พุทโธสู้กับอารมณ์ช่างฝันไหวไหม

พุทโธสู้กับอารมณ์ช่างฝันไหวไหม

กรณีเฉพาะตนของ - ผึ้ง
อาชีพ - เรียน ป.โท สาขาวิศวกรรม
ลักษณะงานที่ทำ - ต้องใช้ความคิด ต้องแข่งขัน


คำถามแรก - ศึกษาวิธีเจริญสติด้วยตนเองจากหนังสือ แต่ดิฉันจะเป็นคนชอบคิดเพ้อฝันมากๆ ขนาดที่พูดคนเดียวทั้งวันได้ (เรียกว่าเป็นคนมีโมหะสูงไหมคะ?) ที่ผ่านมาจะเอาอารมณ์ช่างฝันเป็นเป้าหมายในการระลึกรู้ คือรู้ตัวว่าคิดไปแล้วนะ แต่ติดปัญหาตรงที่จะหลงไปนานมากกว่าจะกลับมารู้ตัวอีกที หลังๆเลยเริ่มบริกรรมพุทโธในใจไปด้วย แต่ก็เกิดปัญหาอีก คือรู้สึกว่าพุทโธรกรุงรัง บริกรรมแล้วอึดอัดไม่สบายตัวเลยค่ะ ไม่ทราบจะทำอย่างไรดีเหมือนกัน

ถ้าเป็นคนช่างฝันมากๆ นี่จะเน้นไปในทางการมีราคะหรือโลภะสูง คือจิตล่องลอยไปยึดมโนภาพที่ถูกปรุงแต่งขึ้นมา ส่วนอาการที่จิตถูกโมหะครอบคลุมมากๆ นั้น เราจะมุ่งไปในทางที่จิตหดหู่ ซึมเซา คล้ายมีฝ้าหมอกลงปกคลุม จนทำให้ความรู้สึกมืดๆ หม่นๆ หรือรับรู้อะไรได้ไม่ชัด หรือเห็นผิดเป็นชอบ หรือสำคัญตนผิดจากความเป็นจริงอย่างแรง

ข้างต้นนั้นแยกแยะให้ดูครับ คนๆ หนึ่งมีทั้งโลภะ โทสะ โมหะครบกันถ้วนหน้านั่นแหละ แต่จะเน้นด้านไหนก็ขึ้นอยู่กับว่าจิตถูกตั้งไว้อย่างไร

สำหรับคุณนี้ ถ้าเอาตามที่เล่ามาก็ต้องบอกว่าต้องทำงานในลักษณะที่ยืนพื้นอยู่บนความจริงอันเกิดจากการคำนวณ คำถามคำตอบทางตัวเลขเป็นเรื่องที่ฝันเอาไม่ได้ นึกโมเมคาดคะเนไม่ได้ ทุกอย่างต้องยืนพื้นอยู่บนหลักฐานและข้อมูลประกอบ ฉะนั้น ยามทำงานจึงต้องเข้าโหมดคิดจริงจังจนถึงจุดที่จิตแข็งกระด้างได้

แต่ยามว่างจากงานหรือการเรียน จิตของคุณจะเข้าอีกโหมดหนึ่ง เป็นอิสระ ไม่ต้องอ้างอิงหลักฐานและข้อมูลประกอบในโลกความเป็นจริง หัวใจชอบอะไรก็คิดปรุงแต่งไปได้เรื่อยตามนั้น สมองปิดการทำงานไว้ชั่วคราวก่อน ซึ่งคิดแบบนี้ในที่สุดก็ถึงจุดที่จิตอ่อนยวบยาบ ไม่อาจทำตัวเป็นที่ตั้งของความจริงใดๆได้
การพูดคนเดียวทั้งวันได้นั้น บ่งบอกว่าคุณหาทางระบายฝันด้วยวิธีพูด การพูดไปเรื่อยๆจะทำให้จิตแส่ส่าย ฟุ้งกระจาย เข้าข่ายเพ้อเจ้อได้ง่าย เนื่องจากสมองไม่จำเป็นต้องเรียบเรียงประโยคคำพูดให้ได้ใจความชัดเจน ไม่จำเป็นต้องมีต้นมีปลาย ไม่จำเป็นต้องฟังแล้วเข้าใจ แค่มีแรงขับดันให้พูดก็พอแล้ว

ผมอยากให้เปลี่ยนความเคยชินทำนองนี้ อาจพกพาโน้ตบุ๊กเล็กๆ สักตัว ชนิดที่เปิดขึ้นมาขีดเขียนใส่โปรแกรมเวิร์ดอย่างรวดเร็ว หรือไม่ก็ใช้สมุดเล่มเล็กกับปากกา ซึ่งยังนับว่าทันสมัยและสะดวกกว่าเครื่องมืออื่นใด

พอ

 

อนุโมทนาด้วยนะ ครับ ผมเป็นคนนึงที่ชอบฝัน ฝันไปต่างๆ นานา ฝันมาตั้งแต่เด็กในสิ่งที่เราไม่มี แล้วบางทีเราก็เหนื่อยที่จะฝัน จนผมลองหาวิธีที่ทำให้จิตใจเลิกฝันให้น้อยลง วิธีนั้นคือ การนั่งสมาธิ ลองสงบจิตใจให้อยู่ในสิ่งเดียวแล้วท่อง พุทธ โธ มันช่วยได้มาก ครับเราต้องตั้งจิตให้มั่นครับ เพราะทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับจิตของตนเอง

 

ดีแล้วที่เรารู้ว่าฝันหรือเราระลึกรู้ว่าฝัน...หากเราไม่รู้ว่าฝันเขาเรียกหลงทางหรือเปล่าครับ

 

1. จะหยุดฟุ้งได้ต้องทำสมาธิให้ได้จิตรวม หรือฌาน พอออกจาสมาธิก็จะสงบเยืองเย็น
2. เจริญสติคือขณะฟุ้งก็ให้รู้ว่าฟุ้ง พอรู้เท่าทัน ความฟุ้งก็จะดับไปเอง แค่รู้แบบแตะ ๆ นะ อย่าไปบับคับให้มันดับนะ รับรองได้ถ้ายิ่งบังคับให้ดับความฟุ้งระลอกใหม่จะพอกพูน
3. พวกฟุ้งซ่าน ต้องฝึกสมาธิโดย ใช้กสินเลย เลือกเอากองใดกองหนึ่ง

 

อนุโมนาครับ