อ่านแล้ว ยังจะกินกันลงอีกหรือ

<HR style="COLOR: #e0e0e0" SIZE=1>

ขณะที่มนุษย์อย่างพวกเรา กินกันอิ่ม หลับสบาย แต่อีกแง่หนึ่ง ความโศกเศร้าทรมานที่โรงฆ่าสัตว์ พูดแล้วอยากร้องไห้....
​

คำบอกเล่า จากนักข่าว...​

ก้าวแรกที่เดินเข้าสู่อาคารหลังนั้น ความรู้สึกแรกเห็น ก็คิดว่า มันกว้างขวางดี ผมเข้าไปทางประตูหน้า ตรงกลางเป็นบ่อน้ำขนาดใหญ่ ทางด้านซ้ายมือหลายห้องเป็นที่ฆ่าหมู ทางด้านขวาไว้ฆ่าแพะ ทางขวามือเยื้องไปหน่อย คือที่ฆ่าวัว ตอนกลางวันจะฆ่าวัว ตอนกลางคืนก็ฆ่าควาย แล้วหมูหละ ? ก็เหมือนกัน ฆ่าตอนกลางคืน ตอนที่ผมเพิ่งมาถึง พอดีมีรถบรรทุกขนหมูส่งเข้ามา เสียงร้องครวญในขณะที่มันกำลังโดนฉุดกระชากลากเข้าเล้า ฟังแล้วบาดเข้าไปถึงใจ... พอดีวันนั้นอากาศก็ครึ้มๆ ยิ่งเพิ่มความหดหู่ใจให้กับผมเป็นยิ่งนัก...​

ผมมองไปทางด้านขวามือ บนพื้นเต็มไปด้วยหัวแพะนองเลือด และเครื่องในที่เพิ่งชำแหละออกมา กลิ่นคาวเลือดที่โชยมา ทำให้แทบอยากอ๊วก ผมเดินวนไปมาใกล้ๆ กับบ่อน้ำ ยืนทื่ออยู่ซักพักหนึ่ง สุดท้ายก็ดึงความกล้าหาญออกมา เดินไปทางโถงฆ่าแพะ ก็พอดีเห็นเลือดแพะที่วางเป็นถังๆ ที่ยังมีกลิ่นไออุ่นโชยมา ศพไร้หัวของแพะแต่ละตัว วางกองอยู่บนเลือดที่นองพื้น ยังมีแพะไร้หัวอีกหลายตัว ที่ถูกแขวนแล้วถูกแร่หนัง แขวนอยู่บนราวเหล็ก​

เดินผ่านเส้นทางเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยหัวแพะและเครื่องใน ผมเดินไปทางโถงฆ่าวัว ภายในนั้นมีคนฆ่าวัวอยู่ 20-30 คน แต่ละคนมีมีดยาวเป็นฟุตอยู่ในมือกันทั้งนั้น ขาทั้งคู่ยืนอยู่บนสายเลือดที่นองเต็มพื้น มีบางคนกำลังแร่หนังวัวอยู่ บางคนกำลังกรีดหน้าอกวัว บ้างก็ชำแหละเครื่องใน หรือไม่ก็ใช้เลื่อยกำลังเลื่อยซี่โครงวัวอยู่ บางคนกำลังเงื้องขวานที่อยู่ในมือ หวังจะฟันคอวัวให้ขาด ! ผมมองเข้าไปด้านใน เห็นยังมีวัวอีกสามตัว ที่มีน้ำตานองหน้า ยังไม่ถูกเชือด ยืนทื่อๆ อยู่กับที่ มองดูพวกพ้องตัวเองที่กองอยู่บนเลือด และหนึ่งในนั้น ... ขาของมันสั่นไม่หยุด ... เหมือนกับหมดแรงแม้แต่จะพยุงตัวให้ยืน ความรู้สึกและอารมณ์อันแสนสลดใจและหมองมัวนั้น ... ตั้งแต่เกิดมา ผมก็เพิ่งเคยได้เห็น ...​

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีอีกคนนึงเดินเข้ามา ลากวัวตัวหนึ่งให้ไปยืนตรงกลางลานกว้าง มือเชือดสองสามคนจับหัววัวให้เชิดขึ้น อีกคนนึงถือค้อนยืนอยู่ข้างหลัง แล้วฟาดลงไปเต็มแรง ... ​

 

ผมทานมังสวิรัติครับ

 

ชออำนาจแห่งพระรัตนตรัย
โปรดนำส่งบุญทั้งหมดที่ข้าพเจ้า
ได้กระทำแล้ว จงสำเร็จแก่สรรพสัตว์
ทั้งหลาย ทั้งที่มีขา และไม่มีขาด้วยเถิด
สาธุ สาธุ สาธุ

 

ดูแล้วไม่อยากกินเนื้อสัตว์อีกเลย

 

กุศลผลบุญใด ๆ ก็ตามที่ข้าพเจ้าได้ทำมาแล้ว ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันนี้

ข้าพเจ้าขออุทิศให้
​

 

จะตั้งใจไม่ทานเนื้อฮะ เพราะเรย์นับถือเจ้าแม่กวนอิมทานไม่ได้เคยแอบทดลองแอบกินแค่เศษชิ้นเล็กๆ(เล็กจิงๆนะเท่าขี้เล็บเลย)กลับทำให้ปวดท้องราวกับตับไตไส้พุงจะขาด
ไปนอนร้องแบบทรมานอยุ่ในห้องพยาบาล4ชม.ไม่ได้เรียนคาบบ่ายเลย
เจ็บยังกะโดนเข็มร้อยๆเล่มแทงหัวใจ หายใจไม่ออก น้ำตาไหลเองโดยไม่มีสาเหตุไม่ได้ไหลแบบโฮกๆนะแต่แบบหยดมาที่ละเม็ดๆ
ต้องโทรบอกคนที่บ้านมารับ
เล่าให้แม่ฟังก็โดนด่า(เกือบโดนฆ่าด้วย-*-)
แม่บอกว่ากินทำไม?สมน้ำหน้ากินไปเด๋วก้ได้ตายห้ามกิน แม่บอกว่าถ้าขืนกินอีกละก็ได้ตายแน่ๆไม่รุ้เหรอว่าเราทานไม่ได้....ห้าม ห้าม ห้ามและห้าม ถือเป็นคำขาดของแม่

ตอนที่ปวดอะมีแต่ภาพของวัวที่ถูกฆ่าเต็มหัวไปหมดเลยอะฮะ...T^T
แล้วก็มีอีกครั้งที่อยากลองกินเลยไปแอบตักน้ำซุปเนื้อของพอ่ที่เหลือๆกิน(พ่อเรย์ไม่ได้นับถือเจ้าแม่กวนอิมฮะ...)ผลก็ปรากฏว่าปวดท้องและก็หายใจไม่ออกอึดอัดเจ็บที่หัวใจ
ต้องนอนกุมท้องพอตอนเช้าก็ไม่สบายแทน เพราะที่แอบทานน้ำซุปของพ่อเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ลิ้นสัมผัสรสเนื้อฮะ อันแรกที่เล่าเพื่อนที่เป็นอิสลามทำวิชาคหกรรมทำเนื้อมากินเราอยากลองบางก็เลยขอมาจิ๊ดๆ-*-

 

ได้อ่านแล้วคงเอียนเนื้อสัตว์ไปหลายวัน

ขอบคุณสำหรับบทความคับ

 

<TABLE class=forumline cellSpacing=1 cellPadding=3 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class="" vAlign=top width="100%" height=28><TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD colSpan=2>กลอนสะกิดใจ



สัพเพ สัตตา เสียงร้องขอ ชีวิตจิตหวั่นไหว

เสียงห่ำหั่น เข่นฆ่า น่าสยอง

เสียงซวบซาบ ดาบคมเชือด เลือดไหลนอง

เสียงกรีดร้อง สะท้านจิต สะกิดใจ

เสียงสัพเพ สัตตา พาให้คิดว่าชีวิตนี้ มีค่า กว่าสิ่งไหน

อเวรา อย่ามีเวร อย่ามีภัย
ชีวิตใคร ใครก็หวง อย่าล่วงเกิน

ท่องสัพเพ สัตตา มาแต่ไหน ยังเข้าใจ ในเนื้อแท้ ้แค่ผิวเผิน

ยังฆ่าบ้าง กินบ้าง อย่างเพลิดเพลิน ยังใช้เงิน ซื้อชีวิต อนิจจา

สัตว์เกิดกาย มาใช้กรรม ที่ทำไว้ เป็นเป็ดไก่ กุ้งปลา ูและหมูหมา

ตามเหตุต้น ผลกรรม ที่ทำมา มิใช่ฟ้า ประทานมา ให้คนกิน

มีปัญญา แต่ไฉน จึงไม่คิด
มองชีวิต กลับเห็น เป็นทรัพย์สิน

เสียงกรีดร้อง ก่อนตาย ใครได้ยิน น้ำตาริน เมื่อถูกเฉือด เลือดกระเซ็น

พูดว่าเขา เกิดมา เป็นอาหาร เขาลนลาน หนีตาย ใครมองเห็น

เขาจนใจ พูดไม่ได ้เถียงไม่เป็น ช่างเลือดเย็น เข่นฆ่า ไม่ปราณี

มีพืชผัก มากมาย นับไม่ถ้วน ทุกกลิ่นรส สดใส หลายหลากสี

ธรรมชาติ วางไว้ อย่างดิบดี สัตว์วิ่งหนี พืชเต็มใจ ให้กินมัน

เพราะเรากิน เขาจึงฆ่า เอามาขาย เราสบาย แต่สัตว์โลก ต้องโศกศัลย์

ท่องสัพเพ สัตตา มาทุกวัน
เมตตากัน โปรดอย่าฆ่า และอย่ากิน



ประพันธ์โดย
คุณประวิทย์ ชัยศิริสัมพ</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD class="" vAlign=center align=left width=150></TD><TD class="" vAlign=bottom noWrap width="100%" height=28><TABLE height=18 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=18 border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center noWrap> <SCRIPT language=JavaScript type=text/javascript><!-- if ( navigator.userAgent.toLowerCase().indexOf('mozilla') != -1 && navigator.userAgent.indexOf('5.') == -1 && navigator.userAgent.indexOf('6.') == -1 ) document.write(' '); else document.write('</td><td> </td><td valign="top" nowrap="nowrap">


'); //--></SCRIPT> </TD><TD> </TD><TD vAlign=top noWrap>


<NOSCRIPT></NOSCRIPT></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR><TR><TD class=spaceRow colSpan=2 height=1></TD></TR></TBODY></TABLE>

 

อ่านแล้วนึกถึงความทรงจำวัยเด็ก...
ครั้งแรกที่ได้เห็นเนื้อสดๆ ที่แม่เอาออกมาจากตู้เย็นเพื่อเตรียมอาหาร
แม่บอกว่า...ช่วยแม่ทำกับข้าวนะวันนี้...
จะทำหมูทอดกระเทียมพริกไทยของโปรดให้ทาน
ช่วยล้างหมูและหั่นเนื้อหมูให้แม่ด้วยนะ...
พอเปิดกล่องใส่เนื้อหมู...ตกใจจนกล่องหล่น
นี่หรือ คือ ของที่แม่นำมาทำอาหารให้เรา ...
หลับตาปี๋...ค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบเนื้อหมู...ด้วยอาการสั่นเทา
เมื่อมือสัมผัสกับเนื้อหมู...น้ำตาก็ไหลพราก...หวาดกลัวจนทำอะไม่ถูก
แม่ถามว่าเป้นอะไร...ตอบไม่ได้...รู้สึกจุกอก...จนไม่กล้ากินเนื้อสัตว์ไปหลายวัน
ก็เลยกลัวเนื้อสด...เนื้อสัตว์ที่ยังไม่ได้ปรุง...นับบัดนี้เป็นต้นมา
กว่าจะหายกลัว และ สามารถจับเนื้อสัตว์ได้ก็หลังจากเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว
...แต่ความเคยชินในชีวิตและสิ่งแวดล้อม ทำให้เราถูกกลืน...
เราต่างมีชีวิตอยู่...ด้วยการเบียดเบียนชีวิตอื่น...โดยที่เราไม่รู้ตัว
อนุโมทนาสาธุ เจ้าของกระทู้ที่นำเรื่องราวมาแบ่งปัน...กระตุ้นจิตสำนึกอีกครั้งค่ะ

 

ผมยกเว้นเนื้อวัวเป็นกรณีพิเศษจ้ะ

 

อนุโมทนาค่ะ

ทุกชีวิตที่เกิดมาต่างมีสัญชาตญาณเหมือนกันหมดคือ "รักตัวกลัวตาย"
สมควรแล้วหรือ ? ที่เราผู้ซึ่งเป็นสัตว์ประเสริฐจะประเมินค่าสัตว์ผู้ที่ต่ำต้อยกว่าเราว่า
"เกิดมาเพื่อเป็นอาหาร"

ความเคยชินและความอร่อยลิ้นทำให้เราลืมคิดถึงหลักมนุษยธรรม ในโอกาส
เทศกาลเข้าพรรษา ขอเชิญชวนทุกท่านลดละเนื้อสัตว์ ตั้งตบะให้ตัวเองเท่าที่สามารถ
ทำได้ ดีไหมคะ ? " การชนะใจตนเองได้ย่อมประเสริฐที่สุด"

 

มังสวิรัติ

 

ละได้ก็ดี