อยากทราบว่า เวลาทำสมาธิเราแผ่เมตตาด้วย สมควรหรือไม่

อย่างที่กล่าวคะ คือเวลาเราทำสมาธิ ทำสักพักแล้วแผ่เมตตานึกไปด้วยว่าขอให้การเจริญภาวนาจงสำเร็จแด่ .... สมควรไหมคะ เพราะเรายังคิดเรื่องแผ่เมตตาไปด้วย
หรือต้องมีสมาธิไม่คิดอะไรเลย แล้วเวลาอยู่ระหว่างทำสมาธิจิตคิดไปต่างๆนาๆ เราควรหยุดหรือทำต่อไปคะ แบบพอจิตเตลิดก็ดึงจิตกลับให้นิ่งแต่สักพักก็เป็นอีก พออยากให้นิ่งก็เลยภาวนาว่า "สมเด็จพ่อ องค์ปฐมบรมบิดา" เพราะลองแบบอื่นแล้วได้เหมือนกันใช่ไหมคะ เพื่อจะให้จิตนิ่ง และสมควรทำต่อไหมคะถ้าเป็นแบบที่กล่าว เพิ่งเริ่มทำคะ พยายามทุกวันแต่ได้ไม่เกิน 10 นาทีสักที จิตไม่นิ่งคะ พอรู้ว่าตัวเองฟุ้งซ่านลาออกเลยหยุดบัดเดี๋ยวนั้นคะ ขอบคุณทุกความเห็นคะ ^^

 

นั่งสมาธิแล้วฟุ้งซ่านนี่ไม่แปลกหลอกครับ เพราะท่านที่ไม่ฟุ้งซ่านแล้วจากนิวรณ์ทั้ง ๕ ก็เห็นจะมีแต่พระอรหันต์เท่านั้นหละครับ ในเมื่อเราไม่เป็นพระอรหันต์ความฟุ้งซ่านที่เกิดทางใจมันก็เป็นเรื่องธรรมดา

การเจริญกรรมฐานในปัจจุบันที่เป็นที่นิยมมีหลายวิธีการ หลายรูปแบบ คุณไม่ได้กล่าวถึงการภาวนาของคุณที่คุณปฏิบัติอยู่เป็นแบบใหน เป็นการฝึกแบบอานาฯ กสิณ การเจริญสติปัฏฐานแบบรู้ฐานของลม แบบยุบหนอพองหนอ หรือแบบดูจิต หละครับ ถ้าคุณกล่าวโดยละเอียดจะแนะนำให้ถูกจุดกับพื้นฐานที่คุณทำมาแล้วได้ดีกว่านะครับ

 

..เริ่มต้น วันละ 3นาทีก็พอ แต่ทุกวันแผ่เมตตาอย่างเดียวก็ได้ทุกวัน เป็นการเจริญพรหมวิหาร4 ไม่เกิน30วัน จิตนิ่ง(โดยไม่รู้ตัว)

 

หลังสวดมนต์ก็จะนั่งสมาธิต่ออะคะ น่าจะเป็นแบบกำหนดลมหายใจเข้าออก กำหนดไปเรื่อยๆพอจิตวอกแว๊กก็จะกำหนดใหม่ ช่วงไหนที่จิตนิ่งๆก็จะหายใจปกติเพ่งไปเรื่อยแบบไม่คิด แต่พอจิตเริ่มเปลี่ยนไม่นิ่งก็จะเริ่มหายใจแบบสูดเข้าลึกๆแล้วก็จะนิ่งอีก แบบนี้ละคะ ทำเรื่อยๆ แต่พอฟุ้งซ่านออกแล้วไม่นั่งแล้ว

 

ขอบคุณคะ เริ่มตั้งแต่5 นาที ไปเรื่อยๆจน ตอนนี้ 10 ..
ช่วง 5 นาทีแรกนิ่งมากคะ มากกว่านั้นเริ่มไปไหนไม่รู้คะ
ขอบคุณสำหรับความเห็นและแนะนำคะ

 

สมาธิแปลว่าตั้งใจ ตั้งใจทำอะไรก็ทำสักอย่างหนึ่ง
กำหนดรู้ลมหายใจ ก็รู้ลมหายใจ ถ้าอยากอุทิศ ก็ตั้งใจอุทิศ
สมาธิใช้อารมณ์รู้ อย่างหนึ่ง อารมณ์คิดก็อย่างหนึ่ง
ทำอย่างใดอย่างหนึ่ง จิตจะมีสมาธิเร็ว
ถ้าทำหลายอย่าง ไม่ใช่ขั้นตอนการฝึกแล้วละ
ถ้าจะฝึก ต้องเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง ในช่วงเวลาหนึ่ง

 

ตอนนี้หัดนั่งสมาธิแบบ เจริญสติปัฎฐานสี่ ยุบหนอพองหนอ เริ่มจาก 5-10 นาทีไปเรื่อยๆ บางวันถ้าโชคดี ไม่ฟุ้งซ่าน ก็จะนั่งได้นานถึง 50 นาทีคะ พอเริ่มนั่งก็จะสวดมนต์เช่นอิติปิโส หรือพระคาถาพาหุงมหากา ในสมาธิไปด้วย เพื่อดึงความสนใจให้อยู่กับบทสวด สักพักก็ค่อยเริ่มยุบพอง คะ

แต่..เมื่อเช้านี้ ขณะนั่งอยู่เกิดความคิดขึ้นมาว่า นั่งแบบนี้ทุกวันแล้วได้อะไร ก็เลยออกจากสมาธิมา...แบบนี้เค้าเรียกว่า คิดไม่ดีใช่มั้ยค่ะ

 

เขาเรียกว่า บุญบารมีเก่า มาเคาะประตูเรียก ให้หยุดย่ำอยู่กับที่ แล้วหาทางเดินก้าวต่อไป ครับ

 

การฝึกกรรมฐานแบบคุณนั้นเรียกกันว่าการฝึกกรรมฐานแบบอานาปานุสสติกรรมฐาน หรือ กรรมฐานว่าด้วยการระลึกรู้ลมหายใจเข้าออกครับ กรรมฐานกองนี้ชื่อว่าอยู่ในกรรมฐานละเอียด จับได้ยากอย่างหนึ่ง เพราะว่าเป็นกรรมฐานที่ไม่มีรูปให้จับในการปฏิบัติภาวนา ทำให้จิตไปกับอารมณ์อื่นได้ค่อนข้างที่จะง่ายกว่ากรรมฐานกองอื่น ครูบาอาจารย์ยุคเก่าท่านเลยเพิ่มกุศโลบายขึ้นมา คือมีการให้กำหนดคำภาวนา คำภาวนาที่เราเห็นกันบ่อยและใช้กันอย่างแพร่หลายก็คือ คำภาวนา พุทโธ ครับ

เนื่องจากจิตไปกับอารมณ์อื่นได้ง่ายการมีคำภาวนาขึ้นมาก็ช่วยได้มากนะครับ คุณจะลองใช้คำภาวนาดูก็ได้ถือว่าเป็นการปฏิบัติที่ได้ผลมากอย่างหนึ่ง

ในเรื่องของความคิดที่ผุดขึ้นมาในขณะปฏิบัตินั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ปกติมากๆนะครับ ความคิดเหล่านี้นั้นจะมีอยู่เรื่อยๆจะหมดไปก็ต่อเมื่อความสงบของจิตคุณเคลื่อนเข้าสู่สภาวะของฌานที่ ๒ ความคิดถึงจะหมดไป ฉะนั้นถ้าจิตยังไม่เคลื่อนเข้าสู่ฌานที่ ๒ ฉันใด การมีความคิดผุดขึ้นถือได้ว่าเป็นเรื่องที่ปกติมากๆครับ ไม่ใช่เรื่องที่ผิดนะครับ.....

ที่นี้เมื่อมีความคิดผุดขึ้นมาแล้วทำอย่างไร ทำได้สองทางครับ เมื่อผุดขึ้นมาปั๊บคุณก็เลิกสนใจครับให้รู้ได้เลยว่าในขณะนั้นจิตคุณได้เคลื่อนแล้วออกจากฐานของลม กลับไปให้ความสนใจในความคิดที่ผุดขึ้นมาแทน วิธีง่ายๆก็คือเลิกสนใจแล้วกลับมาทรงอยู่ในกรรมฐานอย่างเดิม ทำอย่างนี้เรื่อยๆไปไม่นานถ้าจิตสงบมากขึ้น ละเอียดมากขึ้นความคิดที่ผุดขึ้นก็จะน้อยลงและสงบลงไปเอง....

ในกรณีที่สองนะครับ ถ้าฟุ้งหนักเขา คุณก็ดูไปในความคิดที่ผุดขึ้นมานั้นเลย สติตามรู้อารมณ์ เป็นผู้ตามรู้ตามดูเท่านั้น ไม่ใช่เป็นผู้ประพันธ์ต่อความคิด เมื่อคุณนำสติไปรู้ ความคิดนั้นมันก็จะดับไปในทันที เมื่อจิตสงบแล้วก็กลับตามรู้ตามดูลมหายใจอย่างเดิม เท่านี้หละครับ......

ในเรื่องของการแผ่เมตตาที่คุณถามเมื่อต้นกระทู้นั้น ผมแนะนำให้คุณกระทำตอนที่คุณออกจากสมาธิแล้วจะดีกว่าครับ เมื่อคุณออกจากสมาธิใหม่ๆ จิตคุณยังมีความสงบอยู่ มีความสบายอยู่ในตอนนั้นคุณก็ค่อยแผ่เมตตาไปครับ จะให้กับใครก็ตามตามสบายคุณนะครับ....

ความจริงผมมีหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง เป็นหนังสือจากครูบาอาจารย์เนื้อหาค่อนข้างดี ไม่ยาวนัก แต่ครบพร้อมครอบคุมในการฝึกกรรมฐานด้านอานาปานุสสติกรรมฐานด้วยตนเอง คุณลองเข้าไปศึกษาดูได้นะครับ จะมีประโยชน์ต่อคุณในการฝึกกรรมฐานอย่างมาก เพราะว่าคุณสามารถสอบสภาวะกรรมฐานต่างๆที่คุณได้พบ ตลอดจนวิธีการดำเนินแก้ปัญหาต่างๆได้ ด้วยตัวคุณเอง เดี๋ยวผมจะลงลิงค์ไว้ให้ข้างล่างนะครับ โมทนาสาธุบุญในความดี ตั้งใจปฏิบัติต่อไปนะครับ.....

วิธีฝึกกรรมฐานด้วยตนเองแบบง่ายๆ โดย หลวงพ่อพระราชพรหมยาน ( ฤาษีลิงดำ )

http://www.palungjit.org/smati/books/index.php?cat=7

 

เรื่องปกตินะครับ กิเลสในจิตมันพาให้ละความเพียร อย่าไปสนใจมันครับ ที่ว่าปฏิบัติอยู่ทุกวันนี้ได้อะไร อย่างน้อยที่สุดเลยก็ได้เห็นว่ากิเลสนี่มันผุดขึ้นมาได้อย่างไรในตอนที่จิตของเรานี้สงบอยู่ และกำลังปฏิบัติอยู่ไงหละครับ....

ปฏิบัติยุบหมอพองหนอดีแล้วนะครับ ความคิดผุดขึ้นอย่าลืมกำหนด ความคิดเกิดดับแค่นั้นเองครับ โมทนาสาธุบุญ ปฏิบัติต่อไปครับ

 

ไม่ใช่หรอกคะ ในความคิดของเราแค่คิดว่าการทำความดีย่อมผ่าฟันอุปสรรคทั้งนั้น มันน่าจะเป็นบททดสอบคุณมั้งคะ พยายามกันต่อไปเถอะเรา^^
ตัวเราเองก็เพิ่งหัดทำสมาธิ เตรียมนั่งก็เตรียมปวด คันหน้าคันหลังไปหมด พุทโธก็แล้วแต่พอเข้ามาอ่านในนี้บ้างมีคนแนะนำบ้างเลยรู้ว่าเพราะอะไร ขอบคุณคะที่มาคุยแลกเปลี่ยนความเห็น

 

ขอบคุณคะ สำหรับคำแนะนำดีๆ จะพยายามปฏิบัติคะ พอเข้าใจขึ้นบ้างแล้ว แต่คงอีกนานคะกว่าจะนิ่ง

 

สมควรอย่างยิ่งขอรับ

เพราะอย่างหนึ่งคือเป็นเครื่องป้องกันตัวเราเมื่อมีอะไรๆที่พเนจร
มาพบกับส่วนบุญส่วนกุศลที่เขาอยากได้
เพราะตรงนี้มีกุศลแน่นอน

เป็นเกราะเล็กๆก็ดี
อย่าลืมพระบุพการีขอรับท่านจะมีสังขารอยู่หรือไม่ก็ตาม

การแผ่นี้อย่ามุ่งทิศไปข้างหน้าอย่างเดียว
แผ่อย่างไรเคยแผ่รังสีไหมขอรับ
แผ่เป็นวงรอบกายไปดังนั้น
คลุมให้ทั่วทั้งกายทั้งบ้านทั้งประเทศทั้งโลกเลยก็ได้หากมีกำลังพอ

หากกรวดน้ำได้ยิ่งดี

แต่การทำพิธีเป็นเพียงส่วนประกอบ
ที่สำคัญอยู่ที่ในตัวเราขอรับ

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

ขออนุญาตแนะนำนะครับ...
-ถ้าเรากำลังทำสมาธิหรือกำลังภาวนาอยู่ผมว่ายังไม่ควรแผ่เมตตาครับ เพราะอารมณ์จิตจะหลุดออกจากสมาธิครับ ควรนั่งให้เสร็จก่อนดีกว่าครับ
-หากคิดฟุ้งซ่านในขณะปฎิบัตินั้น ควรหาที่ยึดเหนี่ยวของจิตครับ คือหากรรมฐานกองใดกองหนึ่งใน 40 กองอย่างมาปฎิบัติ เลือกเอาแล้วแต่ชอบเลยครับ แล้วปฎิบัติอย่างเดียวไปเลยครับ ทีนี้ถ้าฟุ้งซ่านอีกก็ให้ใช้สติดึงจิตกลับมาที่กรรมฐานเดิมครับ
-วิธีคิดเวลาที่จิตฟุ้งซ่านมากๆ คือ อย่าไปโทษมันครับ ตั้งสติแล้ววางมันลง
-ให้จิตตั้งอยู่ที่ปัจจุบันเป็นอารมณ์เดียวเท่านั้นครับ
-พยายามใช้สติ รู้ทันนิวรณ์ทั้ง5ด้วยนะครับหากมันเข้ามา
-เวลานั่งสมาธิต้องมีสติอยู่ตลอดเวลานะครับ แนะนำว่าควรทำให้ได้30-60นาทีเป็นอย่างน้อย หรือนานกว่านั้นก็ยิ่งดีครับ

 

ขอขอบคุณทุกท่านที่กรุณาสละเวลาเข้ามาแนะนำ และขอบคุณเจ้าของกระทู้ด้วยคะ ธรรมดาจะเป็นผู้อ่านซะมากกว่า พอได้โพสถามเรื่องการปฏิบัติของตัวเองบ้าง ปรากฏว่ามีหลายท่านได้เข้ามาแนะนำ รู้สึกอบอุ่นและ มีกำลังใจ...มีกองเชียร์ ถึงจะนั่งปฏิบัติคนเดียวก็ตาม ขอให้ทุกท่านมีส่วนในบุญของการปฏิบัติในทุกๆ ครั้งนะคะ (ถึงจะยังมีบุญไม่มาก เพราะยังไม่มีญาณ ไม่มีบารมีมาก ก็ขอให้มีส่วนในกุศลนี้คะ)

วันนี้จะทำตามคำแนะนำที่ได้รับไปปฏิบัติ แม่ขมิ้น กับ คุณไกลฝัน ยังโชคดีมีเทรนเนอร์ดี เราสองคนคงฝ่าฟันอุปสรรค และกิเลส ไปได้สำเร็จนะค่ะ

 

ของแม่ขมิ้นนี่ ให้ศึกษาเกี่ยวกับเรื่องสติปัฎฐานเพิ่มเติม นะครับ และให้เปลี่ยนการปฏิบัติมาเป็นการเจริญสติเยอะขึ้น
เพราะฐานของสมถะนั้น มีกำลังพอจะให้เริ่มวิปัสสนาได้แล้ว แต่ปัจจุบันยังไม่ขึ้นวิปัสสนาสักที มันถึงได้กระตุ้นออกมา
ไอ้ที่มันผุดขึ้นมาถามตัวเองว่า นั่งไปแล้วได้อะไร นั่นแหละครับ เพราะในปัจจุบัน มันถึงจุดอิ่มตัวของบันไดขั้นเดิมแล้ว ต้องก้าวไปขั้นต่อไปแล้วครับ

แต่การวิปัสสนานั้น เราก็จะต้องรู้จัก สติ และ การฝึกสร้างนิสัยของการครองสติก่อน อันนั้นก็คือ สติปัฎฐาน 4 ส่วนที่แม่ขมิ้นยังไม่ได้ศึกษา นั่นเอง
(ในสายของ ยุบหนอ พองหนอ นั้น คือสติปัฎฐาน 4 ที่เป็นสมถะวิปัสสนา ส่วนปัจจุบันที่แม่ขมิ้นทำอยู่นั้น ยังเป็นส่วนของสมถะเป็นหลักอยู่ครับ)

เบื้องต้น แนะนำ ให้หาคำสอนของ พระครูเกษมธรรมทัต (หลวงพ่อสุรศักดิ์ เขมรังสี) มาลองอ่านดูก่อนครับ ติดขัดอย่างไร PM มาคุยกัน

 

พูดกันด้วยภาษาบ้านๆ การแผ่เมตตา เป็นการส่งพลังของอารมณ์รัก เมตตา กรุณา มุทิตา ส่งไปให้ผู้รับ ดังนั้นแล้ว ไม่ควรแผ่เมตตา ในขณะที่จิตอยู่กับสมาธิลึก เพราะขณะนั้นจิตส่วนใหญ่ของเรา ไม่ได้ทรงอยู่ที่อารมณ์เมตตา แต่จะอยู่กับ อุเบกขา จะอยู่กับอารมณ์ของฌานสมาธิ เป็นหลัก

การจะแผ่เมตตาให้ได้ผลดี ก็ต้องถอนออกจากสมาธิลึก มาอยู่ในชั้นตื้นๆ แต่ให้ทรงอารมณ์ของความรัก ความเมตตา ความหวังดี ทรงให้เป็นอารมณ์เดียว ไม่มีความคิด ไม่มีสิ่งอื่นเข้ามาแทรกแซง แล้วน้อมนำส่งอารมณ์นั้นไปให้ผู้รับ อาจจะเจาะจงรายบุคคล หรือแผ่ออกไปไม่มีขอบเขตจำกัด

 

ขอบคุณคะที่เข้าให้ความเห็น ไกลฝันเพิ่งจะเริ่มและใหม่จริงๆ จิตยังไม่นิ่งพอ ของแม่ขมิ้นน่าจะฝึกได้หลายระดับแล้วมั้งคะ จออนุโมทนาด้วยคะ ^^

 

เข้าใจแล้วคะ ขอบคุณคะ

 

เมื่อทำความดีย่อมมีผล สมควรแบ่งปันความดี