~~~~~*** สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ากั๊ก***~~~~~

แวะมาเอาข้าวผัดกับโอเลี้ยงมาฝาก ^^

 

~~๏ ขอบพระคุณ กะปิหวาน น้านมากมาก
เป็นลาภปาก ของข้าน้อย อาหย่อยเหลือ
น้ำใจงาม ตามมาให้ ได้จุนเจือ
ช่างเอื้อเฟื้อ เหนือนางฟ้า ข้าซึ้งใจ๏~~
.."กระซิกๆ"น้ำตาแห่งฟามปลาบปลื้มไหลอาบแก้ม. ว่าไปโน่น อิอิ

 

ไปเติมอ๊อกซิเจนและกระชับสติสัมปฌัญญะมา

 

ลืมไปเลยว่าเป็นกระดาน กระทู้ผี อิอิ ส่วนตัวไม่เคยเจอ จังจัง นอกจากผ่านๆวูบๆวาบๆ
นอกเสียจากเจอในฝันครึ่งหลับครึ่งตื่น หรือเห็นผีเข้าสิงคน หรือผีฟ้าผีทรง
ที่เห็นบ่อยตอนเด็กก็ปอบเข้าแฝงหรือเข้าสิงคน รองลงมาก็ผีป่า แล้วก็ผีปู่ตาประจำหมู่บ้าน
จะเล่าดีมั้ยน๊าาา อย่าเลย มีคนเล่าเยอะแล้ว เราเล่าประสบการณ์ตอนบวชต่อดีกว่า~~

 

โพสเรื่องที่เกริ่นใว้ไม่สำเร็จหนนึงละ เลยขอแก้ข่าวในในโพสนึงที่ว่า ตอนแม่จะท้องผม ท่านฝันเห็นช้างนั้น ไม่ใช่ตัวผมคือช้าง (แต่ก้อตั้งปณิธานจะมุ่งไปณ จุดนั้นนะ) แต่มีผู้ขี่ช้างที่ประดับประดาอลังการณ์ ทั้งผู้ขี่ก็สง่างามน่าเกรงขาม สะกดให้แม่ตะลึงได้(ในฝัน) แล้วท่านผู้ขี่ช้างได้ยื่นสร้อยทองให้แม่ แล้วบอกฝากใว้หน่อย ประมาณนี้ (พึ่งกลับบ้าน ไปสัมพาษย์แม่มา) ....

 

ในยุคบุกเบิกสร้างวัด พ่อแม่ครูฯจารย์นอกจากจะรบกับจนท.ป่าไม้ที่พยามกีดกันขับไล่ แล้วยังต้องขวนขวายสร้างเสนาสนะโบสถ์ กุฏิ ข้าวปลาอาหารในแต่ละวันต้องให้ได้เยอะเข้าใว้ เพื่อเผื่อแผ่ถึงช่างและคนงาน ในแต่ละเช้ารถแวนของวัดจึงส่งพระเณรบิณฑบาตร ยังบ้านที่มีตลาดร้านรวงไม่ฝืดเคือง ตลอดถึงในตัวอำเภอ เช้าวันหนึ่งผมและเพื่อนพระชุดหนึ่ง ถูกส่งลงหมู่บ้านที่จะแยกไปอำเภอ. และอีกชุดก็ไปที่อำเภอ..

 

ไปลั๊ลลา อยู่ที่ไหนคะเนี่ย ไม่กลับบ้านกลับช่องเลยนะคะ

 

//ได้กลิ่นศีล กลิ่นธรรม กล้ำกรายหมูก
เลยผุดลุก ตามหา มาจนถึง
อ้อ!นางคว้า กะปิหวาน ผ่านแว๊บนึง
กลิ่นยังตรึง รอยยังอุ่น กรุ่นอยู่เบย...
ว๊าาา มาไม่ทัน เธอไปซะแร้ว..ถ้าเธอไม่มาเตือน เราก็เกือบลืมไปแล้ว
ว่ามีทู้ผีกะเค้าด้วย. แต่ลีลาจัด กั๊กจนคุณท้าวจันทราหมั่นใส้ หายจ้อยเบย เดี๋ยวสักพักถ้าไม่ขี้เกียจ จะฝอยต่อจั๊กหน่อย แต่ถ้าขี้เกียจละ เออน่าคิด

 

พระหนุ่มสามรูป เดินอุ้มบาตร ตามตรอกซอกซอยในหมู่บ้านยามเช้า บรรยากาศหน้าหนาวว ให้เย็นเท้าจนชา กำหนดสติจับการก้าวพร้อมบริกรรมภาวนาไปด้วย ถึงมีข้อดีคือได้เจริญ กัมมัฏฐานไปด้วย แต่ก็มีข้อเสียคือไม่ค่อยได้ยินเสียงตะโกนนิมนต์ให้หยุดรอ เพื่อจะมาใส่บาตรจากชาวบ้าน ครั้นพอแว่วได้ยิน ก็กวาดสายตานิดๆหาที่มาของเสียงจะได้หยุดรอถูก ..จนกระทั่งได้เต็มบาตรจึงมุ่งออกนอกหมู่บ้านมารอรถวัดกลับจากอำเภอ เก็บสแปร์รายทางอย่างพวกเรา รอสักพักรถก็ยังไม่มา ถ้างั้นเดินบ่ายหน้ากลับเรื่อยๆดีฝ่า. ขณะเดินไปๆเผลอคลายความเพียร ปล่อยใจรื่นรมย์กับธรรมชาติสองข้างทาง แต่เอะ! ไหงเจ้าน้องชาย มันตั้งขึ้นๆ ตื่นตัวขึ้นมายังงี้(จะบาปป่าวแว้ที่นำมาเล่า) ไม่ได้การซะแร้ว ต้องรีบกลับเข้าสู่คลองกัมมัฏฐานโดยด่วน แต่..กั๊ก(^_~)ขยันเมื่อไรจะมาต่อ อิอิ

 

เบิดควมสิเว้า!! กะปิหวานตัวน้อย (กว่าตุ่มนิดนุง) ยังสอบตกการเจริญสติเป็นแน่แท้
( =_=")

 

ห้วย! โอ๊ะฮ่วย! ยามาซวนเว่าลาวนา คิดฮอดบ้านแหม อิ อิ...
ลองนึกหาสาเหตุว่าเหตุใดใอ้หนูน้อยลูกพ่อจึงตื่นตัวไร้สาเหตุ
สาวทวนคืนเหตุการณ์ เหมือนกรอเทปกลับหรือเล่นถอยหลัง
จึงถึงบางอ้อ อ้อออออ มันเป็นยังงี้นี่เอง...มันมีบ้านหลังนึง
ตะโกนนิมนต์ให้หยุดรอก่อน เราจึงละจากภาวนา หันไปมองแว๊บนึง
แล้วหยุดยืนรอ ทอดสายตาต่ำในอาการสำรวม

 

โดยแว๊บเดียวที่หันไปมองนั้น หน้าบ้านนั้น มีสาวรุ่นๆ สองถึงสามคนนุ่งกางเกงขาสั้นจู๋ นั่งผิงไฟอยู่ ใจเราก็ตรึกแว๊บๆว่าโอหนอสาวสมัยนี้ ช่างไม่เรียบร้อยซะเลย
แล้วก็ภาวนารอต่อ จวบจนกระทั่งหญิงวัยกลางคนออกมาใส่บาตร. เสร็จแล้วเราจึงออกเดิน
ต่อ จากนั้นจนถึงช่วงก่อนจะปล่อยใจชมนกชมไม้นั้น. หาได้รู้ไม่ว่า ที่เราภาวนาจดจ่อกับการเดินมาตลอดนั้น จิตที่ทำหน้าที่เห็นได้ส่งต่อปัจจัยให้จิตทำหน้าที่ตรึก.ต่อให้จิตตัดสินฯ
และอะไรต่ออะไร ตามกระบวนการของจิต ที่เกิดดับเร็วมาก (ตำราท่านว่า ชั่ววินาที จิตเกิดดับกว่าสิบล้านดวง เร็วกว่ากระแสไฟและการรีเฟรสของไฟนีออนหลายเท่า) และมันก็เกิดกระบวนการของมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า พอเราคลายอารมณ์จากภาวนาเท่านั้น จึงเป็นเรื่องเบย
แสดงว่าที่เรานึกตำหนิสาวๆนั้น จิตได้สำนึกมันไม่ว่าตามนะซี อิอิ ..ภาวนายังไงจิตก็ไม่สงบลงแล้วคราวนี้ ได้แต่เร่งฝีท้าว เพื่อฉีกออกมาไกลเพื่อน กลัวเพื่อนเห็น
ปฏิฆะ ความไม่พอใจก็เริ่มเกิด เพราะสงบไม่ลง โชคดีที่วันนี้รถรับกลับมาช้า จึงเดินเรื่อยๆ
และพยายามข่มมันลงให้ได้โดยพรากใจไปทางอื่นเสีย เฮ้อ! กังวลเกือบตาย.
กรณีนี้ผมเข้าใจว่า คล้ายกับศิลาทับหญ้าของฝ่ายสมถะ พอยกศิลาออก หญ้างามกว่าหญ้าทั่วไปอีก อิ อิ

 

ท่านขุนเล่ามาซะเห็นภาพ...อิอิ ล้อเล่นคร้าาา เอ!! แล้วจากเหตุการณ์ที่เกิดกับร่างกายที่เป็นแบบนี้ ถือว่าผิดอะไรไหมคะ คืออันนี้อยากรู้เป็นความรู้จริง ๆ นะคะ

 

เข้าใจว่า ไม่มีฐานความผิดทางพระวินัย อันเกิดจากใจล้วน
โดยไม่มีทางกาย วาจาเป็นบาทฐาน(หรือถ้ามีก็ขออภัยใว้ ณ ที่นี้ ส่วนว่า
กรณีนี้ของผม ถ้าผิด คงจะเป็นอาบัติเล็กน้อย เสขิยะวัตร พวกไม่สำรวมทางตา ประมาณนั้นนะครับ...แต่ในช่วงที่ภาวนาดี จิตตั้งในฐานก็จะเห็นแม้กระทั่งอาการไหว จะเริ่มเกิดธรรมมารมณ์ที่ใจ แต่เกิดไม่ได้เพราะถูกเห็นก่อน. พวกนี้เหมีอนพวกแอบลักแอบขโมย ถูกรู้ถูกเห็นไม่ได้ สลายทันที อิอิ

 

ภวังคจิต ถ้าในความหมายภาษาไทยแล้ว น่าจะหมายถึง ในห้วงคำนึงแห่งจิต(คิดเอง ไม่ได้เปิดพจนานุกรม)...__ แต่ในความหมายภาษาบาลีแล้ว คือจิตที่เป็นองค์แห่งภพ นั่นคือ จิตที่ทำหน้าที่รักษาขันธ์5ของแต่ละภพชาติใว้ มิให้แตกทำลาย จนกว่าจะถึงวาระแห่งจุติจิต ทำหน้าที่ดับภพชาติ และปฏิสนธิจิตตั้งขึ้นในภพใหม่ต่อไป~_~ ในห้วงเวลาหนึ่งประมาณ1เดือน ที่ผมตกอยู่ในวังวนนี้โดยไม่รู้ตัว~~~คือเรื่องมันเป็นยังงี้..กั๊ก(^_^)

 

เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ....อาการกั๊กนั้นไซ้....เป็นธรรมชาติของท่านขุน

 

ประมาณหนึ่งเดือน ที่การภาวนาไม่ก้าวหน้า ไม่ไปหน้ามาหลัง อาจเพราะกรำงานก่อสร้าง ของทางวัด หรือเพราะเราเองสติอ่อน แม้หลวงพ่ออาจารย์เปรยกับเณรน้อยดังๆให้บรรดาพระบนโรงฉันและที่สวดมนต์,เทศน์และฟังธรรม(ที่เดียวกัน เป็นหลืบขนาดใหญ่ใต้แผ่นหิน เทปูนยกพื้นปูกระเบื้อง) "เมื่อคืนไม่รู้เสียงอะไรชนเสาดังโครม" พูดเสร็จท่านก็หัวเราะเป็นการใหญ่ เราก็ไม่ได้สนใจที่ท่านเล่า เพราะเลิกจากทำวัตรเย็น เราเดินจงกรม สวดมนต์ส่วนตัวบนกุฏิ แล้วก็นั่งสมาธิแล้วหลังจากนั่งสมาธิละ ไม่เคยนึกทบทวนเหตุการณ์ดูเลย. รู้แต่ว่าตื่นเช้าก็รีบเก็บมุ้งกลดเสื่อหมอน เตรียมบาตรและลงไปโรงฉัน ช่วยกันตระเตรียมที่ฉันฯ. แต่เช้าวันนี้รู้สึกเจ็บหัวเหมือนชนอะไรมา แต่ก็นึกไม่ออก จนกิจวัตรประจำวันวนเวียนมาถึงเวลาสวดมนต์ทำวัตรเย็นอีกวัน รู้สึกเจ็บหัวมากขึ้น คลำดูตรงที่เจ็บนั้นปูดบวมขึ้นมา ได้คิดว่าช่างเถอะ เดี๋ยวคงหาย...จวบจนเข้าพรรษาอาจารย์ให้พระเณรเพลาๆงานก่อสร้าง ร่างกายจึงกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาบ้าง ไม่เพลียจากก่อสร้าง นั่งสมาธิสักระยะก่อนนอน แล้วจึงคลายออกและแผ่เมตตา กราบพระแล้วนอน จึงเฉลียวใจขึ้นมาได้ว่าขั้นตอนคลายออกจากสมาธินี้เราไม่ได้ทำมาเป็นเดือน รู้สึกตัวตื่นเช้าเลยทีเดียว ถ้างั้นตอนที่หลวงพ่อหัวเราะเสียงชนเสาโครม เช้ามาเราก็เจ็บหัวและเริ่มบวม ใช่แล้ว จิตตกภวังค์ทุกคืนเลย อิอิ

 

อย่างที่ว่าไป ภวังคจิต เป็นจิตทำหน้าที่สืบต่อภพชาติเท่านั้น ไม่ขึ้นรับรู้ผัสสะทางทวารห้า ยามเมื่อภวังคจิตทำงานจึงเหมือนหลับลึก ไม่มีแม้ฝัน หรืออีกนัยก็เหมือนสลบนั่นเอง. จวบจนเต็มอิ่มของเขาแล้ว จึงจะเกิดอตีตภวังค์คือภวังคจิตผ่านไป การรับรู้เริ่มจะเกิดขึ้นแล้ว แต่ยังไม่ถึงกับปรากฎทางทวาร5 แล้วจิตดวงต่อมาคือภวังคจลนะ เริ่มหวั่นไหวด้วยอำนาจของอารมณ์ที่ปรากฎทางทวาร5(อารมณ์ในที่นี้แปลว่าสิ่งที่จิตรู้ หรือเกาะเกี่ยว ไม่อารมณ์ความหมายอย่างชาวบ้าน เช่นอารมณ์บ่จอยๆโอ้ย ดูซิเธอมาเชิดใส่ อิอิ) หลังจากนั้นอีก จึงเกิดภวังคุปัจเฉทะ คือจิตที่ทำหน้าที่ตัดกระแสภวังค์ เช่นตื่นจากหลับ,ฟื้นจากสลบหรือเปลี่ยนอารมณ์ใหม่ ต่อจากนั้นจึงจะเป็นปัญจทวาราวัชชนจิต จิตที่พิจารณาอารมณ์ใหม่ ที่ปรากฎทางทวารทั้งห้า เพราะความเกิดดับรวดเร็ว เราจึงเห็นเป็นเนื้อเดียวกัน คิดว่าจิตเที่ยง ไม่เกิดไม่ดับ ฉะนี้แล~~(^_~)

 

ผีเข้า,ผีสิงห์เป็นหลักการเดียวกับคนสะกดจิตคนคือการสะกดทับหรือกีดกันจิตของเจ้าของแล้วใช้งานร่างเองแต่ถ้าเจ้าของร่างเป็นคนมีสมาธิเจริญสติประจำจะไม่มีใครทำอะไรได้ หมั่นเจริญสติสัมปฌัญญะเถิดสาธุ!

 

การปราบผีแบบตามวิธีพระป่าสายกัมมัฏฐานท่านทำยังไงใครมีประสบการเคยเจอบ้างอะ..ถ้าไม่จะเล่า