คำถามที่ยังหาคนตอบไม่เจอ?

อันดับแรกขอออกตัวก่อนน่ะครับว่าผมไม่ได้กวนประสาทใคร เพียงแต่ต้องการคนที่ตอบคำถามนี้ให้ผมได้หายข้อข้องใจจริงๆ เคยคิดจะถามครูบาอาจารย์แต่พลอยจะทำให้ท่านผิดศีลไปด้วย ซึ่งกลับจะเป็นบาปกรรมกับผมซะมากกว่า แต่ว่าคำถามนี้มันก็สำคัญกับชีวิตผมมาก ยังไงก็ต้องขออภัยด้วยน่ะครับสำหรับคำถาม ที่อาจจะสร้างความไม่พอใจ ขอถามเลยแล้วกันน่ะครับ..


คำถาม..................................................?


ปล.สำหรับท่านที่ตอบคำถามให้ผมหายข้อข้องใจได้ ผมจะขอคุยหลังไมค์น่ะครับ





ขอให้ทุกท่านจงเจริญในธรรม...

 

คำตอบ. อยู่ที่ใจคุณ เพราะคุณตอบคำถามนั้นแล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนคำตอบของคุณได้

 

คำตอบ..................................................

 

คำตอบดูดีนะ แต่ผู้รู้จะไม่ตอบปัญญาสำหรับผู้ถามแบบนี้คือ ไม่รู้ทั้งคู่ครับ

 

ฮาๆฮ่าๆๆฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีครับรู้ทั้งคู่ ฮ่าๆๆฮ้าๆๆๆๆๆๆๆ

 

ดูดีนะ



.

 

ขอยืนยันว่าผมยังไม่รู้คำตอบครับ แล้วผมก็ไม่ได้กวนด้วยน่ะครับ แต่ถ้าเจอคนที่ตอบให้ผมหายสงสัยได้ เขาจะเข้าใจว่าทำไมผมต้องโพสถามเช่นนี้ ไม่โพสถามหรือพิมพ์ออกมาตรงๆ นี่คือการขอความช่วยเหลือจริงๆ





ขอให้ทุกท่านจงเจริญในธรรม...

 

คำถามนี้น่าจะเป็น "ความลับ"
ถ้าถามออกมาหรือพิมพ์ออกมาก็คงไม่ใช่ความลับแล้ว
จริงไหม? ถูกต้องไหม?

 

คำถามของคุณ ... ผู้ใดตอบต้องโกหกทุกคนหรือครับ

 

ที่สุดของความสงสัยเมื่อหาคำตอบไม่ได้ทำไมไม่ลงมือปฏิบัติให้รู้เอง เมื่อปฏิบัติจนรู้เองก็ยังเชื่อไม่ได้ว่าที่รู้น่ะรู้จริง จนกว่าจะรู้ละเอียดลงเรื่อยๆจนหมดคำถาม นั่นแหล่ะคือคำตอบ

 

แปลกดี คำถามก็ไม่มีแต่ก็พยายามจะตอบกันให้ได้
คนตั้งกระทู้ ก็เต็มที่แล้ว คนตอบก็เต็มทีขึ้นไปอีก

 

.

 

เป็นปริศนาที่ดีจริงๆ สำหรับคำถาม........................ ก็ยังมีคนพยายามจะตอบ แต่คนถามก็ช่างคิดจัง

 

ผมก็ออกตัวก่อนว่าไม่ได้ตอบที่คุณถาม แค่เข้ามาบ่นไปตามอารมณ์ของกิเลส

โลกเรามีสองสิ่งที่คู่กันเสมอ

มีมืด ก็ต้องมีสว่าง

มีขาว ก็ต้องมีดำ

มีคำถาม ก็ต้องมีคำตอบ

ลองไปนั่งที่หน้ากระจกดูสิ คุณอาจเห็นคำตอบที่คุณถามนะ

 

คำถามทุกคำถาม เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป
เฝ้าดูคำถาม ความคิด ความเห็น... ที่กำลังผุดออกมา ด้วยจิตที่สงบ แล้วท่านจะพบคำตอบได้เอง
"ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน"

 

เวลาที่ รู้สึกไปเจอ หรือ เห็น หรือ แจ้ง ".................."

คนส่วนใหญ่ จะเกยตื้น ไม่เกิดการ เพียรปรารภต่อ ไม่มี วิหารธรรมอยู่
ประจำ จะมีอย่างมาก ก็ งานที่เอามาตบแต่งหน้าตา ฆ่าเวลา ส่งเสริม
ความเป็น ป๋า หรือ อาเจ๊ ของหนุ่มๆ สาวๆ ลุง ป้า น้า อา

เหตุที่เกยตื้น ก็เพราเวลาไปเจอ "................." ก็ขาดสติ เอา "......"
ไปเทียบกับ สิ่งที่มีบัญญัติเรียกว่า นิพพาน

เมื่อไหร่ก็ตามที่เจอ "............." แล้วเอาไปจับกับ "นิพพาน" ก็จะเกิด
ความเป็น เดียรถีย์(ข้ามผิดท่า) ทันที

เพราะ ".........." หากจะทำให้เกิด ความเพียร(สติ) เกิดวิหารธรรม ต่อ
ไม่คลาดจากธรรมชื่อ "ความไม่ประมาท" จะต้องเอา "......." เทียบ
กับ "การสิ้นกิเลส" เท่านั้นพอ

**********

แต่โดยสถิติ คนเรา เคยชินกับ ความฉ้อฉลมามากกว่า สัมมาทิฏฐิ เวลา
เจอ "..........." มันจะเผลอเอาไปจับเป็น "นิพพาน" เสียร้อยละร้อย

อย่า งง นะ กับคำว่า ร้อยละร้อย เพราะ คำว่า ร้อยละร้อยมันเป็นเรื่อง
การเปรียบเทียบ มันเป็นเรื่องโลก ไม่พ้นโลก ร้อยละร้อย จึงเป็นคำจริง

พ้นร้อยละร้อย มีอยู่ แต่ก็ขึ้นกับว่า รู้จัก คุ้นเคยกับการ " สิ้นกิเลส " แค่ไหน

พิจารณา โลภะ โทษะ โมหะ ได้ด้วยปัญญาอันยิ่งของตนได้รึเป่า ได้รึเป่า !?????

 

นิพพานท่านเป็นอย่างไร ถึงมั่นใจนักว่าสิ่งที่คนอื่นเจอนั้นไม่ใช่

 

แค่คำถาม ก็โง่แล้ว

" ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูฮีติ " เอาไปไว้ไหน

ถ้ายัง ควักนิพพานมาจากช่องลับ เอามาอวด เอามาเปรียบเทียบได้
คุณใกล้ นรก มากกว่า นิพพาน

 

...นั่นสิครับ นิพพานแล้ว จะมาถาม ใคร? ถามทำไม?

 

เคยได้ยินในลักษณะ "ลุกขึ้น เม้มปาก แล้วนั่งลง"

แต่หาก เล่นปังหยากวนส้วน ไม่มีประโยชน์ ก็จะร้องหาวิศวะคลั่งทำ มันคงเบื่อ เพราะรู้ไส้พุง...ตับๆ