กระผมต้องอาบัติปาราชิก แล้วกลับมาบวชใหม่

กระผม นาย ไพสิฐ เกียรติเลขา เป็นฆารวาส อายุ 47 ปี อยู่จังหวัดสงขลา ครับ

เมื่อประมาณ 25 ปีก่อน กระผมได้บรรพชาอุปสมบท ครั้งแรก อยู่มาได้ 1 ปี ครับ
ผมได้ต้องอาบัติปาราชิก คือ กระผมฝึก อาสนะโยคะ แล้วเกิดความกำหนัด จิตฟุ้ง
ไปในกามราคะ จึงทำหลังอ่อน ใช้ปากอมองค์กำเนิด ตัวเอง โดยกระผมคิดว่า ไม่เป็นอาบัติ
อะไร เพราะเข้าใจว่า การต้องอาบัติปาราชิก ต้องเสพเมถุนกับคนหรือสัตว์เดรัจฉาน อื่นเท่านั้น
นึกว่า ทำกับตัวเองจะไม่เป็นอาบัติอะไร ครับ

หลังจากนั้น กระผมได้อ่านหนังสือ วินัยุข เล่ม1 เพื่อจะเตรียมสอบนักธรรมชั้นตรี ทำให้กระผมรู้ว่า
การใช้ปากอมองค์กำเนิดตัวเอง ถือว่าเป็นการต้อง อาบัติปาราชิก กระผมข้องขุ่นใจและเสียใจมาก
จึงเข้าพิธีลาสิกขาบท ออกมา

จากนั้น กระผมกลับไปเรียนมหาวิทยาลัยต่อ และได้เสพยาเสพติด จนป่วยเป็นโรค จิตเภท
(schizoaffective disorder) เข้ารับการรักษาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช ในจังหวัดสงขลา
จนอาการดีขึ้น แต่ ต้องพบจิตแพทย์ และรับยาจิตเวช กินยาจิตเวชไปตลอดชีวิต

ต่อมาอีกประมาณ 2-3 ปี กระผม ยังลังเลสงสัย ฟุ้งซ่าน อยู่ในใจว่า บางทีการบรรพชาอุปสมบทที่ผ่านมา
อาจจะไม่ถึงกับเป็นอาบัติปาราชิก จึงเข้าพิธีบรรพชาอุปสมบท เป็นครั้งที่ 2 อยู่ได้ประมาณ 2 ปี ก็เข้าพิธี
ลาสิกขาบทออกมา เพราะมั่นใจแล้วว่า อย่างไร การบรรพชาอุปสบท ครั้งแรก ต้องอาบัติปาราชิก
แน่นอนแล้ว ครับ ( อีกทั้งกระผมได้ ทำอาบัติสังฆาทิเสส คือสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง หลายครั้งหลายครา
ครับ )

ทำให้ การบรรพชาอุปสมบท ครั้งที่ 2 ถือเป็นโมฆะ คือ ไม่สามารถมีความเป็น พระภิกษุ ได้ครับ
เป็นเพียง ฆารวาสแอบห่มผ้าเหลือง เท่านั้น ครับ กระผมเสียใจมากครับ ที่กระทำกรรมดำ อัน
หนักหนา ประมาณมิได้ ไว้กับพระพุทธศาสนา พระศาสนาของ องค์สมเด็จ พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า
ครับ

ทุกวันนี้ กระผมก็ยังจมอยู่ในรอยบาป กรรมดำ นี้ อยู่ในจิตใจตลอดมาครับ กระผมไม่ได้ทำงานอะไร
ต้องพึ่งแม่ และเงินที่ได้จากพ่อกระผม หลังจากที่พ่อกระผมเสียชีวิตไป เมื่อ 3 ปีที่แล้วครับ และทุกวันนี้
กระผมก็ยังต้อง รับยาจิตเวช จากโรงพยาบาลทุก 3 เดือน กินยาจิตเวชทุกวัน ครับ


กระผมเสียใจมาก ครับ


นาย ไพสิฐ เกียรติเลขา

 

หลวงพ่อฤาษี ท่านได้เมตตาแนะนำคนที่ต้องอาบัติหนักไว้ ให้มีทางออก คือ

1. ให้ถือศีล 8 ตลอดชีวิต
2. ให้อยู่รับใช้พระ หรือ ช่วยงานวัด อยู่เสมอ ตลอดชีวิต

และพยายามทำบุญทุกอย่างที่ขวางหน้า ทำยังไงก็ได้เพื่อไม่ให้จิตใจตัวเองเศร้าหมอง

และพยายามให้คนอื่นได้รู้วิธีรักษาศีล รู้ถูกรู้ผิด ไม่ให้พลาดเหมือนตัวเองให้มากที่สุด ก็จะเป็นบุญช่วยอีกทางครับ

อะไรที่ผ่านไปแล้วก็ช่างมัน อย่าไปทำอีกก็พอ หน้าด้านเข้าไว้ อาบัติหนักขนาดไหนก็สู้ฌานสมาบัติไม่ได้ครับ ทำดีให้เป็นฌานไปเลย แค่นี้ก็สบายแล้ว เน้นว่า ทำบุญให้มากเข้าไว้ เพื่อไม่ให้ใจเราเศร้าหมองเป็นใช้ได้ครับ

เพราะผมเองก็เคยเสี่ยงต่อการต้องอาบัติหนักเหมือนกัน เข้าใจครับว่าทุกข์ใจแค่ไหน

อย่าจมกับอดีต หน้าด้านหน้าทนทำบุญให้มากที่สุดครับ เพราะถ้าหน้าเราบาง เราจะสู้กรรมที่รุนแรงไม่ได้ ทำบุญต่อไปครับ เอาใจช่วยครับ

 

อาบัติปาราชิกถือว่าจิ๊บจ๊อยเมื่อเทียบกับ...
คุณรู้จักองคุลีมาลมหาโจรสมัยพุทธกาลไหม? นั่น 999 ศพนะครับ แล้วคุณรู้จักพระมหาโมคคัลลานะ สาวกเบื้องซ้ายของพระพุทธเจ้าไหม? นั่นฆ่าพ่อแม่ตัวเองนะคุณ แล้วไงล่ะ? ท่านทั้งสองสุดท้ายก็สำเร็จอรหันต์ครับ

คุณปาราชิก ถึงบวชอีกไม่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่า บรรลุธรรมไม่ได้ ฆราวาสถือศีลห้าที่ได้ดวงตาเห็นธรรมก็มีเยอะสมัยพุทธกาลนะครับ

พระบรมศาสดาเองสมัยเป็นพระโพธิสัตว์ก็ใช่ย่อยซะที่ไหน ทำความชั่วฆ่าคนลงนรกเหมือนกันนะคุณ กรรมเก่าตามทันในชาติสุดท้ายครับ โดนเทวฑัตทุ่มก้อนหินใส่หวังฆ่าให้ตาย แต่ด้วยพุทธบารมีที่แรงกว่ากรรมเก่าก็เลยแค่เจ็บที่เท้าเท่านั้น

หมั่นทำความดีให้มากที่สุด ทำชั่วให้น้อยที่สุด ไม่ทำชั่วเลยยิ่งดี แล้วก็สวดมนต์ภาวนาทุกวันนะครับ ผมมั่นใจในที่สุดคุณก็จะบรรลุธรรมไม่ชาตินี้ก็ชาติต่อๆไปครับ

โชคดีธรรมรักษาครับ