กาลครั้งหนึ่ง ไม่นานนัก....

ในบทเพลง "สีดา" ได้กล่าวถึงความรักที่มีต่อกันอย่างลึกซึ้งระหว่างชาย 2 คน แต่สุดท้ายกลับต้องจบลงด้วยการกระทำอัตวินิตบาตกรรมของคนทั้งคู่ เป็นเหตุการณ์ที่สร้างความซาบซึ้ง และทำให้ "แจ้ - ดนุพล แก้วกาญจน์" ตัดสินใจหยิบยกเรื่องราวนี้มอบให้ ครูน้อย สุรพล โทณะวณิก ช่วยถ่ายทอดเป็นบทเพลงในปี 2532

“สีดา” เป็นเรื่องราวจากชีวิตจริงเมื่อ ปี 2510 ของสาวประเภทสองที่ชื่อ ประโนตย์ วิเศษแพทย์ แต่บางส่วนของเรื่องราวที่ผู้แต่งจำเป็นต้องดัดแปลงไป ทำให้มีบางเสี้ยวของเหตุการณ์ต่างไปจากความเป็นจริง “สีดา” ในบทเพลง หมายถึง นางเอกนาฏศิลป์โขนของกรมศิลปากรเมื่อเกือบ 40 ปีก่อน หากแต่ชีวิตจริงเขาชื่อ "ประโนตย์ วิเศษแพทย์" สิ่งที่ทำให้ประโนตย์โดดเด่นมากที่สุดในยุคนั้นก็คือความสวย ซึ่ง สุทิน ทับทิมทอง รุ่นพี่ที่สนิทสนมกับประโนตย์ เล่าว่า ปัจจุบันความสวยของสาวประเภทสองเป็นเรื่องธรรมดาที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไป แต่สำหรับเมื่อก่อน ประโนตย์สวยเกินกว่าผู้หญิงบางคน และไม่มีสาวประเภท 2 คนใดเทียบได้

ปัจจุบันมีหลักฐานและภาพถ่ายของประโนตย์เหลืออยู่ไม่มากนัก ประโนตย์ เธอเกิดเมื่อปี 2481 เป็นบุตรของนายยงค์ และหม่อมหลวงหญิง บุญนาค วิเศษแพทย์ ซึ่งเป็นครอบครัวมีฐานะดี ประโนตย์มีพี่น้องทั้งหมด 5 คน และด้วยความที่เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของบ้าน จึงเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของพ่อแม่ ประโนตย์เติบโตขึ้นท่ามกลางการถูกรุมล้อมด้วยพี่น้องที่เป็นผู้หญิงทั้งสี่ และค่อย ๆ ซึบซับความอ่อนหวานเรียบร้อยแบบผู้หญิงของคนรอบข้างไว้อย่างไม่รู้ตัว

หลังเรียนจบระดับประถมที่โรงเรียนใกล้บ้าน ย่านซอยสวนพลู ประมาณปี 2492 ด้วยความสนใจในการแสดงตั้งแต่เยาว์วัย และการสนับสนุนของผู้เป็นแม่ ประโนตย์จึงตัดสินใจสอบเข้าศึกษาต่อที่โรงเรียนนาฏศิลป์ โรงเรียนนาฏศิลป กรมศิลปากร หรือ วิทยาลัยนาฏศิลปในปัจจุบัน นอกจากจะเป็นจุดเริ่มต้นซึ่งต่อมาทำให้ประโนตย์เป็นที่รู้จักในชื่อของ “สีดา” แล้ว ที่นี่ยังเปิดโอกาสให้เขาสามารถแสดงบุคลิกที่เบี่ยงเบนไปจากเพศที่แท้จริงของตนเองได้อย่างอิสระเสรี

การสวมบทบาทสตรีเพศ และ ความอ่อนหวานงดงามของศิลปะ เป็นส่วนส่งเสริมให้ร่างกายและจิตใจของประโนตย์ เปลี่ยนแปลงมาเป็นผู้หญิงอย่างเต็มตัว สามารถแต่งตัวเป็นผู้หญิงได้ตามอย่างที่ใจปรารถนา เพราะขณะนั้นสภาพสังคมไทยยังไม่ยอมรับพฤติกรรมเบี่ยงเบนทางเพศ ประโนตย์ในวัย 14 ปี จึงมักลักลอบหนีออกไปแสดงโขนกับบุคคลภายนอก ซึ่งเป็นสิ่งที่ทางโรงเรียนนาฏศิลป์ขณะนั้นไม่อนุญาตอย่างเด็ดขาด รวมทั้งเริ่มคบหากับเพื่อนต่างโรงเรียนที่มีลักษณะเดียวกัน และทำให้ชีวิตในโรงเรียนนาฏศิลป์ของประโนตย์สิ้นสุดลงในเวลาเพียง 3 ปี

ประโนตย์มีอิสระเสรีมากขึ้นและยังคงใช้ชีวิตวนเวียนอยู่ในแวดวงของนาฏศิลป์โขน โดยร่วมกับเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน ใช้วิชานาฏศิลป์ที่ติดตัวมารับแสดงโขนตามงานการกุศลต่าง ๆ ซึ่งต่อมาได้สร้างชื่อเสียงให้เธอเป็นที่รู้จักในนามของ “สีดา” สีดาคือนางในวรรณคดีไทยเรื่องรามเกียรติ ที่มีความงดงามอย่างมาก ช่วงเวลานี้เองที่ครูน้อย หรือ สุรพล โทณวณิก ได้มีโอกาสชมการแสดงของประโนตย์ และความสวยของเธอที่ยังคงประทับอยู่ในความทรงจำ จึงกลายเป็นต้นกำเนิดของบทเพลง“สีดา” ในอีก 22 ปีต่อมา

ความงามของ ปราโนตย์ วิเศษแพทย์ นี้เป็นที่โด่งดังมากในหมู่กะเทยในยุคนั้น หลังออกจากการเป็นนักเรียนของวิทยาลัยนาฏศิลป์ เธอเริ่มเดินสายประกวดนับครั้งไม่ถ้วน ลงเวทีไหนเป็นต้องชนะเวทีนั้น เรียกว่าสวยไร้คู่แข่ง จนบรรดากะเทยร่วมรุ่นถึงกับข่มขู่เวทีประกวดสาวงามประเภทสอง ในยุคนั้นว่า “ถ้าเวทีไหนมีปราโนตย์ นางโนตย์ อีโนตย์ (แล้วแต่จะเรียก) เข้าประกวด คนอื่นจะไม่ยอมลงประกวดด้วย” ในแวดวงสาวงามประเภทสอง มีการตั้งฉายาให้ ปราโนตย์ วิเศษแพทย์ ว่า “นางงาม 50 มงกุฎ” การสวยแบบไร้คู่แข่ง


ปราโนตได้พบรักกับชายหนุ่มชื่อ สมบูรณ์ ทั้งคู่คบหาและอยู่กินกันนานถึง 8 ปีเต็ม สุดท้ายก็เลิกรากันไปและนายสมบูรณ์ก็หันไปคบกับผู้หญิงอื่น จนผ่านไปสองสามปี ปราโนตก็ได้มาเจอกับ สมชาย แก้วจินดา หรือ ชีพ มีอาชีพขับรถรับจ้าง รูปหล่อ สุภาพ เรียบร้อย พูดจาดี ทั้งคู่ตกลงปลงใจและย้ายมาอยู่ด้วยกันที่บ้านพักย่านซอยสวนพลู แต่แล้วปัญหาเดิมก็กลับมาทำร้ายคนทั้งคู่ นั่นคือความหวาดระแวง หึงหวง ครั้งหนึ่งทั้งคู่ได้ไปสาบานต่อกันที่วัดพระแก้วและศาลหลักเมืองว่า “ถ้าเราไม่ซื่อสัตย์ต่อกันก็ขอให้ตายด้วยกัน ถ้าสีดาตายก่อน ชีพจะต้องตายตามไป แต่ถ้าชีพตายก่อน สีดาก็จะต้องตายตามไป”

หลังจากนั้นทั้งคู่ได้ทะเลาะกันอีกหลายครั้ง สุดท้ายจึงตัดสินใจแยกกันอยู่ ปราโนตคิดตลอดเวลาว่า เธอไม่ใช่หญิงแท้ เธอจึงระแคะระคายว่าชีพจะมีผู้หญิงอื่นมาติดพัน จนเป็นสาเหตุให้ทั้งคู่กลับมาทะเลาะกันอีกครั้ง เรื่องนี้เป็นสาเหตุที่ตอกย้ำความเชื่อของเธอจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ปราโนตได้ตัดสินใจดื่มยาพิษฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง แต่ก็มีคนช่วยชีวิตไว้ได้ทัน และในการดื่มยาพิษครั้งสุดท้าย เมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม 2510 ลมหายใจสุดท้ายของปราโนตก็หมดสิ้นลงอย่างโดดเดี่ยวในบ้านพักของเธอ เมื่อ ชีพ ทราบข่าวก็ได้แต่พร่ำพูดแต่ประโยคที่ว่า “ผมจะตามพี่ไป พี่รอผมด้วย”พลางร้องไห้กอดศพของปราโนตแน่น เย็นวันเดียวกันนั้นเอง ชีพได้บวชอุทิศส่วนกุศลให้กับปราโนต

หลังจากสวดศพครบ 3 คืน เณรชีพตัดสินใจสึก จากนั้นได้นำสมบัติที่ซื้อร่วมกันไปจำนำ และนำเงินที่ได้ไปให้แก่คนในบ้าน และได้เขียนจดหมายสั่งเสียว่า “ขอให้นำเงินจำนวนดังกล่าวนี้เพื่อทำศพของเขา ขอให้พี่ๆ ช่วยเป็นภาระในการเลี้ยงดูแม่ ส่วนศพของเขาให้เอาไว้ที่วัดหัวลำโพงคู่กับศพของโนต” ต่อมา ชีพ ก็กินยาฆ่าแมลงและเสียชีวิตเมื่อตอนเที่ยงวันที่ 15 พฤษภาคม 2510 (เดือน – ปีเดียวกัน)


https://mgronline.com/entertainment/detail/9540000059637

 

จากชีวิตสู่อีกชีวิตหนึ่ง
สีดาซึ้งกรรมหมุนวนมาเกิดใหม่
ยังวนเวียนเป็นบุรุษอจินไตย
เขาคือใครภพชาติอยู่แถวนี้เอง

 

ใครหนอใครฆ่าตัวตามถามหารัก
ให้หึงหนักน้อยใจยิ่งหญิงชุดสอง
หวังเพียงภพภูมิเกิดใหม่สวยเรืองรอง
จะสมปองเกิดเป็นหญิงมิชิงชัง

กรรมเจ้ากรรมกันมาเกิดเป็นบุรุษ
แต่เป็นตุ้ดร่างเป็นชายใจเป็นหญิง
อีกคู่รักที่ตายตามกรรมจริงจริง
เขาไม่ทิ้งคำสัญญาเกิดตามมา

แต่ทว่าเขาเกิดมาเป็นชายแท้
เที่ยวมองแลเพราะฝันอยู่ดูกังขา
เห็นแต่ภาพนางในฝันดั่งสีดา
ร่ายรำท่าช่างงามตาพาระเริง

ส่วนสีดามาเกิดใหม่เป็นบุรุษ
กรรมไม่หยุดใจเป็นหญิงดูยุ่งเหยิง
เพราะต้องปิดกั้นเอาไว้มากชั้นเชิง
ด้วยเธอเดินทางสายธรรมนำหัวใจ

แต่แรกเริ่มก็ไม่คิดจะริรัก
เธอตระหนักถึงกรรมเวรเป็นบาปใหญ่
โอ้บาปหนอเป็นบัญเฑาะว์เราจะบวชได้อย่างไร
นุ่งขาวไปจนวันนึงกรรมถึงตัว

ก็ต่อเมื่อการออนไลน์ได้กำหนด
เธอมาพบเขาคนนั้นก็คือผัว
ที่เคยรักเคยสาบานไว้กับตัว
ข่าวดังทั่วเธอหึงหวงกินยาตาย

เพลงพรายเขียนเรียนรู้คำให้แจ้งจิต
มิได้คิดด่าผู้ใดให้ชิบหาย
แค่บอกต่อว่าสีดากลับมาเกิดให้กลับกลาย
และผู้ชายคนรักเธอนั้นรู้ตัว

ขอให้โชคดีนะ..

 

Once upon a time...

กาลนานกาลครั้งหนึ่ง ณ ดินแดนแฟนตาซี

แฟนตาซีวิถีนี้ใครบอกหนอ
ผู้บอกต่อเขาคือใครใคร่ค้นหา
เมื่อนิมิตจริงหรือหลอกบอกเรามา
ให้กังขาครุ่นคิดครวญป่วนจิตใจ

อันจิตใจนี้สุดยากจะคาดคิด
เหมือนยาพิษอาบน้ำผึ้งซึ้งหวั่นไหว
บางทีจิตเราก็วิ่งฟุ้งซ่านไป
จิตลอยไปใจหนอใจไม่รู้ตัว

มโนภาพจับอารมณ์ให้พ้นผ่าน
เหมือนเป็นม่านสะกดกลั้นปั่นป่วนหัว
ให้เอะอะว่าเหนือใครใจไม่กลัว
ระเริงรัวคิดว่าเก่งเบ่งเหนือใคร

(มีต่อ)

 

อีกไกลแค่ไหนจนกว่าฉันจะใกล้
หนทางไหนทางใดหนาจะไปถึง
คงมีแต่ตัวเรานี้ไม่ซาบซึ้ง
เฝ้ารำพึงอนาคตวกวนไป

เมื่อตอนนี้ทำสิ่งที่เป็นไปได้
จะไกลใกล้จะพร้อมใจร่วมฟันฝ่า
ขอแต่เพียงเธอยื่นมือเดินร่วมทาง
ร่วมกันสร้าง "บ้านหลังใหม่" ในเปรมปรีดิ์

 

คนอย่าง..ฉัน ถูกโดนทิ้งขว้าง
เขาวางฉันไว้ข้างทางแล้วเดินหนี
เขาปล่อยฉันไว้ไม่ไยดี
หัวใจแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี
จนวันนึงมีคนเดินเข้ามา แล้วก้มเก็บขยะที่ไม่มีใครมอง
เธอบอกว่า เธอจะประคองหัวใจฉันตลอดไป
และไม่ว่าจะเกิดอะไร ฉันจะมีคุณค่าและความหมาย ..เสมอ

คนอย่าง..ฉัน ถูกโดนทิ้งขว้าง
แต่เธอกลับเอื้อมมือขจัดความอ้างว้างออกไป
เหลือแต่ความอบอุ่นในใจ
สัญญาจะรักกันตลอดไป
และทำดีให้ต่อกันจนกว่าจะสิ้นเวลาของเราสอง
จะปรองดองและ ไม่ปล่อยมือกัน
ขอบคุณค่ะ

 

คงจะมีดินแดนใดสักแห่ง
ที่เป็น "บ้าน" ของเรา
ฉันไม่สนใจ ในสิ่งที่ผู้คนพยายามให้ฉันเป็น
แต่ฉันสนใจ ในเส้นทางที่ฉันจะเดิน มากกว่า

ฉันไม่อยากคิดอะไรให้วุ่นวาย
แต่เมื่อพรุ่งนี้ยังมีความนัย บางอย่างซ่อนไว้
สุดท้าย ทุกอย่าง มันก็มีจุดจบโดยตัวมันเอง

ฟุ้งซ่านเหรอ?
ใช่ตอนนี้ ฉันอาจจะฟุ้งซ่าน...
ฉันรู้เท่าทันว่า อารมณ์ฟุ้งซ่านที่ผ่านตัวอักษร มันแสนจะวุ่นวาย แค่ไหน เท่าใด

และพยายามเดินต่อไป ด้วยความเข้มแข็งที่มี
แม้ทางนั้นจะไม่มีผู้ใดยินดีด้วยก็ตาม
เพราะเป็นทาง ที่ฉันเลือกเอง.....

 

อารมณ์ฉันตอนนี้

เหมือนเพลงนี้ (นานาชาติสักหน่อยเดี๋ยวว่าไม่เก่งประกิต)

Rolling in the Deep

Don't estimate the things that I will Do...

pay me back for your sorrow....

 

Set fire to the rain...

จุดไฟกลางสายฝน

ทำสิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้ แต่ฝืนทำ

 

Vivir Mi Vida


Y para que llorar? pa' que?
si duele una pena, se olvida! Y para que sufrir? pa' que?
si así es la vida, hay que vivirla...

 

Don't Cry fro me Argentina...

Keep your tears inside for the last long memory......

 

Don't Cry for me Thailand.....
The Disasters coming soon to us
And all you have to do is Pray ...
Pray for your country and your nationality
Sooner it will be shown as long as you can wait...
I'm not sure that it will be there...

But I'm sure I 'm right back for .....

 

ณ ดินแดนที่ไม่มีผู้ใดเข้าใกล้ถึง
ฉัน ...ต้องก้าวผ่านมหาสมุทรและแผ่นดินอันน้อยใหญ่
เพื่อ....ไปพบ ใครคนนั้น

เพื่อ....ไปตอบคำถามของเขา
ว่า...เราสองคนจะไปด้วยกัน หรือเปล่า ?

แต่ว่า ฉัน ไม่เคยจะหายไป
เราไม่เคยพบเจอกันในชาตินี้
ภาพต่างๆ หลอกลอน ฉัน เสมอมา....

เธอ....เข้าใจฉันหรือไม่
เธอ....รอฉัน...อยู่

ฉันเชื่อเธอ ด้วย ศรัทธา.....

 

Said that if the beloveds were not destined to live a life together, they will meet again. Maybe it's the Myth, but maybe... who knows

 

กาลาเดรียล เกิดปี 1362 ในยุคที่ 1 ทวิพฤกษาตายในปี 1495 แล้วจากนั้นเฟอานอร์และลูก ๆ ก็เดินทางมายังมิดเดิ้ลเอิร์ธ และทำสงครามกับมอร์ก็อธจนถึงปี 1500 (ตอนนั้นกาลาเดรียลอายุได้ราว ๆ 138 ปี) หลังจากนั้นเมื่อดวงอาทิตย์ได้ถูกเชิญขึ้นฟ้าโดยเทพีอาริเอน ก็เริ่มนับเป็นปีตามดวงอาทิตย์แบบปัจจุบัน 1 ปีในยุคต้นไม้คู่จะเท่ากับ 9.582 ปีตะวัน First Age ยาวนาน 587 ปีตะวัน (นับถึงตรงสงครามแห่งความพิโรธสิ้นสุด แต่ส่วนใหญ่จะบอกว่าประมาณ 590 ปีตะวัน) Second Age ยาวนาน 3441 ปีตะวัน Third Age ยาวนาน 3021 นับจนถึงตอนที่กาลาเดรียลลงเรือที่เกรย์ฮาเว่น ดังนั้นกาลาเดรียลก็จะอายุได้รวม ๆ =(138x9.582)+587+3441+3021 = 8371 ปี อยู่มานานก่อนดวงอาทิตย์และพระจันทร์ ไม่เบื่อบ้างรึท่าน....

 

บัดนี้ ถึงเวลากาลมาบรรจบ
มาจนครบถึงเวลาที่ฉันนี้จะเอ่ยสัจจา...

"พ่อนาคเอ้ย..เจ้าน้องเขยขวัญ เจ้าจงบวชเรียนให้ถือพระไตรลักษณ์อันวิสุทธิ์ใส
บัดนี้ พี่เอยจะขอจบบุญอนุโมทนาไป
ด้วยหัวใจปีตียิ่งสุดยินดี
เวลานี้พี่สาวขออธิษฐาน
ขอพ่อบัวบานจงถือศีลให้มั่น
ขอปีตีปรีเปรมด้วยบุญบวชนี้ไปทั้วสามภพนั้น
บรรพบุรุษ วงศ์วานอีกลูกหลานจะพลันพลอยยินดี
ขอพ่อนาคจงหมั่นรักษาตัว
อย่าฟุ้งมั่วจิตพะวงเฝ้าสงสัย
อีกทั้งกิเลสปาราชิกจงระวังถือเคร่งไป
พ่อนาคเอ้ย.. ขอจงใฝ่เรียนรู้ธรรม

เวลานี้มิมีนานดอก พ่อนาคแก้ว
ชีวิตนี้มิแคล้วจะอาสัญ
ขอจบสาธุอนุโมทนาด้วยพร้อมกัน
อีกไม่นานดอกหนา พ่อจะห่มจีวรตถาคตเอนกอนันต์
พี่เพียงขอเศษบุญชายผ้าเหลืองนั้น
ขอพ่อนาคปฏิบัติสิ่งอันจริยชอบ
มีสัมมาทิฏฐิ มิขุ่นมัว
ขอพ่อนาคอย่ากลัวและห่วงเรื่องโลกเลย

พ่อนาคเอ้ย...จะขอกล่าว
พี่นี้มินานจะลาจาก
ขอนิราศกลับมาตุภูมิเป็นศรีสวัสดิรักษา
ขอบุญบวชเจ้ายกแผ่ให้เทวดา
อีกทั้งโอปปาติกะทั้งนคราที่รักษารับได้พลัน
ขอให้สู่สุคติภูมิ โดยทั่วกัน
แลพระรัตนตรัยนั้น ทางนิพพาญาณจักวางไป...

สาธุอนุโมทนามิ

 

เพราะมีเธออยู่ฉันจึงมีอยู่
แสงและเงาคู่กันเสมอ ไม่มีวันจะทิ้งกันไป

หยุดการเดินทางทั้งปวง...ลงหลักปักฐานด้วยกัน...

สัตยาธิษฐาน พระธาตุหริภุณชัย จ.ลำพูน

 

ในดินแดนแสนไกลใจอ้างว้าง
เดินร่วมทางห่างหายใจสุดเหงา
เพียงลำพังคนเดียวหวังเพียงเงา
ใครคนนั้นที่มีเราใจเฝ้ารอ

จนวันนึงที่สัญญาได้สิ้นสุด
เวลาหยุดเคลื่อนไหวสมใจหนอ
เมื่อคนนั้นได้ร่วมทางคนที่รอ
ใจจดจ่อสานทางฝัน "กันและกัน"

จากดินแดนถิ่นแคนอิสานเหนือ
รอยต่อเพื่อสานรักและสานฝัน
ลัดเลาะท่องสองเราแดนเหมันต์
เดินทางกันสู่ดอยเวียงเชียงดาวไกล

จากภูไทพี่ฝากใจไปล้านนาน
กราบปู่ม่านย่าม่านที่น่านไหน
วัดภูมินทร์ถิ่นฮักเจ้าเฝ้าหัวใจ
วันนี้ได้สุขหัวใจอ้ายฮ้อยเอย

 

ฝัน...ลำเอียง

ไม่อยากตื่นพบใคร
อยากนอนอยู่ร่ำไป อย่างนั้น ทุกคืน


ฝันเอยฝันนิทรานั้นของใครกัน
ฝันวาดฝันสู่แดนฝันอันสดใส
ฝันข้ามฝันฉันกับเธอเพ้อไปไกล
ฝันฝากไปใจยังฝันฉันคู่เธอ

ลมหนาวผ่านม่านหมอกจางพลางให้คิด
ยังตรึงจิตพิศวาทรักเสมอ
สายลมโชยโรยระรินกลิ่นอายเธอ
หลงละเมอเพ้อรัญจวนหวนอาลัย

สายน้ำโขงลัดเลาะล่องก่องแก่งเขา
สายลมเจ้าเย้ายวนจิตมิห่างหาย
สายใยหนอรักช่างรักมิวางวาย
สายหทัยไออุ่นจิตติดตรึงตา

ท่องนครผ่านภูทอกออกอีสาน
ผ่านเชียงคานเข้าเขตเหนือสุดภูผา
ลัดเลาะเที่ยวผ่านเนินสูงสุดสายตา
ย่ำสนธยาสายัญเยือนเดือนดาวพราย