ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

ร่วมทำบุญโรงครัว วัดปทุมทอง จ.ปทุมธานี กับม่าม๊าพลังจิตค่ะ

550 บาท รายได้ส่วนหนึ่งจากการดูดวงค่ะ

ช่วงนี้ทำบุญสะสมไปบ่อยๆค่ะ คราที่ไปสุพรรณอยุธยาก็ร่วมสร้าง
ศาสนสถานหลายที ได้ทำบุญยกช่อฟ้าอุโบสถ ถวายข้าวสาร
ถวายอาหารเพล บุญทำแล้วย่อมทำให้ใจเป็นสุข

ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านที่ได้ร่วมบุญผ่านการดูดวง
ขอให้ท่านเจ้ากรรมนายเวร ทุกท่าน เทวดาทั้งหลาย
ทั้งสิบหกชั้นฟ้า สิบห้าชั้นดิน พญาครุฑ พญานาค จงมารับบุญกุศลนี้

ขอสรรเสริญ พระนเรศวรมหาราช บุญอันนี้ขออุทิศให้ท่าน
ที่ชักนำจิตของลูกเข้าสู่สายบุญบารมี แลกรรมฐานสืบไป

เพื่อนพ้องพี่น้อง คนเคยรักเคยชังแต่หนใด ขอจงมีส่วนในบุญนี้ด้วยเทอญ

 

ความคืบหน้าโรงครัว ดำเนินการก่อสร้างไปเยอะค่ะ แต่ยังขาดปัจจัย
ขอเชิญท่านผู้ใจบุญทุกท่านนะคะ

 

สิงห์เดินไปอย่างสงบ มิได้แสดงความเคารพอย่างที่ควร แต่เดินไปจำเพาะ
นั่งลงตรงข้าม กับพ่อบ้าน สายตาของสองสิงห์ปะทะกันครู่เดียว

พ่อครูหยิบข้าวเหนียวดำ มาปั้นไม่กล่าวกะไร ฉีกเนื้อควายตากแห้งกินช้าๆ
สิงห์ก้มลงมองพิจารณาอาหารในขันโตก ให้แปลกใจนัก ใยจึงแปลกตานัก
แกงเผ็ดในถ้วยดูน้ำมันลอยหน้า น่าจะเป็นเนื้อควาย ผักลวกแลน้ำพริกก็
แดงลอยด้วยน้ำมัน คล้ายพริกแห้งที่เคี่ยวจนขึ้นมัน มีอาหารคล้ายหมกไก่
ใส่เครื่องเทศ นอกจากแปลกตา แล้วยังอร่อยลิ้นนัก จนสิงห์ลืมพ่อบ้านไป
เสียสิ้น ลิ้มชิมรสอาหารที่ดูไม่น่าถูกปาก ด้วยน้ำมัน แต่ช่างถูกลิ้นเสียนี่กะไร

 

สิงห์กินไป ปาดเหงื่อไป รู้สึกร้อนซู่ซ่าที่ปลายลิ้น ได้กลิ่นเครื่องเทศหอมแปลกๆ
เหมือนจักรู้ใจ แม่บัวเข้ามาประชิดตัว ยิ้มหวาน รีบยกขันน้ำมาส่งให้ สิงห์ยังมิทันจะรับ
ก็มีมือเรียวผอม สีคล้ำมาตัดหน้าแทน
"ซาเงมาแล้ว ขอรับท่านขุน มาพร้อมปลาไม้ไผ่ หอมหนักหนา"

กลิ่นขมิ้น สมุนไพร แลเนื้อปลาฟูออกมาจากกระบอกไม้ไผ่
ควันพวยพุ่ง เนื้อปลาจากธรรมชาติที่บริสุทธิ์ อร่อนลิ้นหนักหนา

หอมจริงดังซาเงว่า พ่อหมอเอื้อมมือไปโอบไหล่ซาเงแล้วบีบเบาๆ
อย่างแสดงน้ำใจว่าขอบคุณ บางเวลาคำพูดก็ไม่สำคัญ คนบ้านป่านับถือน้ำใจ
มิเช่นน้ำคำของคนที่พลิกพริ้วได้

ข้าวมื้อน้ำใจนั้น ช่างมีอานุภาพยิ่งนัก เมื่ออิ่มท้องด้วยอาหารเลิศรส
เรื่องต่างๆในใจก็ทิ้งไปเสียได้ อย่างน้อยก็เคยร่วมวงร่วมสำรับ

 

ขออภัยกับภาพอาหาร เพลานี้ กลัวทุกท่านจักมิเห็นภาพ มิได้กลิ่น อิอิ

 

จบมื้ออาหารลง พ่อหมอก็เอ่ยกับขุนสิงห์
"เชิญท่านขุนทั้งสี่บนเรือน" แล้วค่อยๆลุกขึ้น พ่อบ้านรีบเข้าไปประคอง
กิริยาดูอ่อนแลสำรวมนัก

ท่านขุนเข้ม ขุนทอง ขุนแก้ว ที่นั่งอยู่อีกสำรับ รีบรุดตามขุนสิงห์ขึ้นเรือนตามที่
พ่อหมอสั่ง หมายใจว่า คงมีความนัยอันสำคัญเป็นแน่

 

พ่อครูค่อยๆนั่งลงที่ชานบ้าน แต่แปลกนัก กลับนั่งหันหลังให้สิงห์ ทอดสายตาไปเบื้องหน้า
พ่อบ้านนั่งเยื้องทางหลังพ่อครู แลดูสงบนัก สายตาที่ทอดมองพ่อครูช่างเคารพเทิดทูนนัก

"พวกข้ามิใช่คนผืนดินนี้ จากบ้านมานานเพียงใด ใจยังระลึกถึงเสมอ ผืนดินคือจิตวิญญาน"

ท้ายเสียงนั้นสั่นเครือ อย่างที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากพ่อเฒ่าผู้ชรา

"แล้วเจ้าล่ะ ขุนสิงห์ จิตวิญญานอยู่ที่ใด"???

สิงห์ให้งงงวยกับคำถามอันแฝงนัยลึกซึ้งนัก

ส่วนท่านขุนทั้งสาม แม้จักขัดหูเพียงใด แต่วิสัยทหารที่ดี
จงนิ่งสงบ สยบความเคลื่อนไหว จักต้องศึกษาวิสัยข้าศึกให้ถ่องแท้
ผลีผลามลงดาบ จักมิได้สาร

 

โดยส่วนตัวอนุสรณ์ดอนเจดีย์น่าจะยังไม่เคยไป แต่พนมทวนเคยไปเมื่อนานมาแล้วเป็นเด็กอยู่ล่วงเลยมากว่า 20 ปี ตอนนั้นคุณตาที่อยู่ที่เจดีย์ท่านบอกให้ฟังว่าบริเวณนี้เป็นสมรภูมิรบโน่นนี่นั่น ตอนนั้นก็ฟังแต่ยังไม่ทราบซึ้งและเข้าใจ แต่จำเรื่องนี้ได้แม่นว่าท่านบอกว่าปัจจุบันเขาบอกว่าสถานที่ยุตถหัตถีเป็นอีกที่หนึ่งแต่ท่านเชื่อว่าคือที่นี่ แกบรรยายแบบชี้มือยังกะเห็นเองให้เรามองตามแนวที่ชี้เลยน่ะนั่น

 

อ่านข่าววิทยาศาสตร์ โรงงานปรมาณู พลังงานนิวเคลียร์ เกิดหลุมยุบใต้เตาปฏิกรณ์
ทำให้รังสีรั่วไหล ที่ญี่ปุ่น ..... แต่หลุมยุบมีการแทรกซึมไปในดิน และแหล่งน้ำธรรมชาติ
และไหลลงสู่ทะเล ถึงแม้รัฐบาลญี่ปุ่นจะพยายามทำทุกวิถีทางแต่ก็ไม่สามารถเอาชนะ
ธรรมชาติได้

โลกกำลังเดินทางไปสู่ยุคแห่งการเปลี่ยนแปลง ที่มิอาจหยุดยั้งได้

สูดลมหายใจ ซึมซับตนเองกับ ลม ฟ้า อากาศ และธรรมชาติ
ชื่นชมความงาม แล้วปลดปล่อยพลังงานลบออกไป
เก็บกักพลังงานบวกเข้ามาสูร่างกาย

http://www.manager.co.th/Around/ViewNews.aspx?NewsID=9600000011865

http://news.thaipbs.or.th/content/257491

บางสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในเอกภพนี้ กำลังรอสิ่งที่จะเกิดขึ้น

 

พ่อหมอมิรอคำตอบจากสิงห์ เสียงที่สั่นเครือ ยังคงเล่าให้สิงห์ฟังถึง
ชะตากรรมอันน่าเศร้า

"อันตัวข้า ผ่านล่วงวันเวลาแห่งชีวิตมานาน อยากจะละทิ้งสังขาร
ข้านั้นเปรียบได้ดั่งราชครู แต่มิได้อยู่ในเวียงวังดั่งชาวอโยธยา
หรือชาวอิระวดี ข้ามิยอมสวามิภักดิ์แก่ผู้ใด เรามิได้เป็นเผ่านักรบแต่โบราณ
เรารักความสงบสงัดแห่งป่าเราจักหลบลี้หนีเข้าไปในป่าลึก วิถึของชาวเรา
คือวิถีแห่งป่าสายน้ำ เสียงนก ดวงดาวยามค่ำคืน คือผู้นำทาง คชสารล้วนคือที่พำนัก
เราจักท่องไปในพงไพร แต่ข้าแลชาวไต(ใหญ่) ย่อมมีสัญญาแต่กัน สำหรับชาวเรา
สัจจะสำคัญเหนือชีวิต"

"เมื่อครั้งศึกเหนือ เมื่อชาวไทใหญ่เพลี่ยงพล้ำต่ออิระวดี ข้าจึงต้องมาช่วย
วางกลศึก แลรบด้วยคชสารที่ข้าได้ฝึกแลเป่ามนต์ไว้ให้เหี้ยมหาญ ความนี้
รู้ถึงหูกษัตริย์อิระวดี จึ่งได้ถอนเสี้ยนหนาม ที่จักทำลายกองทัพ ชาวเราจึง
ถูกล่าในป่าพงไพร มิมีที่ใดให้หลีกเล้นซ่อนเงาได้อีก"

 

"ในสงครามครานั้น มีคำสั่งจากราชาอิระวดี ให้นำโขลงช้างกลับไปให้มากที่สุด
แต่พวกทหารมิได้ผูกใจกับคชสาร เช่นเดียวกับชาวเรา ช้างเปรียบดั่งลูกดั่งหลาน
มิใช่เพียงอาวุธในการศึก จึงจบด้วยโลหิตหลั่งดั่งสายธาร เมื่อยึดครองมิได้
ใจอันกระหายสงคราม ก็ทำลายเสียให้สิ้น น้ำตาของช้างที่หลั่งไหลก่อนจักตาย
แต่ไม่ยอมจากพี่จากน้อง ยังติดตรึงเป็นตราบาปในใจข้ามิรู้ลืม"

"ชาวเรามีสัจจะวาจา จักร่วมทุกข์ร่วมสุข ดั่งพี่น้องสายโลหิตเดียวกัน
กับชาวไต ดั่งที่ชาวไตก็มีสัจจะวาจาต่อพ่ออยู่หัวอโยธยาเพลานี้
หรืออดีตพ่ออยู่หัวเมืองสองแคว ทายาทแห่งวงค์วานเมืองเหนือ"

แม้นเพลานี้ แผ่นดินอโยธยาจักไม่สงบ ข้าก็ยังถือสัจจะจนสิ้นลมหายใจ

 

ว่าแล้ว ก็อยากไปเยี่ยมจิตวิญญานของไตใหญ่ ที่ดอยไตแลง รัฐฉาน

 

[QUOTE="บางสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในเอกภพนี้ กำลังรอสิ่งที่จะเกิดขึ้น[/QUOTE]

ฤาหรือโลกนี้จะเป็นเกมส์กระดานของพวกต่างมิติด้วย

 

ผมนี่ รอติดตามมาหลาย เพลา แล้วครับ

 

ตามที่พ่อคุณปรารถนา

 

สิงห์ได้ฟัง ก็ให้ตื้นตันนัก รู็สึกได้ถึงสัจจะวาจา ในน้ำเสียงของพ่อหมอ
แต่ใจก็ยังระแวงสงสัย แอบเหลือบแลไปที่พ่อบ้าน หากพ่อหมอตั้งสัจจะ
ใยพ่อบ้านจึงมีกิริยาต่ำทรามกับเจ้าพี่ คำสาบานต้องสืบสันดานจากพ่อสู่ลูก

พ่อบ้านเหมือนจะรู้ตน หันมาประสานสายตากับสิงห์ ด้วยแววตาท้าทาย

แล้วพูดขึ้นมาลอย ด้วยน้ำเสียงเหมือนจักคำราม
"อันตัวข้า แม้นไม่มีแผ่นดินไร้ศักดิ์สิ้นศรี แม้นพ่อข้าจักสาบานจักภักดี
กับพ่ออยู่หัวอโยธยา แต่ทางใดที่ข้าจักได้แก้แค้น ข้าจักทำทุกทางที่จักทำ
โดยมิกลัวบุญบาป" น้ำเสียงนั้นช่างเหี้ยมเกรียมนัก

"ชาวอิระวดี ทำเฉกเช่นเรามิใช่คน มันเข่นฆ่า ชิงแผ่นดิน
ข้าจักมิเว้น จักทำทุกทาง แม้นชีวิตก็พลีได้ ขอให้มันมิมีแผ่นดิน
จักอยู่เยี่ยงชาวเรา ให้พวกมันไม่มีแผ่นดินจักกลบหน้า เช่นที่มัน
เข่นฆ่าช้างพี่ช้างน้อง ช้างลูก ช้างหลาน ให้ตายทิ้งจนสิ้น"

 

"พี่ของเจ้า ไปอยู่กับอิระวดีมาเสียนาน จักมั่นใจได้เยี่ยงไร ว่าจัก
มิยอมเป็นเมืองขึ้นไปจนสิ้นสมัย พวกชาววังติดในยศในศักดิ์"

วาจาสุดท้ายของพ่อบ้านทำให้สิงห์อัดอั้นตันใจนัก
เป็นขุนแก้วที่ตั้งแต่มาที่หมู่บ้านนี้ สิงห์ยังมิเคยเห็นกิริยา
คนเจ้าอารมณ์ หรือน้ำเสียงตะคอก กลับเอ่ยตวาดขึ้นมา
จนสิงห์แทบสะดุ้ง

"ชิชะ มึงหยุดวาจาสามหาว หากมึงมิรู้จักเจ้าหอหน้าดี มึงก็อย่า
ริไปคิดเสมอท่าน อันเจ้าหอหน้าบุญบารมีมากล้น มิเคยจักต้องตรัส
ให้ใครต้องมาเข้าใจพระองค์ แต่มึงจงรู้ไว้ไซร้ อิระวดี มิใช่เจ้าเหนือหัว
ของนายกู"

 

พ่อครูหันมาประจัญหน้ากับทั้งสองฝ่ายที่จักห้ำหั่นกัน แล้วยกมือขึ้นเบาๆ
"พ่อขอเถิด ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ระยะทางพิสูจน์ฝีเท้าม้า กาลเวลา
พิสูจน์น้ำใจคน"

สิงห์ข้าจักถามเจ้าซักข้อ ขอให้ตอบตามใจตน มิใช่ขอไปที
"เจ้าจักละทิ้งตัวตน ลาภยศ สรรเสริญ เพื่อรักษาแผ่นดิน ่
หรือจักเลือกน้ำใจตน"

สิงห์ตอบอย่างหนักแน่น
"ข้าให้สัตย์สาบานกับขรัวอินทร์ อาจารย์ข้า ชีวิตขอถวายเพื่อแผ่นดิน
ข้าให้สัตย์สาบานกับพ่อข้า หัวใจข้าก็ถวายเพื่อแผ่นดิน
แม้นจิตวิญญานข้า ตายไปแล้วก็จักรักษาแผ่นดินของพ่อข้า"

 

พ่อหมอหรี่ตามอง แล้วพูดเนิบๆ ว่า
"นอกจากพวกข้าจักมิวิชชาหมอช้าง อันเป็นสิ่งตกทอด ยังมีวิชาทำนายดวงดารา
ที่แม่นยำนัก จัดฤกษ์ผามิเคยพลาดพลั้ง เพลามีเด็กเกิดใหม่ จักต้องวางฤกษ์วางดวง
จักหลีกหนีเคราะห์กรรม เลี่ยงร้ายกลายเป็นแคล้วคลาด

ชาวเราที่เหลืออยู่มีดวงของสตรีนางหนึ่งคอยพยุง หลานสาวของข้า เสียดายนัก
ที่เมียของลูกชายข้า ตายไปเมื่อคลอดนาง อันชาวเราถือประเพณี ผัวเดียวเมียเดียว
ผูกจิตแลกวิญญาน แม้นเป็นคู่ผูกข้อมือกันแล้ว หากคู่ตายไปจักมิมีใหม่จนสิ้น ข้าจึงมิมีทายาทสืบตระกูล อันวิชชาอันมากของข้าคงต้องสูญ วิชชาเหล่านี้ ห้ามมิให้สตรีได้ร่ำเรียน ด้วยมิอาจให้ธาตุขันธ์รับ จักเป็นโทษถึงชีวิต
หากแม้นใครยอมผูกจิต ร่วมหอลงโลงกับหลานข้า ข้าจักถ่ายทอดวิชชาให้เสียสิ้น"!!!

 

วันมาฆบูชา มีโอกาสได้ไปหล่อพระอัครสาวกซ้ายขวา พระโมคลานะและพระสารีบุตร
ที่จะไปประดิษฐานข้างหลวงพ่อทันใจ
ที่เคยได้ปิดทอง ที่วัดลี้หลวง จ.ลำพูน สาธุกับผู้ร่วมบุญทุกท่านค่ะ