พูดคนเดียว พูดกับตัวเอง ตามหลักจิตวิทยา บ้าไหม? ผิดไหม?

การจะพิจารณาว่าผู้ใดป่วยเป็นโรคได้ คนผู้นั้นต้องเป็นแพทย์ค่ะ
และถ้าวินิจฉัยโรคทางจิตได้นั้น ต้องเรียนต่อจนจบจิตแพทย์เท่านั้นค่ะ


ดังนั้น หากไปฟังคนทั่วไปพูด ก็ฟังได้เพื่อรับข้อมูลเข้ามาพิจารณาเอง
เท่านั้น หากไม่มีการวินิจฉัยโดยจิตแพทย์อย่างชัดเจนแล้ว การพูดกับตัวเอง
การคุยคนเดียว เป็นเรื่องปกติค่ะ เราพบได้ในเด็กที่มีจินตนาการสูงๆ และมัก
เป็นเด็กที่ฉลาดด้วยสิคะ


ปัจจุบัน เราไม่เข้าใจ การพูดคนเดียว การพูดกับตัวเอง ทำให้เราพลาดการ
ดูแลตนเอง ด้วยวิธีธรรมชาติที่ได้ผลทางจิตวิทยามากที่สุดอีกวิธีหนึ่ง


ครูอ้วนจะมาชวนให้ฝึก "พูดกับตนเอง" กันค่ะ

 

ฝึกสำรวจจิตใจตนเองทุกวันให้เป็นปกติ


เลือกสถานที่สงบที่ไม่มีใครมารบกวนระหว่างการทำการพูดกับตนเองนะคะ
เพราะต้องใช้สมาธิระลึก และทำความเข้าใจตนเองระดับหนึ่งทีเดียว รบกวน
ไม่ได้ค่ะ


จากนั้น ค่อยๆ ถามตนเองว่า "วันนี้เราสบายใจไหม เบาใจไหม ใจใสไหม
ผ่องใสไหม สงบดีไหม" หรือว่า "เราอัดอั้นตันใจไหม หนักใจหรือเปล่า?"


ถามตัวเองไปเรื่อยๆ ว่าตนเองมีอะไรที่เป็นเครื่องทำให้ใจเศร้าหมองบ้าง
แล้วค่อยๆ ถามต่อไปถึง "สาเหตุ" ของความเศร้าหมองนั้น การออกเสียง
ขณะถามตนเอง และตอบตนเอง จะทำให้การระลึกดีขึ้น ปัญญาเกิดง่ายค่ะ
เหมือนการออกเสียงร้องเพลง จะได้ผลมากกว่าการไม่ออกเสียงค่ะ

 

ล้วงหาสาเหตุของจิตใจเศร้าหมองเพื่อแก้ไข


ให้ถามตนเองต่อไปนะคะ เมื่อตรวจจิตตนเองจนพบความเศร้าหมองแล้ว
ให้ถามตนเองว่า "ทำไมนะ เราจึงรู้สึกอัดอั้น หนักใจ กระวนกระวายใจ ร้อนใจ
เพราะเรื่องนี้ด้วย" ถามไปเรื่อยๆ นะคะ


เช่น ถามแล้วตอบว่า "เพราะเราคิดถึงเขา" ก็ถามตัวเองต่อไปค่ะ "ทำไมต้องคิดถึงด้วยนะ"
แล้วตอบตัวเองดีๆ เช่น "ก็เรารักเขา" แล้วก็ถามต่อไป "รักแล้วต้องคิดถึงด้วยเหรอ?" ตอบ
ว่า "มีความรักเลยทำให้คิดถึง" แล้วถามว่า "งั้นคิดถึงแล้วทุกข์ไหมนะ" ตอบว่า "ก็สุขบ้าง
ทุกข์บ้างนะ สลับกัน ถ้ากังวลใจมากๆ ก็จะทุกข์ แต่ถ้าคิดถึงเรื่องดีๆ ก็สุข" งั้นถามต่อว่า
"งั้นทำไมเราไม่คิดถึงเขา ในเรื่องดีๆ ละ?"


แค่นี้ เราจะได้คำตอบคลายเครียดแล้วใช่ไหมคะ

 

ลองดูนะคะ ง่ายๆ แต่ได้ผลมากๆ เลยค่ะ

 

ตี๋ใหญ่ เคยเล่าให้เราฟังว่า สมัยเค้ายังเด็ก
เค้าเหงา แม่ไม่ให้ไปเล่นกับเด็กคนอื่น
เค้าเลยสร้างโลกส่วนตัว คุยเล่นกับตัวเอง
เลยเหมือนคนมี2จิต อีกจิตหนึ่งจะดุมาก
เวลาโกรธชอบลืมตัว แต่ตอนนี้เค้าหัดควบคุม
ฝึกสติควบคุมอารมณ์ ก็เลยน้อยลง
ไม่ค่อยโกรธจนลืมตัว แต่กลายเป็นงอนแทนอะ

 

คิดว่าความโกรธ คงมีระดับมังคะ หยาบๆ กลางๆ ละเอียดๆ
แล้วแต่ว่าเขาต้องการยังไงมังคะ จะขจัดให้หมดเลยก็ได้ หรือ
ปล่อยไว้ในกรอบของสติ ที่ประคองอยู่ได้เพื่อไปต่อตามความ
หวังความฝันของตนเอง


ก็แล้วแต่นะคะ

 

ก็คงต้องแล้วแต่วาสนาของตี๋ใหญ่เค้าอะค่ะ
ใจตั้งมั่นได้ ทางไหนก็ดีทั้งนั้นมังคะ
เค้าก็เลือกเองแล้ว ถึงได้ละวางอารมณ์โกรธ ออกจากใจ

 

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.346322/[/MUSIC]

 

เพลงเพราะมากเลยนะ

 

ตามมาแดนท์ครับ

 

เซอร์เรียรีส์

 

เรา ก็ เป็น นะ

เป็นมาพัก นึง ละ

ไม่รู้ สินะ

แต่ เราว่าไม่แปลก อ่ะ

แต่ ถ้าเป็นตอนก่อนๆ อ่ะเราว่าแปลก นึกว่าบ้า

 

นึกว่าเราเป็นคนเดียวเสียอีก

 

ในหมวดนี้ เป็น หมวด วิทยาศาสตร์ทางจิตลึกลับ
ดังนั้นข้าพเจ้าจะแสดงความคิดเห็นแบบ วิทยาศาสตร์ทางจิตลึกลับ ว่า

เมื่อข้าพเจ้าได้อ่านกระทู้ของคุณ และได้ใช้อำนาจจิตเพ่งพินิจดูจิตเจตนาในการเขียนของคุณ ก็พบว่า คุณมีความเบี่ยงเบนทางความคิด ไม่ถึงกับบ้า แต่ว่าคุณมีอาการป่วยทางจิตประสาท

และต่อเมื่อได้พินิจพิเคราะห์ความที่คุณได้เขียนมา ก็จะแสดงความคิดเห็น แนะนำ ให้คุณเกิดความรู้ความเข้าใจไว้ว่า

มนุษย์ตามค่านิยมของสังคมโดยปกติวิสัยทั่วไป ถ้าคุณพูดกับตัวเอง โดยการออกเสียงหรือเปล่งเสียงออกมา เมื่ออยู่คนเดียว แสดงให้รู้ว่า คุณไม่มีสมาธิ ไม่มีความรู้สึกตัว และระลึกได้ คือ ไม่มีสติสัมปชัญญะ
ตัวคุณอาจจะเถียงว่า ขณะคุณพูดโดยออกเสียงนั้น คุณรู้สึกตัว และระลึกได้อยู่
ซึ่งในความจริงแล้ว คุณเพียงรู้ว่าคุณรู้สึกตัว และระลึกได้ แต่คุณไม่สามารถควบคุมความคิด และระบบประสาทของคุณได้ นั่นแสดงให้รู้ว่า คุณมีอาการทางโรคจิตประสาท และถ้ายังปล่อยให้เป็นไปโดยหลงผิดไม่มีการรักษา ก็จะก้าวไปสู่ขั้น "บ้า"

แต่ถ้าคุณพูดกับตัวเองโดยไม่ออกเสียง ซึ่งก็คือการคิดถามตอบกับตัวเอง และมีสติสัมปชัญญะ แต่ทว่าเหม่อลอย จนเรียกไม่ได้ยิน หรืออื่นใดที่แสดงให้เห็นว่าคุณไม่รู้สึกตัว หรือรู้สึกตัวช้าเกินกว่าปกติ(ถ้าอยากรู้อยากเข้าใจก็ลองไปเที่ยวเล่นดูที่โรงพยาบาลโรคประสาท หรือโรงพยาบาลบ้า ก็จะเกิดความรู้ ความเข้าใจ) นั่นก็แสดงว่า คุณมีอาการป่วยทางโรคจิตประสาทเช่นกัน

แต่อันเป็นแต่ครั้งที่สอง ธรรมชาติของมนุษย์ตามปกติวิสัย มนุษย์มักจะคิด คือถามและตอบโดยตัวเอง และมีข้อยุติ หมายความว่า ถ้าคุณคิดหรือถามตัวเองว่า เรากินอาหารชนิดนี้ไปทำไม หรือ เรากินอาหารทำไม และมีคำตอบอันเป็นข้อยุติได้ในเวลาอันรวดเร็ว ไม่ถึงนาที นั่นแสดงว่า คุณปกติ
แต่ถ้าคุณคิดหาคำตอบอยู่นั่น 3 วัน 3 คืน ยังไม่ได้คำตอบ ก็ไปพบจิตแพทย์ ได้เลยขอรับ
ที่ได้กล่าวไป เป็นบรรทัดฐานในด้านจิตเวชศาสตร์ สำหรับการพิจารณาตัวเอง ฯลฯ

 

ผมพูดคนเดียวเป็นประจำ ทุกๆวัน
ผมผิดด้วยหรือครับ ที่พูดคนเดียว

แล้วมันหนักหัวใคร ไม่ทราบ จวย

 

กุศลผลบุญใด ๆ ก็ตามที่ข้าพเจ้าได้ทำมาแล้ว ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันนี้ ข้าพเจ้าขออุทิศให้<O</O​

​

 

ตัวผมเองก็เคยเป็นครับ เป็นมานาน 6-7 ปี แล้วนะเนี่ย กลัวว่าจะเป็นสัมผัปปลาปะไหม

 

พูดคนเดียว พูดกับตัวเอง ตามหลักจิตวิทยา บ้าไหม? ผิดไหม?

<!-- google_ad_section_end -->



หลักจิตวิทยา ไม่เป็น เอาเป็นทัศนะตามหลักจูบวิทยาแล้วกันนะ

แสดงความคิดเห็น... ถ้าอยู่คนเดียว พูดคนเดียว ก็คงไม่มีใครว่าบ้า แต่เรื่องผิดนี่ ก็แล้วแต่ใช้มาตรฐานไหนมาตัดสิน
ไม่เดือดร้อนใครก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นะ

คำแนะนำเพิ่มเติม... ถ้าจะพูดคนเดียวเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ ก็ควรหาโทรศัพท์มือถือมาแนบหูให้ดูแนบเนียนสักเครื่อง

คำออกตัว... แต่เราไม่พูดคนเดียวนะ ยกเว้นการสบถด่าคนเดียวนี่ ก็มีบ้าง เล็กน้อย-ปานกลาง หรือไม่ก็ด่าตัวเองว่าโง่ นี่บ่อยเลยอ่ะ

 

เป็นเเต่ไม่มากค่ะ ส่วนใหญ่เป็นการคิดมากกว่าพูด

เช่น ก่อนเเต่งตัวไปนอกบ้านก็เเบบ..
เอ๊ะ วันนี้ใส่ชุดอะไรดีน้ะ
ชุดนี้ดีกว่า ..

ไม่เอา ชุดนี้ดีกว่า
555555

ละอาจจะมีการเถียงเล่นๆกับตัวเอง


เเต่ถ้าบางไหนเครียดนั่งร้องไห้ก็อาจจะพูดกับตัวเองว่าเเบบ
ร้องไห้ทำไม ช่างมันเถอะอย่าไปสนใจเลย -0-

เชิงเเบบปลอบใจตัวเอง เเบบนี้เรียดพูดคนเดียวได้ไหมค้ะเนี่ย

 

ทัศนคติ........................................................................