++ ประสปการณ์การ "ถอดจิต" ++

มีเรื่องจะมาเล่าอีกเช่นเคยครับ เป็นประสปการณ์เก่าๆที่เคยเกิดขึ้น ประมาณช่วงปี 2537-2540

ไม่แน่ใจว่าปีไหนครับ แต่เพิ่งจะมาไตรตรองดู หรือนี่จะเป็น วิธีการถอดจิต กันแน่

ก่อนจะไปถึงเหตุการนั้น ขอท้าวความให้เห็นภาพรวมก่อน ก็คือ ผมเป็นคนที่สวดมนต์ก่อนนอน

ตั้งแต่วัยเด็ก และ เริ่มทำสมาธินอนตั้งแต่ช่วง วัยรุ่น สามารถ กำหนดร้อน

กำหนดหนาว ให้กับตัวเองได้บ้าง สามารถตัดความรู้สึกในบางส่วนได้บ้าง ช่วงนั้นผมอยู่ในวัย

20ปี ต้น (22-25ปี) ยกตัวอย่างการตัดความรู้สึกคือ มีอยู่คืนหนึ่ง นอนฝันว่ามีคนมาทำร้าย

ในฝันก็ได้เต๊ะต่อสู้ออกไปอย่างแรง ทำให้ขาจริงๆ เต๊ะเข้ากำแพงอย่างแรง แรงมาก

นิ้วเท้าเจ็บมาก มีอาการเหมือน นิ้วเท่าซ้น ผมจึงดัดนิ้วเท้าให้กลับไปทางเดิม

แต่อาการยังคงเจ็มมากๆ ประกอบกับตอนนั้นยังดึกมากและผมก็ห่องนอนอยู่ ก็เลยตั้งจิต

กำหนดตัดความรู้สึกที่ขาขวา(ข้างที่ซ้น) เพื่อที่จะนอนหลับก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันต่อ

จากปลายเท้าที่เจ็บมากจนเสียวมาถึงต้นขาตลอดเวลา ผมกำหนดให้ความรูสึกของขาขวา

ค่อยๆน้อยลง และไม่สนใจมัน ควาวรู้สึกของขาขวาตอนนั้นก็ค่อยๆชา จางลงๆๆ

จนความรู้สึกของขาขวาหายไป เหมือนไม่มีขาข้างนั้นอยู่เลย แล้วผมก็หลับต่อจนเช้า

ผมถึงมาดูขาว่าเป้นอย่างไรบ่าง ก็ยังมีอาการเจ็บที่นิ้วที่ซ้นอยู่ แต่สามารถทนได้

ไม่มีอาการบวมใดๆ แล้วผมก็ไปทำงานต่อตามปรกติครับ เท้าก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก

(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

 

มาว่ากันต่อเลยครับ ช่วงนั้นผมทำงานที่ต้องเดินทางไปพบลูกค้าทุกวัน วันละ 3-7 ราย

ขับรถวันละกว่า 200 กม. ในเขตปริมนฑนฝั่งตะวันตกของ กทม. รถท่ีผมใช้เป็น

รถยนต์ ซึ่งเป็นรถของบริษัท ที่ผมทำงานอยู่ ซึ่งในช่วงกลางวัน ผมจะง่วนอยู่กับการขับรถ

ทั้งวัน ติดต่อกันเป็นปีๆ เริ่มแรกเมื่อขับรถใหม่ เราก็ต้องเพ่งความสนใจไปที่การควบคุมรถ

น่าจะเป็นกันทุกคนครับ จะเยียบครัชยังไป จะใช้เกียรอะไร จะหมุนพวงมาลัยตอนไหน

คืนพวงมาลัยตอนไหน เมื่อได้ขับรถเป็นเวลานาน สิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้กำหนดอีก

ก็ต้องกำหนดเพียงเส้นทางที่จะไป จะจัดการอย่างไรกับสิ่งกีดขวางบนเส้นทางนั้น

แค่นั้น ในเรื่องของการ เหยียบครัช เหยียบเบรก เหยียบคันเร่ง เป็นไปอย่างอัตโนมัติ

โดยไม่ต้องสนใจ หรือไปโฟกัสใดๆ เมื่อต้องอยู่กับการขัรถติดต่อกันเป็นปีๆ

การขับขี่ทั้งหมดก็เป็นไปโดยแทบจะอัตโนมัติทั้งหมด ยังคงจิตสำนึกไว้บนท้องถนน

อย่างซ้ำๆ ที่เคยทำทุกวัน แต่แล้ววันหนึ่ง

(โปรดติดตามตอนต่อไปครับ)

 

ในณะที่ขับรถอยู่บนท้องถนน เนื่องจากการขับขี่เป็นไปอย่างอัตโนมัติ

ผมก็เลยเริ่มสังเกตุมันว่า ถ้าผมไม่กำหนดอะไรให้มันเลย แม้แต่เส่นทาง

วิธิการจัดการ หรือ หลบหลีกขณะมีสิ่งกีดขวางบนถนน ร่างกายนี้จะยังจัดการได้เองหรือไม่

ในตอนนั้น ผมค่อยๆตัดความรู้สึกการรับรู้ที่ละอย่างที่เชื่อมอยู่กับร่างกาย อย่างระมัดระวัง

คือ พร้อมที่จะสวมคืนร่างกายทันทีที่มันไม่ตอบสนองอย่างที่ควรจะเป็น

ผมทำเมือนตอนที่เท้าเต๊ะกำแพงนั่นแหละครับ คือค่อยๆลบความรู้สึก สัมผัสที่เชื่อมต่อ

กับร่างกายทีละส่วน เริ่มจากแขน ความรู้สึกถึงแขนค่อยๆจางหายไป

แต่ร่างกายยังคงขับรถไปต่อได้ ตัดความรู้สึกของขา ความรู้สึกของขาค่อยๆจางหายไป

แต่ร่างกายก็ยังควบคุมรถได้ ขณะนั้น รถกำลังใกล้ยูเทินเข้าไปทุกที และมีรถที่กำลังจะยูเทิน

ซึ่งเราจะต้องชลอความเร็วลง ผมก็สังเกตุดูในขณะที่ไม่มีความรู้สึกถึง แขน และ ขาแล้ว

ว่าร่างการจะตอบสนองไหม ถ้าไม่ตอบสนองผมก็จะเรียกคืนความรู้สึก และเข้าควบคุมรถเอง

ปรากฎว่า ร่างกาย สามารถชลอความเร็ว ทำการเปลี่ยนเกียร์ และ หลบหลีก ด้วยวิธีการ

ที่ควรจะเป็นได้โดยที่ผมไม่รู้สึกถึง แขน ขา เลย ผมเพียงเห็นด้วย ตา เพียงเท่านั้น

เมื่อเห็นเช่นนั้นผมก็เลยค่อยๆ ลบความรู้สึก ของลำตัวออก

ซึ่งความรู้สึกของลำตัวก็ค่อยๆหายไป เหลือ เพียงความรู้สึกส่วน ห้ว

แต่ร่างกายก็ยังควบคุมรถด้วยดี แล้วผมก็ลบความรู้สึกอื่นๆ ออก จนเหลือแต่ ตา

หรือการมองเห็น เพียงเท่านั้น

(โปรดติดตามตอนต่อไป และไม่ควรทำตามในขณะขับขี หากต้องการทดสอบทำตาม

ควรทดสอบในสถานการปลอดภัย เช่น เดิน หรือทำกิจกรรมที่ไม่อันตรายครับ)

 

หลังจากตัดความรู้สึกอื่นๆนอกจาก การมองเห็น ออกจนหมดแล้ว

มุมมองการมองเห็นเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงครับ จากที่เคยมองเห็นเป็มมุมกว้าง

มันเหมือน ผมกำลังมองผ่านช่องอะไรซักอย่าง และเริ่มล่องลอย คือ

ในสถาวะปรกติที่เป็นแต่เกิดมา จิตกับกาย ติดกันอย่างแน่นหนา

จนเราไม่อาจแยกได้ว่า อะไรคืออะไร แต่เมื่อเริ่มตัดออกทีละส่วน จึงรู้สึกได้ว่า

ในสภวะปรกติที่เป็น จิตยึดกับร่างกายอย่างแน่นหนา เหมือนเอายางยืดอ่อนๆมามัดไว้

เป็นพัน เป็นหมื่นเส้น ทั่วทั้งร่างกาย พอลบความรู้สึกออกจนเกือยจะหมดแล้ว

เหมือนยางยืดนั้นก็เหลืออยู่น้อยเส้น ทำให้แรงยึดมันน้อย และมันก็เริ่มยืด

ลอยแกว่งไป แกว่งมา และเริ่มยืดออกไปเรื่อยๆ

(โปรดติดตามตอนต่อไป และขอยืนยันว่า ไม่ควรทำตามในขณะขับขี

หากต้องการทดสอบทำตาม ควรทดสอบในสถานการปลอดภัย เช่น เดิน

หรือทำกิจกรรมที่ไม่อันตรายครับ)

 

ในขณะที่จิต หรือการรับรู้ การมองเห็น เริ่มมีการขยับยืดออกจากร่างกายนั้นเอง

ผมก็มีความคิดเกิดขึ้นมาว่า จะลองยืดมันออกไปเรื่อยๆ ให้ห่างจากตำแหน่งร่างกาย

ที่นั่งขับรถอยู่ แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นห่วงก็คือ กลัวว่า เมื่อยืดออกไปแล้ว ถ้าเกิดการมองเห็น

ดับลง หรือ การเชื่อมต่อดับลง ร่างกายจะยังคงขับรถต่อไปได้ไหม

ถ้าเกิดไม่ได้ จะต้องเกิด อุบัติเหตุ และ ถึงแก่ความตาย อย่างแน่นอน

ซึ่งไม่ควรเสี่ยงทำต่อไป จึงได้เรียกความรู้สึกทุกส่วนกลับคืนมา แล้วกลับมานั่งขับรถ

เหมือนเดิมครับ หลังจากวันนั้น เนื่องจากมีงานต้องทำมาก ก็ไม่ได้คิดถึง

หรือ จะทำการทดสอบนี้อีก แล้วชีวิตก็ง่วนอยู่กับการทำงาน เก็บเงิน เพียงอย่างเดียว

จนมาถึงเมื่อวานนี้ อยู่ดีๆ ก็นึกได้ว่ามีเหตุการนี้เคยเกิเขึ้น เลยอยากจะทดลองดูอีกครั้ง

ผมได้ทำการตั้งจิตขณะจะนอนหลับ ให้กำหนดรู้ แล้วจะค่อยๆดับทีละอย่าง

เพื่อว่าจะถอดออกได้ แล้วจะทดสอบเดินทางไปที่อื่น เพื่อดูว่า การถอด สามารถถอดได้จริง

สิ่งที่เห็นจะเป็นจริง หรือเป็นเพียงภาพมายาที่ถูกสร้างขึ้นมาภายใต้ดวงจิต หรือ สมองนี้

แต่การทดสอบยังไม่เป็นผม เนื่องจากห่างการทำสมาธิมานานมาก จิตไม่นิ่ง ยังฟุ้งไปเรื่อย

เหมือนหัดใหม่เลยครับ ยังไม่สามารถกำหนดอะไรได้ ตั้งจิตให้นิ่งยังทำไม่ได้

กำหนดจิตให้ตั้งอยู่ในขณะที่กายเริ่มหลับ ก็ยังทำไม่ได้ ทั่งที่เคยทำได้ในสมัย วัยรุ่น

ก็ว่าจะทำการทดสอบต่อครับ ถ้าสามารถกำหนดจิตได้ ถอดยืดออกไปที่อื่นๆได้

ผมจะทำการพิสูจว่า สิ่งที่พบเห็นขณะที่ถอดออกไบ จะเป็นจริงดังที่เห็น หรือ เป็นเพียง

มายา เราจะมาพิสูจกันครับ

(โปรดติดตาม ตอนต่อไป)

 

เอาละครับ ถึงแม้ปัจจุบัน จะยังไม่สามารถทำได้เช่นเดิม

แต่ผมจะพยายามทดสอบและแยกแยะให้ชัดเจนว่า

สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ เป็นกระบวนการทางร่างกายแบบใด

ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้น คงจะต้องการ ผู้ร่วมพิสูจน์ครับ

ทั้งคนที่เชื่อ และไม่เชื่อ จะต้องร่วมกันพิสูจน์ครับ