อย่าเลยพระพุทธเจ้า อย่าเลยครูอาจารย์

ถ้าไม่ติดธุระอะไรจะมาตอบบางคำถาม

เเต่ต้องถามกลับไปก่อนว่า เวลาอ่านพระสูตร ผู้ที่เค้าเป็นพหูสูต เค้าจะต้องรู้ว่า คาถา จะอยู่ส่วนไหนในพระสูตร ไม่มีใครในโลกที่จะอ่าน พระสูตรเเล้วเลือกอ่านเเต่คาถา
เเละเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ ที่เลือกอ่าน คาถาบทเดียวเข้าใจธรรม เเล้วเป็นพหูสูต
พระองค์จะตรัสไว้ว่า
ความเป็นพหูสูตเป็นทางสำหรับหลีกเลี่ยงการเป็นคนสดับน้อย

ยังไงก็เเล้วเเต่ ไม่ว่าจะเป็น คาถา4บาท หรือไม่ หรืออะไร
ก็ต้องอ่านสูตรให้รู้เรื่องถึงจะไปเข้าใจ คาถา
ไม่ใช่ผลิกอ่านเเต่ คาถา เเล้วเข้าใจสูตร

 

มีคำถามเยอะเลย..ขอบคุณจ๊ะ

พระสูตรหมายถึงอะไร
ช่วย อธิบาย..สุตตะ เคยยะ เวยยากรณ์ คาถา อุทาน อิติวุตตกะ ชาตกะ อัพภูตธัมม์ เวทัลละ...
ถ้าพูดถึงคาถา จำเป็นไหม ต้องหมายถึง คาถาสี่บาท
คาถาสี่บาท จำเป็นต้องอยู่ในทุกพระสูตรหรือเปล่า
ทำไมเป็นพหูสูตร ต้องจำได้อย่างน้อย 4 สูตร...

 

บอกให้นับพุทธวจน นับหรือยัง

ถ้าอ่านไม่รู้เรื่อง และยังยึดมั่นว่าพระวินัย ไม่ใช่พุทธวจนะก็จนใจ
ก็คงนิยตมิจฉาทิฏฐิต่อไป

แล้วพระสูตรบอกว่า 150 ท่านบอกไหมว่ามีอะไรบ้าง ก็ไม่ได้บอก ถ้าเชื่อพระสูตรนะ ลองไปหามาสิ ท่านแจกแจงไว้ตรงไหนว่า 150 ข้อมีอะไร ไอ้ที่ยกมาก็เอามาจากพระวินัยไม่ใช่หรือ ถ้าบอกว่าพระวินัยไม่ใช่พุทธวจน ก็อย่าเอามาอ้างสิ ไปหาพระสูตรที่แจกแจงศีล 150 หาได้ไหม
อีกอย่างการแสดงปาฎิโมกข์เป็นพระวินัย จะยึดข่อมูลจากพระสูตรไม่ได้
ต้องไปดูว่าพระพุทธเจ้าตรัสในพระวินัยว่ายังไง

บอกเป็นอีกทีนะ ที่ให้แสดงเสขิยะ คือพระพุทธพจน์
ไปอ่านดูเลยจะพระไตรปิฎกฉบับไหนก็ตาม สยามรัฐ มหามกุฏ
หมวดเสขิยะ ท่านบอกให้แสดง

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้ พระบัญญัติ              ๑๔๖. ๑. ภิกษุพึงทำความศึกษาว่า เราจักนุ่งเป็นปริมณฑล.

http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=2&A=15169&w=%E0%CA%A2%D4%C2

ถ้ากล่าวว่านี่คือสาวกพจน์ ก็เท่ากับคุณกล่าวตู่พระพุทธพจน์แล้วนะ

 

พระที่ท่าน แปลบาลี เป็นไทยได้เลย หรือ จบ ปธ.๙ ท่านก็ถือศีล227ข้อ

ไอ่ เดียรถี ถ่อย

ในประเทศไทย พระทุกองค์ ทุกรูป

เข้าวัดไหน ก็วัดนั้น ถือ ศีล 227 ข้อ

เป็นสำคัญ เป็นวินัยสงฆ์ ซึ้ง พระไทย

เหนือ อีสาน ใต้ กลาง ออก ตก ก็ยึดศีล

227ข้อ และก็เชื่อว่า เป็นพุทธบัติ ซึ่งเป็นหมวดวินัยของพระ

ประเทศไทย มีเมิงเก่งอยู่คนเดียว รู้ดีไปหมด

แต่มีอย่างที่เมิงไม่รู้เมิงไม่ได้รู้จักตัวเองเลย

อ้าย นอกคอก!!!!

 

ที่เมิงพูดอยู่นี่ เมิงหมายถึงพระไทยทั้งประเทศเลยนะ

 

ไปบวชห่มเหลืองเลยครับ แล้วติดประกาศ หน้าสำนักของท่านเองเลยว่า

ใครสนใจ ศีล 150-152 เชิญมาบวช สำนักนายopateng

ลองดูนะครับ ว่า จะมีใครบร้าไปบวชอยู่กะท่าน ของงี้ ต้องลองของจริง

ให้เป็นรูปธรรมเกิดขึ้นจริง อย่าเอาแต่บ้าน้ำลาย อยู่แถวนี้

 

คิดว่าน่าจะเข้าใจแล้วนะ หัวใจอยู่ตรงเป็นผู้ทรงธรรมนั่นเอง
คือเป็นพหูสูตรที่เป็นผู้ทรงธรรมนั่นเอง
หมายถึง รู้ถึงอรรถถึงธรรมด้วย ปฏิบัติสมควรแก่ธรรมด้วย
พหูสูตรท่านนั้นไม่เพียงเป็นพหูสูตร(ผู้รู้มาก) แต่เป็นผู้ทรงธรรมด้วย ...

 

กลับมาเรื่อง คาถาก่อน
ต้องไปอ่านใหม่ ดูที่เค้าแปลครบๆ จะเห็นที่พระองค์ตรัสไว้คือ
ต้องรู้อรรถ รู้ธรรมเเห่งคาถา
ผู้ที่เป็นพหูสูตเค้าจะทรงจำคล่องปากขึ้นใจเเทงตลอดด้วยความเห็น

ทีนี้ เมื่อเอาคำ ประเด็น มารวมๆกันเเล้ว พิจารณาให้ดี จะเห็นอย่างที่ผมบอกไปเเล้วว่า ไม่มีใคร อ่าน คาถา เพียงบทเดียวเเล้วเข้าใจพระสูตรได้ทันที
เเต่ต้องเนื้องมาจาก เป็นผู้สั่งสมสุตตะ ต้องอ่านสูตรมาก่อน เป็นอย่างดีถึงจะเข้าใจอรรถ เเละธรรม เมื่อไปอ่าน คาถา ได้
ถึงเเม้ว่า จะเป็นคาถา4บาท ที่คุณคิดความว่า1คาถา
เเต่ผู้ที่จะเข้าใจ เเทงตลอดจริงๆนั้น 1คาถา ผมคิดว่า ต้องอ่านเกินกว่า3พระสูตร มันถึงจะเห็นตามได้
ผมจึงคิดว่าน่าจะเป็นลักษณะของอุปมา สะมากกว่า
ใครกันจะรู้เเจ้งเเทงตลอดคาถาได้ถ้าไม่ใช่ผู้สั่งสมสุตตะ
เปรียบเหมือนบุคคลจักษุดีเห็นลอย เท้าขนาดใหญ่
ถ้าไม่ใช่เป็นพรานป่า(ผู้สังสมสุตะ) เค้าจะไม่รู้ว่ารอยเท้า ของสัตว์อะไร


งั้นที่พระองค์ให้รู้เเจ้ง รู้อรรถ เเห่ง คาถา เเทงตลอดอย่างดี. ดูเหมือนง่ายๆใช่หรือไม่
เดียวผมจะให้คุณทดสอบละกันว่าจะเข้าใจหรือไม่

คาถา
เมื่ อบุ ค ค ล เส วย สุ ขเวท น าอยู่ ไม่ รู้จัก ชัด ซึ่งเวท น านั้ น
ราคานุสัยย่อมมีแก่เขาผู้มองไม่เห็นทางออกจากอำ นาจของเวทนา
นั้น. เมื่อ บุค ค ล เส ว ย ทุก ข เว ท น า อ ยู่ ไม่รู้จัก ชัด ซึ่งเวท น า นั้น
ปฏิฆานุสัยย่อมมีแก่เขาผู้มองไม่เห็นทางออกจากอำนาจของเวทนา
นั้น. บุค ค ล เพ ลิด เพ ลิน แม้ใน อ ทุก ข ม สุข อัน พ ระภูริปัญ ญ า-
พุทธเจ้าทรงแสดงว่าเป็นธรรมอันรำงับ ก็หาพ้นจากทุกข์ไปได้ไม่.
เมื่อใดภิกษุ มีความเพียรเผากิเลส ไม่ทอดทิ้งสัมปชัญญะ
ก็เป ็น บ ัญ ฑ ิต รอ บ รู้เวท น าทั ้งป วง. ภ ิก ษ ุนั ้น เพ ราะรอ บ รู้ซึ่ง
เวท นา จึงเป็นผู้ไม่มีอาสวะในทิฏ ฐธรรม เป็นผู้ตั้งอยู่ในธรรม
จนกระทั่งกายแตก จบเวท ไม่เข้าถึงซึ่งการนับ (ว่าเป็นอะไร) แล.


^
จะเห็นเลยว่า ไม่มีทางที่คุณจะเข้าใจ. คำสอนของพระองค์นั้นตลอดราตี เเห่งตรัสรู้คำจะไม่ขัดกันสอดรับกัน ผู้ที่จะเข้าใจคาถาบทนี้เพียงบทเดียว ผมคิดว่า เกินกว่า10พระสูตร

 

ขอเสวนาด้วยขอรับ

หนึ่งพันเท่ากับกิ

สี่....เท่ากับ....หนึ่ง.......

ขันธ์ห้า
นิวรณ์ห้า

ธาตุสี่

เกี่ยวข้องกันหรือไม่อย่างไรขอรับ

 

พหูสูต ก็คือผู้ทรงธรรม ทรงวินัย ทรงมาตีกา(เเม่บท)
เป็นผู้ที่สั่งสมสุตตะไว้มากข่องปากขึ้นใจเเทงตลอดด้วยความเห็น
ฉนั้นการที่จะเป็นพระหูสูตไม่ใช่ว่าจำคาถา 1คาถา เเล้วเข้าใจเเทงตลอดได้เลย
จะต้อง. รู้อรรถ รู้ธรรมเเห่งคาถา ถ้าอ่านไม่ดีนะ จะตีโจทย์ไม่เเตกจริงๆ
ซึ่งผู้ที่จะอรรถ. รู้ธรรม เเห่งคาถา ต้องเป็นผู้สั่งสมสุตตะเเทงตลอดอย่างดีเเล้ว
ตรงนี้อยู่ที่ปัญญาของเเต่ละคนว่ากี่พระสูตรถึงจะเข้าใจ ถึงจะไปรู้อรรถ รู้ธรรมเเห่งคาถาได้

เเล้วจะต้องรู้หลักนี้อีกว่า พระองค์ท่านให้สนใจเเต่คำของพระองค์เท่านั่น
ซึ่งมันเป็นหน้าที่ต้องสนใจ น้อมมาใสตัว ไม่ได้ให้ไปสนคำสอนอื่นอยู่เเล้ว ชาวพุทธอย่างน้อยต้องรู้คือ1สูตร. เเละเช่นกัน ไม่ใช่ 1คาถาเป็นพหูสูต


เเล้วนี้เอาไปพิจารณาดูก่อน เเต่จะเป็นอีกเรื่อง


พระไตรปิฏกบบาลีสยามรัฐ(ภาษาไทย)เล่มที่14สุตตันตฯเล่มที่6หน้าที่107
[183] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ประการอื่นยังมีอีก อสัตบุรุษเป็นพหูสูตรย่อมพิจารณาเห็นดังนี้ว่า เราเป็นพหูสูตร ส่วนภิกษุอื่นเหล่านี้
ไม่ใช่พหูสูตร อสัตบุรุษนั้นจึงยกตนข่มผู้อื่น เพราะความเป็นพหูสูตรนั้น ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้นี้ก็ คือ อสัปปุริสธรรมฯ
ส่วนสัตบุรุษแล ย่อมพิจารณาเห็นดังนี้ว่า ธรรมคือ ความโลภ ความโกรธ ความหลง ย่อมไม่ถึงความหมดสิ้นไป เพราะความเป็นพหูสูตร
ถึงแม้ภิกษุไม่ใช่พหูสูตร แต่เป็นผู้ปฏิบัติ ธรรมสมควรแก่ธรรม ปฏิบัติชอบ ประพฤติธรรมอันสมควร คนทั้งหลายก็ต้องบูชาสรรเสริญ เธอในที่นั้นๆ สัตบุรุษนั้นทำการปฏิบัติแต่ภายในเท่านั้น ไม่ยกตน ไม่ข่มผู้อื่น เพราะความเป็นพหูสูตรนั้น
ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้นี้ก็ คือ สัปปุริสธรรมฯ

 

ถึงจะจำได้ข่องปากขึ้นใจ
ยังไงก็มีผิดพลาดได้ ก็ยังถือว่าพหูสูต

อนึ่ง ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พึงกล่าวอย่างนี้ว่า ภิกษุผู้เป็นพระเถระมาก ด้วยกันอยู่ใน
อาวาสชื่อโน้น เป็นพหูสูต ชำนาญในนิกาย ทรงธรรม ทรงวินัย ทรงมาติกา ข้าพเจ้าได้สดับมา
รับมาเฉพาะหน้าพระเถระเหล่านั้น ... ข้าพเจ้าได้สดับมารับมาเฉพาะหน้าพระเถระเหล่านั้นว่า
นี้เป็นธรรม นี้เป็นวินัย นี้เป็นคำสั่งสอนของพระศาสดา ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายไม่พึงยินดี
ไม่พึงคัดค้านคำกล่าวของภิกษุนั้น ครั้นแล้ว พึงเรียนบทและพยัญชนะเหล่านั้นให้ดี แล้วพึง
เทียบเคียงในพระสูตร สอบสวนในพระวินัย ถ้าเมื่อเทียบเคียงในพระสูตรสอบสวนในพระวินัย
บทและพยัญชนะเหล่านั้นเทียบเคียงกันได้ในพระสูตรสอบสวนกันได้ในพระวินัย ในข้อนี้พึงลง
สันนิษฐานได้ว่า นี้เป็นคำของพระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้นแน่แท้ และ
พระเถระเหล่านั้นรับมาดีแล้ว ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นมหาประเทศข้อที่ ๓ เธอทั้งหลายพึงทรง

 

บางพวก เทียบเคียงแต่พระสูตร แต่ไม่สอบสวนในวินัย และไม่เชื่อ อรรถกถา แถมไม่ยอมรับพระวินัยเป็นพุทธพจน์ ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว ได้แต่ปลงอุเบกขา

 

^
^
เดี๋ยวเย็นๆค่อยว่ากันที่ละประเด็นดีกว่านะ
ประเด็นที่ถามไปว่า มีหลายวิธีที่จะบรรลุอมตะธรรมช่วยชี้แนะด้วย
คุณพูดว่า"จะด้วยวิธีไหนก็ว่ากันไป"ไม่ได้ จะทำให้ผู้ใหม่อยู่เข้าใจผิดได้

ต่อมาคุณก็พูดเสมอๆว่าพระสูตรบอกว่ามีการบรรลุอมตะธรรมสวรรค์(คุณคิดเองเออเอง)ได้
ในพระสูตรไม่มีบอกไว้ตรงไหนเลยว่าบรรลุอมตะธรรมบนสววรค์ได้
มีแต่บอกว่าบรรลุคุณวิเศษอย่างเร็วพลัน
การบรรลุคุณวิเศษนั้นมันเรื่องของฤทธิ์เดชต่างๆทั้งหลาย
แล้วเทวดา อินทร์ พรหมที่ไหนบ้าง บรรลุคุณวิเศษไปแบบชักช้ารำไร ไม่มี
แต่ไม่ใช่บรรลุธรรมที่เรียกว่ามีดวงตาเห็นธรรม

คุณคิดขึ้นมาได้ยังไง งงจริงๆ ขนาดหลงลืมสติในตอนที่จะไป
แถมตอนได้สติคืน ต้องมีเทพค่อยมาเตือน และค่อยๆได้คืนกลับมาแบบช้าๆ
ขนาดก่อนไป มีสติไปนิดหน่อยไม่มาก จึงทำให้เกิดหลงลืมเอาสติไปด้วย
แต่พอตอนได้คืนกลับมาบนสรรค์นั้น กลับได้คืนมามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ถึงขนาดบรรลุอมตะธรรมได้เลย

55+ มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นมาจริงๆเหรอ ไม่มีเหตุผลที่จะเป็นไปได้เลย
จริงๆให้ดิ้นตายก็เพราะคิดกันเองตามชอบใจแบบนี้นะสิ
จึงทำให้ผู้ปฏิบัติธรรมรุ่นใหม่ที่อ่านเจอเข้า 55+ง่ายๆ สบายๆ และลัดสั้นอีกแล้ว
ฉะนั้นรอตายอย่างเดียวก็พอ อันบุคคลพึงหวังได้ ฯ
จะกลายเป็นพวกที่ชอบหวังลมๆแล้งๆ รอบรรลุอมตะธรรมบนสวรรค์มิดีกว่า
จะไปเหนื่อยยากลำบากพากเพียรฏิบัติธรรมกรรมฐานภาวนาไปเพื่ออะไรหละ
จะต้องเสียเวลากับการภาวนาทำไม แค่ท่องๆ จำๆ คิดๆจนเข้าใจ(ตกผลึก)ก็พอแล้ว
จึงเป็นเรื่องเข้าประเด็นของกระทู้ ที่เจ้าของกระทู้ได้ตั้งขึ้นนั่นเอง

อย่าว่าแต่ย้อนไปดูพระสูตรเลย ยังย้อนไปดูบริบทก่อนหน้าด้วย ถึงบางอ้อเลย
เจริญในธรรมทุกๆท่าน

 

เอาที่ละบทนะครับ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ย่อมเล่าเรียนธรรม คือ สุตตะ...เวทัลละ ธรรมเหล่านั้น
เป็นธรรมอันภิกษุนั้นฟังเนืองๆ คล่องปาก ขึ้นใจ แทงตลอดด้วยดีด้วยทิฐิ เธอมีสติ หลงลืม
เมื่อกระทำกาละ ย่อมเข้าถึงเทพนิกายหมู่ใดหมู่หนึ่ง บทแห่งธรรมทั้งหลายย่อมปรากฏแก่เธอ
ผู้มีความสุขในภพนั้น สติบังเกิดขึ้นช้า แต่สัตว์นั้นย่อมเป็นผู้บรรลุคุณวิเศษ เร็วพลัน ดูกรภิกษุ
ทั้งหลาย นี้เป็นอานิสงส์ประการที่ ๑
1สีแดงที่เขียนว่า มีสติหลงลืมทำกาละ หมายความว่าตายแบบไม่มีสติ ถูกต้องนะครับ
2สีนำเงิน ย่อมเข้าถึงเทพนิกายหมู่ใดหมู่หนึ่ง นั้นหมายความว่า ไปเกิดบนสวรรค์ชันใดขันหนึ่งถูกตองมัยครับ
3สีดำหนานันคือการบรรลุธรรมใช่มัยครับ
แล้วมันผิดกับสิ่งที่ผมพูดตรงไหนว่า ถ่องให้คล่องปากขึนใจ แทงตลอดด้วยดีด้วยทิฎฐิ แล้วจะไปบรรลุธรรมบนสวรรค์ เทพเขาไม่ไดอยู่บนสวรรค์เหรอครับ

เอาแค่ส่วนนี้ก่อนส่วนอืนก็เหมือนกัน

 

น่าสนใจจ๊ะ..
แต่ถ้าไม่เหลือบ่าฝ่าแรงให้ช่วยตอบคำถามเก่าก่อนจ๊ะ
....พระสูตรหมายถึงอะไร
....ช่วย อธิบาย..สุตตะ เคยยะ เวยยากรณ์ คาถา อุทาน อิติวุตตกะ ชาตกะ อัพภูตธัมม์ เวทัลละ...
....ถ้าพูดถึงคาถา จำเป็นไหม ต้องหมายถึง คาถาสี่บาท
....คาถาสี่บาท จำเป็นต้องอยู่ในทุกพระสูตรหรือเปล่า
....ทำไมเป็นพหูสูตร ต้องจำได้อย่างน้อย 4 สูตร...
....และถามเพิ่มว่า
....ทำไมจะแทงตลอด 1 คาถา ต้องอ่านพระสูตร เกิน 3 พระสูตรล่ะ? แล้วจะมีกี่คาถา
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ tokyoo2
....เวลาอ่านพระสูตร ผู้ที่เค้าเป็นพหูสูต เค้าจะต้องรู้ว่า คาถา จะอยู่ส่วนไหนในพระสูตร ไม่มีใครในโลกที่จะอ่าน พระสูตรเเล้วเลือกอ่านเเต่คาถา
...แล้วที่ว่าเป็นพหูสูตร ต้องจำได้อย่างน้อย 4 สูตร มีอ้างอิงไหมจ๊ะ

อันนีัเป็นคาถาเหรอ??

แต่ยกบทนี้มาก็ดีจ๊ะ ยิ่งชัดเจนว่า...
ถึงคำว่า เป็นผู้ทรงธรรม.. หมายถึงอะไร
ที่ว่าเป็นพหูสูตรที่เป็นผู้ทรงธรรม เพราะพหูสูตรผู้นั้นเป็นผู้ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม
ถึงจะไม่ขนาดเป็นผู้ตั้งอยู่ในธรรมผู้ไม่มีอาสวะกิเลสในทิฏฐิธรรม

พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย จตุกนิบาต เล่ม ๒ - หน้าที่ 454
ภิกษุ .... ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ที่เรียกว่าบุคคลเป็นพหูสูต
เป็นผู้ทรงธรรม เป็นพหูสูต เป็นผู้ทรงธรรม ดังนี้
ด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอแล บุคคลจึงเป็นพหูสูต เป็นผู้ทรงธรรม ?
พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสว่า. ดูก่อนภิกษุ เราแสดงธรรมเป็นอันมาก คือ
สุตตะ.. .เวทัลละ ถ้าแม้ภิกษุรู้ทั่วถึงอรรถ รู้ทั่วถึงธรรมแห่งคาถา ๔ บาท
แล้วเป็นผู้ปฏิบัติ ธรรมสมควรแก่ธรรมไซร้ ก็ควรเรียกว่า เป็นพหูสูต
เป็นผู้ทรงธรรม...

 

ที่ยกมา ต่อเนื่องดีจ๊ะ..
เป็นพหูสูตร กับ เป็นพหูสูตรเป็นผู้ทรงธรรม
ต่างกันไหม ??
พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย จตุกนิบาต เล่ม ๒ - หน้าที่ 454
ภิกษุ .... ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ที่เรียกว่าบุคคลเป็นพหูสูต
เป็นผู้ทรงธรรม เป็นพหูสูต เป็นผู้ทรงธรรม ดังนี้
ด้วยเหตุเพียงเท่าไรหนอแล บุคคลจึงเป็นพหูสูตเป็นผู้ทรงธรรม ?
พระผู้มีพระภาคเจ้า ตรัสว่า. ดูก่อนภิกษุ เราแสดงธรรมเป็นอันมาก คือ
สุตตะ.. .เวทัลละ ถ้าแม้ภิกษุรู้ทั่วถึงอรรถ รู้ทั่วถึงธรรมแห่งคาถา ๔ บาท
แล้วเป็นผู้ปฏิบัติ ธรรมสมควรแก่ธรรมไซร้ ก็ควรเรียกว่า เป็นพหูสูต
เป็นผู้ทรงธรรม...
ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ ปุณฑ์
คิดว่าน่าจะเข้าใจแล้วนะ หัวใจอยู่ตรงเป็นผู้ทรงธรรมนั่นเอง
คือเป็นพหูสูตรที่เป็นผู้ทรงธรรมนั่นเอง
หมายถึง รู้ถึงอรรถถึงธรรมด้วย ปฏิบัติสมควรแก่ธรรมด้วย
พหูสูตรท่านนั้นไม่เพียงเป็นพหูสูตร(ผู้รู้มาก) แต่เป็นผู้ทรงธรรมด้วย ...

 

มัวแต่ไปเล่นเม้นท์ ล่าง

คือ อย่างไรเสีย ก็ขออนุโมทนากับเด็กยุคนี้
ที่ให้ความสนใจ กับ พระวจนะ

 

คนเราหนีเงาไม่พ้น

 

ช่วยแปลหน่อย เอารูปธรรม ไม่มีเจโต

 

เวลาอยู่ที่มืดจะไม่มีเงา