เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

โมทนาอีกครั้งน้องเมษ
ลืมบอกว่าเหรียญสวยมาก
หนึ่งในเหรียญน่าเก็บสะสม
หรือติดป้องกันตัวอย่างยิ่ง

 

เรื่องนั้นไม่ชัดแจ้ง เป็น"อจิณไตย"ยืนยันไม่ได้ แต่ที่แน่ๆน้องชัยเป็น"โฟเบีย"(Phobia)...หรือ"ความวิตกกังวล"อันเป็นอาการทางจิตชนิดหนึ่ง กลัวบางสิ่งโดยไร้เหตุผล บางคนหายใจเต้นแรงยิ่งกว่ากลองเพล หายใจไม่ออก หนักถึงขั้นเสียสติ สติแตก หรือเป็นลมไปก็มี

โฟเบีย-มีมากเป็นร้อยอย่าง ที่ยอดฮิตก็...กลัวความสูง-กลัวงู-กลัวที่มืด-จิ้งจก-ตุ๊กแก-หนอน-หนู-แมลงสาบ-กลัวเข็ม-กลัวเลือด...ฯลฯ เยอะแยะตาแป๊ะไก่จาระไนยไม่หมดจริงๆ ไม่รวม"เกลียมัว"-ฮ่า

ของน้องชัยอยู่ในระดับยอดฮิต เรียกว่า...Ophidiophobia(โอฟิดิโอโฟเบีย) อาการ"กลัวงู"พบเจอมากในกลุ่มผู้หญิงกับเด็ก

วิธีแก้ไข-ทางโลกก็ค่อยๆเผชิญหน้ากับมันทีละน้อย รับรู้ความจริงด้วยการแนะนำจิตแพทย์

ทางธรรม-นั่งสมาธิ ฝึกฝนทางธรรมจริงจังสัก 3 เดือน เห็นความจริงแห่งกฏไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป...รับประกันหายเกลี้ยง ไม่เปลืองเงินค่าหมอ

แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงและสับสนวุ่นวาย ต้องตะกายตึกทำมาหากิน เลี้ยงตนเองกับคนรอบข้างให้รอด หาเวลาไปทำแบบที่ผมว่ายากส์...อาชีพจิตแพทย์จึงเจริญรุ่งเรืองควบคู่กันไปกับอาชีพหมอดูคู่หมอเดา แถมนักขายของเก๊ นักเล่านิทานเข้ามาด้วยอีกประเภทก็ยังไหว

 

เขียน"โฟเบีย"แล้ว เปลี่ยนมุม
เป็นธรรมะ นี่แหละยารักษาจิต
ถนอมใจ กล่อมเกลี้ยงโลกแห่ง
ความเป็นจริงขนานแท้

หลวงปู่เปลี่ยน ปัญโญทีโป
ไม่แวะเวียนมาบ่อย เขียน...

จิตปล่อยวาง.......ว่างสบาย
สุขทักทาย..........ใจคลายเขลา
แบกกายหนัก.......ไปไยเล่า
เดินตัวเปล่า.........เข้าพบธรรม!

ตามด้วยหลวงตา
มาเคาะจิตประจำวัน
ฝึกฝนใจ ไร้โฟเบีย...

จิตติดบ่วง.......ห่วงตำหนิ
ทางซ้ายติ........ทิษฐิขวา
โทษรูปทราม....มิงามตา
ลืมแลว่า...........ข้าไม่ดี
.......หยุดติทั่ว.......ดูตัวเถิด
.......กิเลสเปิด.......เตลิดหนี
.......เลิกลำเอียง.....เลี่ยงบาลี
.......จับจุดจี้............จิตใจเรา!

พิจารณาธรรมควบคู่ทางโลก
โฟเบียชนิดใดไม่เป็นแน่นอน

 

ฝนสั่งฟ้า หน้า"ไฮห์ซีซั่น"กำลังมา
อีกไม่กี่วันน้องเมษฯงานล้นเต็มมือ
ต้องทำเป็นระวิง แทบไม่ว่างโพสท์-ฮ่า

 

เป็นหนังไทยยุค16มม. ต้องบรรยาย...
"หนึ่งปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก"-ฮ่า

ยุคดิจิตอล เวลาโลกเดินไวขึ้นไม่กี่วิฯ
หากความรู้สึกมนุษย์คงเป็นเช่นเดิม...
"สุขผ่านไว-ทุกข์ไปช้า" แต่เวลาที่ผ่าน
ก็ทำน้องบานชื่น สำบัดสำนวนคมคาย
ขึ้นมากมาย-ฮ่า(อีกที)

 

ฝนออกพรรษาสั่งลาเพื่อเข้าหนาว
มาเยือน คนชายทะเลกำลังพบ
ความสุขจากอากาศสดชื่นอีก
ไม่นาน ส่วนคนเมืองก็ตะกาย
ไปชายทะเล แล้วพบสภาพ
รถติด-แย่งกิน-แย่งเที่ยว-
แย่งหายใจ...ผจญนรกดังเดิม-ฮ่า

แต่จะยังไง ก็ช่วยกันแบบ...
ไทยเที่ยว ไทยกิน ไทยใช้
ไทยเจริญ เถิดนะ

 

คิดถึงพ่อ

 

ชมสารพัดแล้ว เปลี่ยนเข้า
ชมวิวสวนสาธารณะน้องมากิ...

ฝูงห่านหลอก.....หยอกเอินหญ้า
ฝนสั่งฟ้า............ลาเข้าหนาว
ดำกับขาว..........ดูเพลินพราว
เข้าเรื่องราว.......เสาร์สำราญ!

สุขอุรากับวันหยุดทุกท่าน
รวมทั้งน้องมากิผู้ส่งสาส์น

 

น้องไพเรทฯแล่นจากแดนไกล
ดอยสูงสุดประเทศไทย เขียน...

สุดดอยสูง..........จูงใจเที่ยว
กางเต้นท์เดี่ยว....ขับเคี่ยวหนาว
อินทนนท์............บนภูจ้าว
อ้าว..หนมปัง.......ยังมีทาน-ฮ่า!

มิน่า...ถึงบอกจะขึ้นเขา
หายาโด้ปฝาก ที่แท้ไป
ดอยอินทนนท์นี่เอง...ระวัง
นอนละเมอตกเขา-ฮ่า

 

อีกหนึ่งบทกวี พิลาปร่ำรำพัน
ถึงพระผู้ผ่านสวรรค์เลอภพแห่ง
ปวงชาวไทย ปล่อยความละเมียด
เนียนละไมอักษรทำงานไป อ่านกัน
ด้วยหัวใจเต็มตื้น ขอบคุณน้องช้างฯ

 

ได้รับพัสดุแล้วครับคุณพัฒนา ขอบคุณมากครับ

 

โมทนาบุญกฐินแสนกองกับคุณสม
ตอบขอบคุณแทนคุณพัฒน์ไว้ตรงนี้

 

ภาพการซ้อมแห่ริ้วขบวน
ชวนตรึงตาครั้งแรก น้องมากิ
รวมเป็นภาพชุดส่งมาให้ชมกัน
ต้องขอบคุณแทนหลายๆท่าน
ที่อาจพลาดโอกาสดูทางทีวี
เห็นแล้ว เกิดแรงดลใจเขียน...

ยลฝนพรำ.......ฉ่ำน้ำตา
น้ำนองหน้า.....ประชาหมอง
ริ้วขบวน..........แม้นชวนมอง
ใจไทยผอง......ร่ำร้องริน!

จากนี้นำทุกท่านบุกเข้า"ตะนาวศรี"
ช่วงทีไทม์ จิบชา-กาแฟสำราญอ่าน
รอการจิ้มมีเสียงฝนเป็นเพื่อนชั่วครู่

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...เหมือนเครื่องบิน เรือเดินสมุทรเครื่องจักรหนักเป็นร้อย-พันตันร่วงหล่นลงสู่หลุมดำจักรวาล สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าอาถรรพ์ ไร้มิติ ไร้พลังงานทางโลกเข้ามาเกี่ยวข้อง...!
___________________________________________

ดวงลากเท้านำไปในความว่างไร้ร่องรอย รอบตัวมีแต่แสงสีขาวเรืองห่อหุ้ม ตายังลืม แต่เบิกโพลงหาเห็นสิ่งใดไม่ ทางวิทยาศาสตร์นี่คือการเข้าสู่สภาวะสะกดจิตเต็มตัว

ทางไสยเวทย์คาถาอาคมมนต์ดำ เจ้าดวงก็ถูก"สิง"เต็มร่าง!

เปลี่ยนเป็นอภิญญาธรรม เป็นการทรงอารมณ์ บรรลุถึงขั้นสำแดงอิทธิปาฏิหาริย์ ล่องหน หายตัว เหาะเหินเดินอากาศสำเร็จ โดยเจ้าตัวไม่มีวันรับรู้

อีกนัยของการนี้ คือ"ย่นระยะทาง"ทางโลกธาตุแห่งธรรม วิธีการเคลื่อนย้ายสสารมีเลือดเนื้อ จิตวิญญาณ ที่นักวิทย์ฯทั่วโลกเพียรค้นคิดหา สร้างเครื่องมือแทบล้มประดาตาย แต่ยังไม่เคยไปถึงจุดหมายปลายทางแห่งความสำเร็จ

เหล่าอัจฉริยะทางโลก ไม่เคยมีผู้ใดบรรลุธรรมสูงสุด ค้นพบกับมหัศจรรย์ทางจิตเช่นผู้ทรงศีลซึ่งต้องปฏิบัติสวนทางกับโลกสุดขั้ว สุดติ่ง

เหล่านักวิทย์จึงติดข้องอยู่กับทฤษฏีทางโลกมิอาจเข้าถึงวิถีนี้ หากจะมีการยอมรับกันบ้าง ก็เป็นการเสแสร้งแกล้งทำ ด้วยกลัวโลกปุถุชน จะประณามว่าเป็นถึงนักวิทย์ฯ ยังมัวมาคร่ำครึงมงายกับสิ่งเพ้อเจ้อทางศาสนา

เหตุมหัศจรรย์ดำเนินตามครรลองนี้ไม่อาจหยั่งรู้เวลาที่เคลื่อนคล้อย...และสะดุดหยุดกึก เมื่อเจ้าดวงคอแหบแห้ง หมดพลังเสียง กระหายน้ำสุดกำลัง ร้องขึ้นมา...

"พักก่อนนาย ขอกินน้ำ"!

คุณเทพหยุดตามเหมือนติดเบรค อารมณ์จิตเป็นหนึ่งหลุดคลาย ทั้งหมดเป็นไปโดยอัตโนมัติ หามีใครสำเหนียกว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกาย จิตใจในทุกนาทีที่ผ่าน...

สภาวะนั้น เป็นหนเดียวที่เกิดในชีวิต และไม่เคยเกิดอีกเลย!

สถานที่ เวลา อารมณ์ พลังพระคาถา พลังจิตมุ่งมั่นเป็นเอกัคคตา ประสมประสานกลมกลืนในช่วงจังหวะเหมาะสม ยากจะหาองค์ประกอบลงตัวแบบนี้อีก!!!

ทั้งคู่วางแคร่ ดัดตัวดัดแขนคลายเมื่อยขบ พบว่าร่างกายไม่ปวดร้าว หนุ่มใหญ่ทำหน้างุนงง มองดวงดาวที่ยกน้ำดื่มอั้กๆไม่กลัวจุก น้ำไหลหกเปรอะคางเป็นทางลงถึงหน้าอก เพราะเจ้าดวงยกกระติกออกจากปากกระทันหัน ชี้มือ...

"นายดูนั่น...ถึงถ้ำแล้ว"!

ภูนมโตยืนตระหง่าน กระจ่างตรงหน้าเตะตาดั่งทิพย์วิมาน ระยะที่เห็นใกล้จนคิดว่า ใช้เวลาเดินไม่น่าเกินชั่วโมง พวกเขาเหาะกันมาหรือไร?

จะอย่างไรก็ช่าง 3ชีวิตเห็นแสงสว่างปลายอุโมงค์ รอดแล้ว รอดแน่นอน...คุณเทพยิ้มร่า ตบบ่าดวงพลั่กเข้าให้ สุดแสนประทับใจ

"เหลือเชื่อ เหลือเชื่อที่สุด วันนี้พบแต่เรื่องเหลือเชื่อพิสูจน์ไม่ได้ทั้งวัน กลับไปต้องรีบจดบันทึกกันลืม ครั้งหนึ่งในชีวิตดวงเอ้ย"...

คำพูดร่ายยาว ทำดวงดาวได้คิด มันเองก็สมควรบันทึกเหตุการณ์มหัศจรรย์แต่ละฉาก นาทีชีวิตทุกบท กับชั่วโมงพิศวงวันนี้ทั้งหมด ไว้ในความทรงจำ อย่าได้รู้ลืมแม้ก้าวเดียวด้วย!

นิทานที่น่าจะสาบสูญ หายไปในท่วงทำนองป่าเขาลำเนาเถื่อน ฝังจมกับเศษซากสัตว์ป่า แผ่นผาภูหินและเงาไพร ไม่ควรได้รับการบอกเล่าเรื่องนี้ จึงถูกถ่ายทอดละเอียดละออมากสุด เท่าที่หนุ่มน้อยคนหนึ่ง บรรจุ-บันทึกไว้ในซอกหลืบแห่งความทรงจำ และตั้งใจเล่าไว้

โดยมีข้อแม้ อีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า ต้องรอดถึงถ้ำ?!

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

"ฟืด!...ฟืด!...ฟู่...!!!

เสียงพ่นลมสัตว์บางอย่างดังมาจากด้านหลัง ทั้งคู่หันควับพร้อมกัน พอเห็นต้นเสียงก็ตาเหลือก ขาสั่นพั่บๆ...

"ชะ ช้าง นะ นาย"...ดวงครางแทบไม่เป็นภาษามนุษย์

คุณเทพยกไอ้ปืนโตประทับบ่า แต่จู่ๆ รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงแขนขาอ่อนเปลี้ยอัมพาตกิน อีกทั้งระยะที่เห็นก็ไกลเกินไป น่าจะกว่า 50 หลา แต่รอมันชาร์จใส่ อาจารย์เลิศนอนแคร่บนพื้นดินโดนกระทืบตายก่อน เขากับดวงน่าวิ่งทัน

เจ้าช้างตัวเดียว พลายหนุ่มหุ่นงามโตเต็มวัย งางามหลายศอกยืนเคี้ยวใบไม้ของชอบ...เดชะบุญมันอยู่โดดเดี่ยวไร้โขลง ไร้ฝูง ไร้ลูก พบเจอช้างบุกเดี่ยว มีโอกาสหัว-ก้อย คือรอดกับเละ ไม่ออกหน้ากลาง

กำลังละล้าละลัง ตัดสินใจไม่ถูก ไปไม่เป็นในวินาทีชีวิต คุณเทพรู้สึกแรงกระตุกที่ชายกางเกง...อาจารย์เลิศนั่นเอง

"นั่งลง..นิ่ง..อย่ายิง"... คุณเทพมองต่ำ เห็นจอมขมังเวทย์ลืมตาโต มือทั้งคู่ประกบกลางหว่างอก ดวงตาทั้งคู่ประสาน คุณเทพก้มหัวยอมรับชะตากรรม

เขาดึงดวงดาวทรุดนั่งลงข้างแคร่ ไม่คิดยิง ไม่คิดหนี ตัดสินใจใช้ความนิ่งสยบความเคลื่อนไหว ทำใจดีสู้ช้าง เทียบแล้วน่ากลัวเหนือกว่าใจดีสู้เสือหลายเท่า

อย่างน้อย "ความนิ่ง" ก็ประสบความสำเร็จเห็นคาตามาแล้วกับราชันย์อสรพิษ!

ดวงดาวพนมมือ พยายามท่องพระคาถาในใจปากขมุบขมิบไม่กล้าออกเสียง กริ่งเกรงจอมคชสารได้ยินแล้วจะรำคาญ แต่มันสารถาพว่า หาได้ท่องเป็นตัวสักคำเดียว พระคาถาถูกว่ากลับหน้า-ถอยหลัง จับบทขึ้นลง หาตอนจบไม่เจอ ได้แต่ละเมอไปเรื่อย เพราะการหลับตาทำให้ภาพที่เหล่าไอยรางาใหญ่ รุมกระทืบเต็นท์ลอยวนเข้ามาในห้วงจิตสำนึกแทนมนตราเสียฉิบ...!

สมาธิเจ้าดวงแตกซ่าน จิตไม่รวมตัวดังเคย ปาฏิหาริย์จากไปแล้ว เหลือเพียงชีวิตห้อยต่องแต่งแขวนบนเส้นด้าย แถมพาดขวางระหว่างหุบเหวมรณะ รอขาดผึงร่วงหล่นมรณาอย่างแท้จริง

หนึ่งนอน สองนั่ง หลับตา หากล้าลืมมองไอยรางางามตรงหน้า เวลาล่วงผ่านนานปานไหน ใครเล่าจะรับรู้สนใจ รู้แต่ว่า ภาวะตกนรกทั้งเป็น อกเจียนแตกระเบิดตาย เป็นเยี่ยงนี้เอง!!!

 

ได้รับพัสดุจากคุณพัฒนาแล้ว ขอบคุณที่ได้ให้มีโอกาสร่วมบุญครับผม ขอบคุณมากครับ

 

ได้รับพัสดุเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณครับ

 

ตาเบิกโพลง เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุ้บๆ อ่านไปแบบแทบไม่กล้าหายใจ เกรงเจ้าพลายหนุ่มจะได้ยินครับ

 

กราบสวัสดีคุณนา Wanwi และสวัสดีเพื่อนๆทุกๆท่านครับ
มาได้อ่านคลายเหงากับ ๓ ตอน ในการล่องลอยผ่านกาลเวลา การผจญความตายด้วยใจที่ว่าง