ถ้าไม่รู้จักบุญและบาป..ต่อให้หวังดี ก็กลายเป็นบาปไปได้ เช่น

ถ้าไม่รู้จักบุญและบาป..ต่อให้หวังดี ก็กลายเป็นบาปไปได้ เช่น

เช่น ถ้าสมมุติเราเห็นลูกไม่อ่านหนังสือ
บางคนหวังดี ก็เรียกมา ด่าๆ แล้วก็ ตีๆ บอกว่าจงอ่านหนังสือจะได้มีอนาคต เป็นต้น

ส่วนตัวอย่างในทางพุทธ ก็เช่น ไปบังคับเพื่อน ให้ถือศีล5 เป็นต้น
แบบนี้พระท่านว่าก็ยังได้บาป แทนได้บุญ เลย

และก็อีกหลายอย่าง ..

ดังนั้นการออกกฎอะไร .. ถ้าคนออกกฎไม่รู้ว่าอะไรได้บุญอะไรได้บาป ย่อมทำผิดๆ ถูกๆ อยู่นั้นแล่ะ

 

เราชอบไปฝืนแนวทางดีๆ ของเด็ก โตมาถึงไม่เอาอ่าวกันเยอะ

 

เรื่องอะไรเป็นบุญอะไรเป็นบาปนี้
เริ่มฝึกแรกๆมันก็ไม่ง่ายนะ
และถ้ามาสายพระที่ไม่เอาทั้งบาปทั้งบุญ
หรือเน้นเฉพาะบุญชั้นสูงที่คนทั่วไปทำไม่ได้
มันก็ไม่ช่วยสำหรับคนทั่วไปนะ

แต่จะง่ายขึ้นมากถ้ามาทางสายบุญ
คือจะเน้นครบ "บุญกริยาวัตถุ 10"
จะไม่ใช่แค่ทำทาน ถือศีล ภาวนา ที่เอาเฉพาะหลักใหญ่ๆ
แต่จะเก็บบุญครบทุกอย่าง แม้กระทั้งการอนุโมทนากับบุญที่เราไม่ได้มีโอกาสทำเอง

การแสวงหาบุญก็เหมือนการแสวงทำงานหาทรัพย์.
เพราะต้องใช้ปัญญาหาช่องหาโอกาสสร้างบุญบารมี. เพราะไม่ใช่ว่าจะทำได้ทันทีนะ.
ซึ่งถ้าทำบ่อยๆจะรู้ว่าคนทั่วไปทิ้งๆขว้างๆมากนะ
ความดีเล็กๆน้อยๆคนมักมองข้าม
จึงดูเหมือนคนเหล่านั้นไม่น่าจะอยู่ดีมีสุขและสร้างความร่ำรวยในชีวิตขึ้นได้
เพราะความตะหนี่และขาดปัญญานั้นเอง

ยิ่งบางคนจนแล้วยังไม่รู้จักทำทานนี้ น่าเวทนาขึ้นไปอีก