เห็นกิเลสเกิดขึ้นมา แล้วฆ่ามันยังไงกัน ?

ทำไมผมถึงบอกตนว่าเป็นอริยะบุคคลในที่นี่ครับ 1เพราะไม่มีใครรู้จักผม 2ผมไม่มีส่วนไได้ในลาภสักการะ 3จะได้มีการคุยโต้แย้งในเรื่องธรรมะเพื่อชำแหล่ะความจริงจะตรงหรือไม่ตรงอย่างไรนั้นมันหาคำตอบไม่ได้มันลึกซึ้งมากเรื่องชีวิต และอะไรจะพิสูจน์ได้ดีเท่ากับการแสดงความคิด และการกระทำได้จริงที่มันดีกว่าคำพูดสวยหรูเพราะเพียงแต่จำคำมากล่าวและสภาวะบางอย่างที่เจอมามันอาจจะคล้ายกับการหลุดพ้นมันอาจเป็นอุปกิเลสก็ได้ ผมจึงพิสูจน์ด้วยการให้ ใครกล้าให้ได้จริงนั้นแหละครับ เป็นบทเริ่มต้นที่ถูกต้อง ดั่งคำพระศาสดาได้กล่าวไว้ว่า โสดาบันนั้นต้องชุ่มด้วยการให้ แต่ล่ะท่านก็พิสูจน์ตัวเองได้นี่ครับ

 

โสดาบันพ่อของพ่อของพ่อ ของแม่ของแม่ของแม่ ที่ไหน

ได้ยินเสียง หมามันร้องด้วยความทรมานแสนสาหัส ทะลึ่ง เดินลง
ไปจากบ้าน ใจชุ่่มไปด้วยการให้ เอาตีนหรือเท้าหน้าซัดเปรี้ยงไปที่ กระบาลหมา

โสดาบัน ขี้ฉ้อ ทำบุญแต่ละชนิด ไม่เว้นวัน ทำแล้วก็มานั่ง อมของเก่า

เพียงแค่ เอามาพ่นว่า คนอื่นไม่ได้ทำ กูทำ เฮียสุดๆ หมดความเห็นว่า
ตนก็เป็น มะนุด เหมือนกับคนอื่นเขา ซึ่ง เขาก็มีแต่การให้ตลอดเวลาไม่
ต่างจากสัตว์หน้าขนธรรมดาๆ แล้วยังลามปามกล่าวลดคุณของครูบา
อาจารย์ ( อริยูปวาโท )

โสดาบันโคพ่อโคแม่ พอโดนเขายัดข้อหา ถามหา การเอาธรรมเป็นใหญ่
ก็ กุลีกุจอ ไปคัดโสลก ตัดแต่ง คำสอน ออกมายกหางตน เอาธรรมมา
เป็นสิ่งร้องเท้าเหยียบย่ำเพียงเพื่อยกตนให้สูง

โสดาบันอย่างคุณ มีแต่ นรกเท่านั้นแหละ เป็นที่ไป

 

ท่ารู้มั้ยทำไมผมถึงกล้าเอาความชั่วที่เกิดขึ้นมากล่าว มีใครสักคนมั้ยที่จะกล้า ผมเข้าใจดีในสิ่งที่ผมทำว่าเหตุปัจจัยมาจากอะไร และผมทำอะไรได้แค่ไหน

 

คนที่เขามีความ กล้าหาญ มันต้อง กล้า ขณะที่ อยู่ลำพัง

ตนนั่งเจ่าจุกอยู่ในบ้าน ไม่มีสาระใดเป็นที่พึ่งอันเกษมอยู่ในจิต ได้ยิน
เสียงหมาร้องครวญครางด้วยความทรมาน มันเดินลงไปประเคนส้นสิบ
ใส่หมา วันรุ่งขึ้น เกิดยินดี ยินร้าย เข้ามาหลอกหลอน พึ่งได้สติ แล้วยัง
อุตสาห์โง่ เอา อาหารไปหลอกหมา ปลิ้นปล้อน แก้กรรม


คนที่ กล้า เฉพาะแต่ ต่อหน้าคนหมู่มาก เขาเรียก พวก เฮีย หน้าด้าน
แสวงหาการยอมรับ ทั้งๆ ที่ ตัวเองไม่มีความอิ่มในตัวเอง ต้องมาอาศัย
การ โชว์ของลับอวดชาวบ้าน ไม่ต่างจาก ผีเปรตที่หิวกระหายเศษน้ำลาย
จากปากผู้อื่นเพื่อดื่มกินเจริญเติมโตเสิบสาน

 

จริงแล้ว ๆใครจะประกาศอะไรก็ช่างเขา เขาเป็น เขาคือมันอยู่ที่เขา หากไปขัด กรรมมันจะอยู่ที่เรา ในเมื่อเราไม่มีบารมีที่จะสนทนาเพียงไม่กี่ประโยคให้เขา เข้าใจในเจตนาได้ เราก็ควรกลับมามองที่ใจตนแล้วหยุดที่ใจตนจะดีกว่า
"เรา" เลิก ทิฐิที่อยากเป็นอาจารย์สอนได้หรือยัง เอาแค่ตัวเอง


"หลวงพ่อพุธกล่าว ว่า ภาวนาไม่เป็น แต่อยากเป็นอาจารย์สอน"

 

คนอย่างคุณ ยิ่งใครพูดด้วยเท่าไหร่ ไม่ว่าจะพูดดี หรือ ร้าย

ความใหญ่โตของคุณ จะเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น

นี่คืออาการ การเสพอาหารของเปรต

 

วันหนึ่งผมไปนอนที่วัดมีหมาหลายตัวเหาเสียงดังมากเลย ผมนอนสบายไม่สนใจอะไรเลย
แต่เสียงหมาที่ดูมันจะเดือดร้อนเพราะมันถูกอะไรบีบหัวมัน แล้วใช้ไม้ตีตูดมันด้วยนะ ยิ้ม

 

คนที่มีความคิดลบเท่านั้นที่จะคิดสิ่งนี้ได้

 

อันนี้เห็นด้วย ทั้งหมดในคำพูด

 

กั๊กๆ ปลิ้นปล้อนตลบแตลงไปเรื่อย

ถามหน่อยครับ หากคุณรู้เหตุรู้ผล มั่นใจว่า ทำถูกต้อง

แล้วไอ้กระทู้ สารภาพผิดว่า ตัวเองไม่ใช่ อริยเจ้าโสดาบัน
หรือ สกิทาคามีอะไรเลย อันเกิดจาก พฤติกรรมที่ไปเล่นกับ
หมา มันหายไปไหน

พฤติกรรมที่ตนเคยเห็นว่า มันมีคุณทางความชั่วช้ายิ่ง จนสามารถ
ลบคุณธรรมความเป็นอริยเจ้าได้ มันหายไปไหน

อยู่ดีๆ ก็มามาปลิ้นปล้อน ยกว่า การตีหัวหมาในครั้งนั้น เป็น
สิ่งที่ยอดเยี่ยม ขึ้นมา

เดี๋ยวก็เห็นว่าเป็น พฤติกรรมชั่ว เดี๋ยวก็เห็นเป็น พฤติกรรมยอดเยี่ยม

ปลิ้นปล้อนไปเรื่อย เพียงแค่ หวังจะได้ ลิ้มรสชาติของน้ำลาย จะเอา
แค่นี้หรือ !?

************

เหตุอันเดียวกัน เวลาหนึ่ง ลบล้างความเป็นอริยเจ้าในตนได้

พอถกเถียงเขาได้สักพัหหนึ่ง กลับยกความเป็นอริยเจ้าได้ขึ้นมา

สัญญาเสียหายแบบนี้ นอกจากเกิดเป็นเปรต คงไม่พอ

ปล. ท่านๆ สังเกต ลักษณะการดิ้นรนเอาตัวรอด ที่ใช้ สัญชาติญาณ
ดิ้นรน กวัดแกว่ง ไม่สอดคล้อง อย่างนี้คืออาการของ เดรัจฉาน

 

ผู้ที่ประกอบพร้อมแล้ว ด้วยอริยมรรคมีองค์แปดอยู่...ผู้นั้นแหละคือ โสดาบัน

 

สำหรับ อีเฮีย หน้าไหน ก็ตาม ที่กำลังร้องหา อุเบกขา

กรุณา ไปอ่าน อุเบกขาบารมีของศาสนาพุทธ ให้มันเข้าใจก่อน

ไม่ใช่ มาแสดงอุเบกขาแบบคนนอกศาสนา อันเกิดจาก
การภาวนาไม่เอาไหน แถมมีแต่จะสร้างเหตุความเสียหาย
โดยไม่จำเป็น

 

คุยกันมาตั้งนานยังไม่เข้าใจในสิ่งที่จะสื่ออีก ผมจะสือให้รู้ว่าอะไรทำได้ขนาดไหน เสพกาม โกรธได้ขนาดไหน ทำเป็นเรื่องใหญ่ว่าอวดตน แต่ถ้าจะอวดขอบอกว่ามีดีให้อวดดีกว่านะ และที่อวดนี่ก็เพราะอยากให้รู้ว่าคนที่เป็นอริยะนะเข้าทำอะำไรดีๆได้เยอะ เยอะมากกว่าคำพูดที่ดูดี มีแต่ทัศนะคติที่ลบ หยาบ ไม่เหมาะแก่การนสทนาธรรมปรับปรุงแก้ไขซะนะ ผมสนทนาบนเหตุและผล และการขอโทษนั้นจะสอนให้ผมได้รู้จักคนและเข้าใจคนได้ดีว่าใครเป็นอย่างไร การก้มต่ำนั้นหาได้อยากจากปุถุชนหนาด้วยกิเลสที่มักไม่เห็นข้อผิดตนเอง

 

ตลก ตัวเองบ้างไหม ครับ

เดี๋ยวก็ บอกว่า ผมเอาแต่ พูดดูดี

ถัดไปไม่ถึงสองประโยค ก็ว่า ผมพูดจาต่ำทรามไม่เอาไหน

เหตุและผล ในทางศาสนา ไม่ใช่เรื่อง การอ้างนู้นอ้างนี่

เหตุและผล ในทางศาสนา คือ พฤติจิตที่ แปรปรวนไปตามผัสสะ
เพราะ ความเป็นเฮียมันมี ความเฮียอื่นๆจึงมี

ธรรมต่ำ ก็คือธรรม

ธรรมกลาง ก็คือธรรม

ธรรมสูง ก็คือธรรม

เป็นธรรม เพราะความเป็น เป็นปัจจัยการของสรรพสิ่ง ไม่ใช่
เพราะ คนหน้าเฮียอะไรที่ไหนมาเกี่ยวข้อง

 

ข้ามองเห็น ท่านๆกำลังขุดกิเลสตัวเองออกมาตีแผ่

หรือว่า เพื่อกุดหัวกิเลสตัวเองโชว์เพื่อน ใช่ไม๊
ยอดเยี่ยม มาก

 

ตรงนี้ก็ดีนะครบเลยจากพระโอษฐ์http://download.watnapahpong.org/data/books/pocket02_201207.pdf

 

ถูกต้องครับ ธรรมต่ำก้ธรรม ธรรมกลางก็ธรรม ธรรมสูงก็ธรรม แล้วแต่ใครจะคว้ามาใส่ตน เลือกเอานะ

 

เลือกมองเอานะครับ คนมองลงไปในใต้ถุนบ้าน มองไปเจอของไม่้เหมือนกันครับสาธุๆ

 

ก็ดีนะแค่คัดมาคร่าวๆ..ส่วนนึง

ฐานะที่เป็นไปไม่ได้หรับผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ (พระโสดาบัน)
ภิกษุทั้งหลาย ! ฐานะที่ไม่อาจเป็นไปได้ ๖ ประการ
เหล่านี้ มีอยู่.หกประการ เหล่าไหนเล่า ? หกประการ คือ : -
ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจอยู่อย่างไม่มีความเคารพยำเกรง ในพระศาสดา;
ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจอยู่อย่างไม่มีความเคารพยำเกรง ในพระธรรม;
ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจอยู่อย่างไม่มีความเคารพยำเกรง ในพระสงฆ์;
ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจอยู่อย่างไม่มีความเคารพยำเกรง ในสิกขา;
ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจมาสู่อนาคมนียวัตถุ(วัตถุที่ไม่ควรเข้าหา);
ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจยังภพที่แปดให้เกิดขึ้น.
ภิกษุทั้งหลาย ! เหล่านี้แลฐานะที่ไม่อาจเป็นไปได้ ๖ ประการ.

เคยท่องบทสวดมนต์ บทสรรเสริญ พระสังฆคุณ ไหม
ไม่ใช่แค่สมมุติสงฆ์ที่ครองผ้าเหลือง แต่เป็นใคร...??

สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ( สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าหมู่ใด ปฏิบัติดีแล้ว ) อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ( สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าหมู่ใด ปฏิบัติตรงแล้ว ) ายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ( สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าหมู่ใด ปฏิบัติเพื่อรู้ธรรมเป็นเครื่องออกจากทุกข์แล้ว ) สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ( สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าหมู่ใด ปฏิบัติสมควรแล้ว ) ยะทิทัง ( ได้แก่บุคคลเหล่านี้คือ ) จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏะ ปุริสะปุคคะลา ( คู่แห่งบุรุษสี่คู่ นับเรียงตัวได้แปดบุรุษ ) เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ( นั่นแหละ สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า ) อาหุเนยโย ( เป็นผู้ควรแก่สักการะที่เขานำมาบูชา ) ปาหุเนยโย ( เป็นผู้ควรแก่สักการะที่จัดไว้ต้อนรับ ) ทักขิเณยโย ( เป็นผู้ควรรับทักษิณาทาน ) อัชะลีกะระณีโย ( เป็นผู้ที่บุคคลทั่วไปควรทำอัญชลี ) อะนุตตะรัง ปุกเขตตัง โลกัสสาติ. ( เป็นเนื้อนาบุญของโลก ไม่มีนาบุญอื่นยิ่งกว่า ดังนี้ )

แต่คุณไม่รู้ว่าใครเป็นใครนี่นา.. ต้องรอพระพุทธองค์บอก,,
คำครูยุคนี้ ยกมาคงเสียเปล่า คุณไม่สนใจอยู่แล้วเนอะ
ถ้าปฎิบัติตามคำสอนได้เอง คำครูก็ทราบได้ว่าต่างจากคำพระพุทธองค์หรือไม่ คงไม่ต้องอาศัยแต่ความเชื่อที่ไม่รู้ ใครพูดได้อย่างพระพุทธองค์จะเป็นอรหันต์หรือไม่ ไม่รู้.. ท่านทำได้ไม่ได้ ไม่รู้..
ไม่ใช่แค่คำสอน แต่การปฏิบัติของท่าน และการปฏิบัติของตนนั่นแหละ จะช่วยให้รู้
ก็พระโสดาบันที่ยกมาในฐานะหก..เขารู้ไหมนะ พระสงฆ์เป็นใคร

 

ก็ดีนะ พระอริยะกล่าวแนะนำตน..
และก็จริงนะ อะไรจะพิสูจน์ได้ดีเท่ากับการแสดงความคิด
แต่ใครจะพิสูจน์ได้ล่ะ ก็ต้องนักปฏิบัติมาละนะ

คุณมักจะกล่าวบุญนั่นนี่ของคุณ แต่ไม่หวังผล มันโอ ดีเนอะ
ที่จริงก็คนทราบปรมัตถ์เพราะเข้าใจสมมุติมาก่อน ไม่ใช่พูดแต่สมมุติแล้วไม่เอาอะไร
แต่เพราะทราบสมมุติ จึงทราบเหตุว่า..ทำอะไรได้อะไร..แต่ไม่เข้าไปยึด