หนี้พระคุณ/บุญคุณ ชดใช้ไม่มีวันหมดจริงหรือคะ

ถ้าหากการมีชีวิตอยู่ของเราต้องอยู่กับคำว่า ที่เราเป็นเรามาในทุกวันนี้ได้ เพราะผู้มีพระคุณทั้งหลายในชีวิต เช่น พ่อแม่พี่น้อง ถ้าเช่นนั้น เราคงไม่มีวันทดแทนหนี้พระคุณ/บุญคุณ ท่านเหล่านั้นได้หมด ตราบเท่าที่ชีวิตของเรายังมีอยู่

และถ้าหากเราให้ในสิ่งที่เรามี "ทั้งหมด" ณ ขณะนี้ไปแล้ว แถมยังผูกพันกับสิ่งที่เราจะมีในอนาคตให้ถูกกินรวบไปอีก จนทำให้ชีวิตเรา เหลือแค่ตัวเราแบบว่างเปล่าเลยไปอีกยาวๆ จะถือว่าเราตอบแทนบุญคุณพวกท่านแล้วหรือไม่

ถ้าหากในอนาคต มีเหตุการณ์ที่ผู้มีพระคุณเดือดร้อนอีก (ซึ่งเรารู้ว่ามันจะเกิดขึ้นอีก) โดยที่เราหมดกำลังแล้ว แต่อาจจะสามารถยืมกำลังผู้อื่นมาช่วยได้ เพียงแต่ว่ามันเกินความสามารถในการชดใช้ของเราแล้วจริงๆ เราจะกลายเป็นคนอกตัญญูหรือไม่คะ

เราช่วยเขาได้ โดยยืมกำลังผู้อื่นมา แต่ตัวเราก็หมดแรงจะชดใช้ ในขณะที่ความเดือดร้อนของผู้มีพระคุณก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยุติลงเมื่อใด ควรทำอย่างไรคะ

 

กตัญญูกับศีลข้อ2 นี้เป็นไปในทางเกื้อกูลกัน
เมื่อมีความกตัญญูอยู่เจตนาที่จะไปคดเคี้ยวคดโกงนั้นก็จะไม่มี
ก็ทำให้เกิด สีลานุสสติ

เมื่อมีศีล ก็มีสมาธิเป็นปกติ
สมาธิที่ปราถนาให้ครอบครัวพ้นจากทุกข์เป็นเมตตาจิต
การช้วยเหลือสงเคราะห์บลาๆๆเป็นกรุณาจิต
การยินดีอยู่ในศีลในธรรมเพราะมีความกตัญญูเป็นมุทิตาจิต
ที่เป็นในทางที่ชอบที่ควร

การช้วยเหลือแล้วรู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อน ก็ต้องพินิจเรื่องอุเบกขาด้วย
ช้วยเท่าที่ช้วยได้ อันไหนช้วยไม่ได้ก็ต้องมีปัญญาที่จะปล่อยวาง
อุเบกขานี้ต้องอาศัยกำลัง สติ+ปัญญา เป็นตัวปล่อยวาง
ไม่งั้นมันจะกลายไปเป็นการช้วยแบบดันทุรังด้วยความอยาก
ช้วยอะไรแล้วต้องช้วยให้ได้ ช้วยแล้วต้องช้วยให้สำเร็จ

แต่ขึ้นชื่อว่ามีการปรารภความเพียรแล้ว
จะสำเร็จเป็นรูปธรรมหรือยังไม่สำเร็จเป็นรูปธรรมก็ได้

เหมือนเรื่องสตรีคนหนึ่งในสมัยพุทธกาล
จะเอาดอกไม้ไปถวายพระพุทธเจ้าด้วยจิตศรัทธา
ทีนี้โดนฝูงชนเหยียบตายไปก่อน
รูปธรรมยังไม่สำเร็จนำดอกไม้ไปถวายถึงเป้าหมาย
แต่ด้วยศรัทธา และ ความเพียรในทางที่ถูก
ทำให้ไปในทางที่ดีมีสุขคติเป็นที่ไปเป็นอย่างน้อย

ในทำนองเดียวกันกับการช้วยเหลือครอบครัว
เรานั้นได้ปรารภความเพียรแล้ว
จะสำเร็จหรือไม่สำเร็จเป็นรูปธรรมก็ได้
มีศีล มีพรหมวิหาร4 ทางที่ไปย่อมเป็นทางที่มงคลยิ่งๆขึ้นไป

 

ขอบคุณมากค่ะ