เรื่องเด่น เปิดกรุพระดี.....สำหรับมีไว้บูชาอย่างแท้จริง

หมายเลขพัสดุ ระบบems ที่ได้จัดส่งไปแล้วในวันนี้

ED 1632 37332 TH….. Pinyosin
ED 1632 37346 TH….. นิติพนธ์
ED 1632 37350 TH….. top2017

 

ขอจองครับ

 

ยืนยันการรับจอง เหรียญสร้างบารมี ลป.คร่ำ หมายเลข 3053 ไว้แล้วครับ ขอบคุณครับ

 

แจ้งการโอนเงินครับ รายละเอียดแจ้งให้ทราบแล้วตามข้อความที่ PM ครับ...ขอบคุณครับ

 

ขออนุญาตพี่หนุ่มครับ ขอแบ่งวัตถุมงคลอาแปะหลังองค์ไท้เสียนเลากุล ราคาเท่าพี่หนุ่ม
สมาชิกท่านไหนสนใจสอบถามได้ครับ

 

ข้าวสารสามถุง
เรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงเกิดขึ้นในประเทศจีน ยุคท่านประธานเหมา เจ๋อ ตุง

ครอบครัวนี้เสียคุณพ่อไปตอนที่ลูกเริ่มเรียนชั้นประถม แม่ไม่ยอมมีครอบครัวใหม่ กัดฟันเลี้ยงลูกด้วยความรักแม้จะยากลำบาก ในยุคนั้นไฟฟ้ายังมาไม่ถึงหมู่บ้าน ทุกๆคืนภายใต้แสงตะเกียง ลูกชายจะนั่งท่องอ่านหนังสือ ส่วนคุณแม่จะนั่งเย็บปักถักร้อยอยู่เคียงข้าง ทุกฝีเข็มของแม่ จะค่อยๆเย็บเอาความรักของแม่... ฝังลึกเข้าไปในเสื้อผ้าของลูก

วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า หนังสือชมเชยผลการเรียนของลูกติดเต็มฝาบ้าน ลูกเติบโตขึ้นทุกวัน แม่เฝ้ามองดูลูกด้วยความชื่นชม จนลูกสอบเข้าโรงเรียนมัธยมแนวหน้าของมณฑล แต่แม่ก็เริ่มป่วยด้วยโรคไขข้ออักเสบ อาการโรคหนักขึ้นทุกวัน เริ่มทำนาไม่ไหว ความเป็นอยู่ในบ้านเริ่มมีปัญหา โรงเรียนมัธยมในยุคนั้น ทุกๆเดือน นักเรียนทุกคนต้องนำข้าวสาร 15 กิโลกรัมมอบให้โรงเรียนเพื่อนเป็นค่าเล่าเรียนและค่าอาหาร

ลูกรู้ว่าแม่ไม่มีปัญญาหาข้าวสารมาให้ จึงบอกแม่ว่า "ลูกไม่ขอเรียนต่อ จะได้ช่วยแม่ทำนา"
แม่ลูบหัวลูก "ลูกมีน้ำใจ แค่นี้แม่ก็ปลื้มแล้ว แต่หนังสือต้องเรียน วางใจเถอะ ไปมอบตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวแม่จะส่งข้าวสารตามไป" ลูกไม่ยอม แม่จึงโกรธมาก เอื้อมมือตบหน้าลูกชายไปหนึ่งฉาดใหญ่ และนั่นคือการทำโทษครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต ลูกจำใจเดินทางอำลาจากบ้านไปเป็นนักเรียนประจำ แม่มองดูการจากไปของลูกด้วยความครุ่นคิดหลังจากนั้นไม่นาน แม่ก้าวเดินด้วยความยากลำบาก แบกถุงข้าวสารไปมอบให้โรงอาหารที่โรงเรียน

พ่อครัวรับถุงข้าวสารแล้วเปิดดูแล้วบ่นว่า "ทำไมถึงคิดจะเอาเปรียบโรงเรียนด้วยวิธีนี้ ดูสิ ข้าวเก่าข้าวใหม่เม็ดใหญ่เม็ดเล็กปนกันวุ่นไปหมด เห็นที่นี่เป็นถังขยะหรือไง"

แม่ได้แต่ละอายใจ ขอโทษพ่อครัว แล้วแม่ก็ได้ควักถุงผ้าเล็กๆออกมาถุงนึง "คุณพ่อครัวค่ะ นี่เป็นเงินห้าเหรียญ รบกวนฝากให้ลูกชายดิฉัน ให้เป็นค่าใช้จ่ายของเขา" พ่อครัวรับถุงที่หนักหน่วงไว้ในมือ รู้ว่าข้างในถุงคงมีแต่เศษเหรียญเล็กๆ เลยกล่าวแบบหยอกล้อว่า "สงสัยเธอคงมีอาชีพขายไข่ต้มข้างถนนเป็นแน่"

เดือนถัดมา แม่ก็แบกถุงข้าวสารมาส่งมอบเหมือนเดิน พอเปิดดู สภาพข้าวสารแย่เหมือนเดิน
พ่อครัวเริ่มบ่น "ข้าวสารแบบนี้ไม่ไหวหน่า หุงแล้วสุกบ้างไม่สุกบ้าง คราวหน้าถ้ามาแบบนี้ เราไม่รับไว้นะ"

เดือนที่สาม สภาพข้าวสารก็แย่เหมือนเดิม พ่อครัวโกรธจัด เริ่มคุมอารมณ์ไม่อยู่ "คุณแม่ครับ ทำไมดื้ออย่างงี้ เอาคืนไปเลย แบกมายังไงก็ให้แบกกลับไปแบบนั้น"

แม่คงคาดการณ์ไว้แล้วว่าเหตุการณ์จะเลวร้ายเช่นนี้ เธอรีบคุกเข่าลงทรุดกับพื้น น้ำตาเริ่มไหล "ท่านค่ะ ดิฉันขอสารภาพค่ะ ข้าวสารเหล่านี้เป็นข้าวสารที่ดิฉันไปขอทานเขามา"

พ่อครัวตกใจ จุกอกจนพูดอะไรไม่ออก เธอถลกขากางเกงขึ้นมา ขาของเธอบวมเป่ง แข็งทื่อ "ฉันเป็นโรคไขข้ออักเสบระยะรุนแรง เดินยังเดินแทบไม่ไหว จะเอาปัญญาที่ไหนไปทำนา ลูกชายฉันรู้ดี แกไม่ยอมมาเรียน แต่เป็นฉันที่แข็งใจตบสั่งสอนไล่เขามาเรียนให้ได้"

เธอพูดต่อ "ฉันกลัวเพื่อนบ้านในหมู่บ้านรู้ว่าฉันต้องไปเป็นขอทาน เพราะถ้ารู้ไปถึงหูลูกชาย จะเป็นการทำร้ายจิตใจเขา ทุกๆเช้าก่อนฟ้าสาง ฉันต้องรีบถือถุงเปล่าออกจากหมู่บ้าน เพื่อไปขอทานยังหมู่บ้านอื่น จนดึกจนดื่นถึงกล้ากลับบ้าน เพราะกลัวเจอเพื่อนบ้าน นี่คือสาเหตุของข้าวสารปะปนกันสารพัดชนิด"

พ่อครัวรับฟังด้วยความเศร้าใจพร้อมน้ำตา พยุงเธอขึ้นมา "ผมจะไปรายงานให้อาจารย์ใหญ่ทราบ จะขอให้โรงเรียนบริจาคเงินช่วยเหลือให้เธอ" เธอรีบปฏิเสธ "ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้ หากลูกรู้ว่าแม่เป็นขอทานเพราะเขา คงจะเป็นการทำร้ายจิตใจลูกเกินไป และต้องกระทบผลการเรียนลูกแน่ ขอขอบพระคุณในความหวังดี แค่กรุณาช่วยรับข้าวสารไว้ก็เป็นพระคุณแล้ว" แล้วเธอก็จากไปด้วยก้าวเดินอันยากลำบาก ในที่สุดอาจารย์ใหญ่ก็ทราบเรื่อง แต่อาจารย์ใหญ่เก็บความลับไว้ และโรงเรียนจัดการมอบทุนการศึกษาให้นักเรียนคนนี้ ในฐานะเรียนดีแต่ยากจน

หลังจากนั้นสามปี...ด้วยผลสอบคะแนนดีเยี่ยม นักเรียนคนนี้สามารถสอบติดมหาวิทยาลัยชิงหัว ปักกิ่ง อันเป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศจีน และในวันฉลองพิธีจบการศึกษา ลูกชายเป็นนักเรียนคนเดียวที่ถูกจัดให้นั่งบนเวที ลูกชายเริ่มสงสัย ถ้าในฐานะนักเรียนดีเด่น ก็ยังมีเพื่อนๆอีกหลายคนที่ดีเด่นเช่นกัน ทำไมต้องเป็นเขาคนเดียวที่นั่งอยู่ตรงนี้ ที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือ มีถุงข้าวสารสามถุงวางอยู่บนโต๊ะกลางเวที

พ่อครัวเป็นคนขึ้นเวที แล้วเริ่มต้นเล่าเรื่องราวของคนคนหนึ่ง ยอมไปขอทานเพื่อส่งลูกเรียน
เรื่องราวถูกเล่าอย่างละเอียดทุกขั้นตอน ข้างล่างเวทีต่างฟังด้วยความเงียบกริบ ซาบซึ้ง พอพ่อครัวเล่าเรื่องจบ อาจารย์ใหญ่ขึ้นพูดต่อด้วยความตื้นตัน เขาชี้ไปที่ถุงข้าวสารสามถุง "และนี่คือข้าวสารสามถุงที่คนเป็นแม่หามาให้ลูกเรียน นี่คือข้าวสารที่มีเงินเท่าไหร่ก็หาซื้อไม่ได้บนโลกใบนี้ ขอเรียนเชิญคุณแม่ที่ยิ่งใหญ่ผู้นี้ขึ้นเวที"

ลูกชายมองไปรอบข้างด้วยความสงสัย แล้วสิ่งที่เขาเห็นคือ พ่อครัวประคองคุณแม่เดินขึ้นเวทีมาช้าๆ เราคงไม่รู้หรอกว่าคนเป็นลูกจะรู้สึกอย่างไรในตอนนั้น แน่ใจว่าความหวั่นไหวคงไม่น้อยว่าพายุลูกใหญ่ในท้องทะเลที่บ้าคลั่ง และแล้วฉากที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกมนุษย์ก็เกิดขึ้น

แม่ลูกสบตากัน สายตาของแม่เต็มไปด้วยความอบอุ่น นิ่มนวล ผมหงอกกระจายอยู่เต็มหน้าผาก ลูกชายโผเข้ากอด ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น "แม่ครับ แม่......."

************

ข้าวสารสามถุงในเรื่องนี้ เป็นสัญลักษณ์หนึ่งของความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกๆ ที่กว้างใหญ่ไพศาลดั่งเวหา ที่หนักแน่นมั่นคงดั่งภูผา คงไม่ใช่พ่อแม่ทุกคน ที่ต้องลำบากลำบนเหมือนแม่คนนี้ เพียงเพื่อค้ำจุนลูกให้มีเส้นทางที่ดีในชีวิต แต่ความรักของพ่อแม่ทุกคนที่มีต่อลูกๆ ย่อมมีความคล้ายคลึงเฉกเช่นเดียวกัน บุญคุณของพ่อแม่ คือผู้ที่ให้ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเรา เป็นรักที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะหาใดๆมาเปรียบเทียบใด

ลูกหลานทั้งหลาย ความกตัญญูรู้คุณรอกันไม่ได้ ท่านรักเราตั้งแต่วันที่เราลืมตาดูโลก เราคงไม่ต้องรอถึงวันที่ท่านหลับตาลาโลก แล้วค่อยมาสำนึกถึงบุญคุณท่าน

"ขจรศักดิ์"
แปลและเรียบเรียง

 

อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยครับพี่หนุ่ม...
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับ

 

หากใครมีลูกและพ่อแม่ที่ยังต้องดูแล หากอ่านด้วยความตั้งใจ จะกินใจในความรู้สึกตัวเองครับ
ผมเก็บบทความลักษณะนี้และข้อเตือนใจดีๆไว้มาก อยากพิมพ์แจกฟรี แต่ยังกลัวในข้อกฏหมาย

 

โชว์เพื่อแบ่งกันดู ..... พระพุทธแกะด้วยมือ จากหินทราย ลงสีตามธาตุ
เพื่อการเรียนรู้ร่วมกัน เผื่อไปพบเจอในแหล่งอื่น จะได้ไม่ปล่อยผ่านตา
เป็นของที่เจอน้อย มีค่านิยมสูงมาก เซียนใหญ่หลายคนแขวนติดตัวอยู่

 

ของสำนักใดครับคุณหนุ่ม

 

อ่านแล้วกินใจเช่นกันครับน้ำตาคลอเลย

 

เซียนแป๊ะโง้วกิมโค่ยเป็นแน่แท้

 

หลังยันต์ฟ้าประทานพร

 

คุณ sujit ตาดีแท้ๆครับ

 

ความรักที่แท้จริง

เรื่องราวต่อไปนี้ไม่ใช่นิทาน แต่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นที่มณฑลชิงไห่ทางภาคตะวันตกของประเทศจีน ที่นี่เป็นหนึ่งในทะเลทรายที่แห้งแล้งและขาดแคลนน้ำที่สุดของจีน ประชาชนที่นี่ถูกกำหนดให้ใช้น้ำได้ 1.5 กก. ต่อคนต่อวัน และยังต้องอาศัยกองทัพเป็นหน่วยงานลำเลียงน้ำมาแจกจ่ายจากแดนไกลให้ชาวบ้าน ไม่ว่าจะใช้ดื่ม เช็ดล้างร่างกาย ทำอาหาร ซักเสื้อผ้า รวมแม้กระทั่งสัตว์เลี้ยงในบ้าน ทุกอย่างรวมอยู่ในน้ำที่มีน้ำหนักเพียงแค่ 1.5 กก.ต่อคนต่อวัน

คนขาดแคลนน้ำไม่ได้ สัตว์ก็เช่นกัน มีอยู่วันหนึ่ง แม่วัวแก่ที่เคยถูกชมว่าเชื่องที่สุดในหมู่บ้าน สลัดเชือกที่ผูกตนทิ้ง แล้ววิ่งตรงไปยังถนนเดินรถเพียงสายเดียวบนทะเลทรายนี้ แน่นอนที่สุด รถบรรทุกน้ำของกองทัพที่นำน้ำมาแจกจ่ายชาวบ้านก็ต้องวิ่งมาบนถนนสายนี้ แม่วัวรออยู่ริมถนน ในที่สุดรถบรรทุกน้ำก็วิ่งมาแต่ไกล และเมื่อวิ่งใกล้เข้ามา แม่วัวรีบวิ่งไปยืนนิ่งขวางอยู่กลางถนน รถบรรทุกน้ำต้องหยุดรถอย่างกระทันหัน แม่วัวยืนขวางรถไม่ยอมถอยไปไหน ทหารลงจากรถมาขับไล่ยังไงก็ไม่ยอมหนี หลายๆนาทีผ่านไปต่างฝ่ายต่างปักหลักอยู่กับที่ ทหารก็เคยเจอเหตุการณ์ที่วัวมาดักขอน้ำมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ไม่เคยเจอวัวที่ดื้อรั้นเหมือนวัวตัวนี้ รถข้างหลังเริ่มติด มีการบีบแตรไล่ มีเสียงก่นด่าจากคนขับรถหลายๆคน มีคนจุดไฟมาไล่วัว แต่วัวก็ปักหลักอยู่กับที่ด้วยการนั่งลงกองอยู่บนกลางถนน

ในที่สุด เจ้าของวัวถูกตามตัวมาจากบ้านพร้อมแส้ติดมือมา เจ้าของวัวโกรธมาก ตวัดแส้เฆี่ยนตีวัวที่ผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกอย่างแรง เริ่มมีแผลแตก มีเลือดไหล วัวที่น่าสงสารได้แต่ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ไม่ย่อมขยับตัวไปไหน แส้ต้องเปื้อนเลือดจนกลายเป็นสีแดง เสียงร้องไห้แห่งความเจ็บปวดที่โหยหวนแผดก้องไปทั่วบริเวณทะเลทรายอันเวิ้งว้าง ก่อให้เกิดความรู้สึกที่โศกเศร้าและหดหู่อย่างที่สุด ทหารเริ่มมีน้ำตาซึมในเบ้าตา เสียงก่นด่าจากเหล่าคนขับรถเงียบหายไปหมด กลายเป็นความสงสารที่หดหู่

ในที่สุดทหารทนต่อสภาพที่เห็นต่อหน้าไม่ไหว เลยตะโกนขึ้นว่า " ไม่เป็นไร ผมยอมทำผิดกฎสักครั้ง แม้จะโดนเจ้านายลงโทษก็ยอม " แล้วเขาก็ไปยกน้ำลงจากรถมาถังหนึ่ง น้ำหนักของน้ำในถังคือ 1.5 กก. เขาวางน้ำถังนั้นไว้ด้านหน้าของวัวที่น่าสงสาร

วัวมองหน้าทหารผู้นั้นด้วยแววตาอันซาบซึ้ง แต่วัวก็ไม่ได้แตะต้องน้ำถังนั้นที่ตนได้ร้องขอมาด้วยชีวิต แม่วัวที่น่าสงสารลุกขึ้นยืนแล้วเงยหน้ามองไปยังดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะลาลับขอบฟ้า แล้วก็ส่งเสียงร้องดังๆยาวๆออกไป เหมือนกำลังส่งเสียงเรียกหาใคร ในที่สุดลูกวัวตัวน้อยตัวหนึ่งก็วิ่งมาแต่ไกลตรงมาหาแม่ แม่วัวมองดูลูกน้อยกินน้ำด้วยสายตาที่อ่อนโยน แม่วัวค่อยๆเลียขอบตาของลูกอย่างถนอม

ทุกๆคนในที่นั้นไม่มีใครกลั้นน้ำตาอยู่ได้ มีคนเห็นน้ำตาซึมออกมาจากเบ้าตาของแม่วัวกับลูกวัวเช่นกัน ในความเงียบงันของทุกคน บนความเวิ้งว้างของทะเลทราย แสงอาทิตย์แสงสุดท้ายที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าไป ไม่ต้องรอให้เจ้าของตะคอกสั่ง วัวทั้งสองตัวหันหลังแล้วเดินทางกลับบ้านอย่างช้าๆ รักของแม่ คือสิ่งที่มีค่าที่สุดของสัตว์ทุกชนิดบนโลกใบนี้ และต้องอย่าลืมว่ามนุษย์เราก็เป็นสัตว์สองเท้าเหมือนกัน

*************
นี่คือเรื่องจริงที่สั่นคลอนหัวใจผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นทั้งหมด อาจรวมถึงผู้รับรู้โดยผ่านตัวหนังสือของบทความนี้ มันบ่งบอกกับพวกเราว่า "นี่คือรักแท้ ที่ยอมอ่อนข้อหรือยอมแพ้ไม่ได้ และรักที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ สามารถกลั่นออกมาจากหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของแม่เท่านั้น"

"ขจรศักดิ์" แปลและเรียบเรียง

 

ความรู้สึกอิจฉาริษยา...เป็นความรู้สึกของคนที่มีปมด้อย ความรู้สึกที่ตัวเองรู้สึกว่าด้อยว่าผู้อื่น ความรู้สึกที่เห็นคนอื่นได้ดีเกินตัวเองไม่ได้ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ทำให้ผู้นั้นทุกข์ระทม ไม่สามารถใช้ชีวิตกับผู้อื่นอย่างมีสุขได้ ถ้าพบเห็นคนประเภทนี้ควรให้ความเมตตาสงสาร แต่เลี่ยงการคบค้าสมาคมโดยไม่จำเป็น

อย่าไปถือโทษหรือตอบโต้ เพราะชีวิตเขาคงไม่ค่อยได้พบเห็นในสีงที่ดี ไม่มีความสำเร็จ และขาดความอบอุ่นในครอบครัว จิตใจจึงมีแต่ความอิจฉาริษยาในใจ และหากเมื่อใดที่ตัวเรามีความรู้สึกอิจฉาริษยาในผู้อื่นบ้างแล้ว จงเตือนตนไว้ว่า...อิจฉาเขา เราก็ทุกข์ เมตตาเขา..เราจะมีแต่ความสุขกายสบายใจ

ธรรมะสอนใจข้างถนนชีวิต

 

หมายเลขพัสดุ ระบบems ที่ได้จัดส่งไปแล้วในวันนี้

ED 1660 40158 TH….. ศิษย์โลกอุดร
ED 1660 40161 TH….. top2017
ED 1660 40175 TH….. Pramote r.

 

เป็นของคณะศิษย์ในHKแกะขึ้นด้วยมือทีละองค์ วัดุที่นำมาแกะเป็นหินทรายแบบที่ใช้แกะสิงห์โตหินหรือสัตว์ในตำนานเทพเจ้าที่มักเห็นในศาลเจ้าจีน และไม่มีองค์ใดเหมือนกันเลยสักองค์ แกะมือล้วนๆครับไม่ใช่แกะเครื่องหรือใช้อุปกรณ์ยุคใหม่มาช่วย มีเซียนพระรุ่นใหญ่ประกาศรับซื้อไม่อั้น แต่มีไม่กี่องค์ที่มาอยู่ในเมืองไทย

 

พระเนื้อหินทรายแกะอีกรูปแบบหนึ่ง องค์นี้ทาชาดจีนไว้บางๆ ยังพอเห็นเนื้อหิน
มีอายุการสร้าง 40ปีแล้ว แกะมือล้วนๆ ไม่แนะนำให้เสาะหาเพราะรู้จักกันน้อยคน

 

สวยครับ