ใครเป็นผู้สร้างรูป

ฟังสักหลายๆรอบเลยนะร่อง จะได้ไม่งง ขอบคุณในความหวังดีที่มีต่อมวลมนุษย์นะร่อง แต่ร่องต้องฟังให้เข้าใจแจ่มแจ้ง แต่ไม่ใช่เพื่อชนะคนอื่น เพื่อเรียนรู้แล้วปฏิบัติตามเพื่อตัวร่องเองคับผม

 

คำถามของหลวงปู่คือ จิตของเราใช้ได้รึยัง บังคับมันได้รึยัง เมื่อเห็นสภาวะนั้นการบังคับแล้ว จิตที่ควรที่เหมาะแก่งานเป็นจิตแบบไหน มันต้องบังคับรึไม่ ถ้ายังบังคับอยู่อีก ก็ไม่ต้องไปฝันว่าจะได้อะไร มันแค่ความเพ้อเจ้อของคน ไม่ใช่ของพระท่านของหลวงปู่นะร่อง ที่หลวงปู่สอน

 

สมมุติ เป็นผู้สร้างโลก สร้างรูป สร้างอายตนะ
ถ้าไม่สมมุติ ไม่ต้องปรุงไม่ต้องเรียกอะไรทั้งนั้น ลมก็ไม่มี ธงก็ไม่มี รู้ก็สักว่ารู้
ไม่รู้จะถูกไหม แล้วแต่อ.สั่งสอนเถอะ

 

วิธีการ บัญญัติ ข้อธรรม เพื่อการ สิกขา

ต้องเว้นขาด การ บัญญัติ เพื่อการ บัญญัติ

งง เป่าฮับ

ถ้า งง คงต้องกล่าวด้วย สำนวนเดิมว่า

ต้องเว้นขาด การเข้าไปส่วนสุด เพื่อการ บัญญัติ

งง เป่าฮับ

ถ้า งง คงต้องกล่าวด้วย สำนวนเดิมว่า

ต้องเว้นขาด การสุดโต่ง เพื่อการ บัญญัติ

การบัญญัติการสอนว่า

โลกมี โลกไม่มี โลกมีก็ไม่ใช่ ไม่มีก็ไม่ใช่
ผู้สร้างมี ผู้สร้างไม่มี ผู้สร้างมีก็ไม่ใช่ ไม่มีก็ไม่ใช่
ฯลฯ

วิธีการ บัญญัติ อะไรแบบนี พุทธศาสนา
ต้องเว้นขาด เพราะ เป็น สำนวนการศึกษา
ที่ไม่สามารถส่งเสริมให้เป็น "เบื้องต้นพรหมจรรย์" ได้

เป็นการเสียเวลาเปล่า และ ทำตนให้ลำบาก

(คือ ไม่พ้นการถกเถียง แน่นวน)

สำนวนธรรมที่ดี อ่านแล้ว ควร บึ๊ดจั๊มบุ๊ด ดุจไฟลุก
บนหัวอยู่ ควรรีบสดับอริยสัจจ ก่อนไปดับไฟบน
หัวฉะนั้น

 

กะผมคนธรรมดาทำงานทำบุญไปนะผม
กิเลสตัณหาเกิดขึ้นมารู้ทันผมกัทิ้งไป

รูไม่ทันกะบันเทิงกะมันหน่อย55
ไม่เห็นมีรัยแปลกเลยผมว่า

 

รุ้ทันก็บันเทิงไปอีกอย่าง

 

เจริญสติ ก็เพื่อ ให้รู้เท่าทันนี่แหล่ะ

ไม่มีไรยาก แค่รู้เท่าจิตก็ว่าง หลวงปู่หล้าปัญญาท่านมาก

 

อยู่ๆๆเกี่ยวอะไรกับหลวงปู่หล้าน้อออออ งงงง
สวดมนต์จำเป็นมั๊ยครับ

 

มันเป็นพื้นฐานที่ควรมีในใจโดยไม่ต้องบอกของนักภาวนา

หากเข้าใจวิธี ก็เอา มาเจริญสติได้ในการสวดมนต์


แต่นักภาวนาปัจจุบัน ขาด เลยตกม้าตายเป็นระยะเยอะ

การสวดมนต์ก็เป็นการให้อาหารวิชชา ให้อาหาร สติปัฏฐาน

 

รู้ทันก็เปรียบเหมือนเห็นกิเลสเป็นลูกไก่ในกำมือ
จะบีบก็ตายจะจับเมื่อไหร่ก็ได้คับ

 

อาหารของวิชชาและวิมุตติ
๑. วิชชาและวิมุตติมีอาหาร อาหารของวิชชาและวิมุตติ คือ โพชฌงค์ ๗
๒. โพชฌงค์ ๗ มีอาหาร คือ สติปัฏฐาน ๔
๓. สติปัฏฐาน ๔ มีอาหาร คือ สุจริต ๓
๔. สุจริต ๓ มีอาหาร คือ อินทรียสังวร
๕. อินทรียสังวร มีอาหาร คือ สติสัมปชัญญะ
๖. สติสัมปชัญญะ มีอาหาร คือ โยนิโสมนสิการ
๗. โยนิโสมนสิการ มีอาหาร คือ ศรัทธา
๘. ศรัทธา มีอาหาร คือ การสดับสัทธรรม
๙. การสดับสัทธรรม มีอาหาร คือ การเสวนาสัปบุรุษ
การเสวนาสัปบุรุษอย่างบริบูรณ์ย่อมยังการได้สดับสัทธรรมให้บริบูรณ์
การได้สดับ (เล่าเรียน) สัทธรรมบริบูรณ์ย่อมยังศรัทธาให้บริบูรณ์
ฯลฯ
โพชฌงค์ ๗ บริบูรณ์ ย่อมยังวิชชาวิมุตติให้บริบูรณ์วิชชาวิมุตติมีอาหารอย่างนี้ มีความบริบูรณ์อย่างนี้
(องฺ. ทสก. ๒๔/๖๑/๑๒๒)

 

คนไม่มีอาหารก็อดตาย
อวิชชาไม่มีอาหารอวิชชาก็อดตาย
เหมือนไฟขาดเชื้อไม่เติมเชื้อก็ค่อยๆมอดดับลงคับ
กิเลสมีเหง้ารากกิเลสเติบโตได้เพราะมีอาหาร
หยุดความทะยานอยากก็เหมือนหยุดส่งอาหารให้กิเลส
กิเลสไม่มีอาหารมันก็อดตายคับ

 

เชย ระเบิด ระเบ้อ

อย่าไปสนใจ อวิชชาอดตาย หรือ วิชชาอ้วน จิฮับ

ภาษาธรรม ระบุว่า " วิชชา มี อาหาร "

เวลา เกิด วิชชา ขึ้นมา อย่าไปมัว ดี๊ด้า

ให้สังเกตไปเลย ที่ตั้งของ อุปาทาน มันมี

แล้ว เฝ้นหา อสังขต จิฮับ

อยู่ไหน

มีใหม ?

ถ้าเจอ ก็เอาไปแลกเปลี่ยน กับ คุง อณูธาตุ

ว่า เอ้ยของ u มีแต่ มโนห่อ ของไอ
มีแต่ มรรควิธี จะเอาแบบไหน

 

พักนี้หลงปูร่อนหันมาเปิดธรรมมะแบ้วนะครับ เปลี่ยนแนวไป

 

พระท่านกล่าวกัน...ว่ามี บางบท ว่าไว้

พุทธ ไม่ใช่แค่รู้ว่า ผู้สร้าง สร้าง หรือ ไม่สร้างอะไร

พุทธ จะรู้ว่า ผู้สร้าง เกิดมาได้ด้วยเหตุ อะไร

ดังนั้น เสียเวลาไป นั่งตะครุบว่า ผู้สร้าง สร้าง หรือไม่สร้างอะไร

อันนี้ก็นะ คือ ได้ยิน พระท่านเทศนา

แต่ไม่เคยเห็น บทที่เป็น พระไตรปิฏก

แต่ถ้า ธรรมบทนั้นมี ละก้อ ......อะอื้ม !!!

 

What's a Big Brother !

 

หากรรมการ55

 

ตอนตื่นก็ไปด้วยมโนคับ
ตอนนอนหลับก็ไปทั้งจิตทั้งมโนคับ
จิตเป็นธาตุ,มโนไม่ใช่ธาตุมโนเป็นสิ่งนอกเหนือจากธาตุ
สนทนากับท่านอณูผมเห็นแบบนี้คับ

 

อาหารของวิชชาและวิมุตติ
๑. วิชชาและวิมุตติมีอาหาร อาหารของวิชชาและวิมุตติ คือ โพชฌงค์ ๗
๒. โพชฌงค์ ๗ มีอาหาร คือ สติปัฏฐาน ๔
(ธรรมส่วนนี้ เป็นปรมัตถ์ จิตจะดำเนินไปเอง ไม่มีเจตนาไม่มีเราเข้าไปข้องเกี่ยว มีแต่ความเป็นเองของจิต จิตจะวิวัฒน์ตัวไปตามลำดับ
ฉะนั้น ธรรม ในโพชฌงคือ มีอะไรบ้าง ไม่ต้องห่วงว่า จิตจะไม่ทำ )


๓. สติปัฏฐาน ๔ มีอาหาร คือ สุจริต ๓

1. สัมมาทิฏฐิ ความเห็นชอบ ความเห็นถูกต้องตามความเป็นจริง
(ความเห็นชอบ จะแบ่งเป็นสองขยัก
ขยักแรก อาศัยศรัทธา มาก่อน เป็นอาหาร พอลงมือทำ มรรครวมเป็นหนึง
กาลามาสูตรจะถูกทำลาย เพราะลองแล้ว ประจักษ์แจ้งทางของมรรค จึงเห็นสัมมาทิฐิเป็นเบื้องต้นที่ถูกต้อง นี่เรียกขยักที่สอง)

2. สัมมาสังกัปปะ ดำริชอบ คือ ดำริในการออกจากกิเลส

3. สัมมาวาจา วาจาชอบคือ งดเว้นจากการพูดปด พูดส่อเสียด พูดคำหยาบ พูดเพ้อเจ้อ
4. สัมมากัมมันตะ การงานชอบ หรือ ประพฤติชอบ (ทางกาย)
5. สัมมาอาชีวะ เลี้ยงชีพชอบ คือ การประกอบอาชีพที่สุจริต ไม่ผิดศีลธรรม

6. สัมมาวายามะ ความเพียรชอบ
มรรค ข้อที่ 23456 มีสองขยัก
ขยักแรกเป็นมรรคที่ตกแต่ง เรียกว่า อาศัยเจตนาในการทำ
แต่ผล ในขณะแห่งมรรคเกิด มันจึงพ้นเจตนาในการทำ
จิตไม่มีบุญให้เสวย ไม่มีบาปให้ผล วิบากไม่เกิดต่อ เป็นขยักที่สอง



7. สัมมาสติ
( มรรคข้อที่7 เป็นผลงาน ของขยักแรก ของมรรคข้อที่ 123456 ทำให้ มรรคข้อที่7 คือ สัมมาสติเกิดขึ้น )


8. สัมมาสมาธิ
มรรคข้อที่8 เป็นผลงาน ของมรรคขอที่123456 ในขยักแรก
และผลงานมรรคข้อที่7
ความตั่งมั่น ของจิต จึงเกิดขึ้น จะเห็น ความเป็นสัมมาทิฐิที่ถูกต้อง

ยิ่ง ผลงาน ย้ำว่าผลงาน ย้ำว่าผลงานของมรรค ข้อที่7 เกิดขึ้นมากเท่าไร สัมมาสมาธิ ยิ่งเพิ่มตามลำดับเป้นเงาตามตัว

ในส่วนของสติปัฏฐาน หรือ มรรค 8 จึงมีเป็นสองส่วน
ส่วนเจตนา และพ้นเจตนา
มรรคข้อที่ึ7และ8 จึงสั่งให้เกิดไม่ได้ อาศัยทำ วสี ไม่ได้




๔. สุจริต ๓ มีอาหาร คือ อินทรียสังวร
๕. อินทรียสังวร มีอาหาร คือ สติสัมปชัญญะ
๖. สติสัมปชัญญะ มีอาหาร คือ โยนิโสมนสิการ
๗. โยนิโสมนสิการ มีอาหาร คือ ศรัทธา
๘. ศรัทธา มีอาหาร คือ การสดับสัทธรรม
๙. การสดับสัทธรรม มีอาหาร คือ การเสวนาสัปบุรุษ
การเสวนาสัปบุรุษอย่างบริบูรณ์ย่อมยังการได้สดับสัทธรรมให้บริบูรณ์
การได้สดับ (เล่าเรียน) สัทธรรมบริบูรณ์ย่อมยังศรัทธาให้บริบูรณ์
ฯลฯ
(ส่วนอาหารในกลุ่มนี้และในส่วนมรรค123456 เป็น เจตนาที่ต้องทำล้วนๆ ฉะนั้น หากเจริญสติ ไปยังไม่สุดทาง เจตนาตัวนี้ จะมีกุศลเป็นผล ให้เกิดในภพภูมิที่สุคติและได้ปฏิบัติธรรมพบพระพุทธศาสนาทุกชาติไปจนกว่าจะบรรลุธรรม)

 

ความเห็นไม่ค่อยผิดหลอกผม
แต่การดำริไว้ในใจจะผิดเลยงงๆกะชีวิต55