เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
เรื่องราวเรื่องเล่า
ในป่าในดง
อาถรรพ์ อาคม
รุ่นคุณอาได้สัมผัสจริง
ย้อนกลับมาบอกเล่า
เหมือนเรื่องเมื่อวันวาน
วันนี้ป่าหาย อาถรรพ์อยู่
(หรือเรามาทีหลังในที่ต่างๆ)
กลัวจะไปทับที่
ต้องระมัดระวัง
อย่างไรดีครับ

 

เกิดมาไม่เคยเดินลุยป่าลุยเขา เต็มที่ก็ได้ขึ้นไปเที่ยวภูกระดึงเมื่อ30ปีที่แล้วยังมีหินถล่มในหน้าฝนมีบาดเจ็บล้มตายบ้าง ผมคิดว่าเป็นความฝันของลูกผู้ชายทุกคนที่อยากจะผจญไพรแต่ส่วนมากก็ไม่มีโอกาศเมื่อมีบทความดีๆจากคุณวันวิ คุณสุ คุณต๊อดจึงทำให้มีสมาชิกคอยติดตามมากมายเพื่อเติมเต็มความฝันของตัวเองขอบคุณมากครับ

 

อ่านเรื่องคดขนุน แล้วอยากร้องไห้แงๆ

เคยกินขนุนมีเม็ด กัดไปฟันกระแทกเม็ดขนุน นึกว่า กินหิน เอาออกมาดู สีทองแดง แข็งมาก น้ำหนักเยอะพอๆกับหินชุ่มน้ำ ตอนแรกว่ามันแปลกดี จะเก็บเอา เอาไปเอามาโยนทิ้ง แบบเม็ดอื่นๆ พึ่งมารู้ทีหลังว่าคือของหายาก ไปมองหาตามพื้นดินที่คิดว่าน่าจะโยนไปก็ไม่เห็นซะแล้ว (ก็ตั่งกี่ปีผ่านมา) ถึงเห็นก็คงไม่รู้หรอก ก็มันคล้ายหินอย่างงั้น ดีที่ว่าเนื้อเคลือบดูมันกว่าหินปกติ

 

ฮ่า อุตส่าห์เดาถูกอีกละ
แสดงว่า เวิร์บ ทู เดา ของผมใช้ได้

 

สัตว์ทุกชนิด หากไม่จวนตัวเพราะ ตกใจ
หรือ หิวโหย ไม่ทำร้ายมนุษย์ก่อนหรอกครับ

การรอดจึงไม่ใช่ดวงดี เป็นเรื่อง
ต่างคน ต่างอยู่ ไม่รบกวนกันมากกว่า

 

น้องบิ๊กฯ หัวร่อแบบนี้
ขอเดาตรงข้ามกับน้องชาติ
ว่าน้องเป็นแฟนลิเวอร์ เบิร์ด แน่

 

เขี้ยว งา มีทั้งกำจัด กำจาย แหละครับ แต่ของหายากสุด
นักแต่งนิยายขายของ จึงต้องพลิกแพลงเรื่องเล่าไปเรื่อย

มันเล่ากันจน เขี้ยวหมูตัน เป็นของวิเศษ เหาะเหินเดินอากาศได้
ถ้ารู้อย่างที่ผมรู้จากผู้บันทึก ที่มีของพวกนี้ผ่านมือเยอะแยะ
จะรู้ว่า หากไม่ผ่านอาคมขลัง ใช้ได้แค่หนสองหนเท่านั้นเอง

แต่เขียนไปก็เท่านั้น อย่าไปขัดขวางคนขายของกินเลยนะ
ทางใคร ทางมัน กันดีกว่า

 

แม่นแล้วครับพี่

 

ยินดีครับ มีความรู้ ทางโลก-ทางธรรม มากมายที่นี่
เก็บเกี่ยวได้บ้าง กำไรล้วนๆ เอาไปหมดยิ่งดี-ไม่หวง

 

ได้รับพระแล้วครับ เห็นมวลสารแล้วสุดยอดครับ ยิ่งเป็นพระที่พี่เอ็กซ์ชี้เป้าด้วยอีก ไม่ธรรมดาเลยครับ ขอบพระคุณคุณอามากครับ

 

ป่าเหลือน้อยจริง แต่ยังพอมี
อาถรรพ์เหลือน้อย เพราะความเจริญรุกไล่
แต่ก็ยังพอเหลือ...ไปที่ไหน ให้เคารพเจ้าที่ เจ้าทาง
จะบุกป่า ฝ่าดง ลุยน้ำ ลุยไฟ ไปเถอะ...ได้ทุกทิศ

เหมือนเราไปบ้านอื่น เมืองอื่น พกสัมมาคาราวะ นอบน้อม
อย่างน้อยไม่โดน"ตื้บ"แน่นอน จริงไหมน้องบานชื่น?

 

เรื่องเติมเต็มความฝัน ทำให้นึกถึงผู้สร้างหนังเบอร์1ของโลก
สตีเว่น สปีลเบิร์ก หนังทุกเรื่องจะเล่นกับจินตนาการ
ที่ทุกคนอยากมีในวัยเด็ก วันฝัน วัยทำงาน ทุกวัย
ความรัก ความหวัง ความกล้าหาญ เรื่องเหนือจริง
สร้างได้ละเมียดละไมทุกเรื่อง จนเกินจะบรรยาย
เป็นสุดยอดผู้กำกับ ผู้สร้างที่ี่ต้องคาราวะจริงๆ

 

เม็ดขนุนล้านเม็ด จะเจอสักเม็ดยังยากครับ
เสียดายที่ทำหลุดมือ แต่ไม่รู้ ไม่ใช่โง่นะ
อย่าโทษตัวเองไปเลย รู้เมื่อสาย ดีกว่าไม่รู้
สักวันอาจมีวาสนา บุญพา ให้เจออีกหน-ใครจะไปรู้?

 

ฮ่า-อุตส่าห์เดาถูกอีกจนได้
ปีนี้ น้องบิ๊กฯ อาจมีเฮนะ
หลังจากกินแห้วมานาน

 

อนุโมทนาบุญครับน้องแงซาย
หากเอาขึ้นคอ อย่าลืมรำลึกถึงหลวงปู่
ขอโชคลาภดื้อๆเลย อย่ารั้งรอ
แต่อย่าขอแบบลองของ ให้ขอด้วยความเคารพ
ไม่ได้หนนี้ บอกว่าหนหน้าก็ได้ครับ ผมรอได้-ฮ่า

 

ก่อนเข้าเรื่องเขียน ขอปิดด้วยกวีเนียนๆ
จากภาพชุดสวยเนียนตาของ-น้องต้อดฯ ว่า...

คดขนุน...........หนุนนำ
บุญทำ.............กรรมแต่ง
ยื้อยุด..............ฉุดแย่ง
แข่งเรือ............แข่งวาสนา

หมดโพสท์ โดดเข้าเรื่อง
โปรดรอสักครู่ครับ

 

ทนสิทธิ์ลิขิตฟ้าหาเจ้าของ
ไม่ต้องปองจะมาวาสนาส่ง
ถ้าไม่ใช่ทำแบบไหนก็ไม่ตรง
ได้แค่ปลงแค่รอ ... ขอทำใจ

 

ผมไม่สนใจเรื่องชนะหรือแพ้แต่ให้นักกีฬาตั้งใจเล่นแล้วดูสนุกก็พอครับ เหมือนทีมชาติไทยครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

( 9 ).....ดงไม้มืดครึ้ม แสงสว่างลอดได้รำไร จู่ๆก็เปิดออก คุณนงที่เดินอยู่หน้าผม
2-3ก้าว ร้อง "อุ้ย...ฟ้าสวยจัง"!

ใช่...เบื้องหน้า ดุจดั่ง ทวารแห่งสวรรค์เปิดรับ เราหลุดดงไม้ เดินผ่านไม้ใหญ่สองต้น
ขึ้นขนาบคลับคล้ายช่องประตู มายืนบนเนินเล็กๆ มองไปข้างหน้า ทิวทัศน์โล่งโปร่งตา
เหมือนมิใช่ป่าดิบล้านปี ตะนาวศรี

ยังกับ ยืนมองชนบทบ้านนอกสักแห่ง ที่สงบ เงียบ น่ารัก ควันไฟลอยจางๆ เห็นจาก
ที่ไกล มุมสูง

ที่ไหนกัน เบื้องหน้าเรานั้น?...ผมยืนเคียงคุณนง งุนงง พูดไม่ออก หากมีท้องนา
ตรงหน้าให้เห็นสัก 2-3แปลง ผมต้องคิดว่า เป็นแถว ราชบุรี เพชรบุรี หรือนครปฐม
นอกๆชานเมืองแน่

แต่เรายังอยู่บนขุนเขาตะนาวฯ ไม่มีทางเห็นโลกอย่างนี้...หลวงปู่ชี้ทาง ให้เรา
ไปไหนกันละนี่?

ไม่มีทางเลือก นอกจากต้องเดินลงเนิน ลุยไปข้างหน้า อากาศสดชื่น หญ้าข้างทาง
ไม่บาดแขน ขา ไม่มีทากเกาะดูดเลือด ทำความรำคาญ ทางเดินรกเรื้อ แต่เดินสบาย

ที่สำคัญ ไม่มีเสียงหมาเห่า เช่นชนบททั่วไป!

สิ้นสุดตีนเนิน ก็พบทางเดินเล็กคดเคี้ยวเหมือนงูเลื้อย แต่เส้นทางนำเราดิ่งไปสู่
ที่โล่งกว้าง ซึ่งบัดนี้ไม่ไกลตาแล้ว เราพบบ้านหลังแรก ขนาดย่อม ซ่อนตัวอยู่ใน
ดงไม้ บ้านหลังนี้เอง ที่ควันลอยให้เห็น

มีรั้วบ้านเตี้ยๆล้อมรอบ รั้วไม้แข็งแรง แต่ไม่รู้ล้อมทำไม? ผมก้าวขายาวทีเดียวก็พ้น
ไม่ต้องกระโดด แต่มีประตูไม้สูงตรงรั้ว ด้านบนทำเป็นจั่วเหมือนบ้านกำนัน-ผู้ใหญ่
ที่พอมีฐานะ หน้าช่องประตูนั้น ผู้หญิงในชุดสีเทาทึม ยืนยิ้มแฉ่ง

"มาจากไหนกัน?" เธอทักอย่างมีไมตรี ผมกับคุณนงยกมือไหว้ เพราะดูหน้าตา
น่ามีอายุมากกว่าเรา

"หลงป่ากันมาครับ กำลังหาทางกลับไปเจอพรรคพวก" ผมตอบแทนคุณนง...ใบหน้า
อารี มีไมตรี เมตตา พยักแย้มยิ้ม

"แวะพักเหนื่อย กินข้าว-น้ำ อาบน้ำก่อน ค่อยไปต่อ" เธอชวน...คุณนง ได้ยินคำว่า
"อาบน้ำ" ยอดสาวงามไม่วางฟอร์ม ร้อง "ขอบคุณค่ะ" ทันที

เราเดินจะเข้าประตู เธอยกมือห้าม ทำชะงัก...

"เอาปืนกับมีด เก็บที่ยุ้งทางนู้นก่อน...ที่นี่มีกฏ" เธอเอ่ยเรียบๆ แต่มีความจริงจัง
ในน้ำเสียง ผมเริ่มพิพัก พิพ่วน หันหน้ามองคุณนง ทำนอง...เอาไงดี?

"เอาไว้ตรงไหนค่ะ?"...คุณนงเป็นผู้หญิงด้วยกัน ต่อไปน่าจะเจรจาแทนผมง่ายกว่า...
เจ้าบ้านแปลกหน้า สำหรับคนแปลกหน้าอย่างเรา ชี้ไปทางใต้ต้นไม้ด้านขวามือ มีทับ
หลังเล็ก หรือเถียงนาให้คนเฝ้านาอยู่ตรงนั้น แต่ที่นี่ไม่มีนา ก็คงเป็นที่เก็บเครื่องมือ
ทำสวน-ทำไร่

ผมเดินไปกับคุณนง เพราะเธอบอก ไปดูตามสบาย ว่าจะเอาปืนกับมีด เก็บตรงไหน
แต่ที่ทำเอาผม ขนท้ายทอยลุกหน่อยๆ ก็ตอนเธอสำทับ...

"อย่าลืมเอาเขี้ยว ในกระเป๋าออกด้วยจ๊ะ"!

โอ แม่เจ้า...เรามาเจอผู้วิเศษ แม่มด หมอผี กลางป่าพิลึกพิลั่นแห่งตะนาวศรีเข้าแล้ว

แต่ดูรอบทิศ ไม่มีสิ่งใดส่อพิษภัย ผิดปกติ แค่หมู หมา กา ไก่ หรือวัว ควาย ไม่มีให้เห็น
เป็นหมู่บ้าน(หรือบ้าน)ที่ไม่มีสัตว์เลี้ยง ทั้งเลี้ยงดู-เลี้ยงเป็นอาหาร ผมเอามือจับหลวงปู่
บนคอ ท่านก็ไม่สำแดงอาการเตือนภัย ในยามเจอมิติพิศวงเหนือโลก เช่นทุกครั้ง

ผมก็เลยต้องตกกระไดพลอยโจน คุณนงกระซิบเป็นภาษาปะกิตอย่างลืมตัว...
"อิน โรม บี อะโรม " พอนึกได้เธอก็รีบว่า..."เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม
เอาของไปเก็บเถอะค่ะ"

เรือนเก็บของปลูกง่ายๆ เป็นกระท่อมติดพื้น ประตูไม้ไผ่ไร้กลอน ฝาขัดแตะด้วย
แฝก เหมือนเรือนนอนในเหมือง แต่เป็นหลังเดี่ยว ไม่ใช่แถวยาวแบบชาวเหมือง
ผมผลักประตูโกโรโกโส เสียง แอ้ดดด...ฝืดราวกับไม่เคยเปิดเลยเป็นชาติ ถ้าเจอ
โครงกระดูก หรือหัวกระโหลกสักหัว ผมคงไม่แปลกใจ!

ไม่มีหัวกระโหลกอย่างที่คิดเล่นๆ แต่ก็เซอร์ไพร้ซ์ ใกล้เคียง!

 

เวลาไปต่างถิ่นต่างที่หลังจากบอกกล่าวแผ่ส่วนกุศลให้เจ้าที่เจ้าทาง
แล้วผมใช้คาถาหลวงพ่อโอภาสีคู่กับคาถามงกุฎพระเจ้าครับ "อิติสุคโต อะระหังพุทโธ นะโมพุทธายะ ปฐพีคงคา พระภุมมะเทวา ขมามิหัง" ก็นอนหลับ ปลอดภัยดีตลอดครับ