย่าถามครอบจักรวาล เช่น คนในบ้านมี 10 คน ถามให้ทั้ง 10 คน ดิฉันไม่สนุกด้วยนะคะ เพราะเจ้ากรรมนายเวรของแต่ละท่าน ก็แต่ละคนไป จะเปิดเฉพาะผู้ที่กำลังสนทนาด้วยเท่านั้น หรือ เป็นบางเครสเท่านั้น

ค่ะ ก็มีเท่านี้...เห็นถามกันมาเยอะมาก ใน pm เมื่อถึงเวลา ก็มาบอกกล่าวกัน ... แต่ถ้าไม่ใช่เจ้ากรรมนายเวรของดิฉัน ดิฉันก็ไม่อาจสามารถดูให้ได้ ก็ต้องทำใจนะคะ

เฮ้อ...ร่ายยาวซะขนาดนี้ ถ้าอ่านจบก็เก่งกันถ้วนหน้าล่ะค่ะ ^ ^