มีด้วยหรือผู้ประพฤติธรรมจริง โดยไม่ต้องสังวรศีล

ทุกข์เป็นปํจจัยพาให้พ้นทุกข์

 

ขยายความหน่อยสิครับ

ทุกข์อย่างที่แนะนำให้เพ่งที่หว่างคิ้วจนเป็นทุกข์มากมายแล้วเป็นปัจจัยให้พ้นทุกข์ได้ยังไง

 

บอกแล้วแต่ไม่ทำ มีแต่สงสัย ก็แค่นี้ละ

 

ก่อนจะไปทำ ผู้แนะนำจะต้องบอกผู้จะไปทำให้หายสงสัยระดับหนึ่งก่อนนะขอรับ

ถามต่ออีกนิดหนึ่ง คุณฐสิษฐ์ ทำอย่างที่บอกมาแล้วใช่ไหมครับ และพ้นจากทุกข์ที่เพ่งหว่างคิ้วจนทุกข์มากมายมาแล้วใช่ไหมครับ

 

ถ้าสงสัยการประพฤติของผู้อื่นสถานเดียว
แต่ไม่เคยที่จะสงสัยจริตของตัวเองว่าเป็นจริต
ประเภทใด
ลุงแมวบอกให้นะฮ
แบบนี้เรียกว่า กังขาจริต เป็นจริตV. ใหม่
สิ่งที่เหมาะกับจริตแบบนี้คือ นั่งปั๊มCD ธรรมะขาย
เพื่อการขมากรรมฮะ ทำอย่างอื่นเพิ่มกรรมฮะ

 

ลม. รับไปปฏิบัติเลยฮะ อย่าช้า เพ่งที่สันจมูก จนเกิดความทุกข์มากๆ แล้วจะพ้นทุกข์นะฮะ :d

แต่สำหรับผมควรถามก่อนว่า ที่เค้าแนะนำให้ทำเช่นนั้น ต้นสายปลายเหตุเป็นยังไง เทียบกับหลักพระพุทธศาสนาข้อไหนได้ :d ฯลฯ เป็นอย่างนั้นแล้ว จะแก้อย่างไร จึงพ้นทุกข์

 

ผมทำแล้วถึงฌาน ๘ แม้นยังที่สุด แต่มั่นใจว่าถูกต้อง จึงนำบอก จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ท่าน

 

เชื่อครับเชื่อ แต่ตอบคำถามนี้ก่อนนะขอรับ

เมื่อคุณฐสิษฐ์เพ่งที่ดั้งจมูก...จนเกิดทุกข์มากแล้ว คุณทำยังไงจึงผ่านทุกข์ คือ พ้นทุกข์นี้ไปได้ แล้วหลังจากนั้น ก็ถึงฌาน ๘ อย่างว่า

 

ฌานสัญญาเวทยิตนิโรธที่ 9 จึงฌานดับ ผมยังไม่ถึง ยังไม่ผ่าน และการทรงฌาน8ก็ทุกข์อย่างมาก ยอมรับบารมียังไม่ถึง จำต้องถอยออกมาก่อน

 

พระพุทธพจน์ จาก "กิมัตถิยสูตร" พระไตรปิฎก เล่ม ๒๔ พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ทสกนิบาต อานิสังสวรรคที่ ๑ ข้อ ๑ กับ ในเล่มเดียวกันนี้ นิสสายวรรคที่ ๑ ข้อ ๒๐๘ ท่านตรัสไว้ชัด ดังนี้:-
"ดูกรอานนท์…..
ศีล ที่เป็นกุศล -> มีความไม่เดือดร้อนใจ เป็นผล มีความไม่เดือดร้อนใจ (อวิปปฏิสาร) เป็นอานิสงส์
ความไม่เดือดร้อนใจ -> มีความยินดี เป็นผล มีความยินดี (ปามุชช) เป็นอานิสงส์
ความยินดี -> มีความดีอิ่มใจ เป็นผล มีความดี อิ่มใจ (ปีติ) เป็นอานิสงส์
ความดีอิ่มใจ -> มีความสงบแท้ เป็นผล มีความสงบแท้ (ปัสสัทธิ) เป็นอานิสงส์
ความสงบแท้ -> มีสุขเย็น เป็นผล มีสุขเย็น (วูปสมสุข) เป็นอานิสงส์
สุขเย็น -> มีสมาธิ เป็นผล มีสมาธิ (อธิจิต, สัมมาสมาธิ) เป็นอานิสงส์
สมาธิ -> มีความรู้ยิ่งในของจริง เป็นผล มีความรู้ยิ่งในของจริง (ยถาภูตญาณทัสสนะ) เป็นอานิสงส์
ความรู้ยิ่งในของจริง -> มีความรู้ที่ทำให้เบื่อหน่าย เป็นผล มีความรู้ที่ทำให้เบื่อหน่าย (นิพพิทา) เป็นอานิสงส์
ความรู้ที่ทำให้เบื่อหน่าย -> มีความปราศจากกิเลส เป็นผล มีความปราศจากกิเลส (วิราค) เป็นอานิสงส์
ความปราศจากกิเลส -> มีปัญญารู้ยิ่ง ความเป็นสภาพนิพพาน เป็นผล มีปัญญารู้ยิ่ง ความเป็นสภาพนิพพาน (วิมุติญาณทัสสสนะ) เป็นอานิสงส์
ดูกรอานนท์….
ศีล ที่เป็นกุศล ย่อมยัง ความเป็นพระอรหันต์ ให้บริบูรณ์ โดยลำดับ ด้วยประการดังนี้แล (กุสลานิ สีลานิ อนุปุพฺเพน อรหตฺตาย ปริปูเรนตีติ)
จาก "เจตนาสูตร" พระไตรปิฎก เล่ม ๒๔ สุตตันต. อังคุต. ทสก. อานิสังสวรรคที่ ๑ ข้อ ๒
"ดูกรภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้มีศีล สมบูรณ์ด้วย ศีล ไม่ต้องทำเจตนาว่า ขอให้ ความไม่เดือดร้อนใจ (อวิปปฏิสาร) จงเกิดขึ้นแก่เรา ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อที่ ความไม่เดือดร้อนใจ เกิดขึ้นแก่ บุคคลผู้มีศีล สมบูรณ์ด้วยศีล นี้เป็นธรรมดา

 

เริ่มต้น คุณฐสิษฐ์เพ่งแถวๆดั้งจมูก จนเกิดความทุกข์มากมาย แล้วก็ว่า ทุกข์นั่นนั้นคือฌาน 8 แล้วก็ว่าฌาน 8 เป็นทุกข์เหลือทน ทนไม่ไหวก็เลยถอยออกมา ตอนนี้ถอยออกมาแล้วยังเป็นทุกข์ไหมขอรับ

 

คุณฐสิษฐ์หายไปไหนขอรับ

 

จะบอกเคล็ดการอ่านพระสูตรให้นะ ลม. ลม. ต้องหาคนที่เขาเข้าใจหลักธรรมอธิบายให้ฟังด้วย

 

ทุกข์ครับ ค่อยๆหายเมื่อผ่านราว 2 เดือน(ผมทำงานครับ ไม่ได้หายไปไหน)

 

เคล็ดลับในการอ่านพระสูตร
ต้องไปจ้างคนเข้าใจหลักธรรมมาแปลอีก
เขาเปิบริษัทอยู่ที่ไหนกันล่ะฮะ

ตัวเองอ่านไม่เข้าใจเลยมาบอกเคล็ดลับ

 

อ่านอย่าง ลม. นั่งอ่านอยู่คนเดียวก็เข้าใจศีลอย่างเดียวทำให้ถึงโลกุตร ถึงอรหันต์ไปโน่นฮะ

 

สรุปตอนนี้ คุณฐสิษฐ์ยังไม่ได้ฌานอะไร เพราะไปถึงฌาน 8 แล้วมันทุกข์ เลยถอยออกมาเสียก่อน ถูกไหมครับ

 

คุณฐสิษฐ์ หายไปไหน

 

ผมว่า ถ้าลุงประสงค์จะให้ ธรรมชนะอธรรมจริง ๆ
ลุงควรเริ่มจากการรู้กายรู้จิตตนเองในแต่ละขณะ ๆ ให้ทันบ่อย ๆ
ตัวนี้คือการทำความเพียร มีสติ คือการมีความไม่ประมาทอยู่เสมอ
ความสังวรณ์ตรงนี้ ก็คือการสมาทานเอาศีลมาเป็นที่พึ่งที่ระลึกดี ๆ นี่เอง
ทำดังนี้จะเป็นปัจจัยนำทางไปสู่การชำระความเห็นผิดได้นั่นเอง

ส่วนการเอาธรรมชนะอธรรม จริง ๆ คือ
การมีสติรู้เท่าทันการหลงสังขารไม่ว่าธรรมหรืออธรรมอะไรนี่เอง
การแพ้/การชนะฯ ก็ล้วนเป็นเรื่องของสังขารปรุง
หลงสังขารหลงคิดไปเองทั้งนั้น แท้จริงแล้วไม่มีอะไร
ถ้าไม่หลงสำคัญมั่นหมาย คิดจะเอาอะไรมาเป็นตัวกูของกูซะแล้ว
มันก็จบเท่านั้นครับ

 

ขออำภัย ฮับ พี่ที เมื่อเช้า ป๋มเห็นแว๊บๆ พี่ที โพสตอบใครไม่รู้
ด้วยการกล่าวสั้นๆ ประมาณว่า

" สรุป อยู่ที่การตามทันความพอใจ ไม่พอใจ " อะไรทำนองนี้

ตรงนี้ ฝากพี่ที ตรวจทานจิตขณะกล่าวตรงนี้ด้วยฮับว่า
"เป็นการเข้าไปส่วนสุด" ... " เป็นการเข้าไปบัญญัติการสุด "
หรือเปล่า

ทั้งนี้เพราะ มรรคที่เป็นข้อๆ 8 ข้อ เนี่ยะ พี่ที ต้องไม่หลงลืมว่า
บางอย่างเป็น " ส่วนตบแต่งขันธ์ " ( ส่วนใหญ่เสียด้วย)

ดังนั้น มันเป็น " ขันธ์5 "

หาก จิตเรากระเดิดเข้าไปส่วนสุด เข้าไปบัญญัติส่วนสุด พระพุทธองค์
จะตรัวเตือนว่า มันจะผลิกเป็น "ทิฏฐิ" พอเกิด "ทิฏฐิ" การหยั่งลง
ของวิญญาณขันธ์ก็ไพบูลย์ขึ้น ......เสร็จเลยฮับ มรรคเป็นข้อๆ ไป
บรรยายแบบเข้าถึงส่วนสุด มันจะผลิก โดนกิเลสขย้ำเอาไปกินทันที !!!


พระราชรี จะกล่าวบ่อย ถึง หลวงตา ที่ปรารภว่า " กิเลสมันเล่นงานเราขนาดนี้เชียวหรือ ?"

ซึ่งขณะนั้น พระราชรีให้อรรถาธิบายว่า หลวงตาท่านได้มหาสติมหาปัญญาแล้ว
แต่ทว่า ก็ยังกล่าวปรารภว่า " กิเลสมันเล่นงานเราขนาดนี้เชียวหรือ ?"

ซึ่งก็หมายถึง ไปเผลอ เอามรรคที่เป็นส่วนตบแต่งขันธ์ไปกล่าวเป็น
ธรรมะว่า 11.59+.01 ไม่เกิดไม่ดับ


ปล. ทั้งนี้ แก้ไม่ได้ ไม่ต้องแก้ มันเป็นเรื่อง ปรกติที่จิตมันจะเป็นอย่างนั้น เป็นกันทุกคน
แต่ก็ต้อง กำหนดฮู้ ไม่ประมาท ตามไปติดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

กิเลสมันร้อยสันพันคม มันเอา "สุดบัญญัติ" มาลวงเราได้ ...............แต่มารไม่มี บารมีไม่เกิด !!!