♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

"เทียนหยา(天涯)" สุดขอบฟ้า

昏天又暗地忍不住的流星

ฮุนเทียนโย่วอั้นตี้ เหริ่นปู๋จู้เตอหลิวซิง

ฟ้าหม่นแผ่นดินมืด ดาวตกมิอาจฝืน

烫不伤被冷藏一颗死心

ทั่งปู้ซังเป้ยเหลิ่งฉังอี้เคอสื่อซิน
หัวใจตายด้านดวงหนึ่ง เยียบเย็นไม่เจ็บร้อน

苦苦的追寻 茫茫然失去

ขู่ขู่เตอจุยสวิน หมังหมังหรานซือชี่ว์
แสวงหาอย่างยากเย็นเพียงเพื่อสูญเสียไป

可爱的 可恨的 多可惜

ข่อไอ้เตอ เข่อเฮิ่นเตอ ตัวเข่อซี
ทั้งที่รัก ทั้งที่เกลียด แสนเสียดาย.

http://www.manager.co.th/euro2004/ViewNews.aspx?NewsID=9600000089262
…………………………………………………


กระบี่เย้ยยุทธจักร(笑傲江湖)

ฟ้าหม่นดินมืดมิด.............ดาวตกติดมิอาจฝืน

หัวใจดวงหนึ่งยืน..............ตายด้านเย็นเจ็บร้อนไม่

แสวงหาอย่างยากเข็ญ......เพื่อจับเห็นแล้วเสียไป

แม้นเสียดายอาลัย.............ทั้งรักเกลียดต่างมลาย

 

คิดถึงป้าต้อย คิดถึงพี่ภู ไม่เคยลืม
ปล.จำได้เสมอ ทุกความห่วงใยและปรารถนาดี..ค่ะ

 

ปะกิดให้ขีดเขียน............ได้อยู่
หยีั่งลึกมิอาจรู้.................คลุมครอบ
อ่านเขียนมิใช่กูรู..............ท่านขุน
ด้นลุยผิอายตอบ..............ที่โต้ เล่นไป....

 

My sweetheart are poet writer
who write on the webpage ever
then make our enjoy in think
our endless love heart sing.

 

คาระวะซือเฮีย.............อบรมเพื่อให้หลุดพ้น
คราใดคิดยินยล..............ช่างซาบซึ้งคลายหม่นหมอง
แจงไว้ให้บทเรียน.........ฝึกพากเพียรมุ่งมั่นตรอง
สายกลางวางตัวครอง......ไม่ยินดียินร้ายเฉย

 

อักษรเขียนขีดไร้................ชำนาญ
ขยับจับเขียนออกความ.......ผิดอ้า
หากเริงรื่นสำราญ...............ตามแต่ นำพา
ถูกผิดใช่ว่าถ้า...................อยู่ฟ้า เดียวกัน

 

........

 

ปุถุชนเอ่ยถ้อย...................ตามธรรม .
วิสุทธิธรรมนำ....................หลุดพ้น
ก็หาไม่จงจำ......................มิใช่ วิสัย
เพียงพร่ำพรรณนาค้น.........สืบแสร้ง ควรตรอง

มองพระพุทธแนะชี้.............ทางตรง
ตามพระธรรมดำรง..............สติตั้ง
หากติดขัดจำนง.................ในสิ่ง ใดนา
อธิษฐานหานั้น...................พบได้ สมใจ

สะอาดสว่างสงบตั้ง............มรรคทาง
ศีลวิสุทธิ์ฐานวาง................มั่นไว้
ตามไตรลักษณ์สายกลาง....มัชฌิ มาเฮย
โอปนยิโกให้.....................หมั่นน้อม ปรับตน

ตนพึ่งตนหนึ่งได้................นับเลิศ
สุดประเสริฐตนเชิด.............ชื่นล้ำ
จับหลักพุทธศีลเทิด...........สมาธิ ปัญญา
อริยมรรคทางย้ำ................สุดพ้น ทุกข์เทอญ.

 

งุนงงงุ่นง่านคิด เลอะเลือน
เมื่อสูงวัยมาเยือน ยอกยํ้า
ปลอบ ปลูก ปลง ปล่อยปละ ดวงจิต
ถอดถ้อยคําข้อคิด ให้สนธนาธรรม

 

ชื่นชมเชิดชูไว้......................เยี่ยงอย่าง
แก่การกราบกรานกาง............แม่พิมพ์
ปลุกปลอบแปล็บปล๊าบบ้าง....รุ่นหลัง
วางถ้อยคล้อยตามจิ้ม............จึ่งได้ ตามทาง

 

ตอบ ๑

.....................................................
ต่อ ๑

@ยามชราแก่แล้ว...............ปลดปลง
ปลอบปลูกพืชดำรง.............ปล่อยบ้าง
ศีลสมาธิมุ่งตรง...................ปัจจุ บันเฮย
สนทนาธรรมอ้าง..................มอบไว้ ใคร่ครวญ

@เพื่อนกินหาง่ายแท้............ยามเยาว์
ยามแก่เพื่อนตายเผา.............บ่อยแท้
ยามชีพอยู่เพียงเรา...............สุขชื่น ชีวา
สุ ภะ อา ทร แม้....................อื่นพ้น พันธุ์พงษ์

@สนทนากับผู้.....................พึงใจ
ผูกมิตรสนิทไป.....................เช่นนั้น
สุราร่ำพันใบ.........................บ่มิ เมามาย
มิตรชั่วน้ำส้มคั้น....................สุดกล้ำ กลืนลง.

 

แปลกแปลกปลุกปลาบปลื้ม.........ติดตาม
ชมชื่นชอบเชี่ยวชาญ...................วางถ้อย
ครั้นครวญคร่ำคำราม...................ยอดแม่ พิมพ์เฮย
แฝงฝากคิดธรรมต้อย..................แม่นี้ ยอดแฮ

 

เพื่อนสนิทคิดได้................ทางเดียว กันนา
มีเหตุผลจูงใจเจียว.............เกาะกลุ่ม
ถึงบ้างคราวปีนเกลียว.........พูดได้ เข้าใจ
ซึ้งในใจแก่นนุ่ม.................ชื่นชี้ สหาย

 

วุ่นวายว่ายเวียนว่อน วังวน
ลุ่มเหลิงหลากหลายล้น ตันหา
ใจเจ้าเจนจับจ้อง กามา
เริงร่าแล้วร้อนรุ่ม เรียงราย
เดี๋ยวเกิดเดี๋ยวตาย ทั่วทั้ง อนันตกาล
สังสารจุดจบนั้น ไม่เห็น
ทางสายเอก ที่ค้นหา แทบเลือดตากระเซ็น
จึงได้เห็นแท้อยู่ในใจเราเอง

 

บรรเลงบันลือล้วน.................บรรเจิด
กลอนกล่าวกลัดกลุ้มเกิด........ใจเจ้า
ตริตรองตลบเตลิด..................ออกอื่น ตนนา
ยามหยุดเย็นอยู่เหย้า..............ที่แท้ ใจตน

เวียนวังวนว่ายเวิ้ง...................นที
จ้องจุดจบวารี.........................ว่าร้าย
ฝึกฝนฝ่ามากมี.......................พละ พลัง
อินทรีย์ทบทั่งท้าย..................พบพ้น เพิ่มเพียร

....................................................................
พละ ๕ (อินทรีย์พละ ๕)

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี วัดหินหมากเป้ง จ.หนองคาย

วันนี้จะเทศน์เรื่อง “ กำลัง ” กำลังมี ๒ อย่างคือ กำลังกายเราบำรุงให้เจริญแข็งแรงได้ด้วยบำรุงสุขภาพพลานามัยดี ส่วนกำลังใจเป็นของมองเห็นได้ยาก มันต้องมีสิ่งหนึ่งซึ่งเป็นกำลังที่เรียกว่า “ พละ๕ ” สำหรับบำรุงใจ พละ๕ นั้นมิใช่เป็นตัวกำลังทีเดียว มันเป็นเครื่องทำให้ใจมีกำลัง บำรุงด้วยพละ คือ “ ศรัทธาพละ ” ความเชื่อ เป็นกำลังใหญ่โต “ วิริยพละ ” ความเพียร ก็เป็นกำลังอันหนึ่ง “ สติพละ สมาธิพละ ปัญญาพละ ” ก็เป็นกำลังของใจแต่ละอย่าง ธรรมทั้ง ๕ อย่างนี้ประกอบกันเข้าแล้วทำให้ใจมีพลังแก่กล้า สามารถที่จะทำให้มรรคผลนิพพานลุล่วงไปได้เหมือนกัน ถ้าหากว่ามีครบบริบูรณ์แล้ว เชื่อได้เลยว่าเป็นอันสำเร็จประโยชน์ตามที่ต้องการ ที่พูดกันว่า บารมีไม่พอ บุญวาสนาน้อย บารมีน้อย ก็เกิดจากพละนี่เอง คือพละนี่แหละน้อย

ศรัทธาพละ ความเชื่อ เชื่อแน่วแน่ในคุณงามความดีว่าทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ไม่มีใครคนอื่นรับแทนได้ ตนทำตนต้องได้รับผลนั้นแน่นอน “ ท่าน ” มีพลังเต็มที่ สามารถที่จะสละสิ่งของของตนที่มีอยู่ให้ “ จาคะ ” บริจาคไปได้ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นของมากของน้อยย่อมสละได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว จงบำรุงรักษาให้เจริญงอกงาม ยินดีพอใจกับการทำทานนั้นให้แก่กล้าเสียก่อน ให้มันกำลังเต็มที่เสียก่อน เราจะเอาศรัทธานั้นไปใช้ในทางอื่นอีกต่อไป คนประมาทดูถูกศรัทธาเลยไม่กล้าทำความดีต่อไป ทีหลังศรัทธาที่จะเกิดในศีล สมาธิ ปัญญาก็เลยหมดไป ครั้นศรัทธาในการที่จาคะบริจาคไม่มีแล้ว บุญอันนั้นก็หมดไปเหมือนกัน

ศรัทธาในการรักษาศีลก็ให้แน่วแน่ เต็มที่ในการรักษาไม่ว่าจะเป็นศีล ๕ ศีล ๘ กรรมบถ ๑๐ อะไรต่าง ๆ อย่าไปหวังศีล ๒๒๗ อย่างพระภิกษุเลย ถึงศีล ๒๒๗ ก็ตามเถิด ถ้าศรัทธาไม่แน่วแน่เต็มที่แล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไร สมาธิก็เหมือนกัน ถ้าหากได้สมาธิ ขณิกะ อุปจาระ อะไรต่าง ๆ นิด ๆ หน่อย ๆ ก็ไม่ยินดีพอใจ ก็เลยทำสมาธิไม่ได้ทีหลัง เมื่อสมาธิมีเล็กน้อยก็พอใจยินดีกับสมาธินั้นแหละ ตั้งใจขยันหมั่นเพียรในสมาธินั้นให้เต็มที่มันจึงค่อยเลื่อนไหลขึ้นไปเอง ปัญญาก็เหมือนกัน ถ้าหากว่าเราเกิดอุบายปัญญาอะไรขึ้นมานิด ๆ หน่อย ๆ ถ้าไม่ตั้งใจพิจารณาอันนั้น ไม่ประกอบศรัทธาอันนั้นให้แก่กล้า มันก็ไม่มีประโยชน์อีกเหมือนกัน

การที่ทำอะไรหละหลวมก็เพราะเหตุไม่มีศรัทธา และทำอะไรไม่แน่วแน่เต็มที่ก็เพราะไม่มีศรัทธาเหมือนกันเรา พลั้ง ๆ เผลอ ๆ หลง ๆ ลืม ๆ นั่นคือศรัทธาของเราไม่เต็มที่ ศรัทธามันขาดตรงนี้แหละ เหตุนั้นจงพากันบำรุงศรัทธาให้แก่กล้าเป็นขั้นตอน ให้ศรัทธางอกงามเสียก่อน เจริญเต็มที่เสียก่อน เมื่อศรัทธามีแล้ว วิริยะความเพียร มันวิ่งเข้ามาสนับสนุน ช่วยเหลือเป็นกำลังเลยขยันหมั่นเพียรประกอบกิจต่างๆเช่น ทำบุญสุนทานขยันหมั่นเพียรแสวงหาสิ่งที่จะต้องนำมาทำบุญทำทานหามาได้ก็คิดถึงการทำทาน หามาได้เท่าไรไม่ว่าของเล็กของน้อยของมากก็คิดถึงการทำทาน นี่ศรัทธามันสนับสนุนช่วยเหลืออย่างนี้

วิริยพละ เพียรพยายามอยู่ตลอดเวลา ในเมื่อมีศีลก็พยายามรักษาศีลไม่ให้ขาด ทีแรกก็รักษาได้เป็นครั้งคราวเพียรพยายามนานเข้าให้มันชินให้มันคุ้นเคยกับศีล มันก็เป็นศีลบริบูรณ์ขึ้นมาให้คิดถึงเรื่องศีลของตน ว่าข้อไหนบกพร่อง ข้อไหนบริบูรณ์ ผู้ไม่คิดถึงศีลเลย มีของดีแล้วได้ของดีแล้วแต่ไม่เห็นความของของดีนั้น ก็อย่างโบราณท่านว่าเหมือนลิงได้แก้ว เหมือนไก่ได้พลอย ขอให้พยายามให้เห็นคุณค่าของศีล คุณค่าของปัญญา คุณค่าของสมาธิก็เหมือนกัน เราทำสมาธิได้นิด ๆ หน่อย ๆก็ดีอักโขแล้วคิดถึงเรื่องเก่าที่เราไม่เคยทำสมาธิไม่เคยมีสมาธิเลย อายุขนาดนี่แล้วได้สมาธิครั้งหนึ่งสองครั้ง ก็ยังดีที่เราเห็นตัวสมาธิ พวกที่ไม่ได้นั้นมากมายเหลือหลาย การเห็นสมาธิทำให้เกิดความเพียรพยายาม พยายามทำอยู่นั้นแหละวันหนึ่งต้องได้แน่นอน พละมันเป็นกำลังให้เกิดได้ทีเดียว

สติพละ สติจดจ่อตั้งมั่นอยู่ในเรื่องนั้น ๆ มีศรัทธาวิริยะแล้วอาจที่จะหลงไปได้เชื่อในสิ่งที่ไม่ถูกก็มี เพียรพยายามในสิ่งที่ผิดก็มี ถ้าหากสติไม่ควบคุมไว้ว่าสิ่งนั้นควรหรือไม่ควรสิ่งนั้นผิดหรือถูก ถูกต้องตามธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าหรือไม่ ฟังคำครูบาอาจารย์แนะนำสั่งสอนตักเตือนมันตรงกันหรือไม่ สิ่งเหล่านี้ต้องมีสติควบคุมระวัง จึงจะเดินถูกทาง ส่วนมากมีแต่ศรัทธา มีศรัทธาก็ต้องมีวิริยะวิ่งเข้ามาสนับสนุน มากทีเดียวที่เห็นผิด ๆ ทำผิดแล้วคนอื่นก็ไม่สามารถที่จะตักเตือนได้เสียด้วย ความถือรั้นว่าตนทำถูก คนอื่นไม่ถูก ไม่เหมือนกับตน เพราะศรัทธามั่นแรง วิริยะก็มาก แต่ผู้มีสติเดินเสมอภาคไม่เอนเอียงข้างโน้นข้างนี้ เรียกว่า “ มัชฌิมาปฏิปทา ” ธรรมดาผู้ที่มีสติแล้วไม่ถือตนว่าดีทั้งนั้น คนเรามันไม่ดีทั้งหมดหรอกเหตุนั้นจึงต้องระมัดระวังคอยสังเกตคอยฟังคนอื่นตักเตือนแนะนำสั่งสอน อาตมาจึงพูดอยู่เสมอว่า “ คนใดว่าตนดี คนนั้นยังไม่ดี ใครว่าตนวิเศษวิโสหรือฉลาดเฉียบแหลม คนนั้นคือคนโง่ ”

สมาธิพละ เป็นหลักใหญ่ที่สุด ศรัทธา วิริยะ สติ มันต้องรวมมาเป็นสมาธิเสียก่อน ถ้าไม่รวมเป็นสมาธิมันเตลิดเปิดเปิงไปใหญ่โต พระพุทธศาสนาสอนไปไหนก็สอนเถอะ ถ้าไม่เข้ามาถึงใจแล้วไม่ถึงพระพุทธศาสนา สอนไปไหนก็สอนเถอะ ถ้าไม่เข้ามาถึงใจแล้วไม่ถึงพระพุทธศาสนา มันต้องรวมเข้ามาถึงใจ สิ่งทั้งหลายทั้งปวงในโลกนี้ ต้องมีที่รวมเป็นจุดเหมือนกัน การทำมาหากินทุกสิ่งทุกประการ ค้าขาย ทำราชการบ้านเมืองอะไรต่าง ๆ จุดรวมก็คือมาเลี้ยงตัว จุดรวมก็คือหาเงิน หาเงินแล้วก็รวมเอาเงินเข้ามาใส่ถุงไว้ ทำไร่ทำนา อย่างข้าวก็ต้องขนมารวมที่ลานข้าวแล้วยังต้องเอามารวมกันขึ้นยุ้ง เอาไปสี ไปซ้อม เอามาหุงมาต้ม เอามารวมลงในปากในท้อง นั่นแหละหมดเรื่องพระพุทธศาสนาสอนกว้างขวาง ถ้าหากไม่รวมลงเป็นสมาธิมันก็ไม่ถึงแก่นศาสนา อาตมาจึงพูดอยู่เสมอว่า “ พระพุทธศาสนานี้สอนมีจุดที่รวมได้ มีที่สุด หมดสิ้นสงสัย หมดเรื่อง ไม่เหมือนวิชาชีพอื่นเขาสอนไม่มีที่สิ้นสุด ” อย่างธรรมทั้งหลายรวม ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ รวมลงที่ “ ความไม่ประมาท ” อันเดียว มรรค คือ ทางดำเนินไปให้ถึงมรรคผลนิพพานก็มารวมลงที่ “ มรรคสมังคี ” อันเดียว จึงว่าพระพุทธศาสนาสอนถึงที่สุด แต่บุคคลผู้ทำตามนั้นทำไม่ถึงที่สุด

ปัญญาพละ ปัญญาพิจารณาเห็นสังขารร่างกายของตน เห็นอะไร เอากระจกมาส่องดูก็ได้ หน้าตาของเรานี่ล่ะมันเห็นของแก่ของเฒ่าของชำรุดทรุดโทรม เหี่ยวแห้งอันนี้เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เห็นเท่านี้ไม่ต้องเห็นอื่นไกลพยายามให้เห็นอยู่อย่างนั้นเสมอ เพราะเหตุที่คนจะเห็นความแก่ความชำรุดทรุมโทรม ความเสื่อมความสิ้นของสังขารไม่ใช่ของง่าย ๆ บางทีจนหนุ่มจนสาว จนเฒ่าจนแก่ก็ไม่เคยเห็นเลย แก่จะตายแล้วก็ยังมัวเมาอยู่ว่าเป็นหนุ่มเป็นสาวอยู่ร่ำไป ผู้ที่มองเห็นความแก่ ความชรา ความชำรุดทรุดโทรมนั้นนับว่าดีที่สุด เป็นหนทางที่จะหลุดพ้นได้ทางเดียวเท่านั้น

ถ้าไม่มีปัญญาไม่เกิดสมาธิ ถ้าไม่มีปัญญาไม่มีศรัทธาไม่มีวิริยะ ศรัทธาขั้นนั้นไม่ใช่ศรัทธาวิเศษวิโสอะไรหรอกปัญญาในขั้นทำทาน มีอุบายปัญญาที่จะแสวงหาของมาทำบุญทำทานเรียกว่าปัญญา ความเพียรพยายามในการทำบุญเรียกว่าปัญญาเหมือนกัน จิตจะรวมได้ก็เพราะปัญญา จะเป็นสมาธิได้เพราะปัญญา ปัญญาพวกนั้นยังอ่อน รวมทั้งหมดเรียกว่าปัญญาทั้งนั้นแหละถ้าปัญญาชั้นสูงเป็น “ วิปัสสนาปัญญา ”

พละ ๕ นี้แหละบำรุงให้ใจมีกำลังเข้มแข็งกล้าหาญสามารถที่จะทำสมาธิ สามารถที่จะให้เกิดปัญญาอุบายอันยิ่งใหญ่ และสามารถทำให้ลุล่วงมรรคผลนิพพานได้

จากหนังสือ ธรรมลีลา ฉบับที่ 47 ตุลาคม 2547

ผู้พิมพ์ สุวิภา กลิ่นสุวรรณ์
http://www.kanlayanatam.com/sara/sara72.htm