ถ้าเราไปรับสุนัขที่สถานสงเคราะห์มาดูแล

จะได้บุญ หรือบาปอย่างไรครับ

 

ถ้ารับมาเลี้ยงแล้วดูแลเค้าดีตามกำลังของเรา เช่นว่า อย่างน้อยก็มีอาหารให้กินอิ่ม
เจ็บป่วยรักษา ดูแลความสะอาดและสุขภาพให้ตามสมควร
ให้ความรักความอบอุ่น ได้บุญแน่นอนค่ะ

แต่ถ้าเอาเค้ามาเลี้ยงแล้วดูแลได้แย่กว่าสถานสงเคราะห์
ให้กินบ้างไม่ให้กินบ้าง เวลาเอะอะเจ็บป่วยทอดทิ้งไม่ใส่ใจ
โมโหก็เห็นเค้าเป็นที่ระบายอารมณ์
เลี้ยงทิ้งๆ ขว้างๆ อย่างนี้ก็คงจะบาปละนะ

 

จิตคิดสงเคราะห์สัตว์ด้วยกรุณา หวังเลี้ยงดูเขาให้มีชีวิตดีขึ้นกว่าที่เขาเคยได้รับในสถานสงเคราะห์เป็นบุญ...มีอานิสงค์ให้ตนเมื่อถึงคราเคราะห์ถูกทอดทิ้งเช่นอาจเกิดมาเป็นกำพร้า ก็ย่อมมีคนใจดีมีกรุณาคิดมารับไปเลี้ยงดูเช่นกัน..

ข้อควรใส่ใจคือ การเกี่ยวข้องด้วยสัตว์สังขารใด เป็นทางมาของบุญและบาปทั้งสิ้น..โดยเฉพาะสัตว์เดรัจฉานนั้น เพราะเกิดด้วยผลบาป เขาย่อมมีทุกข์เบียดเบียนมาก เขาอาจมีเห็บไรคอยกัดแทะที่ขนหนัง เราเองประสงค์เลี้ยงสุนัขแต่ไม่ประสงค์สัตว์เล็กๆที่มาด้วย จึงคิดหาทางแยกสุนัขออกจากสัตว์เล็กๆ แต่วิธีแยกด้วยการไม่ฆ่าดูจะเป็นของยาก จึงได้คิดหาเครื่องช่วยมียาหรือแชมพูต่างๆมาใช้ ซึ่งย่อมเป็นการเบียดเบียนทั้งสุนัขและสัตว์เล็กๆเหล่านั้น...

สุนัขบางตัวก็น่ารักน่าเอ็นดูฉลาดเสียนักหนา ครั้นเราเลี้ยงไปนานเข้า ก็รักติดข้องเขาจนกลายเป็นวัตถุ เพื่อการได้กรรมนิมิตในเวลาจุติ เพราะไม่เคยละความผูกพันธ์ในสัตว์นั้น ย่อมได้เข้าถึงความเป็นสหายแห่งสุนัขในภพต่อไปได้ง่าย นี้เป็นเรื่องความเสี่ยงที่ต้องทราบ

สุนัขบางตัว นิยมส่งเสียงเห่าขรม หรือร่วมด้วยช่วยเห่าหอน เป็นปัจจัยแก่โทสะของเจ้าของและผู้ไม่ใช่เจ้าของเป็นชนวนแก่บาปกรรมแก่กันและกันไม่ยุติ แม้สุนัขนั้นย่อมเสี่ยงต่อมรณภัยจากยาเบื่อ ...เป็นปุ๋ยแก่ความเสียใจอาฆาตพยาบาท คิดแช่งคนเบื่อยา(ถ้าป่วยคงหายเบื่อ)พาใจตนนั่นเองไปถูกแช่งก่อน..

สุนัขบางตัวเคยเกเรนิยมทำร้ายคนอื่นมามากในอัตภาพเก่าก่อน แม้ได้เป็นสุนัขก็เที่ยวไล่กัดชาวบ้านไปทั่ว เจ้าของผู้ฉลาดย่อมเล็งเห็นความไม่สวัสดีทั้งของตน สุนัขแลชาวบ้าน ก็ต้องหาวิธีผูก ล่ามโซ่พันธนาการ หรือใส่กรงขังอย่างดีทาสีสวย อันเป็นกิริยาแห่งบาปกรรมพาตนเข้าถึงพันธนาการวัตถุได้เช่นกัน..

ฝ่ายสุนัขที่มีบุญเก่ารองรับ เพราะเคยทำบุญมาตลอดชีวิต แต่ตอนตายดันคิดถึงเจ้าลูกนิกกี้ สุนัขพันธ์ชิวาว่าตัวโปรด จึงได้ส่งตนมาเป็นสุนัข ย่อมมีกิริยาอาการน่าเอ็นดูเลี้ยงง่ายฉลาดรู้ใจเจ้าของ เป็นที่โปรดปรานแก่เจ้าของและบริวารที่คบคุ้นกันอยู่ แม้ใครๆสอนให้ทำอะไรๆก็ทำได้ยิ่งกว่าคน สัตว์พิเศษเช่นนี้หาได้ไม่ง่าย..ย่อมเป็นที่กล่าวขวัญระบือไปทั่ว ในไม่ช้า รายการTVตอนหัวค่ำที่น่าสนใจได้ติดต่อมา เพื่อให้ไปแสดงความพิเศษต่างๆ กลายเป็นสุนัขมีชื่อเสียงกว่าเจ้าของ ต่อมา แม้ผู้สร้างภาพยนตร์หรือแมกกาซีนก็มาติดต่อขอไปช่วยเสริมรายได้ขงเขา เจ้าของก็ได้บุญหนุนได้ทรัพย์เพราะสุนัขนั้น เรื่องเช่นนี้มีอยู่...กระนั้นการเล็งผลเลิศจากสัตว์สังขารย่อมไม่พ้นการที่ต้องมีภาระเลี้ยงดูขันธ์๕ที่เพิ่มขึ้น...ลำพังขันธ์๕ของตนก็เป็นภาระหนักแล้ว แต่ถ้าไม่เห็นว่าเกินบ่ากว่าแรงที่จะเอื้อเฟื้อสุนัขอีกสักตัว ก็รีบไปรับเขามาเถิด...แล้วเลี้ยงเขาอย่างดี วางใจไว้เสมอว่า จะไม่ยึดมั่นติดข้องจนเสียใจหากเขาจากไปด้วยอาการใดๆ..

พิจารณาตามควรครับ..ขอให้โชคดีมีความสุขกับการตัดสินใจ...ด้วยปัญญา.

 

ท่าน ddman กล่าวไว้ละเอียด ลึกซึ้ง ทุกแง่ทุกมุมเลย มีประโยชน์มากๆ
เป็นแนวทางที่ดีมากสำหรับการพิจารณาในการจะไปรับสัตว์มาเลี้ยงสักตัว

นี่ถ้าข้าพเจ้ากำลังจะไปรับสุนัขมาเลี้ยง อ่านแล้วคิดหนักเลยนะเนี่ย

 

คิดหนักเหมือนท่านหัวมัน เลยครับ
เพราะทางที่ดีที่สุดแล้วเราควรดับที่เหตุเลยคือไม่ไปข้องเกี่ยวกับวิบากกรรมของเขาเลยจะดีที่สุด

แต่เพราะใจหนึ่งก็อยากเลี้ยงด้วยจิตสงเคราะห์จริงๆ แต่ถ้ารับมาก็จำเป็นต้องฝึกเขาให้อยู่ร่วมกับผู้อื่น หรือในสังคม ซึ่งจะทำให้เขารู้สึกอึดอัด ถูกบังคับ ถูกฝืนใจอีก หรือเปล่าไม่รู้pig_cryy


คุณพ่อผมเคยเลี้ยงสุนัขที่บ้านตัวหนึ่ง พี่สาวพามาจาก ตจว. มันเดินตามพี่เค้ามาแกเลยเอามาเลี้ยงที่บ้านแต่ พ่อจะดูแลมันเป็นส่วนมาก เลี้ยงได้เกือบ 10 ปี หลังมันตายด้วยอาการชรา และไปบาดเจ็บจากการเกี่ยวลวดหนามมา จากนั้นมันมาเข้าฝันบอกหวยพ่อผมถูกคนเดียวเลยครับ


ผมลองนั่งตรองดูการสงเคาระห์สัตว์ที่อายุยืนยาวเป็นสิบปี ที่มีความแสนรู้ส่วนหนึ่ง โดยเราไม่ได้ไปซื้อจากผู้เพาะเลี้ยงสัตว์มาขาย บุญนี้น่าจะมากกว่า กรรมที่จะเกิดจาก การที่สัตว์นี้จะเห่าหอนสร้างความรำคาญให้เพื่อนบ้านบ้าง แต่หากเราจะต้องสั่งสอนมันหรือปรับพฤติกรรมบางอย่างของมันบ้าง หรือจะต้องป้องกันมันจากสัตว์เล็กที่จะมาเบียดเบียนมัน เช่น เห็บหมัด

ส่วนมากเรามักจะนึกถึงศีล 5 เป็นหลักปฏิบัติ แต่ว่าจำเป็นต้องนึกถึง สังคหวัตถุ 4 ด้วย ลำพังจิตคิดช่วยเหลือมันไม่เพียงพอเลยอยากกระทำด้วยน่ะครับ

 

“การวางเฉย หรืออุเบกขา หรือการปล่อยวาง”
หลวงปู่บุดดา ถาวโร (๒๘ ม.ค. ๓๖ ตอนใกล้ ๐๔.๐๐ น.)
ลูกสาวในอดีตของท่านกำลังคิดว่า ขณะนี้เรากำลังถูกคนทำคุณไสย แต่ก็ทำอะไรเราไม่ได้ หากเราพบบุคคลเหล่านั้นอีก เราจะไม่ปรุงแต่งจิตของเรา แม้เขาจะมุ่งประทุษร้าย เราก็จะปล่อยวางหรือวางเฉยจะดีไหม คิดเพียงแค่นี้ หลวงปู่บุดดาท่านก็มาแล้วสอน มีความว่า
๑. “เฉยอย่างนั้นก็โง่นะซิ บางอย่างต้องต่อสู้ แก้ได้ต้องแก้ไป ไม่ใช่เขาใช้ให้ไปตายก็ยอมไปตายแหงแก๋ สิ่งที่ให้วางเฉยก็คือ กิเลสที่มากระทบอายตนะ ๖ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ตัวธรรมล้วน ๆ คือ ไม่ปรุงแต่งในธรรมที่เข้ามากระทบสัมผัสนั้น ๆ เช่น ใครคิดร้ายต่อเราก็ช่างเขา แต่ถ้าถึงขั้นเอาไม้หวดตีกายเรา ถ้าเรารู้จักเมตตาตัวเองก็ต้องหลบซิ เพราะถ้าให้เขาตีกายเรา จิตเราอาศัยมันอยู่ก็ต้องเจ็บไปด้วย แต่ถ้าเขาแค่คิดยังไม่ได้ทำ ก็กรรมของเขา เขาทำแล้วเราหลบ เราแก้ไข ไม่ได้ต่อกร ก็กรรมของเขาอีกนั่นแหละ มันคนละกรรมกัน อย่าไปยุ่งให้จิตวุ่นวาย”
๒. “กรรมใครกรรมมันนะอย่าลืม ใครเขาอยากจะตีให้เขาตีไป เราหลบได้เราหลบ หลบอยู่ในธรรม” ธรรมะของพระพุทธเจ้า ไม่มีตัวมีตน หลบพ้นนะลูก ถ้าหลบไม่พ้นก็ให้รับอย่างพระโมคคัลลานะ รับอย่างคนฉลาด อย่ารับอย่างโง่ ๆ รับแล้วไปนิพพาน คือ รับด้วยจิตผ่องใสบริสุทธิ์ ไม่ใช่รับด้วยความขัดข้องหมองใจ จิตไม่บริสุทธิ์ การไปของจิตก็บริสุทธิ์ไม่ได้ อย่ารับอย่างคนโง่เพราะมีอบายภูมิ ๔ เป็นที่ไป
๓. “เรามันประกาศตัวเป็นลูกพระพุทธเจ้าแล้ว ต้องเชื่อท่านซิ ” เชื่อพระพุทธ-พระธรรม-พระอริยสงฆ์ ท่านว่าอย่างไร เราก็ว่าอย่างนั้นจึงจะได้ดี จึงจะไปพระนิพพานได้ตามท่าน

 

ทางสายกลาง
พระธรรมเจติยาจารย์ (วิริยังค์ สิรินธโร)
วัดธรรมมงคล สุขุมวิท 101 พระโขนง กรุงเทพฯ
พิมพ์จากส่วนหนึ่งของ พระธรรมเทศนา เรื่องทางสายกลาง
จากหนังสือ คุณค่าของชีวิต โดย หลวงปู่วิริยังค์

“การปฏิบัตินั้นสำคัญอยู่ที่ใจ เมื่อเราปฏิบัติใจบรรลุแล้ว สิ่งอื่น ๆ นั้นก็เป็นเครื่องที่พอประทังชีวิตอยู่ได้ การปฏิบัติในทางจิตนั้นไม่จำเป็นต้องตึงจนเกินไป หรือ หย่อนจนเกินไป จนทำให้การปฏิบัติจิตเกิดขึ้นไม่ได้ เช่นเมื่อเป็นพระสงฆ์แล้วถ้ายังปฏิบัติย่อหย่อนในธรรมวินัย ก็จะทำให้เกิดมีความไม่สงบในทางใจ หรือบางทีธรรมตึงเกินไปกระดุกกระดิกไม่ได้ ก็จะทำให้เกิดมีความไม่สงบในทางใจ ก็ไม่สามารถที่จะทำให้สำเร็จได้เช่นกัน เพราะฉะนั้น ข้อปฏิบัติที่พระสงฆ์ทั้งหลายได้พากันสืบต่อมาเป็นระยะเวลาอันยาวนาน 2000 ปีกว่ามานี้ เป็น ธรรมที่เดินสายกลางและเดินพอดีตลอดมา”

 

สัตวแพทย์ มก. เล่าเรื่อง “พระมหากรุณาธิคุณที่มีต่อสัตว์เลี้ยง”
น้อมนำเรื่องราวของในหลวงที่ทรงมีพระเมตตาต่อสรรพสัตว์มาเผยแพร่ให้เป็นตัวอย่างแก่ประชาชน
ผศ.สพ.ญ.ดร.ม.ล.สุนทรานี ทองใหญ่ จากภาควิชาสรีรวิทยา คณะสัตวแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์ กล่าวว่า “ สำหรับการถวายงานให้กับการดูแลรักษาสุนัขที่ทรงเลี้ยงของพระบรมวงศานุวงศ์ที่อยู่ในความดูแลของคณะสัตวแพทยศาสตร์มีทั้งสิ้น 167 สุนัข และในช่วงนี้ก็มีสุนัขที่มีอายุมากอยู่หลายสุนัขซึ่งต้องดูแลเป็นพิเศษด้วย นอกจากการดูแลสุนัขแล้วก็ยังมีการดูแลช้างด้วย คือ ช้างต้น และ ช้างหลวง ซึ่งพระองค์ท่านโปรดให้สร้างโรงช้างต้นใหม่ที่หัวหินและภายในมีป่าขนาดเล็กสำหรับให้ช้างได้เดินเล่นและทำกิจธุระได้ด้วย ไม่เพียงแต่เฉพาะสัตว์ใหญ่ที่พระองค์ท่านทรงโปรดแต่ยังโปรดให้ดูแลสัตว์อื่นในวังด้วย อาทิ นก ลิง ตุ๊กแก เป็นต้น และบ่อยครั้งที่พระองค์ท่านให้นำสุนัขจรจัดข้าง ๆ วังเข้ามาเลี้ยงถวายเป็นสุนัขหลวง และหวังว่าประชาชนจะเห็นความสำคัญและนำสุนัขจรจัดกลับไปเลี้ยงที่บ้านอย่างที่พระองค์ท่านทรงทำบ้าง เพราะสุนัขจะอยู่ดีมีความสุขได้ก็ต่อเมื่อมีบ้าน การนำอาหารไปให้สุนัขจรจัดจึงไม่ใช่การแก้ปัญหาได้ในระยะยาว”
นำมาแค่ส่วนหนึ่ง จากการประชุมทางวิชาการ ครั้งที่ 46 ของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ มีการอภิปรายจากสาขาสัตวแพทยศาสตร์ที่น่านำมาเผยแพร่เป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากได้นำเรื่องของพระมหากรุณาธิคุณของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่มีต่อสัตว์เลี้ยงมาเผยแพร่ให้ประชาชนได้ทราบ

 

คิดถึงน้ำพระทัยท่านแล้วทราบซึ้งตรึงใจจริงๆๆ เป็นพระมหากรุณาของท่านอย่างจริงใจที่มีต่อสัตว์เลี้ยงของท่าน ส่วนตัวเองป่านนี้ยังไม่คลายคิดถึงเจ้าลักกี้ที่เลี้ยงมานาน 13 ปี วันที่ 10 ที่จะถึงนี้ก็ครบ สามเดือนพอดีที่เค้าตายด้วยโรคชราเช่นกัน ก็ขอให้ไปดีนะ ไปเกิดเป็นคน เป็นเทวดาได้แล้ว เพราะอยู่เป็นหมานานแล้ว แต่ก็ไม่ถึงกะติดแหงกจนตัวเองต้องไปเกิดเป็นหมาหรอก เพราะเรามีที่พึ่งทีประเสริฐที่สุดอยู่แล้ว พระรัตนตรัยไงคะ

 

"บางทีธรรมตึงเกินไปกระดุกกระดิกไม่ได้ ก็จะทำให้เกิดมีความไม่สงบในทางใจ ก็ไม่สามารถที่จะทำให้สำเร็จได้เช่นกัน" ผมชอบประโยคนี้ของพระอาจารย์มากครับ ปัจจุบันนี้น้อยคนมากที่จะรู้จักคำว่า "ธรรมที่เดินสายกลางและเดินพอดี" ส่วนใครจะยกข้ออ้างใดๆมาหักล้างก็ตาม ผมคิดว่าเมตตาค้ำจุนโลก ถ้าผมเป็นคุณokung3036 ก็คงหนักใจเจอคุณddman จัดซะเต็มทุกแง่มุม แต่ผมเชื่อในพระเมตตาของในหลวง เชื่อในเมตตาธรรมของหลวงตามหาบัว ที่มีต่อสัตว์อนาถา จึงเกิดเป็นกองทุนขึ้นมา ถ้าผมมีโอกาส ทุกอย่างพร้อมที่จะรับเขามาดูแล ผมจะไปรับมาดูแลอย่างแน่นอนครับ

 

การทำความดีมันก็ต้องมีอุปสรรค ความทุกข์ยาก เป็นเรื่ืองธรรมดา

อย่างที่เขาว่า มารไม่มี บารมีไม่เกิด

แต่อุปสรรค ความทุกข์ยากก็จะเป็นโจทย์และโอกาส

เพื่อให้ผู้ทำความดีได้ใช้สติปัญญา พิจารณา ฝึกตน เจียรไนจิตใจตนเอง เพื่อสัมผัสความบริสุทธิ์อย่างแท้จริง

 

- ผมเคยอ่านตามเว๊ปขายสุนัข คนขายมักอ้างว่าการที่เขาขายสุนัข ราคาแพง คนซื้อได้คงต้องดูแลเขาเป็นอย่างดี และเขาสามารถไปเยี่ยมได้ และต้องรักสุนัขนั้นมาก

- แต่เมื่อพิจารณาแล้วการซื้อเท่ากับการซื้อชีวิตเป็นการค้าสัตว์ ซึ่งพระพุทธองค์ทรงห้าม
คนที่ซื้อไปใช่จะดูแลสุนัขนั้นดีทุกคน ตัวอย่างในหมู่บ้านผมเองเลยบ้านคนรวยซื้อ สุนัขไซบีเรียนรูปร่างสวยมาก บ้านใหญ่โต แต่เจ้าของขังกรงไว้ทั้งวัน ผมขี่รถผ่านก็เห็นโดนขังทุกวัน แทบจะไม่ได้ออกมาวิ่งเล่นเลย เห็นตั้งแต่เด็กจนมันโตได้เกือบขวบนึงแล้ว มองได้ว่าเขารักมันแบบไม่อยากให้มันไปโดนกัด หนีเที่ยว โดนเห็บ หมัดไต่ตอม แต่มันคงไม่ชอบเห่าหอนทุกวัน

- คนขายมักอ้างว่าไปเยี่ยมสุนัขที่เขาขายไป แต่น้อยมากที่จะไปเยี่ยมจริง เพราะทุกวันคนเรามีกิจต้องทำเป็นอันมาก ไม่ว่างขนาดนั้น

เพียงแต่มาเล่าสู่กันฟังครับ