อย่าเลยพระพุทธเจ้า อย่าเลยครูอาจารย์

อธิษฐานเอาหรือ
คิดว่าให้เจริญภาวนา ด้วยสติปัฏฐานสี่(เข้าโพธปักขิยธรรม37) หรือศีลสมาธิปัญญาหรืออริยมรรคองค์แปด เสียอีก
การใช้อานาปานสติเพื่อเข้าถึงอริยมรรคทำได้ หากเป็นการเจริญอย่างสติปัฏฐานสี่ในอานาปานสตินั้น แต่อย่างอื่นก็เชื่อมได้ มีกรรมฐานสี่สิบกอง ที่บางกรรมฐานอาจถึงที่สุดหรือบางกรรมฐานนำมาต่อยอดวิปัสสนาได้

ภาวนาสูตร
[๖๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เมื่อภิกษุไม่หมั่นเจริญภาวนา แม้จะพึงเกิด
ความปรารถนาขึ้นอย่างนี้ว่า โอหนอ ขอจิตของเราพึงหลุดพ้นจากอาสวะเพราะ
ไม่ถือมั่น ก็จริง แต่จิตของภิกษุนั้นย่อมไม่หลุดพ้นจากอาสวะเพราะไม่ถือมั่น
ข้อนั้นเพราะเหตุไร จะพึงกล่าวได้ว่า เพราะไม่ได้เจริญ เพราะไม่ได้เจริญอะไร
เพราะไม่ได้เจริญสติปัฏฐาน ๔ สัมมัปปธาน ๔ อิทธิบาท ๔ อินทรีย์ ๕
พละ ๕ โพชฌงค์ ๗ อริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ เปรียบเหมือนแม่ไก่
มีไข่อยู่ ๘ ฟอง ๑๐ ฟอง หรือ ๑๒ ฟอง ไข่เหล่านั้น แม่ไก่กกไม่ดี ให้
ความอบอุ่นไม่พอ ฟักไม่ดี แม่ไก่นั้น แม้จะพึงเกิดความปรารถนาขึ้นอย่างนี้ว่า
โอหนอ ขอให้ลูกของเราพึงใช้ปลายเล็บเท้าหรือจะงอยปากเจาะกระเปาะไข่ ฟักตัว
ออกมาโดยสวัสดี ก็จริง แต่ลูกไก่เหล่านั้นไม่สามารถที่จะใช้ปลายเล็บเท้า หรือ
จะงอยปากเจาะกระเปาะไข่ ฟักตัวออกมาโดยสวัสดีได้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร
เพราะแม่ไก่กกไม่ดี ให้ความอบอุ่นไม่พอ ฟักไม่ดี ฉะนั้น ดูกรภิกษุทั้งหลาย
เมื่อภิกษุหมั่นเจริญภาวนา แม้จะไม่พึงเกิดความปรารถนาอย่างนี้ว่า โอหนอ
ขอจิตของเราพึงหลุดพ้นจากอาสวะเพราะไม่ถือมั่น ก็จริง แต่จิตของภิกษุนั้น
ย่อมหลุดพ้นจากอาสวะเพราะไม่ถือมั่น ข้อนั้นเพราะเหตุไร พึงกล่าวได้ว่า เพราะ
เจริญ เพราะเจริญอะไร เพราะเจริญสติปัฏฐาน ๔ ฯลฯ อริยมรรคประกอบ
ด้วยองค์ ๘ เปรียบเหมือนแม่ไก่มีไข่อยู่ ๘ ฟอง ๑๐ ฟอง หรือ ๑๒ ฟอง ไข่เหล่า
นั้นแม่ไก่กกดี ให้ความอบอุ่นเพียงพอ ฟักดี แม้แม่ไก่นั้นจะไม่พึงปรารถนา
อย่างนี้ว่า โอหนอ ขอให้ลูกของเราพึงใช้ปลายเล็บเท้าหรือจะงอยปากเจาะ
กระเปาะไข่ ฟักตัวออกมาโดยสวัสดี ก็จริง แต่ลูกไก่เหล่านั้นก็สามารถใช้
เท้าหรือจะงอยปากเจาะกระเปาะไข่ ฟักตัวออกมาโดยสวัสดีได้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร
เพราะไข่เหล่านั้นแม่ไก่กกดี ให้ความอบอุ่นเพียงพอ ฟักดี ฉะนั้น ฯ

อ่านต่อ..
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_item.php?book=23&item=68

 

เพียเราท่องให้คล่องปากขึ้นใจแทงตลอดด้วยความเห็นนั้นเพียงธรรมบทเดียวเราก็ได้เกิดบนสวรรค์ไปบรรลุธรรมด้วย4อาการแล้ว นี่แหล่ะพุทธวจนที่แสดไว้ให้เราศึกษาเพื่อประโยชน์สูสุด มีครูอาจารย์ท่านใดเคยเอามากล่าวบ้ามั้ยครับ

 

แล้ว 150 นี่มีอะไรบ้างล่ะ ไม่เห็นจะแจกแจงในพระสูตรเลย

และถ้าคุณอยากดูพระพุทธพจน์เต็มๆของเรื่องเสขิยะ ที่เป็นอาบัติทุกกฏคุณก็ไปอ่านในพระไตรปิฎกสิครับ ถ้าหาไม่เจอผมเอาลิ้งค์ข้างล่างมาให้ แล้วยังเชื่ออีกหรือว่าเสขิยะไม่ได้เป็นพระพุทธพจน์

http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=2&A=15169&w=%E0%CA%A2%D4%C2

 

คุณรู้และเข้าใจพระวจนะ จริงหรือ??

 

ท่านยังไม่เข้าใจเรืองคำว่าอธิฐานความเพียรเลย บทอธิฐานความเพียรนี้นั้น เป็นอาการที่เรานั่งเข่าคู้บัลลังค์ตั้งตัวตรงดำรงสติให้มั่น พิจจารณาลมหายใจ ทำความในใจว่าแม้เนื้อเอ็นหนังกระดูก เลือจะหดแห้งไปจากกายถ้าไม่สำเร็จธรรมจะไม่ขอลุกขึ้นถอยออกจากการตั้ใจนี้เลย(นี่เป็นพุทธวจนครับ)

 

อาจไปสวรรค์ได้เพราะเป็นกุศลจิต
แต่ไปบรรลุธรรมด้วยอาการสี่ ช่วยอธิบายด้วยจ๊ะ

 

ผมบอกไปแล้วไง ธรรมเพียงบทเดียวก็พอแก่การบรรลุธรรมแล้วนี่ก็เป็นพุทธวจน

 

ต้องรอหน่อยนะ

 

อธิษฐานคือความตั้งใจมั่น
อธิษฐานความเพียรเพื่อในการทำอะไร การเจริญสติปัฏฐานสี่ ใช่ไหม

 

ก็ต้องปฏิบัติบทนั้นจนแทงทะลุ
ไม่ใช่จำเอาอย่างเดียว

 

พุทธวจน
คำสอนที่ออกจากพระโอฏฐ
ของพระพุทธเจ้าโดยตรง
ผ่านการทรงจำของสาวก

อยู่ในลักษณะคำพูด:
"ดูกรภิกษุทั้งหลาย...
ดูกรสารีบุตร...
ดูกรอานนท์...
ดูกรคฤหบดี...ฯลฯ"

คำสาวก
คำสอนที่อธิบายเพิ่มเติม
โดยสาวกในรุ่นหลังต่อมา

อยู่ในลักษณะคำพูด:
"บทว่า...
ความว่า...
อธิบายว่า...
ที่ชื่อว่า...ฯลฯ"

 

มีเวลาอ่านตรนี้ครับhttp://download.watnapahpong.org/data/books/pocket04_20120913.pdf

 

แยกเป็น 2 ประเด็นนะครับ

1. ปาฏิโมกข์ที่ควรสวด
2. สิ่งที่ควรรักษาเพื่อภาพลักษณ์ที่ดีของหมู่สงฆ์

ข่อ 1 ที่ควรสวดคือ 227 ตามที่วินัยระบุไว้ ไม่ใช่ 150
ข้อ 2 ถึงแม้ว่าจะ สวด 227 แต่ก็ควรทำตัวให้เรียบร้อยไม่นอกลู่นอกทาง อยู่แล้ว แต่สสิ่งเหล่านี้ ไม่ได้บังคับว่าต้องสวดในปาฏิโมกข์ เพราะไม่ได้เป็นอาบัติแต่เป็นโลกวัชชะ

แต่ เสขิยะนี่ จัด เป็นอาบัติด้วย และในพระวินัยท่านก็นับรวมเสขิยะวัตรในปาฏิโมกข์ด้วย

 

ช่วยลิงค์มาตรงที่ถามอ่ะจ๊ะ

 

ก็เจริญสติปัฎฐานนั้นแหล่ะครับ

 

รอหน่อยผมเคยโพสไว้ในนี่แหล่ะแต่จำไม่ได้แล้วเดี๋ยวหาให้

 

พี่ ป.ปุณฑ์เย็นใจดีจัง
เขาหาอุบายนำออกไม่ได้ก็ต้องวนไปคว้าเอาคำเดิมๆมากล่าว สุดท้ายก็โบ้ยให้อย่างอื่นสิ่งอื่นไป แล้วค่อยระลึกถึงสติเอาใหม่ ^_^

 

แล้วบรรลุธรรมด้วยการอธิษฐานหรือสติปัฏฐานสี่

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ newamazing
ถูกต้องครับท่าน ไม่ปฎิบัติจริงไม่มีทางเข้าถึงธรรมแท้ครับ(ถ้าาใช้บทอธิฐานความเพียรนั้นแหล่ะครับที่ว่าเข้าถึงธรรมแท้)

 

สติปัฎฐานนั้นเป้นการตั้งสติไว้ที่ฐานทั้4 จะกล่าวโดยใช้อานาปานสติเป็นกายานุปัสนา (ผู้ใดบริโภคกายคาสติผู้นั้นชื่ว่าบริโภคนิพพาน )สติปัฎฐานนั้นถ้าไม่ปฎิบัติด้วยจิตตั้มั่นดั่บทอธิฐานความเพียรก็อย่าหวัจะเข้าถึธรรมที่แท้จริเลยท่านก็จะอยู่กับพื้นผิวขอจิตเท่านั้นไม่สามารถเข้าถึธรรมแท้ที่อยู่ลึกลงไปภายในรูปหรือนามกายหรือจิต การที่เราจะอยู่เหนือรูปนามได้นั้นมันยากครับ