เห็นกิเลสเกิดขึ้นมา แล้วฆ่ามันยังไงกัน ?

]ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ ไม่อาจอยู่อย่างไม่มีความเคารพยำเกรง ในพระสงฆ์; ตรงนี้ใช่เปล่าว่าท่านแคลงใจในกระผม ผมบอกแล้วไงผมตักบาตรทุกวัน ผมตักบาตรกับพระสงฆ์นะครับ แต่กระผมไม่เคยดูถูกพระสงฆ์ ไม่ว่าจะเป็นนวกะ หรือพระเถระ ผมเคารพด้วยความเป็นสรณะ ผมจึงเคารพทุกท่าน ไม่ยึดติด

 

นอกจากการพิสูจน์ตนด้วยความคิดแล้ว จะต้องพิสูจน์ตนด้วยการละอัตตาตัวตนได้ด้วย และอะไรเป็นเครื่องพิสูจน์ได้ดีกว่าบริจาคทาน เพราะเราจะรู้ว่าราตระหนี่หรือไม่นั้นดูได้จากการให้ครับ

 

หลวงปู่มั่น หลวงปู่ดุลย์ หลวงพ่อพุธ มีนักปฏิบัติที่ไหนปฏิเสธ..

 

ทาน.. นี่พิสูจน์การละอัตตา คนบริจาคทานมากๆ ละอัตตา??
มันไม่ทุกคนนะ คนหวังบุญเขาก็หวังอยู่
ความไม่ตระหนี่ ของพระโสดาบัน คงดูจากขนาดของทานไม่ได้

อกุศลเจตสิกอีกประเภทหนึ่งที่พระโสดาบันบุคคลดับได้ คือ มัจฉริยะ หรือ ความตระหนี่ ในวิสุทธิมัคค์ ญาณทัสสนวิสุทธินิทเทส กล่าวถึงความตระหนี่ 5 ประการไว้ว่า
ความตระหนี่ 5 ซึ่งเป็นไปโดยอาการอดกลั้นไม่ได้ซึ่งความเผื่อแผ่ทั่วไปแก่ผู้อื่น ในอาวาสเป็นต้น เหล่านี้คือ
อาวาสมัจฉริยะ (ตระหนี่ที่อยู่) 1
กุลมัจฉริยะ (ตระหนี่สกุล) 1
ลาภมัจฉริยะ (ตระหนี่ลาภ) 1
ธัมมมัจฉริยะ (ตระหนี่ธรรม) 1
วัณณมัจฉริยะ (ตระหนี่วรรณะ) 1
ชื่อว่า มัจฉริยะ ฯ

ในอัฏฐสาลินี อธิบายมัจฉริยะ 5 คือ ตระหนี่ อาวาส 1 ตระหนี่สกุล ที่อุปัฏฐากปัจจัย 4 (จีวร อาหาร ที่อยู่ และยารักษาโรค) 1 ตระหนี่ ปัจจัย 4 (ลาภ) 1 ตระหนี่ ความรู้ในพระธรรม 1 และ คำสรรเสริญ (ความสวยงามหรือคุณความดี) 1
มีคำอธิบายว่า ขณะที่ไม่ต้องการให้คนอื่นมีส่วนร่วมในสิ่งต่างๆ ขณะนั้นเป็นความตระหนี่ แต่ถ้าไม่ต้องการให้แก่คนไม่ดีหรือคนที่จะเป็นอันตรายต่อสิ่งเหล่านี้ ขณะนั้นก็ไม่ใช่ความตระหนี่ เช่น ถ้าไม่สอนพระธรรมแก่บุคคลที่จะทำให้พระธรรมเสื่อมเสีย ก้ไม่ใช่การตระหนี่ธรรม ฉะนั้น จะเห็นได้ว่าการดับมัจฉริยะมิได้หมายถึงการให้ผู้อื่นมีส่วนร่วมในทุกๆสิ่ง พระโสดาบันบุคคลดับมัจฉริยะได้หมดสิ้น มัจฉริยะ 5 ที่กล่าวถึงแล้วนั้นไม่เกิดอีก

 

ผมไม่ได้ให้ไปพิสูจน์ใคร ให้เอามพิสูจนืตนเอง เพราะการให้สำหรับบุคคลอื่นมันมีหลายแบบ ขอให้ดูที่เราว่าเราตระหนีมั้ยนี้เป็นประเด็นครับ

 

อ้าว ไม่สนใจพระวัจนะเหรอ..

 

ท่านมะหน่อ อนุโมทนาเฉยๆนะขอรับ
อย่าถามนะขอรับ ไม่มีเวลามาตอบ ไปถามลุงหมานเลยนะขอรับ

 

ผมไม่ได้ปฎิเสธ ท่านทั้งหลายนะครับ แต่ผมไม่รู้ว่าท่านใดสำเร็จขั้นไหนจริงๆ หรือท่านทราบ หรือทุกคนทราบว่าท่านเป้นพระอรหันต์

 

ท่านท่านบอกว่าคนรวยก็บริจาคเยอะไม่ได้ละอัตตาทำเพื่อหวังบุญ ผมเลยบอกว่าให้เราเอามาพิสูจน์ตนเองเรื่องการบริจาคทาน เรามีความรู้สึกอย่างไรเวลาบริจาค รู้สึกว่าตระหนี่มั้ย 20 รู้สึกเฉยๆทำได้ 100บาทเฉยๆทำได้ 1000บาทเฉยๆทำได้ 10000บามรู้สึกอย่างไร โสดาบันเขาทำได้หมดตัวเลยไม่รู้สึกตระหนี่ อันนี้ตามเหตุปัจจัยนะครับป็นเพียงตัวอย่าง เพราะแต่ละคนมีปัจจัยไม่เท่ากัน แต่โสดาบันเท่าไรก็ไม่ตระหนี่เลยครับ เพราะหมดความตระหนี่แล้ว

 

การปฏิบัติตนนั้น ผู้สูงรู้ผู้ต่ำ ผู้เสมอกันรู้กัน
ครูบาอาจารย์ท่านรับรองกัน พระอรหันต์บางท่านประกาศตน
แต่พวกไมใช่ก็ประกาศนะ... แต่คนปฏิบัติน่ะเขาทราบได้ ก็ต้องอาศัยการคลุกคลี..ปัญญาเท่านั้นที่จะบอกได้

ข้อความบางตอนจาก ชฎิลสูตร

[๓๕๖] พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า ดูก่อนมหาบพิตร พระองค์เป็น
คฤหัสถ์บริโภคกาม ครอบครองเรือน บรรทมเบียดพระโอรสและพระชายา
ทาจุรณจันทน์อันมาแต่แคว้นกาสี ทรงมาลาของหอมและเครื่องลูบไล้ ยินดี
เงินและทอง ยากที่จะรู้เรื่องนี้ว่า คนพวกนี้เป็นพระอรหันต์ หรือคนพวกนี้
บรรลุอรหัตมรรค.

ดูก่อนมหาบพิตร ศีลพึงรู้ได้ด้วยการอยู่ร่วมกัน ก็ศีลนั้นจะพึงรู้ได้
โดยกาลนาน ไม่ใช่ด้วยกาลเล็กน้อย ผู้ใส่ใจจึงจะรู้ได้ ผู้ไม่ใส่ใจก็ไม่รู้ ผู้มี
ปัญญาจึงจะรู้ได้ ผู้มีปัญญาทรามก็ไม่รู้.

ดูก่อนมหาบพิตร ความสะอาดพึงรู้ได้ด้วยการงาน ก็ความสะอาดนั้น
จะพึงรู้ได้ด้วยกาลนาน ไม่ใช่ด้วยกาลเล็กน้อย ผู้ใส่ใจจึงจะรู้ได้ ผู้ไม่ใส่ใจก็ไม่
รู้ ผู้มีปัญญาจึงรู้ได้ ผู้มีปัญญาทรามก็ไม่รู้.

ดูก่อนมหาบพิตร กำลังใจพึงรู้ได้ในคราวมีอันตราย ก็กำลังใจนั้น
จะพึงรู้ได้ด้วยกาลนาน ไม่ใช่ด้วยกาลเล็กน้อย ผู้ใส่ใจจึงจะรู้ได้ ผู้ไม่ใส่ใจก็
ไม่รู้ ผู้มีปัญญาจึงจะรู้ได้ ผู้มีปัญญาทรามก็ไม่รู้.

ดูก่อนมหาบพิตร ปัญญาพึงรู้ได้ด้วยการสนทนา ก็ปัญญานั้นจะพึงรู้
ได้ด้วยกาลนาน ไม่ใช่ด้วยกาลเล็กน้อย ผู้ใส่ใจจึงจะรู้ได้ ผู้ไม่ใส่ใจก็ไม่รู้ ผู้
มีปัญญาจึงจะรู้ได้ ผู้มีปัญญาทรามก็ไม่รู้.

[๓๕๗] พระเจ้าปเสนทิโกศลกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ น่า
อัศจรรย์ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เรื่องไม่เคยมีแล้ว ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เท่า
ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า ดูก่อนมหาบพิตร พระองค์เป็นคฤหัสถ์ บริโภค
กาม... ยากที่จะรู้เรื่องนี้... ผู้มีปัญญาจึงจะรู้ได้ ผู้มีปัญญาทรามก็ไม่รู้ ดัง
นี้ เป็นอันตรัสดีแล้ว.

เรื่อง รู้ว่าใครเป็นพระอรหันต์ด้วยปัญญาไม่ใช่อย่างอื่น [ชฎิลสูตร]

 

พี่ ป.ปุณฑ์มาให้ทานรึ
ปล.อาศัยการคลุกคลี นี่รบกวนพี่ป.ปุณฑ์แตกลายหน่อยครับ

 

ก็ดูหน่อยแล้วกันว่าทำกะใคร..

มีคำอธิบายว่า ขณะที่ไม่ต้องการให้คนอื่นมีส่วนร่วมในสิ่งต่างๆ ขณะนั้นเป็นความตระหนี่ แต่ถ้าไม่ต้องการให้แก่คนไม่ดีหรือคนที่จะเป็นอันตรายต่อสิ่งเหล่านี้ ขณะนั้นก็ไม่ใช่ความตระหนี่ เช่น ถ้าไม่สอนพระธรรมแก่บุคคลที่จะทำให้พระธรรมเสื่อมเสีย ก้ไม่ใช่การตระหนี่ธรรม ฉะนั้น จะเห็นได้ว่าการดับมัจฉริยะมิได้หมายถึงการให้ผู้อื่นมีส่วนร่วมในทุกๆสิ่ง พระโสดาบันบุคคลดับมัจฉริยะได้หมดสิ้น มัจฉริยะ 5 ที่กล่าวถึงแล้วนั้นไม่เกิดอีก

 

พระองค์ตรัสพระสูตรนี้ ให้รารู้ว่าถ้าเราจะรู้อะไรนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องใช้เวลา คลุกคลีกันมาก แล้วเราเคยคลุกคลีกับท่านกันมั้ยล่ะ ได้แต่คำบอกเล่าแล้วเราก็เชื่อ แสดงว่าเราก็ไม่ได้ทำตามพระพุทธองค์ ผมเองจะเชื่อหรือไม่เชื่อไม่สำคัญหรอกเพราะผมเคารพในสรณะอยู่แล้ว และในพระสุตรก็ก็ไม่ได้บอกว่ารู้เป็นพระอรหันต์ เพียงแต่ถ้าเราจะรู้ว่าใครเป็นอย่างไร เรื่องพระอรหันต์พระพุทธเจ้าเท่านั้นที่จะรับรองได้ แต่ถ้าเรื่องฤทธิ์นั้นท่านรู้กันเองได้ดูจิตดูใจได้ แต่อรหันต์ทราบกันไม่ได้

 

คลุกคลีแล้วเห็นพระอริยะเป็นพวกติงต๊องส์ไปก็มี
แบบว่าเห็นสิ่งฉาบฉวยมากกว่า เห็นรูปธรรมมากกว่านามธรรม ไม่มีปัญญา
...ปัญญา ทำไงให้มีได้

ก็อปเขามา (แต่ปัญญาปริเฉท(อะไรจำไม่ได้) ของใครเคยเอามาลิงค์ อ่านดีมาก ค้นกูเกิ้ลเอาเองนะ เพราะยังต้องเข้าไปหาอ่านเหมือนกันหากมีเวลา)

...จะได้ชื่อว่าสร้างเหตุแห่งการเป็นผู้มีปัญญามาก ก็เมื่อเข้าไปหาสมณะหรือพราหมณ์แล้วสอบถามว่าอะไรเป็นกุศล อะไรเป็นอกุศล อะไรมีโทษ อะไรไม่มีโทษ อะไรควรเสพ อะไรไม่ควรเสพ อะไรที่ทำแล้วเป็นโทษ หรือเป็นไปเพื่อต้องทนทุกข์จนสิ้นกาลนาน อะไรที่ทำแล้วเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล หรือเป็นไปเพื่อความสุขจนสิ้นกาลนาน

เมื่อไถ่ถามหรือใฝ่รู้อยู่โดยอาการอย่างนี้ ย่อมได้ชื่อว่าเป็นผู้ฉลาดถามในสิ่งที่เป็นประโยชน์สูงสุด หากมีวาสนาพอจะได้พบสมณะหรือพราหมณ์ที่รู้หลักกรรมวิบากตามจริง แล้วมีจิตศรัทธา ประพฤติปฏิบัติตนอยู่ในขอบเขตที่ถูกต้อง ไม่เอาตัวเข้าไปอยู่ในขอบเขตที่ผิดพลาด ย่อมเป็นผู้มีสติรู้เห็นเรื่องใดเรื่องหนึ่งแจ่มชัดตามจริงไม่ผิดเพี้ยน

จิตที่ทรงสติเห็นตามจริงไม่ผิดเพี้ยน เห็นชัดว่าเพราะมีเหตุดี ผลที่ดีจึงปรากฏ เพราะมีเหตุชั่ว ผลที่ชั่วจึงปรากฏ ไม่มีการปรากฏใดๆเกิดขึ้นเองลอยๆโดยปราศจากเหตุ หากมาถึงจุดนั้นได้ก็ย่อมเป็นบ่อเกิดของปัญญาและความฉลาดทั้งปวง เพราะยิ่งเห็นตามจริงมาก ไม่หลงตามกิเลสมาก สติก็ยิ่งคมชัดมาก มีความเป็นกลางมาก และเมื่อสติคมชัดมาก มีความเป็นกลางมาก ความสามารถเชื่อมโยงองค์ความรู้ก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ นี่เป็นสิ่งที่เราสามารถเห็นผลได้ทันตาในชาติปัจจุบัน

ไปหาต่อเองนะ

 

สังฆทานนั้นไม่ระบุครับ

 

คนที่ปฏิบัตินั่นแหละ จึงจะทราบว่าพระสงฆ์ท่านใดเป็นสรณะได้

 

ทำไมไม่ระบุล่ะ เพราะหวังผลสูงสุด หรือไม่หวังผล
ไม่หวังผลเพราะหวังผล
หรือทำอะไรๆ ไม่รู้ ไม่สนใจ ไม่สนสมมุติเลย ดีเนอะ

 

เป็นเพราะเราเข้าใจมากว่าด้วยปัญญาว่าสิ่งไหนควรอย่างไร วางจิตอย่างไร เพื่อไปสู่จุดหมาย คือความไม่ยึดติด

 

วางจิตแบบเอาสงฆ์รวมๆ ห้ามเน้นใคร ใช่ป่ะ
ใครจะพระอรหันต์ พระอริยะ ไม่รู้หรอก ต้องพระพุทธเจ้าบอก

 

ท่านเดินได้เรียบมากขอรับ
ขออนุโมทนาบุญด้วยขอรับ

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ