เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

กุหลาบงามตาแดงขาวจากน้องสอยดาว
เห็นแล้วลมร้อนถอยไปได้หน่อยนึง

 

อีกหนึ่งภาพชุด
ทำให้หยุดอารมณ์ไม่ได้
ขอบคุณภาพงามน้องไพเรทฯ...

วัดพันเตา.........พระปันเต้า
ลายจำหลัก.......สลักเสลา
หอคำหลวง.....ปวงปลุกเร้า
จิตน้อมเฝ้า......เข้าสู่ธรรม!

ภาพพระกับลวดลายสลักงามจับตานัก

 

ตื่นด้วยสัมพัทธ์งาม ตามด้วยปฏิสัมพันธ์ดี
อืห์ม...ความหมายดีจากตัวอักษรให้ย้อนคิด
ทุกเช้าให้เป็นเยี่ยงนี้ตลอดนะน้องมากิ

 

สวัสดีครับคุณอา ยังคงติดตามอย่างเงียบๆมาโดยตลอด สำหรับห้องนี้คำว่าสุดยอดคงธรรมดาไปแล้ว เข้ามาดูที่ไรก็สนุกตื่นเต้นไปกับการผจญภัย ทั้งยังตื่นตาตื่นใจพร้อมได้ความรู้กับพระและเครื่องรางต่างๆที่พี่ๆผู้ใจดีนำมาให้ชม สุดท้ายยังได้เห็นกิเลสตัวเองที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แต่ยังไม่ดับไปอยูเนืองๆ ฮ่า

 

ขออนุญาตร่วมสนุกทายผลด้วยนะครับ พอดีมีตะกรุดของท่านใช้อยู่ดอกนึงพกแล้วมีความรู้สึกเหมือนกระแสของพญาเสือเจ้าป่าเดินอยู่กลางป่าเลย ยิ่งเคยอ่านประวัติท่านตอนออกธุดงค์เคยมีนายพรานยิงท่าน เพราะมองเห็นว่าเป็นเสือตัวใหญ่ แต่ยิงไม่ออก จึงได้ลงจากห้างมากราบขอขมา
ผมจึงขอทายว่าพยัคฆาตะวันตกคือ หลวงพ่อทองสุข วัดโตนดหลวง และผมเกิดวันจันทร์ครับ กราบหลวงปู่ทองสุขเหนือเศียรเกล้าครับ

 

คุณรอซซี่เข้ามาเพียงทักทาย ไม่ทายพระ
ต้องขอขอบคุณ การติดตามไม่ห่างหาย

แวะมาแล้วก็รออ่านเรื่องเลยเป็นไง
โปรดรอการจิ้ม จะเขียนให้สองตอน

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม..."ยิงได้เลย"...คุณชาติกล่าวเรียบเฉย แต่น้ำเสียงมั่นคง เจือความเหี้ยมเกรียม ประหนึ่งผู้คุม สั่งเพชฌฆาต ลงดาบประหารนักโทษ!!!
__________________________________________________

สไนว์เปอร์สม ผู้ไม่เคยผ่านโรงเรียนวิทยายุทธใดในชีวิตทำตามหลักสูตรการสอนปากเปล่าทุกกระเบียดนิ้ว...

ไอ้น้องรักกระดิกไกปืนใหญ่ ช้างล้ม เสือตาย หมีขี้แตก อย่างนุ่มนวล เหมือนสาวงามที่ต้องทะนุถนอม มิให้ริ้นไรไต่ตอมแม้นปลายก้อย

"เปรี้ยง"...! คำรณไอ้ปืนโต ไรเฟิ้ลล้มยักษ์ได้ทุกตัวในโลกนี้ แหวกอากาศ ปานอสุนีบาตฟาดสะเทือนไปทั้งคุ้งน้ำ!

เสียงร้องโหยหวน ดังมาจากชายป่า แล้วพวกมันก็ถลันออกมาเรียงเป็นหน้ากระดาน ผมนั่งคุกเข่ายกปืนเล็ง กระหน่ำยิงอย่างใจเย็น คนป่ากระเด้งกระดอน ล้มเป็นใบไม้ร่วงทีเดียว2-3คน

บางคนวิ่งฝ่าห่ากระสุนเข้ามาใกล้ริมน้ำ ทำท่าเงื้อง่าเตรียมขว้างหอกมาแต่ไกล หารู้ไม่มัจจุราชรออยู่ มันโผเข้างับจมเขี้ยว สะบัดหัว เหวี่ยงลำตัวลงน้ำ ลากคนเถื่อนชะตาขาด พลิกตัวหมุนตูมตาม กดเหยื่อสำลักน้ำตาย ก่อนดำดิ่งหายไปกับพรายน้ำและฟองเลือด ปุด ปุด สุดสยองขวัญ

ลุงพรานรอจนพวกมันอีกคนเข้าใกล้ได้ระยะอีแก่ ค่อยเหนี่ยวไกอย่างไม่ค่อยเต็มใจยิงนัก ลุงเฒ่าเลือกยิงตรงขา มันทรุดฮวบร้องครวญคราง กระเสือกกระสนลากร่างกระดืบ คืบขึ้นไปชายป่า มีพวกอีกคนวิ่งเข้ามาประคองหายลับตา

แต่ผมเห็นว่าวิธีนี้ เป็นการทารุณมากกว่าปราณี...พิษกระสุนก่อเกิดบาดแผล ตายทรมานกว่าโดนทีเดียวม่อง แผลโลหิตเป็นพิษ ที่เภสัชสาวสาธยาย ยังอยู่ในสมอง

ไหนๆก็ไหนๆ...บาปมโหฬารบานตะไท เลือดท่วมท้องน้ำกันแล้ว อย่ามัวเสียเวลาขบคิด คนเถื่อนเดนตายชุดนี้ ไม่กลัวความตาย มันคือนักรบจากนรกที่ถูกคัดสรรเป็นหน่วยล่า ตั้งแต่รวมพลออกจากเผ่า

ความตายสำหรับพวกมัน แค่การนอนหลับ สละร่างที่ไร้วิญญาณเพราะการรบ เป็นอาหารให้ผู้อยู่หลัง ถือเป็นเกียรติยศยิ่งใหญ่แห่งเผ่าพันธุ์นักรบ-นักล่า

บักสมใช้ไอ้ปืนใหญ่ ส่องกล้องเด็ดไปอีกคน อำนาจแรงปะทะ เล่นงานเจ้าคนที่กำลังวิ่งลงมา ถึงกับตีลังกาหงายท้อง ยิ่งกว่าถูกมือยักษ์จับเหวี่ยง!

อานุภาพกระสุนนัดนี้ ทำให้คนเถื่อนไม่กลัวตายที่เหลือ4-5คนตาเหลือก...รู้จักกลัวมัจจุราชขึ้นมาทันที

มันรู้ซึ้ง เห็นคาตา ไม้ยาวในมือพวกหน้าแหลม หน้าขาว ทรงฤทธิ์เดชยิ่งกว่า หอก-ธนู พวกมันทั้งเผ่ารวมกัน!!!

 

ถ้าพี่วัน เปิดให้ทายพี่สุธัมมา คิดว่าแฟนคลับกระทู้นี้ที่ติดตามเว็บนี้มาหลายปี ทายถูกหลายท่านแน่ แม้จะไม่รู้ชื่อจริงของท่าน ซึ่งผมสะดุดใจ หลายครั้งเมื่อเอ่ยหรือให้ดูภาพเครื่องราง โดยเฉพาะสายเพชรบุรี นครปฐม

 

นั่งอ่านตั้งแต่กระทู้หน้าแรกแล้วค่อยๆ ตามอ่าน ยังไม่ถึงเรื่องล่าสุด
แต่ขอบอกว่า เนื่อเรื่องและอรรถรสงดงาม ไม่ได้อ่านเรื่องแนวนี้นานมาก
จำได้แต่เพียงบทความที่เคยอ่านจากนิตยสารฟ้าเมืองไทยของคุณพ่อ
อดคิดถึงไม่ได้ เรื่องเกร็ดความรู้ การขุดพระ ของขลังสมัยก่อน
เรื่องพวกนี้คนเฒ่าคนแก่ จะรู้เฉพาะกลุ่มเท่านั้น อ่านแล้วสนุกค่ะ
นึกถึงตอนที่ต้องรอวันไหนหนังสือฉบับไหนออก แทบจะวิ่งไปแผงหนังสือ
ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องราวที่ถ่ายทอดออกมา ว่างๆจะตามมาอ่านอีก

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

แทนการโห่ร้อง เงื้อหอก ง้างคันธนูโก่งสายยิง พวกมันเลือกถอยร่นเข้าชายป่า หายลับดังภูติผี...ล่องหนรวดเร็วเหมือนตอนขามา

ความโกลาหลอลหม่านอึกทึกริมฝั่งน้ำสลาย...พวกเรานั่งก้นกระแทกพื้นทราย หายใจแรงๆพร้อมกัน ผมเอนหลังพิงตอไม้ตายผุๆ เป่าปากไม่เก็บอาการ เพิ่งรู้นี่เอง...

ยิงคนซึ่งหน้า กลางวันแสกๆ ประสาทขึงตึงเขม็งเกลียว เครียดเจียนบ้า จบเรื่องแล้ว มือไม้คงสั่นระริก เป็นนานกว่าจะหาย

ไม่ง่ายเลย ที่จะทำใจให้หายเครียด ฟุ้งซ่าน กลับสู่ความสงบและเป็นปกติ ในโลกมนุษย์ปุถุชนที่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นนักฆ่า

แม้พวกมันเป็นชาวป่าแดนเถื่อน มุ่งร้ายหมายชีวิตเราไม่ยอมลดละเลิกรา...วิธีป้องกันตัวเอง ยิงพวกมันกระจุย หล่นดังใบไม้ร่วงปลิดจากขั้ว ต้องใช้เวลานาน ภาพที่ติดตา ติดใจนี้ จึงได้รับการเยียวยา

ผิดกับหนุ่มกรุงและบักสม ทั้งสองดูสะใจกับประสิทธิภาพเหนือธรรมดาของยักษ์ใหญ่ในกำมือ หรือบางทีรสชาติการถูกมัดยิ่งกว่าหมูรอส่งเข้าเชือดโรงฆ่าสัตว์ ส่งความกลัวจนน้ำดีพุ่ง ยังขมลิ้นไม่รู้หาย

ส่วนคุณชาติ โดนฟาดหัวเกือบแบะแทบม้วย รอดการไปเยือนนรกหวุดหวิด น่าเป็นการล้างแค้น คิดต้น ทบดอกที่เจ้าตัวพึงใจ

"ไง?...มันมั้ยปืนกระบอกนี้"...นายจ้างชาวกรุงถามบักสม

"สุดสุดครับนาย" บักสมตอบดวงตาเป็นประกายปลาบปลื้ม มันกลายเป็น"พราน"เต็มตัวในวินาทีนี้เอง

ผมเห็นแววเพชฌฆาต วิญญาณนักล่าหล่อหลอมตัวกับหัวใจ ไอ้น้องรักต่างสายเลือด ยากแปรเปลี่ยนเป็นอื่น

รอดกันไปได้หนนี้ ป่าตะนาวศรีต้องขึ้นทำเนียบ อ้าแขนรับ บักสมยอดพรานไพรคู่เคียงป่าดิบ ขุนเขา แทนพรานเฒ่าที่กำลังถดถอยโรยแรง

ผมรีบระงับจิตฟุ้งกับภาพตรงหน้า...จบศึกคนป่า ต้องหาวิธีเลี่ยงหนีฝูงชาละวัน ที่กำลังรวมตัว ลอยเหมือนท่อนซุงยุบยับกลางน้ำ ไม่มีพวกมัน เหลืออาบแดดบนหาดทรายแม้ตัวเดียว

ความวุ่นวายอึกทึก ทำให้สัตว์เลือดเย็นดึกดำบรรพ์ ถลาลงไปอยู่ในถิ่นที่พวกมันเชี่ยวชาญ ทั้งการล่าและเอาตัวรอดเหนือสัตว์อื่น

อย่างที่ว่ากัน...ปล่อยเสือเข้าป่า ปล่อยจระเข้ลงน้ำ...ยุ่งกับพวกนี้ ก็เหมือนเอาตัวเองเข้าไปเล่นเกมวัดดวงกับพญายม!!!

หนนี้ ไม่มีเสือให้หนี ดัน "หนีคนป่า ปะจระเข้"ซะนี่...!

"สม...ขอปืนที"...ผมร้องขอเจ้าไรเฟิ้ลล้มช้าง บักสมส่งให้แบบงงๆ ผมเอาประทับบ่าส่องเล็ง...

ไม่ได้เล็งใครหรือสัตว์ ทั้งในน้ำและบนบก ผมอาศัยกล้องติดปืน เล็งยาวไปตามสายน้ำเวิ้งว้างเบื้องหน้า ผ่านคุ้งโค้งที่เห็นเป็นเดือนเสี้ยว ไกลหลายกิโล สุดความคมชัดของเลนส์

คุ้งน้อยเบื้องหน้าก็ว่างเปล่า มีแต่ฝูงไอ้เข้ชุมนุม แถวนั้นน่าเป็นวังจระเข้!

หาจุดข้ามเหมาะสมไม่ได้แม้สักที่...เจ้าเกาะจ้อยที่พวกเราขึ้นมาออ คือที่ข้ามเพียงหนึ่งเดียวในลำน้ำช่วงนี้!!!

 

ความโกลาหลอลหม่านอึกทึกริมฝั่งน้ำสลาย...พวกเรานั่งก้นกระแทกพื้นทราย หายใจแรงๆพร้อมกัน ผมเอนหลังพิงตอไม้ตายผุๆ เป่าปากไม่เก็บอาการ เพิ่งรู้นี่เอง...

คนอ่านก็หายใจแรงๆ เหมือนกันเลยครับ ลุ้นสุดๆๆๆๆ

 

สนุกตื่นเต้นครับคุณอา..

 

เชิญครับคุณมธุรา ยินดีต้อนรับทักทายแรก
ขอเชิญเพลิดเพลินกับป่าอักษรให้สนุก
ชื่นฉ่ำใจดังหมุนเข็มนาฬิกาหวนสู่วันวาน
ความหลัง มักหอมหวานเสมอเมื่อเรานึกถึง
วันที่มีบุพการีเคียงข้างในยามที่เราโหยหาคำนึง

 

หากเป็นงั้นจริงสงสัยต้องเตรียมพระหลายกล่อง
มีโอกาสที่พระจะหมดบ้าน-ฮ่า

 

จิ้มไปก็เครียดไป เพราะเป็นบทปาณาฯ
โหดหินที่สุดตั้งแต่จิ้มเขียนให้อ่านกันมา5เดือน
เป่าปากด้วยความโล่ง แต่ยังไม่โปร่ง ต้องรอผจญ
กับฝูงชาละวัน..."ไอ้เข้"ของจริงต่ออีกยกใหญ่ๆ

 

ยินดีที่การเขียนทำให้ได้
รสชาติการอ่านนั้นครับ

 

หลวงพ่อแดง (พระครูญาณวิลาศ) วัดเขาบันไดอิฐ จังหวัดเพชรบุรี วันจันทร์

 

ตามหนูมุมาอ่าน อ่านบางช่วง อุ้ย เหมือน รพินทร์ไพรวัลย์เลย

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สองท่อนเผ็ดร้อน
กลางตะวันยามบ่าย
เพิ่มดีกรี อยากอ่าน
อยากดื่มน้ำดับกระหาย
ความเผ็ด-ร้อน

 

@ชะมะนาด บอกแล้วว่าอ่านแล้วเพลิน จะได้เกร็ดความรู้สนุกๆด้วย ฮามุพวกรักตัวหนังสือ นั่งนึกว่าคุณลุงwanwi จะสวมหมวกคาวบอยแล้วรองเท้าบู๊ทมีเดือยไก่ไหม หรือว่าจะเป็นเหมือนแนวพระเอกในหนังคาวบอยแบบหนังเก่าๆที่คุณพ่อชอบดูนะ แล้วดื่มกาแฟขมๆคลั่กๆไหม

@wanwi ขอบคุณนะคะที่ทำให้มุได้นึกถึงเรื่องเก่าคนแก่ เสียดายนักความรู้พวกนี้รู้เฉพาะคนจริงๆ