102.เก็บเรื่องมาเล่า : เกาะเต่า สะบักสะบอม

จุดที่ห้า อ่าวฉลาม มีกองหินภูเขาไฟ เต่าทะเลตัวใหญ่ ฉลามครีบดำ
ที่อ่าวสุดท้ายนี้บางทีต้องอาศัยโชคช่วยเพราะเต่าทะเลและฉลามครีบดำไม่ได้ว่ายน้ำมาให้ดูตลอดเวลา ตรงอ่าวนี้มีนักท่องเที่ยวมาดำน้ำและเรือจอดอยู่เยอะ เพื่อนๆ ก็ลงกันและก็เจอเต่าทะเล แต่ว่ามีนักท่องเที่ยวบางคนที่ดำน้ำลึกเป็น ก็ดำลงไปถ่ายรูปกับเต่าทะเล ส่วนเต่าทะเลก็ว่ายน้ำหนี คนอื่นที่ลอยตัวอยู่บนผิวน้ำก็อดดู พอถ่ายรูปได้ก็พุ่งตัวขึ้นมาด้านบน เผอิญเพื่อนๆ อยู่บนผิวน้ำตรงนั้นพอดีก็ชนเข้าให้ ทำให้สำลักน้ำกินน้ำทะเลไปหลายอึก พวกนี้ไปรบกวนเต่าทะเลไม่พอยังไม่รู้จักระวังคนอื่นรอบข้างเลย

​

 

จุดดำน้ำที่ห้านี้ จะมองเห็นจุดชมวิวจอห์น-สุวรรณ ด้วย​

 

​

 

​

 

​

 

แล้วก็มีเรื่องเกิดขึ้น เมื่อนักท่องเที่ยวจากเรือลำอื่นใช้สน็อกเกิ้ลแบบครอบเต็มหน้าเกิดอาการตกใจและคุมสติไม่อยู่แล้วหายใจไม่ออก รีบมาเกาะที่เรือขอความช่วยเหลือ คนเรือจึงรีบคว้าขึ้นมาให้นั่งหอบหายใจอยู่บนเรือ คนเรือเลยเล่าว่าสวมสน็อกเกิ้ลแบบนี้อันตรายเพราะเวลาคุมสติไม่อยู่จะลนลานจนถอดหน้ากากไม่ออกแล้วทำให้หายใจไม่ได้ เคยเจอนะ นึกว่าดำน้ำอยู่เห็นลอยคว่ำหน้า แต่พอไปแตะที่ตัวปรากฏว่าตายแล้ว...

​

 

ได้เวลาอันสมควร ดูเต่าทะเลกันเสร็จแล้ว คนเรือก็รีบขับเรือพาพวกเรามาส่งที่ชายหาดแม่หาด เพราะว่าไกลๆ ออกไปกลางทะเล ฝนเริ่มตกและคลื่นเริ่มจะแรงซัดเข้าฝั่ง พวกเรามาถึงชายหาดลงเรือได้ก็ให้ทิปเล็กๆ น้อยๆ แทนคำขอบคุณในการดูแลพวกเราเป็นอย่างดี พวกเราเดินมาขึ้นรถของบริษัททัวร์แล้วพาพวกเราไปส่งที่โรงแรมซึ่งตอนนี้คณะอีกคณะที่ลงเรือลำเดียวกันก็เลิกบ่นเรื่องไพรเวทไปแล้ว

​

 

กลับมาถึงโรงแรม พวกเรายังไม่เข้าห้อง ชวนกันไปลงเล่นน้ำสระกันต่ออีกครู่ใหญ่



​

 

​

 

เล่นน้ำพอมือซีดได้ที่แล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เตรียมไปทานอาหารเย็น แต่ว่ามอไซด์พวกเราก็คืนเขาไปแล้ว ก็เลยต้องเดินๆๆๆๆๆๆๆ ไกลโขอยู่ แต่ก็ดีนะ เดินดูร้านโน้นร้านนี้ริมทางไปเรื่อยๆ มีหลายร้านที่ต้องปิดตัวไปเพราะช่วงโควิด ทำให้ดูๆ แล้วซบเซาแต่ไม่ถึงกับเงียบเหงายังมีนักท่องเที่ยวเดินกันให้ขวักไขว่ อาหารมื้อเย็นนี้พวกเราไปกินบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่าง กระทะร้อน

​

 

​

 

​

 

​

 

อิ่มแล้วก็พากันเดินกลับ ที่จริงก็น่าจะเดินเที่ยวกันต่ออีกหน่อยแต่โดนแดดเผาทั้งวันเพลียมากและปวดขา กลับห้องนอนดีกว่า

​

 

​

 

วันที่ 16 พฤษภาคม

ตื่นมาทานอาหารเช้าของโรงแรม แล้วเดินเล่นชายหาดสักครู่

​

 

​

 

กลับเข้าห้องเก็บของเช็คเอาท์ รถของโรงแรมพาไปส่งที่ท่าเรือแม่หาด ระหว่างคอยรถ ก็เจอเพื่อนที่ลงเรือลำเดียวกันกำลังนั่งรถออกไป ก็ทักทายกันเป็นการอำลา รถพามาส่งที่ท่าเรือเก้าโมงกว่า แถวของคนที่คอยขึ้นเรือยาวเหยียด คนเยอะมากๆๆๆๆ ยืนแออัดกันแน่นขนัดไปหมด เพื่อนที่เป็นผู้จัดการประจำทริปก็ไปจัดการเรื่องตั๋ว สร้อยฟ้ามาลาก็ยืนเข้าแถวคอยเพื่อนอยู่ พร้อมๆ กับกวาดสายตามองว่าเรือสปีดโบ๊ทของเราอยู่ไหน ซึ่งต้องลงเรือเวลา 10 โมง นี่ก็ใกล้แล้วยังไม่เห็นเรือเลย ไม่เห็นสักกะลำเห็นแต่เรือเฟอรี่ลำใหญ่ ระหว่างนี้ก็เตรียมกายเตรียมใจโต้คลื่นกลับเข้าฝั่ง เพื่อนได้ตั๋วมาแล้วก็พาไปเข้าแถวยาวเหยียดรอขึ้นเรือ ค่อยๆ เดินกระเถิบได้ทีละนิดๆ มองไปข้างหน้า อ้าวนี่แถวเดินไปเรือเฟอรี่นี่ก้มดูตั๋ว เป็นของลมพระยา อ๋อ ไปอีกอย่างกลับอีกอย่าง

​

พอขึ้นเรือได้ต่างคนต่างหาที่นั่งชั้นล่าง ได้ที่นั่งแล้ว เพื่อนเอ่ะใจว่าตั๋วพวกเราเป็นแบบ VIP ก็เลยเดินไปถามเจ้าหน้าที่ เขาบอกว่าต้องเดินขึ้นชั้นบน เลยชวนกันขึ้นชั้นบน เปิดประตูเข้าไปก็มีคนนั่งอยู่แล้วเกือบเต็ม ต้องกระจายกันนั่ง เพื่อนก็สังเกตอีกว่า ห้องข้างหน้าอีกห้องเขียวว่า VIP คงไม่ใช่แระ เลยพากันไปนั่งในห้องนั้น พอเรือออกได้สักพัก มีเจ้าหน้าที่มาขอเก็บเงินเพิ่ม ก็จ่ายไปแบบ งงๆ สักพักด้วยความสงสัย เพื่อนเลยโทรไปถามเพื่อนที่จองตั๋วให้ เขาบอกว่าเคลียร์ให้หมดแล้วไม่ต้องจ่ายเพิ่ม อ้าวจ่ายไปแล้ว ครู่ใหญ่ๆ เจ้าหน้าที่คนเดิมเดินกลับมาขอโทษแล้วคืนตังก์ให้ บอกว่า พอดีชื่อตกหล่นไม่ได้แจ้งไว้ในลิสต์

 

พวกเรามาถึงท่าเรือลมพระยาประมาณเที่ยงกว่าๆ ลงจากเรือเรียบร้อยแล้ว เพื่อนที่ช่วยเคลียร์เรื่องตั๋วให้ก็ขับรถมาจอดคอยอยู่ที่ท่าเรือเพื่อรับพวกเราไปทานอาหารกลางวัน แต่ว่าขึ้นรถไม่หมดก็เลยต้องขับไปส่งเพื่อนเจ้าของรถที่จอดค้างคืนไว้ที่ท่าเรือของมารีน แพชชั่น แล้วขับย้อนกลับมารับอีกที

​

 

มื้อเที่ยงพวกเราไปทานอาหารกันที่ร้านแม่ไม้ โดยการับรองของเพื่อนเจ้าถิ่น อาหารอร่อย เจ้าของร้านอัธยาศัยดีพูดเล่นจนเราตามไม่ทัน เพราะตอนที่น้ำแข็งหมด สร้อยฟ้ามาลาขอน้ำแข็งเพิ่ม เขาเดินมาหน้านิ่งๆ แล้วบอกว่า ขาย เราก็ งง พูดอะไร ขายครับ เราก็คิ้วขมวดเพราะไม่ได้ตั้งใจฟัง เขาก็เลยบอกว่าสงสัยเล่นด้วยไม่ได้ เล่นอีกทีคงโดนแน่ ตอนนั้นก็เพิ่งจะเข้าใจมุกของเขา ...อืมม...

​