ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

อยู่ดีๆก้หลุดมาอ่านกระทู้นี้แล้วติดใจ...จากหน้าแรกถึงหน้า71แล้ว ทุกหน้าไม่มีข้าม..ขอติดตามละกันครับ...จะครบสองร้อยกว่าหน้าไม่รุ้เมื่อไหร่...แต่บอกได้ว่าชอบมาก

 

อาทิตย์กว่า ๆ อ่านมาถึง 65 หน้าแล้วครับ

 

วันนี้ ไปอนุสรณ์ดอนเจดีย์ ที่พนมทวนกาญจนบุรีมาค่ะ พรุ่งนี้มาเล่านะคะ

 

ไปถึงอนุสรณ์ช่วงสายๆ ตามรูป รู้สึกได้ถึงเสียงกองทัพ ได้ไปตีกลองสะบัดชัยข้างพลับพลา
รู้สึกดีมากค่ะ แล้วก็ไปตามหาต้นข่อยในตำนาน ได้มีโอกาสดูอาวุธที่ขุดได้ในห้องจัดแสดง
ก็ระลึกความหลังไป มีเรื่องประหลาดหลายอย่าง ได้พบเจอคนที่รักท่านหลายคน

 

แต่ที่พีคสุดที่สามเจดีย์ ไปถึงแล้วจะร้องไห้ มันจุกในอก เจ็บปวด บรรยายไม่ถูก

 

แล้วพวกเราก็ได้ ไปตามคำชักชวนของเพื่อนที่ให้ไปดู พระรูปของพระองค์ท่าน
บอกว่าหลายคนที่ได้เจอพระรูปนี้ ถึงกับร้องไห้ตัวสั่น

พระรูปนี้เดิมตั้งอยู่ที่อนุสรณ์ดอนเจดีย์ แต่มีคนเห็นว่าอยากทำให้งดงาม
จึงได้คิดจัดหาพระรูปใหม่มา และสร้างพลับพลาใหม่ จึงทุบศาลเก่าท่านทิ้ง
แล้วนำรูปตั้งไว้ เจ้าอาวาสวัดปักเขว้าได้ทราบเรื่อง จึงอัญเชิญรูปท่านมา
ที่วัด ได้ผู้มีจิตศรัทธาสร้างที่ประทับให้ใหม่

และเมื่อไปถึง

 

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ได้ถ่ายทอดเรื่องราวของท่าน เป็นวันที่หลายๆอารมณ์
มากระจุกอยู่ที่อก แต่พอเดินเข้าไปในศาล แล้วเงยหน้าเห็นรูปท่าน เท้ามันก้าวถอยหลังเอง
เหมือนท่านที่เป็นรูปปั้น เดินออกมาหาเรา ขนหัวลุก ความยำเกรงในบารมีท่านเหมือน
เมื่อครั้งอยู่ในบารมีท่าน ได้กลับมาอีก รู้สึกร่างกายสั่นจนต้องหยุดเดิน เหมือนโดนกดทับ
พี่ๆ ที่ไปด้วยก็งง ว่าหยุดเดินทำไม เลยบอกเขาไปว่า เข้าไปก่อนนะ ขอทำใจแปบ
ป.ล.อู้งาน หูทวนลม ขัดขืน ดื้อดึง ไม่รอดแน่ตรู

ในใจแอบบ่นเพื่อน ว่า ก็รู้นะที่เล่าอยากมาท้าพิสูจน์ แต่ไม่คิดว่าจะรุนแรงแบบนี้

 

พอขึ้นไปซักพัก เท้าเราก็เหยียบกับอะไรบางอย่าง พอก้มดู ก็ให้หงุดหงิดนัก
ขี้นนกเต็มไปหมด เลยเดินสำรวจ พระนเรศท่านไม่โปรดความสกปรก

เราได้ยินเสียงท่าน ทำเสียง ฮึ ขึ้นจมูก คล้ายเมื่อครั้งเก่าก่อน ท่านไม่ชอบตรัสดุ

เราก็ละอายใจ เลยไปลากสายยางมา พี่น้องร่วมทางที่ไปด้วย เลยร่วมใจกัน
ทำความสะอาดที่ประทับให้ท่าน จนสะอาด เลี่ยมเลยเพคะ

 

จบภารกิจ แฮะๆ ตอนแรกว่าจะไปเที่ยววัดต่อ เลยหมดเวลา
ท่านคงเตือนเป็นนัยๆว่า งานที่ให้เขียนจงรีบเขียน ไม่งั้นจะให้ไปกวาดขี้ไก่....

กระซิกเลยซิ ป้าจารุ

ตอนที่ไปกราบ พี่ที่ไปด้วยก็ร้องไห้ออกมาเอง พี่อีกคนบอกว่า
ถ้าตาท่านกระพริบได้ พี่จะโกยแล้ว รูปนี้เหมือนจริง เหมือนท่านมองมาจริงๆ

หากมีโอกาส ลองแวะไปสักการะท่านด้วยนะคะ ที่ วัดปักเขว้า อยู่ห่างไปไม่ไกลค่ะ

และแนะนำ ร้านอาหาร แม่อนงค์ อาหารอร่อย กาแฟอร่อย มีบิงซูให้ทานด้วย

 

กำหนดจิต อธิษฐานใจ ต้องไปอีกให้ได้ค่ะ มีอีกหลายปริศนารอให้ไข

อยากไปนั่งสมาธิที่วัดปักเขว้า วันนั้นมีงานพิธีของวัด เสียงดังไม่สงบ

 

ขอบคุณในเรื่องราวดี ดี ขอรับ

 

สิงห์ฟังพ่อหมอพูดให้สะดุดหูนัก ได้แต่หลบตามองพื้นไม่กล่าวอันใด
ถีงแม้หลานสาวของพ่อครู จะงามสะดุดตา แลมีรูปร่างอันยวนใจ แต่ก็ไม่สะดุดใจ
ในใจของสิงห์มีกิจมาก จนมิมีจิตใจจะคิดพิษสวาทสตรีในยามนี้

ส่วนพี่เข้มแลพี่ทอง คนที่มีคู่หมายแล้วก็เงียบ แต่ก็คะเนว่า คนที่พ่อหมอหมายตา
คงจักมิใช่ตนเป็นแน่แท้ สิงห์คงจักมีดวงมากด้วยนารีเป็นแน่ ไปที่ใด ก็ให้วุ่นวายด้วยเรื่องสตรี

ความเงียบอันชวนอึดอัด ผ่านไปชั่วอึดใจ พ่อหมอก็ทอดถอนใจ
"ส่วนพลายงางาม ที่พ่ออยู่หัวประทานให้เจ้านั้น พยศนัก จักทำร้ายควาญ จักต้องข่มขวัญ
เมื่อพ้นฤกษ์ยามนี้ไป จักต้องรอฤกษ์อีกสา้มเดือน จึงจักจัดพิธีสู่ขวัญได้ เพลานี้ข้าอยากพัก พวกเจ้าลงเรือนไปเถิด"
พ่อหมอไล่กลายๆ ในแววตาอันดุเข้มนั้น เต็มไปด้วยเรื่องราวที่ขบคิด แต่พ่อหมอจ้องตาสิงห์
ด้วยความผิดหวัง ก่อนจะหลุบตาลง บดบังความรู้สึก

สิงห์ขยับตัวจะลงเรือนไปอย่างเคารพพ่อหมอก็กล่าวเบาๆว่า
"ข้าวแลกับที่เจ้าได้ลิ้มรส เป็นข้าวชาวไทใหญ่ คงจักคุ้นลิ้นคุ้นใจเจ้า"
สิงห์ยิ่งก้มหน้าแล้วคลานลงเรือนไปอย่างว่องไว

 

เมื่อลงเรือนไป ซาเงมารออยู่ที่ตีนกระได ท่าทีลุกลี้ลุกลนนัก
สิงห์นั้นรู้สึกจุกข้าวอันโอชะ ด้วยเป็นอาหารไทใหญ่ ด้วยอารมณ์อันบรรยายไม่ถูก
นึกถึงท่านแม่แลชีวิตในวัยเด็กของตน แลสับสนกับท่าทีของพ่อหมอบางคราทำ
ราวขุ่นใจ แล้วกลับพูดให้คิดตีขลุมไปได้ว่าจักยกหลานสาวให้พร้อมวิชชา อันตัวสิงห์
มิได้สนใจด้วยระลึกว่าตนมีอาจารย์อันดีวิเศษหาใดเทียบได้อยู่แล้ว วิชชาใดตนไม่ได้ต้องการ ยิ่งเรื่องของสตรีแล้ว ยิ่งรู้สึกมิกล้ารับสตรีใดมาเคียงหมอน ด้วยสัจจะวาจาที่ให้กับพระบิดา คงมิอาจทำเล่นเชิงชายได้

ซาเงเดินมาตัดหน้า ด้วยดูหน้าตาอันบอกบุญไม่รับของสิงห์แล้วว่าคงไม่ฟังตนเป็นแน่แท้
"พระยาสุพรรณบุรีมารอที่เรือน ขอรับ ขุนสิงห์"

 

สิงห์อยากจะคำรามออกมานัก ด้วยความอึดอัด แล้วเจ้าบุญทิ้งช้างน้อยแสนรู้
ก็วิ่งมาเอาหัวดันสิงห์ อย่างหยอกเย้า สิงห์ได้ที รีบวิ่งหนีซาเงไป เจ้าช้างแสนรู้ รีบวิ่ง
ตามสิงห์ไป เสียงกระพรวนที่คอดังแว่วมา เสียงซาเงตะโกนแว่วมาก
"ขุนสิงห์"

สิงห์ไม่ใส่ใจ พาเจ้าบุญทิ้ง วิ่งไปทางเข้าหมู่บ้าน เพื่อพาช้างน้อยไปอาบน้ำที่ลำธาร
ซาเงเห็นท่าสิงห์แล้ว แทบจะเข่าอ่อน กลัวอาญาพระยาสุพรรณบุรี ด้วยท่านเป็นทหาร
ที่ขึ้นชื่อลือชา เรื่องระเบียบทัพหนักหนา แต่ก็คิดเอาว่า พ่อลูกบุญธรรมคงจักเจรจาพาทีกันได้

 

ท่านขุนทั้งสาม เห็นท่าทางขุนสิงห์ แล้วก็มิได้ติดตามไป ขุนทองกล่าวอย่างสุขุมว่า
"ขุนเข้มไปกับซาเง ตามไปอารักน้องท่านเถิด ทางนี้พวกข้าจักรับหน้าพระยาสุพรรณบุรีไว้ให้"
ขุนเข้มกับซาเง รีบแยกย้ายไปที่ลำธาร ส่วนขุนทองแลขุนแก้วรีบไปรับหน้าท่านพระยา

เมื่อเดินไปถึงเรือนพัก ขุนทองให้แปลกใจ พระยาสุพรรณบุรีมิได้มาเพียงกลุ่มทหารรับใช้เช่น
ที่คิดไว้ แต่มีข้าทาสชายหญิง อยู่ที่หน้าเรือน แลใต้เรือน ทหารติดตามก็มีทั้งทหารยาม
แลทหารออกรบ เป็นขบวนใหญ่ ทหารคุ้มกันยืนอยู่เป็นจุด ดั่งวางเวรยาม มีขบวนเกวียน
สองคัน จอดไว้ที่ใต้ถุนเรือน

ขุนแก้วรีบตรงขึ้นเรือน พวกทหารแหวกทางให้ ค้อมศรีษะนิดๆ อย่างเคยได้ยินวีรกรรมของ
ขุนแก้วทหารคนสนิทของเจ้าหอหน้า

บนเรือนบัดนี้ พระยาสุพรรณบุรีในชุดผ้าไหม แต่มิใช่ชุดเครื่องแบบทหาร เดินวนไปมาแลกิริยาว้าวุ่นใจ
แต่ที่ให้แปลกใจนักคือมีสตรีวัยกลางคนนางหนึ่ง แลเด็กชายมัดจุกหน้าตาคมคายนั่งอยู่ บนตั่งที่กลางเรือน
ข้างๆมีบ่าวหญิงสองคนหมอบอยู่

ขุนแก้วคะเนแล้วคงจักเป็นเมียแลลูกของท่านพระยา ด้วยเสื้อผ้าแพพรรณอันดูงามนัก

 

ขุนแก้วและขุนทองเดินมานั่งคุกเข่า แล้วยกมือขึ้นหว่างอกทำความเคารพท่านพระยาทันที
ท่านพระยาเขม้นมอง ไม่เห็นสิงห์ ก็ทำหน้าบึ้งตึ้ง ขุนทองจะอธิบาย ท่านพระยารีบยกมือห้าม มิปารถนาจักฟังความใด แล้วนั่งลงบนตั่ง ข้างเมียแลลูก

เด็กชายลุกจากตั่ง มาท่าทางฉาดฉานนัก พูดอย่างมิมีท่าทีเกรงกลัวท่านขุนหน้าดุทั้งสอง
"พี่เสือ ไปไหน ตามมาพบข้าบัดเดี๋ยวนี้"

ขุนแก้วผู้สงบมานาน แต่วันนี้ คงมิใช่วันดีของท่านขุน เพราะท่านขุนพูดด้วยเสียง
ดั่งคำรามว่า
"มิรู้จักเด็กผู้ใหญ่ ข้ามิใช่บ่าวในเรือน ข้าเป็นหัวหน้าราชองครักษ์เจ้าหอหน้าแห่งเมือง
สองแคว ผู้จักเป็นเจ้าเหนือหัวของเจ้าแลพ่อของเจ้า"

ท่านพระยาหันมาทันทีผุดลุกขึ้น แล้วชี้หน้าขุนแก้ว
"เป็นแค่หัวหน้าราชองครักษ์ เจ้าหอหน้า แต่ที่นี่มิใช่พิษณุโลกสองแควเมืองหน้าด่าน
นี่คืออโยธยาศรีรามเทพนคร แล้วการจักเป็นพ่ออยู่หัวเป็นเรื่องของสูง ควรรึจักมาพูด
ตามอำเภอใจ มิใช่เพียงสายเลือด ยังต้องมีบุญญาบารมี"

ยิ่งได้ฟังเช่นนั้น ขุนแก้วผู้ภักดี ก็ให้แค้นใจจนแน่นอก
ขุนทองเห็นท่าไม่ดี จึงรีบเอ่ยพื่อให้
"ขุนสิงห์ พาเจ้าบุญทิ้งช้างน้อยไปเล่นน้ำ พวกข้าต้องขอตัว ด้วยหมดธุระเพียงนี้"

แล้วขุนทองก็ผุดลุกขึ้นแล้วดึงขุนแก้วไปด้วย โดยมิได้ทำความเคารพ แม้จัก
รับใช้เจ้าหอหน้าได้มินาน แต่ด้วยวิสัยของทหารแลลูกผู้ชายในตน เมื่อได้ยินคำปรามาส
เจ้าหอหน้า ผู้ซึ่งตนได้สาบานด้วยใจว่าจักภักดี ก็มิอาจแสร้งตีประจบสอพลอได้

 

พระยาสุพรรณบุรี เห็นเช่นนั้น ก็ยิ่งให้แค้นใจนัก

"กำแหงนัก มันผู้ใดกันแน่ ที่มิรู้จักเด็กจักผู้ใหญ่ บ่าวก็มิได้ต่างจากนาย
ถือดีนัก"

ก่อนที่เรื่องจักลุกลามไปมากกว่านี้ เมียของท่านพระยา
ก็ผุดลุกมาจับแขนท่านพระยาไว้ แล้วเอ่ยเบาๆ กิริยาแช่มช้อยด้วยเป็นชาววังเก่า
แต่คำพูดนั้นแฝงความนัย ดั่งมีดโกนอาบน้ำผึ้ง อันใจของสตรีนั้นยากหยั่งถึง

"ท่านพี่ เดี๋ยวจักเสียการ ท่านขุนทั้งสองคงจักไม่คุ้นกับท่าน ให้ไปพักเถิด ยังมีเพลา
จักได้เจรจาพาทีอีกอักโข เจ้าค่ะ"

ท่านพระยาสงบลงทันใด แล้วโบกมือคล้ายจะไล่ ขุนแก้วแลขุนทองเห็นกิริยา
นั้น ก็ได้แต่ขบเคี้ยวฟัน ลงเรือนไป

 

ทางด้านขุนสิงห์ พอไปถึงลำธาร ก็เล่นน้ำกับเจ้าบุญทิ้ง ไม่อนาทรร้อนใจ
ว่าท่านเจ้าเมืองสุพรรณบุรี อันกินอานาเขตกว้างขวางนัก แลยังเป็นเจ้ากรมคชบาล
รอตน

ซาเงมองขุนสิงห์ แล้วให้ยอมใจนัก นั่งขบคิดอยู่ซักพัก จึงตะโกนไป
"ขุนสิงห์ขอรับ รีบขึ้นเถิด ข้ากลัวจักเกิดเหตุ ขุนแก้วไม่ค่อยจักต้องชะตากับ
พระยาสุพรรณบุรีนัก "

สิงห์ได้ฟัง ก็ให้ฉุกใจคิด รีบเดินขึ้นจากน้ำ ตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำ ไหลจากผมแลบ่า
ตามทางที่เดิน ทำทีเป็นมิสนใจซาเง กับขุนเข้ม แต่รีบเดินจ้ำไป ด้วยใจอาทร
ซาเงแอบประทับใจในตัวท่านขุน แล้วแอบคิดคำนึงในใจ
"สมกับจ้าเป็นนาย รู้จักคิดถึงใจคน มากกว่าใจตน"

 

พอไปถึงเรือน เจ้าช้างน้อยบุญทิ้ง ก็รู้นัก วิ่งเลยไปทางบ้านพ่อหมอ
สิงห์มองขบวนทหาร แลบ่าวไพร่ ก็ให้แปลกใจนัก ซาเงเดินไปถามทหารที่จับกลุ่มอยู่
ใต้เรือน แล้วทำหน้ายุ่งเดินมาบอกขุนเข้ม ว่าคงไม่เหมาะที่จักขึ้นเรือนเพลานี้
ให้ไปรอพัก ที่เรือนพ่อหมอ ที่ตอนนี้ขุนแก้วแลขุนทองรออยู่

ขุนเข้มลังเล แล้วตบบ่าสิงห์เบาๆ "ไปเถิดสิงห์ พี่จักรอที่เรือนพ่อหมอ"

สิงห์สูดลมหายใจ รู้สึกหงุดหงิดใจ เช่นวันที่พระยาสุพรรณบุรี เรียกไปพบด้วยจักส่ง
สิงห์ไปอยู่กับขรัวอินทร์

แต่ก็สลัดความรู้สึกนั้นออกนึกถึงใบหน้าเจ้าหอหน้าแลพระอนุชา แล้วรีบเดินขึ้นกระไดเรือน

 

ขอบคุณครับ