เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

เลขจัดส่งวันนี้

--ED 8290 2140 6 TH นางรอง

 

"นางพญาสังฆาฏิ"
กรุพระ"วังมะสระ"
============

@@ พรหมพิรามเมืองพระ วังมะสระพระเครื่อง ลือเลื่องทุ่งสาน ชลประทานเขื่อนนเรศวร ฯ @@

ความสำคัญของพระกรุ "วังมะสระ" เห็นได้ชัดว่าขนาดอำเภอพรหมพิราม สถานที่พบพระกรุนี้ ต้องนำขึ้นมาเป็น "คำขวัญประจำถิ่น"!

จึงเป็นที่กล่าวขวัญของคนรักความขลังศักดิ์สิทธิ์ ชื่นชมในศิลปพระเครื่องเนื้อดินพิมพ์"นางพญาพิษณุโลก" ว่า...

หาพระนางพญาหลักล้านไม่ได้ ก็ใช้บูชาพระนางพญากรุวังมะสระ"หลักร้อย-หลักพัน" แทนได้สบาย เพราะเป็นพระร่วมยุคสมัยเดียวกัน ไม่ต้องกังขา

ประวัติการขุดและการค้นพบกรุวังมะสระ บังเกิดขึ้นหลายครั้งหลายหนต่างกรรมต่างวาระ มีบันทึกไว้ชัดเจน กรุณาใช้นิ้วจิ้มหาอ่านจาก "อากู๋" ผู้รอบรู้ได้เต็มที่

ตอนนี้มาแล นางพญาพิมพ์ "สังฆาฏิ" องค์งามใกล้เคียงกับวัดใหญ่นางพญาไม่น้อย แต่ที่ต่างกันคือ "ราคา" ห่างไกลฟ้ากับเหว ชมแล้วชอบอยากร่วมบุญก็เชิญ...

=======1,200=======

นางสังฆาฏิองค์กะทัดรัด สวยงามน่ารักเหมาะกับสุภาพสตรีผู้สง่างาม แต่สุภาพบุรุษก็บูชาดี ไม่แตกต่าง

นางพญากรุวังมะสระมีหลายขนาด ใหญ่ กลาง เล็ก จนถึง"จิ๋ว" ก็พบเจอ บ้างอยู่ในไห บ้างพบเปลือยๆในดิน องค์นี้เป็นพิมพ์เล็กพบในไหผิวพรรณจึงสะอาด มีคราบกรุหรือ "ฝ้าดิน" ระเรื่อรำไรพองามตามซอก

ความงามด้านหลัง ถ่ายภาพให้แสงมากไป องค์จริงสวยงามเรียบร้อย ไม่ชำรุดอุดซ่อมหรือเสริมสวย

เล็กแต่ "หนา" สะใจ
"นางหนา"ตามตำรา
ขอบข้างสวยมากๆ

ขนาดตามภาพ ให้ชมทุกมิติ
มอบให้ภาพบรรยายเองบ้าง

 

ว่องไวจริงน้องๆรถด่วน ต้องเอ่ยคำนี้ซ้ำซาก สำหรับผลงานไปรษณีย์ไทย ขอบคุณน้องเรย์ที่แจ้งครับ

 

รับครับ

 

คุณศรีฯไม่รอช้า จัดการนางพญากรุวังมะสระองค์งามเข้าบ้านเรียบร้อย วังมะสระองค์นี้งามสุดในหลายสิบองค์ที่ผมมี หลายสิบปีก่อนโน้นพรรคพวกไปเหมาไหหน้ากรุมาได้ใบหนึ่ง ถึงเวลาเปิดพวกเราก็ไปชุมนุม คัดพระออกมาตามความชอบแล้วช่วยค่าไหไปตามราคาจริง การเหมาไหก็แพงอยู่เหมือนกัน

ชีวิตผมมักจะถูกกโฉลกกับพวกขุดกรุ เปิดกรุ เหมากรุ เหมาหม้อ...เอ้ย ไห อย่างนี้แล-ฮ่า

โมทนาคุณศรีฯส่งท่านวันนี้ไม่ทันแล้ว เป็นพรุ่งนี้เช้าครับผม

 

เรียน พี่ wanwi
ได้โอนเงินและแจ้งคุณน้ำฝน แล้วครับ
ขอบคุณครับ

 

คุณศรีฯไม่ยอมเว้นวรรคพักนิ้ว จัดอย่างไวว่องไม่แพ้รถด่วน เด็กแจ้งทราบแล้ว ขอบพระคุณมากและโมทนาอีกครั้งครับ

 

วันที่ ๒๐ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๖๗ ตรงกับวันพุธ แรม ๕ ค่ำ เดือน ๑๒ ปีมะโรง
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ ปัจจุบันเนกาเล

 

"สตรีทบุญ"ยามเช้าเมืองชุมพร กระทำได้ทุกที่ วันนี้ร้านขายของชำอย่างบ้านๆ รักษาเอกลักษณ์เรียบง่ายไว้ได้ดี เราก็ร่วมอนุโมทนาบุญง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก ก่อนไปสำราญกับการอ่านเรื่องสนุก มันส์ๆเพลินๆ

"ผีหวงบ้าน" กำลังมา รอจิ้มสักพัก(ใหญ่) เพราะเครื่องมือเก่า ตัวอักษรกระโดด แก้คำผิดกินเวลานานกว่าเขียนจริงอีกเกือบเท่าตัว

 

เรื่องเล่า..."ผีหวงบ้าน"
"อาถรรพ์ธรณีสงฆ์"!!!
===============
(3)
ความฝันวุ่นวายมักมาเมื่อร่างกายเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าสุดขีด นั่งบนเก้าอี้ไม้กระดานก้นแทบระบมบนรถไฟหวานเย็นสายไม่ด่วนเกือบค่อนคืน โหนรถเมล์ นั่งสามล้อถีบ เดินอีกหลายกิโลในวันเดียว ต่อให้หนุ่มแน่นแค่ไหนก็ร่วงผล็อย

อะไรไม่ว่าดันนอนช่วงสนธยารอยต่อระหว่างแสงสุดท้ายแห่งทิวากับราตรี ผีกำลังตากผ้าอ้อมเป็นเวลาที่คนโบราณถือว่าห้ามนอน แถมนอนในห้องบ้านโบราณอีก ทุกอย่างช่างลงล็อค

เชิดจึงฝันอย่างที่ไม่เคยฝันว่า ตัวเองยืนอยู่หน้าบ้านเช่า มองผ่านประตูไม้ที่เปิดอ้าเข้าไปในบ้าน แม้ความทึมทึบและเลือนรางในห้องโถงบ้านไม่กว้างใหญ่นัก ยังพอมองเห็น หญิงชราผมขาวโพลนร่างท้วม นั่งเคี้ยวบางอย่างเสียง จั้บ จั้บ จั้บ เอร็ดอร่อยอยู่บนตั่ง มองอีกทีเป็นเตียงไม้ เธอนั่งหันข้างเห็นเพียงครึ่งหน้า

เด็กหนุ่มเขม้นมองอย่างตั้งอกตั้งใจ ทันใด...ร่างนั้น พลันหันขวับ เหมือนรู้ว่ามีคนมอง

เชิดผงะถอยหลังแทบล้มหงาย ใบหน้าที่สยายยิ้มหรือควรเป็นแสยะยิ้ม สองข้างมุมปากกับรอบปากแดงเถือกไปด้วยเลือด ในมือหญิงชราถืออาหารที่กำลังเพลิดเพลิน

เนื้อหมูดิบๆเลือดแดงๆทั้งก้อน!!!

"เหอ เหอ เหอ...มากินด้วยกันพ่อหนุ่มอาหย่อยนะ"

ไม่พูดเฉยๆมือยื่นก้อนหมูดิบมาตรงหน้าดื้อๆ เชิดยกสองแขนขึ้นกันใบหน้าเหมือนนักมวยปิดป้องอาวุธคู่ต่อสู้

"อย่า อย่า ไม่กินเอาออกไป"

เขาตะโกนในความฝัน แต่การรุกรานของหญิงชราไม่หยุดยั้ง 'เธอ' หรือ 'มัน' ขว้างหมูทั้งก้อนใส่ตัวเชิดเสียงดัง 'แผละ" เขาปัดมันออกอย่างขยะแขยง

"ไม่กิน แกก็ออกไป อย่ามาอยู่บ้านนี้ แถวนี้ ไป ไปซะ"!!!

ไม่รอให้ถูกไล่คำรบสอง เชิดกระโจนออกจากประตูบ้าน ซึ่งไม่รู้ว่าเขาเผลอเดินเข้าไปตอนไหน

"ปัง"!!!

เสียงกระแทกประตูห้องข้างๆ ทำเชิดสะดุ้งตื่น ความฝันหมาดๆยังติดตรึงตา รีบเอามือปัดเนื้อตัว แต่มันว่างเปล่าไม่มีริ้วรอยเนื้อหมู กลิ่นคาวเลือดอันชวนคลื่นไส้

รีบลุกขึ้นเปิดประตูออกไป ห้องตรงข้ามก็เปิดออกมาพอดี คนหนุ่มเหมือนกันน่าจะอายุมากกว่า พอเห็นเชิดก็ยิ้มกว้าง ทักทายอย่างมีอัธยาศัยไมตรี

"อ้อ เพิ่งมาอยู่หรือครับ"

เชิดยิ้มแห้งๆ ก้มหัวให้แล้วบอกว่า..."เพิ่งมาวันนี้ครับ พี่อยู่ที่นี่นานแล้วยัง"?

"ก็เกือบปีแล้ว เป็นไงห้องพออยู่ได้นะ ห้องนี้ว่างนานจัง ใครมาก็อยู่ไม่ได้"

คนอยู่เก่า พูดเรื่อยๆเหมือนชวนสนทนา แต่ก็ทำเชิด "เอ๊ะ" อยู่ในใจ

"มีอะไรหรือพี่ พอรู้บ้างมั้ย"?

"ไม่รู้ซิ ส่วนใหญ่มาสัก2-3 วันก็ไป อย่างเก่งก็อาทิตย์นึง แต่ผมไม่เคยคุยกับใคร ต่างคนต่างอยู่มากกว่า นี่เป็นคนแรกที่ผมคุยยาว"

เชิดตอบขอบคุณผู้อยู่ก่อนเสียงอุบอิบ

"ไปอาบน้ำก่อนละ ไว้ค่อยคุยกัน" หนุ่มห้องตรงข้ามผละไปดื้อๆ แต่ก่อนลงบันได ยังอุตส่าห์หันมาทิ้งท้าย

" ลองคุยกับตาลุงคนเฝ้าบ้านดู แกรู้แน่ๆ"

เชิดตั้งใจทำเช่นนั้นอยู่แล้ว เขาคว้าเสื้อสวม เดินลงบันไดวกไปทางหน้าบ้าน ด้านนอกฟ้ามืดสนิท มีแสงไฟวับแวมจากบ้านเรือนละแวกนั้น บรรยากาศค่อนข้างเปลี่ยว กำแพงวัดที่กั้นระหว่างบ้านกับวัดก็ดูทะมึนเพิ่มความเปลี่ยวเหงา น่าคร้ามเกรงยิ่งขึ้น

เขาเดินไปหน้าบ้านแล้วสะดุ้งโหยงชะงักเท้า ให้ตายเถอะ เด็กหนุ่มสบถเป็นภาษาบ้านเกิดเบาๆคนเดียว

หน้าบ้านกับความฝันมันช่างเหมือนกันทุกอย่าง แสงไฟไม่กี่แรงเทียนจากหลอดที่ห้อยต่องแต่งหน้าประตูแบบบานพับไม้ที่เปิดอ้ามองเข้าไปเห็นแต่ความมืดสลัวทึมทึบซึมเซา ชวนหดหู่

มันก็อปปี้ออกมาจากความฝันหรือความฝันก็อปปี้ภาพจริง ไม่มีอย่างเดียวคือหญิงชรานั่งเขมือบเนื้อดิบชวนสยองขวัญบนตั่งหรือเตียงกลางห้อง

"ลุง คุณลุงครับ...อยู่มั้ยครับ?" เชิดร้องเรียก ชะโงกหน้าผ่านประตู ไม่ถือวิสาสะเข้าไปในตัวบ้านก่อนได้รับอนุญาต

"อยู่ครับ รอเดี๋ยว เข้ามาก่อนก็ได้"...เสียงขานรับแว่วมาทางหลังบ้าน เชิดย่างเท้าผ่านประตู กวาดสายตาอาศัยความสว่างของดวงไฟไม่กี่แรงเทียนไปรอบๆห้อง

เขาเดินไปที่ฝาผนัง มีรูปติดอยู่ตรงนั้น ผู้ชายกับผู้หญิง

"คุณพระช่วย"...!

เชิดร่ำร้องเอ็ดอึงในหัวอก ภาพในกรอบขาวดำแม้จะดูเก่าและไม่ชัดมากด้วยแสงไฟดวงน้อย แต่ภาพจำที่เพิ่งผ่านไปไม่กี่นาที ยังคงผนึกในรอยหยักสมองคนหนุ่มแน่น

หญิงชราในความฝัน เจ้าของบ้านหลังนี้!!!

(((ยังมีต่อ)))