มายาหญิง ศัตรูพรหมจรรย์

ในสมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าประทับอยู่วัดเชตวันเมืองสาวัตถีทรงปรารภภิกษุผู้กระสันปั่นป่วนเพราะหญิงรูปหนึ่งได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธกว่า...

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในเมืองพาราณสีมีพราหมณ์ตระกูลหนึ่งได้จุดไฟตั้งไว้ตั้งแต่วันลูกชายเกิดไม่ให้ดับเป็นเวลา ๑๖ ปีแล้ว วันหนึ่งมารดาเรียกลูกชายมาบอกว่า

" ลูกรัก แม่ได้จุดไฟตั้งไว้ในวันที่ลูกเกิดเรื่อยมาถ้าหากเจ้าประสงค์จะไปพรหมโลก จงเข้าป่าบูชาพระอัคนิเทพเจ้าเถิด ถ้าอยากจะครองเรือนจงไปเรียนศิลปวิทยากับอาจารย์ทิศาปาโมกข์ ณ เมืองตักกสิลาเถิด "

ลูกชายตัดสินใจเดินทางไปเรียนที่เมืองตักกสิลาจนสำเร็จแล้วกลับมาบ้านส่วนมารดาไม่อยากจะให้ลูกชายครองเรือน อยากจะแสดงโทษของสตรีหวังให้ลูกชายออกบวชจึงส่งลูกชายให้กลับไปเรียนอสาตมนต์ที่สำนักของอาจารย์ ณเมืองตักกสิลาอีก

ที่สำนักเรียนเมืองตักกสิลาอาจารย์มีมารดาผู้แก่ชรามีอายุได้ ๑๒๐ ปีอยู่คนหนึ่งท่านจะเป็นผู้ปรนนิบัติมารดาด้วยตนเอง ไม่ว่าจะเป็นการอาบน้ำ ป้อนข้าวป้อนน้ำตลอดมา ผู้คนชาวเมืองจึงรังเกลียดท่าน ท่านจึงได้พามารดาเข้าไปอาศัยอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง เมื่อเห็นลูกศิษย์กลับมาหาอีกครั้ง อาจารย์ทราบว่าต้องการจะมาเรียนอสาตมนต์ จึงเข้าใจเจตนาของมารดาของเขา

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาอาจารย์จึงมอบหน้าที่ปรนนิบัติมารดาผู้ชราให้แก่ลูกศิษย์ไป พร้อมกับสั่งสอนว่า<O</O

" เจ้าจงอาบน้ำ ป้อนข้าว ป้อนน้ำ มารดาของเรา ปรนนิบัติด้วยการนวดมือ เท้าศีรษะและหลังของท่าน พร้อมกับพูดยกย่องคำหวานเป็นต้นว่า คุณแม่ครับถึงจะแก่เฒ่าแล้ว ร่างกายของคุณแม่ยังดูกระชุ่มกระชวยอยู่เลยสมัยเป็นสาวคุณแม่คงจะสวยสะคราญหาที่เปรียบไม่ได้ ถ้าหากมารดาของเราพูดอะไรกับเจ้าต้องบอกให้เราทราบทั้งหมดห้ามปิดบัง เจ้าทำเช่นนี้ถึงจะได้อสาตมนต์ "

เขาได้ปรนนิบัติมารดาของอาจารย์เช่นนั้นตลอดมาจนนางคิดว่าหนุ่มน้อยคนนี้คงต้องการอภิรมย์กับเราเป็นแน่นอนวันหนึ่งนางจึงถามชายหนุ่มว่า<O</O

" เธอต้องการฉันใช่ไหม "

เขารับคำว่า
" ครับ แต่ผมเกรงกลัวอาจารย์ "

นางพูดว่า
" ถ้าเช่นนั้นเจ้าจงฆ่าลูกฉันเสียสิ "

เขากล่าวว่า
" ผมเรียนหนังสือกับท่านจะให้ฆ่าท่านได้อย่างไร "

นางพูดว่า
" ถ้าหากเธอไม่ทอดทิ้งฉันจริงฉันจะฆ่าเขาเอง "

ธรรมดาหญิงส่วนมากไม่น่ายินดี มีลับลมคมในถึงจะแก่แล้วก็ยังมีกิเลสราคะถึงกับคิดจะฆ่าลูกชายตนเอง

ชายหนุ่มได้บอกเรื่องทุกอย่างแก่อาจารย์อาจารย์จึงทราบว่ามารดาตนจะสิ้นชีวิตในวันนี้จึงเรียกให้ลูกศิษย์ไปตัดต้นมะเดื่อมาทำเป็นรูปหุ่นเท่าตัวให้นอนในที่นอนคลุมผ้าทั่วร่างผูกราวเชือกไว้เสร็จแล้ว มอบขวานให้ลูกศิษย์นำไปมอบให้มารดาบอกว่าอาจารย์เข้านอนแล้ว

นางเดินไปตามราวเชือกแล้วเงื้อขวานจามลงบนหุ่นไม้นั้นหวังให้ตายคาที่พอเกิดเสียงดังกึก จึงทราบว่าฟันถูกไม้ ทันใดนั้นเองลูกชายก็โผล่มาถามว่าแม่ทำอะไรนางทราบว่าถูกหลอกแล้ว จึงล้มลงสิ้นใจตาย ณ ที่นั้นนั่นเองความที่จริงถ้านางไม่เดินมาก็จะนอนตายที่ศาลาของตนเองอยู่แล้วนางเดินมาด้วยอำนาจกิเลสตัณหา

<O</O

อาจารย์ได้ทำการเผาศพมารดาแล้วเรียกลูกศิษย์มาสอนว่า
" อสาตมนต์ไม่มีดอก ขึ้นชื่อว่าหญิงส่วนมาก ไม่รู้จักจืดจางมารดาของเจ้าส่งเจ้ามาเพื่อให้รู้จักโทษของหญิง บัดนี้ เจ้าเห็นโทษของมารดาเราแล้วพึงทราบว่า ผู้หญิงส่วนมากไม่รู้จักอิ่ม ชั่วช้า "

แล้วให้เขากลับบ้านเมื่อชายหนุ่มกลับไปถึงบ้าน มารดาจึงถามว่า
" บัดนี้เจ้าจักบวชหรือจะครองเรือน "

เขาได้ตัดสินใจออกบวชเพราะเห็นโทษของหญิง และได้กล่าวคาถาว่า
" ขึ้นชื่อว่า หญิงในโลกนี้ไม่นายินดี เพราะหญิงเหล่านั้นไม่มีขอบเขต
มีแต่ความกำหนัด คะนอง เหมือนเปลวไฟไหม้ทุกสิ่งทุกอย่าง
ข้าพเจ้าจักละทิ้งหญิงทั้งหลายเหล่านั้น ไปบวชเพิ่มพูนวิเวก "


เพื่อความชัดเจนแจ่มแจ้งยิ่งขึ้นพึงทราบว่า
" หญิงเหล่านั้นร้อยเล่ห์ หลอกลวง เป็นบ่อเกิดแห่งความโศก มีเชื้อโรค เป็นตัวอุบาทว์หยาบคายก่อให้เกิดความผูกพันธ์ เป็นชะนวนแห่งความตาย เป็นนางบังเงา ชายใดวางใจในนางชายนั้น จัดเป็นคนเลวในฝูงคน "<O</O
<O
<O
<O
ที่มา : agaligo.com

 

เห็นด้วย แต่ไม่หมดนะครับ

ผู้หญิงบางคนก็ดีนะครับ ไม่ใช่ทุกคน แต่เป็นเครื่องเหนี่ยวรั้งในการประพฤติพรหมจรรย์นี่เห็นด้วยเต็มๆครับ ตอนนี้ยังตัดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลย กิน กาม เกียรติ ห้ามใจยากจริงๆ ซักวันต้องตัดให้ได้

 

มาตุปุตติกสูตร--------สูตรว่าด้วยเรื่องของ "มาตุคาม"

บุคคลพึงสนทนาด้วยเพชฌฆาตก็ดี ด้วยปีศาจก็ดี พึงถูกต้องอสรพิษที่กัดตายก็ดี ก็ไม่ร้ายแรงเหมือนสนทนาสองต่อสองด้วยมาตุคามเลย พวกหญิงย่อมผูกพันชายผู้ลุ่มหลงด้วยการมองดู การหัวเราะ การนุ่งหุ่มลับล่อ และการพูดจาอ่อนหวาน

มาตุคามนี้ มิใช่ผูกพันเพียงเท่านี้ แม้บวมขึ้น ตายไปแล้วก็ยังผูกพันชายได้
กามคุณ ๕ นี้คือ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ย่อมปรากฎในหญิงผู้ไม่กำหนดรู้กาม ย่อมเกิดในภพน้อยภพใหญ่ ส่วนผู้กำหนดรู้กาม ไม่มีภัย แต่ที่ไหน ๆ ย่อมข้ามฝั่งสงสารได้".
(คัดลอกมาบางส่วน)


ขออนุโมทนากับบทความครับ
สาธุ สาธุ สาธุ

 

อนุโมทนา...กับบทความนี้ด้วยค่ะ...

บาปกรรมมันติดจรวดตั้งแต่สมัยพุทธกาลเลยค่ะ...

เนี่ย...ถ้าทวดเค้าไม่มีมโนทุจริต...ป่านนี้คงได้ไปเสวยสุขบนสวรรค์แล้วล่ะ!!!...

;16;16;16;16;16

จุดประสงค์ของการเจริญกุศลในพระพุทธศาสนาเพื่อขัดเกลากิเลส​

มีกิเลสมากจึงทำทุจริต ฆ่าสัตว์ ลักทรัพย์ เบียดเบียนกัน​

ถ้าไม่เจริญกุศล กิเลสก็มีแต่จะหนาขึ้นทุกวัน​

เห็นสิ่งที่สวยก็ชอบ ได้ยินเสียงที่ดีก็พอใจ เท่าไหร่ก็ไม่พอ​

มีแต่ความปรารถนา มีแต่ความต้องการเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ​

​

ถ้าไม่เจริญกุศลก็จะมีแต่เพิ่มกิเลสและสะสมอกุศลมากขึ้น​

ฉะนั้น ผู้ที่เห็นภัยของอกุศลจึงเจริญกุศล เพื่อละอกุศลให้เบาบางลง​

​

ด้วยการเจริญกุศลทางหนึ่งทางใด​

;14​

http://www.dhammahome.com/front/remind/list.php?page_id=5&gid=0&page_size=100&stext=&​

 

กุศลผลบุญใด ๆ ก็ตามที่ข้าพเจ้าได้ทำมาแล้ว ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันนี้

ข้าพเจ้าขออุทิศให้
​

 

เกิดเป็นหญิงแท้จริงแสนลำบาก