อย่าเลยพระพุทธเจ้า อย่าเลยครูอาจารย์

บทความคำสอนนี้ ได้คัดลอกส่วนหนึ่งมาจากในหนังสือรอยธรรมคำย้ำเตือน เป็นหนังสือเล่มเล็กๆที่กลุ่มลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งของหลวงปู่ดู่(กลุ่มเพื่อนธรรมเพื่อนทำ)ได้เรียบเรียงคำสอนของหลวงปู่ไว้ เห็นว่าอ่านเข้าใจง่ายและเตือนสติได้ดี จึงได้คัดลอกมาเผยแพร่บางส่วน..

อย่าเลยพระพุทธเจ้า อย่าเลยครูอาจารย์

....และที่เลยเถิดไปกว่านั้น ก็คือเลยพระพุทธเจ้าคือเก่งกว่าพระพุทธเจ้า เป็นต้นว่า คิดค้นและประกาศสอนแนวทางการปฏิบัติธรรมของตนเองว่าเป็นทางลัดตรง

หากเราพิจารณาคำเตือนของหลวงปู่ดู่ที่ว่า.อย่าให้เลยพระพุทธเจ้า. ก็จะเป็นเครื่องเตือนใจว่า จงอย่าอวดดี อย่าบัญญัติสิ่งที่พระพุทธองค์มิได้บัญญัติ และหากพิจารณาให้ดี ในสามโลกนี้จะหาใครที่มีความบริสุทธิ์ อีกทั้งเปี่ยมไปด้วยพระกรุณา และพระปัญญาเท่ากับพระองค์ ดังนั้น หากมีทางลัดตรงกว่านี้ มีหรือที่พระพุทธองค์จะไม่ทรงบอกทรงสอน พระองค์ทรงสละชีวิตมานับภพนับชาติไม่ถ้วน ก็เพื่อค้นหาทางเพื่อความหลุดพ้น คือ อริยมรรคมีองค์แปด หรือ ศีล สมาธิ ปัญญา นี้มาประกาศสอนแก่สัตว์โลกทั้งหลาย แล้วผู้ที่ประกาศว่ามีทางลัดเหล่านั้นเล่า จะมีปัญญาเหนือพระองค์เชียวหรือ
...

หลวงปู่สอนตามพระพุทธเจ้าที่มุ่งเน้นให้ผู้ปฏิบัติได้ลิ้มรสธรรม มิใช่พอใจหรือสำคัญผิดติดอยู่เพียงความรู้จำที่ยังไม่ใช่ความรู้จริง ดังที่พระพุทธองค์ทรงอุปมา ..ผู้ที่สามารถจำพระพุทธพจน์ไว้อย่างแม่นยำ แต่ยังขาดการลงมือปฏิบัติให้เกิดผลขึ้นที่ใจ ว่าเป็นเหมือนคนรับจ้างเลี้ยงโคที่มิอาจดื่มกินน้ำนมโคที่ตนเลี้ยง ..ตรงข้ามกับคนที่แม้จะไม่สามารถจำพระพุทธพจน์ได้สักเท่าใด แต่อาศัยว่าได้ศึกษาแนวทางปฏิบัติที่ถูกตรงมาพอประมาณ แล้วลงมือปฏิบัติธรรมจนเกิดผลขึ้นที่ใจตนเอง พระพุทธเจ้าเรียกผู้นั้นว่าเป็นดุจเจ้าของโคผู้ที่มีสิทธิ์จะดื่มกินน้ำนมโคของตนได้ตลอดเวลา เรียกว่าได้สำเร็จผลอันพึงปรารถนา

 

พระพุทธวจนะ แท้จริงแล้วก็คือผลแห่งการปฏิบัติหรือที่เรียกว่าปฏิเวธ เมื่อพระพุทธองค์นำปฏิเวธซึ่งเป็นธรรมสมบัติที่เกิดขึ้นที่พระองค์เองมาจำแนกและบอกสอน ก็กลายเป็นปริยัติ ที่รอการปฏิบัติตามให้เกิดผลเป็นสมบัติของนักปฏิบัติแต่ละคนๆ

ทั้งนี้ นอกจากคำพระพุทธเจ้าแท้ๆแล้ว ก็ยังมีสาวกภาษิต(คำครูบาอาจารย์ที่ปฏิบัติชอบ) ก็เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาพิจารณาและปฏิบัติตามเช่นกัน ดังเช่น.. การอธิบายธรรมของพระปุณณะเถระ(หลานชายของพระอัญญาโกณฑัญญะ) กระทั่งทำให้พระอานนท์ได้บรรลุโสดาปัตติผล ซึ่งแม้พระอานนท์จะได้เป็นผู้ได้ยินได้ฟังธรรมของพระพุทธองค์โดยตรงเสมอๆ แต่พระอานนท์ไม่อายที่จะประกาศให้ใครๆทราบว่า พระปุณณะเถระคืออาจารย์ผู้มีอุปการะมากของพระอานนท์ พระอานนท์ทำให้เห็นว่าคำครูบาอาจารย์ที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ แม้จะมีพยัญชนะที่ต่างจากพระวจนะ แต่ก็มีอรรถะที่เป็นธรรมอย่างเดียวกับพระพุทธวจนะนั่นเอง

อย่างไรก็ดี หากพบว่าคำสอนใดไม่ตรงกับพระวจนะ ก็ยังไม่ควรด่วนสรุปคำสอนนั้นถูกหรือผิด แต่หากให้พิจารณาเทียบเคียงกับหลักที่พระพุทธองค์ให้ไว้ นั่นก็คือ ลักษณะตัดสินธรรมวินัยแปดประการ เช่น คำสอนที่ถูกต้องที่สมควรเรียกว่าเป็นธรรมของพระพุทธองค์นั้น ต้องเป็นไปเพื่อการคลายกำหนัด เพื่อการไม่สะสมกองกิเลส เพื่อความไม่คลุกคลี และเพื่อความสันโดษ เป็นต้น ซึ่งเป็นหลักธรรมที่พุทธศาสนิกชนควรศึกษาเป็นอย่างยิ่ง

สรุปว่ากับดักที่หลวงปู่ให้ระวัง ได้แก่การติดดี(ซึ่งนับว่าแก้ยากกว่าติดชั่วเพราะมองเห็นได้ยากกว่า) การปฏิบัติจนเลยครูอาจารย์ เลยพระพุทธเจ้า(หมายเหตุ-คือส่วนที่คัดพิมพ์มานี้) การละเลยการสอน หรือทรมานตนให้ได้ลิ้มรสพระธรรมที่ใจตนเอง ดังที่เรียกว่าความรู้จริงซึ่งมิใช่ความรู้จำ นอกจากนี้ยังมีกับดักต่างๆอีกมากมาย เช่น การหลงยึดติดเป็นเจ้าเข้าเจ้าของหรือยึดหลงกับคำว่าศิษย์ก้นกุฏิ การหลงยึดแนวทางที่ตนชอบว่าเป็นหนทางสายเอกสายเดียว รวมไปถึงการยึดติดในความไม่ยึดติด เป็นต้น...

 

คัดมาแค่นี้ แต่นั่งพิมพ์นานมากเลย :'(

นึกถึงพระสารีบุตรที่เคารพต่อพระอัสสชิ
ที่ไม่ว่าท่านจะพำนักอยู่ที่ใด พระสารีบุตรจะนอนหันศีรษะไปทางด้านนั้น

 

"เป็นเหมือนคนรับจ้างเลี้ยงโคที่มิอาจดื่มกินน้ำนมโคที่ตนเลี้ยง"
ขอพระสูตรรับรองหน่อย สามารถค้นหาคำนี้ได้จากหนังสือเล่มไหน คือจะดูว่าเป็นคำแต่งขึ้นมาใหม่รึป่าว

 

สมัยพุทธกาล ผู้ที่อยู่นอกศาสนาชมสาวกในพระศาสนาของพระพุทธองค์ว่า สาวกกับศาสดาพูดเหมือนกัน น่าอัศจรรย์ยิ่ง

 

แค่บอกว่าพุทธศาสนามีอายุ5000ปีก็ถือว่าไม่ตรงแล้ว และถ้าท่านใดบอกเป้นพระศรีอรยะนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้ครับ

 

ลองหาจากคำนี้ก็ได้ค่ะ..
ผู้มีส่วนและไม่มีส่วนในสามัญผล
น่าจะหาได้อีก..

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑
...ลำดับนั้น พระศาสดาตรัสถามภิกษุเหล่านั้นว่า “ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอกล่าวอะไรกันนี่?” เมื่อภิกษุเหล่านั้นกราบทูลเนื้อความนั้นแล้ว, ตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย อาจารย์ของพวกเธอ เช่นกับผู้รักษาโคทั้งหลาย เพื่อค่าจ้างในศาสนาของเรา, ส่วนบุตรของเรา เช่นกับเจ้าของผู้บริโภคปัญจโครส๑- ตามชอบใจ”
ดังนี้แล้ว ได้ภาษิตพระคาถาเหล่านี้ว่า
๑๔. พหุมฺปิ เจ สหิตํ๒- ภาสมาโน
น ตกฺกโร โหติ นโร ปมตฺโต
โคโปว คาโว คณยํ ปเรสํ
น ภาควา สามญฺญสส โหติ.
อปฺปมฺปิ เจ สหิตํ ภาสมาโน
ธมฺมสฺส โหติ อนุธมฺมจารี
ราคญฺจ โทสญฺจ ปหาย โมหํ
สมฺมปฺปชาโน สุวิมุตฺตจิตฺโต
อนุปาทิยาโน อิธ วา หุรํ วา
ส ภาควา สามญฺญสฺส โหติ.
“หากว่า นรชนกล่าวพระพุทธพจน์อันมี
ประโยชน์เกื้อกูลแม้มาก (แต่) เป็นผู้ประมาทแล้ว
ไม่ทำ (ตาม) พระพุทธพจน์นั้นไซร้, เขาย่อมไม่
เป็นผู้มีส่วนแห่งสามัญผล๓- เหมือนคนเลี้ยงโค
นับโคทั้งหลายของชนเหล่าอื่น ย่อมเป็นผู้ไม่มี
ส่วนแห่งปัญจโครสฉะนั้น, หากว่า นรชนกล่าว
พระพุทธพจน์อันมีประโยชน์เกื้อกูล แม้น้อย
(แต่) เป็นผู้มีปกติประพฤติธรรมสมควรแก่ธรรม
ไซร้, เขาละราคะ โทสะ และโมหะแล้ว รู้ชอบ มี
จิตหลุดพ้นดีแล้ว หมดความยึดถือในโลกนี้หรือ
ในโลกหน้า, เขาย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งสามัญผล”

 

เนื้อเรื่องคล้ายกัน
แต่ไม่ได้อุปมาผู้จำเพียงคำสอนได้แต่ยังปฏิบัติไม่ถึง เป็นคนรับจ้างเลี้ยงโค แต่อุปมาเป็นใบลานเปล่า

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๔
๕. เรื่องพระโปฐิลเถระ [๒๐๘]
..
ดังได้สดับมา พระโปฐิละนั้นเป็นผู้ทรงพระไตรปิฎกในศาสนาของ
พระพุทธเจ้า ๗ พระองค์ บอกธรรมแก่ภิกษุ ๕๐๐ รูป. พระศาสดา
ทรงดำริว่า " ภิกษุนี้ ย่อมไม่มีแม้ความคิดว่า ' เราจักทำการสลัดออก
จากทุกข์แก่ตน; เราจักยังเธอให้สังเวช."

จำเดิมแต่นั้นมา พระองค์ย่อมตรัสกะพระเถระนั้น ในเวลาที่พระ-
เถระมาสู่ที่บำรุงของพระองค์ว่า " มาเถิด คุณใบลานเปล่า, นั่งเถิด คุณ
ใบลานเปล่า, ไปเถิด คุณใบลานเปล่า, แม้ในเวลาที่พระเถระลุกไป ก็
ตรัสว่า " คุณใบลานเปล่า ไปแล้ว." พระโปฐิละนั้นคิดว่า " เราย่อม
ทรงไว้ซึ่งพระไตรปิฎกพร้อมทั้งอรรถกถา, บอกธรรมแก่ภิกษุ ๕๐๐ รูป
ถึง ๑๘ คณะใหญ่, ก็เมื่อเป็นเช่นนั้น พระศาสดายังตรัสเรียกเราเนือง ๆ
ว่า ' คุณใบลานเปล่า ' พระศาสดาตรัสเรียกเราอย่างนี้ เพราะความไม่มี
คุณวิเศษ มีฌานเป็นต้นแน่แท้." ท่านมีความสังเวชเกิดขึ้นแล้ว
...
พระโปฐิละปฏิบัติตามคำสั่งสอนของสามเณร
ลำดับนั้น สามเณรจึงแสดงสระ ๆ หนึ่งในที่ไม่ไกล แล้วกล่าวกะ
ท่านว่า " ท่านขอรับ ท่านนุ่งห่มตามเดิมนั่นแหละ จงลงไปสู่สระนี้."
จริงอยู่ สามเณรนั้น แม้รู้ความที่จีวรสองชั้นซึ่งมีราคามาก อันพระเถระ
นั้นนุ่งห่มแล้ว เมื่อจะทดลองว่า " พระเถระจักเป็นผู้อดทนต่อโอวาทได้
หรือไม่" จึงกล่าวอย่างนั้น. แม้พระเถระก็ลงไปด้วยคำ ๆ เดียวเท่านั้น.
ลำดับนั้น ในเวลาที่ชายจีวรเปียก สามเณรจึงกล่าวกะท่านว่า " มาเถิด
ท่านขอรับ" แล้วกล่าวกะท่านผู้มายืนอยู่ด้วยคำๆ เดียวเท่านั้นว่า " ท่าน
ผู้เจริญ ในจอมปลวกแห่งหนึ่ง มีช่องอยู่ ๖ ช่อง, ในช่องเหล่านั้น เหี้ย
เข้าไปภายในโดยช่อง ๆ หนึ่ง บุคคลประสงค์จะจับมัน จึงอุดช่องทั้ง ๕
นอกนี้ ทำลายช่องที่ ๖ แล้ว จึงจับเอาโดยช่องที่มันเข้าไปนั่นเอง; บรรดา
ทวารทั้งหก แม้ท่านจงปิดทวารทั้ง ๕ อย่างนั้นแล้ว จงเริ่มตั้งกรรมนี้ไว้
ในมโนทวาร." ด้วยนัยมีประมาณเท่านี้ ความแจ่มแจ้งได้มีแก่ภิกษุผู้
เป็นพหูสูต ดุจการลุกโพลงขึ้นแห่งดวงประทีปฉะนั้น. พระโปฐิละนั้น
กล่าวว่า " ท่านสัตบุรุษ คำมีประมาณเท่านี้แหละพอละ" แล้วจึงหยั่งลง
ในกรชกาย๒ ปรารภสมณะธรรม.

ทางเจริญและทางเสื่อมแห่งปัญญา
พระศาสดาประทับนั่งในที่สุดประมาณ ๑๒๐ โยชน์เทียว ทอด
พระเนตรดูภิกษุนั้นแล้วดำริว่า " ภิกษุนั้นเป็นผู้มีปัญญา (กว้างขวาง)
ดุจแผ่นดิน ด้วยประการใดแล; การที่เธอตั้งตนไว้ด้วยประการนั้นนั่นแล
ย่อมสมควร." แล้วทรงเปล่งพระรัศมีไป ประหนึ่งตรัสอยู่กับภิกษุนั้น
ตรัสพระคาถานี้ว่า :-
๕. โยคา เว ชายตี ภูริ อโยคา ภูริสงฺขโย
เอตํ เทฺวธา ปถํ ญตฺวา ภวาย วิภวาย จ
ตถตฺตานํ นิเวเสยฺย ยถา ภูริ ปวฑฺฒติ.
" ปัญญาย่อมเกิดเพราะการประกอบแล, ความ
สิ้นไปแห่งปัญญาเพราะการไม่ประกอบ, บัณฑิตรู้
ทาง ๒ แพร่ง แห่งความเจริญและความเสื่อมนั่น
แล้ว พึงตั้งตนไว้โดยประการที่ปัญญาจะเจริญขึ้นได้."

ใบลานเปล่า [เรื่องพระโปฐิลเถระ]

 

พูดทำนองไหนจ๊ะ
ยกมาเลยก็ได้จ๊ะ

 

อย่าไรเสียศาสนาของพระศาสดาย่อมมีการเสื่อมไปตามเวลาที่เหมาะสม เพราะสาเหตุมาจากพุทธบริษัทสี่เท่านั้น บุคคลนอกศาสนาไม่สามารถทำพระศาสนาเราให้เปลี่ยนแปลงสิ้นสุดลงได้ พุทธบริษัททั้งนั้นที่ทำให้พระศาสนาผิดไปจากเดิม ฉะนั้นที่พระพุทธองค์บอกว่าพวกเธออย่าเป็นบุรุษสุดท้ายของพระองค์เลย

 

ท่านสามารถเทียบเคียงกับบาลีสยามรัฐได้ครับ อันไหนไม่มีในนี้เกินทั้งนั้นครับเพราะนี่คือตำราที่เก่าที่สุดเท่าที่เราจะมีพุทธวจนสถาบัน : วัดนาป่าพง โปรแกรมตรวจทานครับ

 

ป.ปุณฑ์^_^
พรมน้ำมนต์เรียกแขก

 

ลุงรู้ป่าวสิ่งที่ลุงยกมาตอบมันไม่ใช่ พุทธวจน
ลุงน่าจะแยกแยะชั้นข้อมูลให้ดีก่อนนะ อันนี้คำแต่งใหม่
นี่ไงผลเสียที่ไม่ได้ศึกษาพุทธวจนะ เลยชอบทึกทักว่า
สิ่งที่อยู่ในพระไตรปิฏกเป็น พุทธวจน ไปหมด
สิ่งที่ลุงเอามาน่ะอยู่ใน พระไตรปิฎก ฉบับมหามกุฏฯ
ฉบับนี้ก็ลอกมาจากบาลีสยามรัฐอีกที
แปลคนล่ะเรื่องกันเลย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะมันเป็นคำแต่งใหม่

คำแปลจาก ไทย(บาลีสยามรัฐ)
หากว่านรชนกล่าวคำอันมีประโยชน์แม้มาก แต่เป็นผู้ไม่ทำ
กรรมอันการกบุคคลพึงกระทำ เป็นผู้ประมาทแล้วไซร้ นรชนนั้นย่อม
ไม่เป็นผู้มีส่วนแห่งคุณเครื่องความเป็นสมณะ ประดุจนายโคบาลนับโค
ของชนเหล่าอื่น ย่อมไม่มีส่วนแห่งปัญจโครส ฉะนั้น หากว่านรชน
กล่าวคำอันมีประโยชน์แม้น้อยย่อมประพฤติธรรมสมควรแก่ธรรม
ละราคะ โทสะ และโมหะแล้ว รู้ทั่วโดยชอบ มีจิตหลุดพ้นด้วยดีแล้ว
ไม่ถือมั่นในโลกนี้หรือในโลกหน้า นรชนนั้นย่อมเป็นผู้มีส่วนแห่งคุณ
เครื่องความเป็นสมณะ ฯ

 

ในประเด็น กระทู้ที่ยกมา
เป็นเนื้อหาการอวดตนเรื่องการปฏิบติของตนแต่ไม่ตรงต่ออริยมรรค สติปัฏฐานสี่ ศีลสมาธิปัญญา หรือเก่งเกินครู อาทิ ไม่ตรวจสอบคำสอนท่านว่าตรงต่อพุทธพจน์ ก็อาจปรามาสท่านได้

ส่วนประเด็นคนที่พูดถึงตัวเขาเองว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ก็คงต้องดูจ๊ะว่าเขาพูดจริงหรือเพ้อ.. ซึ่งบางคนก็อาจไม่ยากที่จะทราบเมื่อตรวจสอบธรรมทั้งการกระทำทั้งภูมิธรรมและรู้ธรรมของเขาเทียบกับพุทธพจน์หรือจากครูบาอาจารย์ .. โดยส่วนตัว คิดว่าถ้าของจริง ส่วนใหญ่คงไม่พูด เพราะแค่คิดก็นาน จะพูดก็พูดด้วยความตั้งใจในความเป็นประโยชน์ของการพูด ... และคงไม่มาอวดเพราะรังแต่จะเป็นผลเสียมากกว่า...แต่อาจมีการเสวนาศึกษาหาธรรมในที่ที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเขาเอง

 

บอกหน่อย พุทธวจนะ แปลว่า อะไร (อุตส่าห์ยกบาลีมาด้วย)
แล้วคำแปล แปลว่าอะไร
ต้องแปลอย่างบาลีสยามรัฐ แล้วเป็นพระวจนเลยเท่านั้น..??

บอกหน่อยใครแต่งใหม่ (ก็คงสังคายนาหลายครั้งทีเดียว)
และการสังคายนา ก็เป็นการจดจำคำสอนโดยมหาสาวกทั้งหลายเรียบเรียงให้เป็นหมวดหมู่เพื่อการศึกษาต่อไป ซึ่งก็มีการแปลต่อไปๆอีก

 

ที่จริง ไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียง กับใครหรอก
แต่ก็นะ
อยากเผยแพร่คำครู

 

สาเหตุที่มีนิกายมากมายเพราะอะไร ทั้งๆที่มีพระพุทธเจ้าองค์เดียวไม่ใช่เพราะมีการบิดเบือนใช่มั้ยครับเริ่มจากน้อยไปหามาก จากคำที่ผิดเพลี้ยนแต่งเติมจากเดิมนั้นเอง

 

คนอ้างพุทธวจนะ แต่หยุดอยู่ได้แค่ที่เป็นคำแปล เพราะไปไม่ถึงบาลี
ต้องพึ่งคำแปลของมหาเถรสมาคม แต่ไม่เคยสำรวจตนเองว่า คนแปลยังสวดปาฏิโมกข์227
แต่คนที่ต้องพึ่งพิงคนแปล กลับสวดปาฏิโมกข์แค่150
งงมั้ย

เห็นผลเสียของผู้เถรตรงกับการอ้างพุทธวจนะมั้ยครับ
พระไตรปิฎกฉบับประชาชนก็มี แต่ไม่เอาเพราะหาว่าเป็นคำพูดของศิษย์
ปิดกั้นตนเอง และปิดกั้นผู้อื่นด้วยมุมมองแคบๆว่า เพราะเป็นเพียงศิษย์
ขนาดศิษย์พระพุทธองค์ ผู้เป็นเอกในคำสอนของพุทธองค์ ยังโดนกังขาได้ขนาดนี้
เวรกรรมของพุทธศาสนามั้ยเล่า

คนผิดศีล ยังไม่ทำลายศาสนาเท่าผู้บิดเบือนพระไตรปิฎก

 

พระโปฐิละปฏิบัติตามคำสั่งสอนของสามเณร
ลำดับนั้น สามเณรจึงแสดงสระ ๆ หนึ่งในที่ไม่ไกล แล้วกล่าวกะ
ท่านว่า " ท่านขอรับ ท่านนุ่งห่มตามเดิมนั่นแหละ จงลงไปสู่สระนี้."
จริงอยู่ สามเณรนั้น แม้รู้ความที่จีวรสองชั้นซึ่งมีราคามาก อันพระเถระ
นั้นนุ่งห่มแล้ว เมื่อจะทดลองว่า " พระเถระจักเป็นผู้อดทนต่อโอวาทได้
หรือไม่" จึงกล่าวอย่างนั้น. แม้พระเถระก็ลงไปด้วยคำ ๆ เดียวเท่านั้น.
ลำดับนั้น ในเวลาที่ชายจีวรเปียก สามเณรจึงกล่าวกะท่านว่า " มาเถิด
ท่านขอรับ" แล้วกล่าวกะท่านผู้มายืนอยู่ด้วยคำๆ เดียวเท่านั้นว่า " ท่าน
ผู้เจริญ ในจอมปลวกแห่งหนึ่ง มีช่องอยู่ ๖ ช่อง, ในช่องเหล่านั้น เหี้ย
เข้าไปภายในโดยช่อง ๆ หนึ่ง บุคคลประสงค์จะจับมัน จึงอุดช่องทั้ง ๕
นอกนี้ ทำลายช่องที่ ๖ แล้ว จึงจับเอาโดยช่องที่มันเข้าไปนั่นเอง; บรรดา
ทวารทั้งหก แม้ท่านจงปิดทวารทั้ง ๕ อย่างนั้นแล้ว จงเริ่มตั้งกรรมนี้ไว้
ในมโนทวาร." ด้วยนัยมีประมาณเท่านี้ ความแจ่มแจ้งได้มีแก่ภิกษุผู้
เป็นพหูสูต ดุจการลุกโพลงขึ้นแห่งดวงประทีปฉะนั้น. พระโปฐิละนั้น
กล่าวว่า " ท่านสัตบุรุษ คำมีประมาณเท่านี้แหละพอละ" แล้วจึงหยั่งลง
ในกรชกาย๒ ปรารภสมณะธรรม.

สมัยก่อนผมก็ชอบยกเรื่องนี้ขึ้นมาสนทนา พอตรวจสอบในบาลีสยามรัฐแล้วเรื่องสามเณรสอนพระโปฐิละ หรือพระใบลานเปล่าก็ไม่มี มีแต่ชื่อพระโฐิละที่หมกมุ่นอยู่ในสังขานลาภสัการะซี่งมาเปรียปกับพระสารีบุตรที่มีแต่คุณปัญญา

 

นั้นยังมัวอยู่กับ สวด150 กับ227ไม่หาย ยัง งงอยู่เหรอครับ เขาแปล150ข้อทั้งนั้น ถ้ากว่า กว่าเท่าไหร่ ก่อนพระพุทธองค์ดับขันต์ไม่มีบอก แล้ว227มาจากไหน
ในบาลีสยามรัฐก็ไม่มี และถ้าเพิ่มไปเรื่อยๆ ก็ต้องสวดในสมัยนั้นก็ต้องสวด 160 บ้าง หรือสวด170บ้าง หรือสวด 190บ้าง สวดตามเพิ่มไปที่ล่ะแบบนี้เหรอ ในตำราก็ไม่มีมีมั้ย มีแต่บอกสวด150ข้อที่ชัดเจน คนที่ว่ามี227พึ่งรุ่นหลังและก็ไม่ตรงที่แปล และคนที่แปลที่สวดท่านอาจจะไม่สนใจในประเด็นนี้ก็เป็นได้เพราะสวดท่านก็ถือว่าดี แต่อาจารย์คึกฤทธิ์นั้นเน้นตรงต่อพุทธวจนเพื่อความดำรงอยู่ของพระสัทธรรมครับ พิจารณาดีๆ บนเหตุผล