ทุกสิ่งอยู่ที่จิต รู้เห็นด้วยจิต ยึดติดด้วยจิต หลุดพ้นด้วยจิต

หน้าที่ทางโลกคือพ่อและเพื่อนร่วมโลก หน้าที่ทางธรรมคืออรหันต์และเพื่อนร่วมธรรม(ไม่ได้หมายถึงตัวบุคคล ผู้ใด แต่เป็นหน้าที่) เมื่อทุกสิ่งล้วนเป็นของโลก มีไว้สำหรับโลก โลกปั้นแต่งไว้ให้ก่อนแล้ว เรามาอาศัยอยู่ภายหลัง ทางโลกและทางธรรม เป็นหนึ่งเดียวได้ด้วยใจ ทุกสิ่งอาศัย(กันและกัน)

 

แบบน้ำตาไหล
แบบซายซ่าน ชุ่มฉ่ำ
แบบตัวโยกโคลงเคลง
แบบเหมือนมีกายซ้อน ตัวใหญ่ขึ้นหรือสูงขึ้น
อันนั้นผมพอรู้จักอยู่บ้าง

แต่เรื่องที่เล่าไปนั้น เป็นคนละอย่างครับ
แค่นั่งสมาธิเฉยๆนี้หละครับ เพียงแต่กายเบาใจเบาขึ้น
เมื่อเราไปพบความเบาที่ยิ่งกว่า เราจะรู้ได้เองเลย
ว่าแต่ก่อนนี้เราแบกของหนักมาขนาดไหน
เบาสบายกว่าแบบต่างๆที่กล่าวมา

แต่ช่วง 3 ปีมานี้จะเน้นไปที่สวดบทจักรพรรดิ
ก็เบาขึ้นอยู่เหมือนกัน ไม่ค่อยหงุดหงิดหรือรำคาญ
ไปกับอะไรบลาๆๆ

 

หิวข้าว กับ ปวดขี้ กับ ชักว่าว
ความเห็นท่านนิล ท่านว่าต่างกันใหมและต่างกันอย่างไร ?

 

กายเบาใจเบาเพราะละกามนิวรณ์ได้ และรู้แล้วว่าสุขกามคุณ๕ กับ สุขสมาธิ ต่างกันเช่นไร

 

หิวข้าว กับ ปวดขี้ เป็นเรื่องของ ร่างกายมันบังคับ
เราไม่ทำก็ไม่ได้ จำเป็นจะต้องทำทุกชีวิตเหมือนกันหมด
แต่ การชักว่าวของผู้ชาย หรือ การช่วยตัวเองของผู้หญิง
เราจะทำ หรือ ไม่ทำ ก็ได้ แต่ส่วนมากจะทนไม่ได้
พระ ก็เลยจะต้องหนีเข้าญาน แล้วเพ่งอสุภะช่วย
ส่วนชาวบ้านชั้นดี จะเสพกาม หรือ ไม่เสพกาม
ก็ต้องดูเหตุการณ์จำเป็นเฉพาะหน้า ว่าจำเป็นไหม ทนได้ไหม
ถ้าจำเป็นก็ทำไป ทำไปแล้วก็ทิ้งความคิดไปเลย
ไม่ต้องกลับไปคิดแล้วคิดอีก
การกิน ขี้ ปี้ นอน ทำแล้วก็ทำเลย
ไม่ต้องไปคิดมากว่า มันผิดหรือถูก

 

กามคุณกับกามารมณ์
ท่านนิลว่าอารมณ์2อย่างนี้เวลาเกิดขึ้นเป็นตัวเดียวกัน
หรืออารมณ์2อย่างนี้เกิดขึ้นมาทับซ้อนกัน

หากเป็น 2 อันไหนเกิดก่อนอันไหนเกิดตามมาทีหลัง

 

ใช่ ใช้ได้นะ พ่นอารมณ์ทางจิต
ก็เหมือน การกระทำ ทางกาย
แต่ อารมณ์เป่นของจิต พ่นทางจิต
แบบเดียว กับการสำเร็จทางกาย
แต่สำเร็จทางจิตแทน ปลดปล่อย จิต
แบบปลดปล่อยกาย.
คล้ายๆแบบนี้ปะ

 

ห้องนี้ น่าจะดี
ใครเคยเจอ เทพองค์ใด
เล่าให้ฟังหน่อยสิ
พบเจอใครบ้าง เป็นแบบไหนบ้างครับ
ให้คนไม่รู้ได้เข้าใจบ้าง

 

กามคุณ เป็นเรื่องของ นักบวช
กามารมย์ เป็นเรื่องของ ชาวบ้านชั้นดี

หากจะให้ พระ เณร สอนเรื่องกามารมณ์
ท่านก็จะสอนไม่ได้ เพราะไม่ได้เสพกามโดยตรง
ผู้สอนก็จะเก้อเขิน ผู้ฟังก็จะกระอักกระอ่วนใจ
ดังนั้น จึงเลื่ยงไปใช้ คำบาลี ว่า กามคุณ มาสอนแทน
เพื่อที่จะบ่งบอกว่า ก็คือ การเสพกามประเภทต่างๆ
ตั้งแต่ การเสพกามารมย์ของชาวบ้านชั้นดี
ไปจนถึง การเสพกามคุณแบบ พระ เณร
ก็คือ การทำสมาธิ เข้าญาน เดินจงกรม เพ่งกสิน
ทำอะไรก็ได้ ที่ทำแล้ว เกิดความสุข แล้วเสพความสุขนั้น
แบบนี้จึงเรียกว่า การเสพกามขั้นสูง หรือ แบบฤาษี นั่นเอง

แต่ถ้าหากต้องการ เสพกามแบบพุทธะ
ก็จะต้องรู้ตัวเอง ว่า กำลังเสพกามอยู่
แม้แต่ ชาวบ้านชั้นดี หากเสพกามารมณ์แล้ว
ก็รู้ตัวเองไปด้วยว่า เรากำลังเสพกามอยู่นะ
อีกไม่นาน ชาวบ้านชั้นดี ก็จะข้ามขั้นไปเป็น พระอริยะเจ้า ได้แน่นอน

 

หลักการก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ
ไม่ว่าจะเป็น กาย เวทนา จิต หรือ ธรรมารมย์
เมื่อฝึกดูกาย ก็ให้พิจารณา กายดี - กายเน่า
เมื่อฝึกดูเวทนา ก็ให้พิจารณา ทุกขเวทนา - สุขเวทนา
เมื่อฝึกดูจิต ก็ให้พิจารณา จิตดี - จิตเลว
เมื่อฝึกดูธรรมารมย์ ก็ให้พิจารณา อารมณ์อยาก - อารมณ์ไม่อยาก

หากดูได้ทุกวัน วันละหกชั่วโมง เป็นเวลาเจ็ดวัน
ก็หวังผลที่จะได้เป็น พระโสดาบัน ได้เลย
แต่มีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่ง ก็คือ
จะต้องมีสติรู้ทันเวลาที่เราฝึกอะไรอยู่
ที่เรียกว่า จิตปัจจุบัน หรือ สติปัจจุบัน นั่นเอง

 

นอนทำ สมาธิได้ไหมคับ
จับลมหายใจ และไม่ต้องหายใจเอง
ร่ายกายจะทำการหายใจเองนะ

 

สมาธิ มันก็ทำได้ทุกท่านั่นแหละ
ไม่ว่าจะ ยืน เดิน นั่ง นอน ทำได้หมดทุกท่าทาง
หลักการก็แบบเดียวกับ ท่านั่งเข้าญาน

แต่ถ้าเป็น สมาธิแบบพุทธะ
จิตจะต้องเป็น ปัจจุบันขณะ ก็คือ
ไม่ว่าเราจะอยู่ในท่าไหน เราก็รู้วตัวเองว่า อยู่ในท่านั้น
เมื่อนั่ง ก็ให้รู้ว่า กำลังนั่งอยู่
เมื่อยืน ก็ให้รู้ว่า กำลังยืนอยู่
เมื่อเดิน ก็ให้รู้ว่า กำลังเดินอยู่
เมื่อนอน ก็ให้รู้ว่า กำลังนอนอยู่
เมื่อทำได้อย่างนี้แล้ว ก็ให้พิจารณาถึง
การเกิดดับของญาน แต่ละชั้น อยู่เนืองๆ
เมื่อมีญานชั้นใดชั้นหนึ่ง เกิดขึ้นมา
ก็ให้พิจารณาว่า ญานนี้กำลังเกิด
เมื่อมีญานชั้นหนึ่งชั้นใด ดับหายไป
ก็ให้พิจารณาว่า ญานนี้กำลังดับ

ด้วยการทำอย่างนี้อยู่เนืองๆ จึงจะเรียกว่า การเจริญสัมมามรรค
หรือ การเจริญมรรคของพระอริยะเจ้า นั่นเอง

 

สุดท้ายเราควรอยู่ฌาณไหน
ตลอดครับ ใช่ฌาณ3หรือป่าวครับ
ที่ไม่มีไรเลย

 

ถ้าเป็น แบบภาวนาพุทโธ ก็ให้อยู่ที่ ญานที่หนึ่ง
ก็คือ ญานวิตก หรือ การกล่าวคำภาวนา นั่นเอง

แต่ถ้าเป็น แบบเพ่งกสิน ก็ให้อยู่ประมาณ ญานที่สอง
ก็คือ ญานวิจาร หรือ การทิ้งคำภาวนา นั่นเอง

แตถ้าเป็น แบบเล่นฤทธิ์ ให้อยู่ประมาณ ญานที่สาม
ก็คือ ญานปิติ หรือ ความแช่มชื่น นั่นเอง

แต่ถ้าต้องการ เสพสุขในสมาธิ ก็ให้อยู่ประมาณ ญานที่สี่
ก็คือ ญานสุข หรือ ญานสุขใจ นั่นเอง

แต่ถ้าต้องการ เสพสุขให้ได้นานๆ ก็ต้องเข้า ญานที่ห้า
ก็คือ เอกัคคะตาญาน หรือ เอกคตารมย์ นั่นเอง