พระภาวนาวิศาลเถร (หลวงปู่บุญมี โชติปาโล) วัดสระประสานสุข บ้านนาเมือง ต.ไร่น้อย อ.เมือง จ.อุบลราชธานี

หลวงปู่บุญมี สอนให้บูชาพระแก้วสององค์ครับ คือพ่อกับแม่ครับผม

 

อ๋อ ขอบคุณครับ พี่ครับแล้วหลวงปู่บุญมี ท่านเก่งด้านใหนบ้างครับ

 

สาธุครับ เจโตท่านแจ่มครับ ผมเคยเจอมาแล้ว เพราะเคยไปกราบท่านตอนอยู่ม.5-6
ไปกับญาติครับ เคยอาบน้ำสมุนไพรกับท่าน 2 ครั้ง
ที่บอกว่าเจโตท่านแจ่มเพราะช่วงที่ไปหาท่านๆจะปั้นข้าวเหนียวเป็นก้อนๆ
แล้วปาไปหาคนนั้นที คนนี้ที
ตอนนั้นเรากราบเสร็จ ท่านก็คุยไปเรื่อยๆ ปาข้าวเหนียวก้อนไปเรื่อยๆ

พอนึกว่าทำไมไม่เห็นปามาให้เราบ้างเท่านั้นแหละแค่เสี้ยววินาที
จุกครับพี่น้อง ข้าวเหนียวก้อนเท่ากำปั้น วิ่งฝ่าอากาศมาปะทะใต้ลิ้นปี่
เหนือกระเพาะนิดหน่อย เล่นเอาหน้าเขียวไปเลย นี่แหละครับถึงบอกว่า
เจโตท่านแจ่มจริงๆเหมือนที่พี่ๆน้องๆเล่า เป็นอะไรที่ประทับใจมากๆ เสียดาย
ได้ไปกราบท่านไม่มากครั้ง เพราะต้องมาเรียนที่กรุงเทพเละไม่ค่อยได้กลับ
ไปบ้าน และขับรถไม่เป็นสมัยนั้น ไม่งั้นไปกราบท่านแล้วครับ

ใครมีวัตถุมงคลท่านก็เก็บๆไว้นะครับ พระโพธิสัตว์เจ้าท่านมีเมตตาให้ลูกศิษย์
ได้ไว้บูชาป้องกันภัย การ์รันตีว่าเจ๋งสุดยอดครับ ผมยังหาเลยครับ

 

โอ้โห กราบ กราบ กราบ หลวงปู่ครับ ท่านเก่งจริงๆครับ ศรัทธาท่านมากครับ สาธุๆๆๆ

 

อนุโมทนากับพี่ด้วยนะครับ ที่ได้ไปกราบท่านครับ คงได้อะไรดีๆจากท่านเยอะนะครับ

 

พระแก้ว 2 องค์ของหลวงปู่ที่ให้พรลูกศิษย์เสมอคือ บิดา และมารดา ครับ ท่านเน้นให้กตัญญูดูแลบิดา-มารดา ครับ

 

เรื่องแบบนี้มีคนเจอบ่อยมากครับผม อาจจะกล่าวได้ง่ายๆ คือ แทบทุกคนที่ไปกราบท่าน เจอเรื่องแบบนี้กันครับ

แต่ผมก็ไม่เคยได้กราบหลวงปู่เลยครับ เพราะผมมาอยู่ที่อุบลพอดีกับที่ท่านมรณภาพ แต่ผมก็ถือว่าหลวงปู่เป็นครูบาอาจารย์ที่สำคัญของผมองค์หนึ่งทีเดียวครับ

วัตถุมงคลของหลวงปู่ที่สร้างมานั้น ส่วนใหญ่จะเป็นพระสิวลี หรือไม่ก็รูปเหมือนหลวงปู่อุ้มบาตร ซึ่งจะออกทางเมตตามหานิยม โชคลาภ แคล้วคลาดครับ มีคนบอกว่าจริตของผมถูกกับหลวงปู่บุญมี เพราะ วัตถุมงคลท่านจะออกแนวเย็นๆ ใส่แล้วสบายไม่ร้อนครับ เหมาะกับคนนิสัยเหมือนผมครับ

วัตถุมงคลของหลวงปู่บุญมีผมเคยเจอปาฏิหาริย์มาแล้วครับ เหรียญรุ่นสองของท่าน หรือบางท่านเรียกเหรียญพระแก้วรักษา ผมรอดมาได้เพราะเหรียญนี้ครับ ขี่มอไซต์ไปโดนรถปิ๊กอัพชนครับ มอไซต์ผมด้านหน้ายุบครับ แต่ผมไม่เป็นอะไร ตอนนั้นมีเหรียญนี้เหรียญเดียวครับ เลยติดตัวมาตลอดจนทุกวันนี้ครับผม

ท่านที่ผ่านมาทางอุบลอย่าลืมแวะเข้าไปกราบศพท่านนะครับ ซึ่งบรรจุโลงแก้วไว้ที่วัดสระประสานสุข ต.ไร่น้อย อ.เมือง จ.อุบลราชธานีครับ และชมอุโบสถรูปเรือสุพรรณหงส์ หรือวิหารกลางน้ำรูปเรืออนันตนาคราช สวยมากครับผม

อนุโมทนาครับผม

 

กราบ กราบ กราบ หลวงปู่บุญมี พระอรหันต์เจ้า สุดยอดพุทธาคมแห่งภาคอีสาน

 

ผมเคยเจอโบ ชัวร์ ทางวัดสัมพันธวงค์ ที่กรุงเทพ น่าจะยังมีพระของหลวงปู่อยู่นะครับ

 

บนเขาที่วัดเขาสะแกกรัง จ.อุทัยธานี ก็มีรูปหล่อเท่าองค์จริง ให้กราบสักการะนะครับ หลวงปู่เคยมาทำพิธีให้ โมทนาสาธุพระผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ

 

ที่อุทัยธานีก็มีรูปหล่อขนาดเท่าองค์จริงของหลวงปู่ด้วยเท่าองค์จริงด้วยหรอครับ อยู่บริเวณใหนครับ กะว่า ไปวัดท่าซุง แล้วจะได้ไปกราบท่านต่อครับ

 

ที่วัดสังกัสรัตนคีรี (วัดเขาสะแกกรัง ) ด้านบนมีพระพุทธบาท ทางขึ้นขึ้นทางสนามกีฬาจังหวัด แต่ถ้าจะเดินขึ้นบันไดซึ่งสูงมากที่วันออกพรรษา พระตักบาตรเทโวโลหนะ ที่นี่แหละครับ

 

ขอบคุณมากครับ อยากไปกราบหลงปู่มากครับ จะชวนเพื่อนๆ ในกลุ่มไปกันครับ

 

อนุโมทนาครับผม

 

ผมลืมบอกไป บนเขาที่วัดสังกัส หลวงปู่ได้สร้างพระพุทธโชติปาโลชนะมาร สูง 7 เมตร ,พระสังขจายโชติปาโล หน้าตัก 3.5 เมตร ,พระสิวลี ,และรูปหล่อท่าน และสร้างพระพุทธเจ้า 5 พระองค์ในศาลารัชมังคลา สาธุ

 

กราบ กราบ กราบ หลวงปู่บุญมีอย่างสูงสุดค่ะ ได้ไปกราบหลวงปู่มาแล้ว ท่านให้รูปหล่ออุ้มบาตรมาค่ะ ท่านบอกว่าให้หนูคล้องคอให้ดี จะมีกินไม่อดตาย และจะกินกันทั้งบ้าน ท่านบอกว่าท่านตั้งใจสร้างรุ่นอุ้มบาตรนี้ เน้นเรื่องให้ลูกหลานไม่อดอยาก ร่ำรวย โชคลาภ แถมท่านบอกเองค่ะว่าองค์เดียวช่วยทั้งบ้าน

ท่านมองหน้าหนู แล้วบอกว่าหนูมีโชค ทำบุญมาเยอะ หนูก็เลยลองซื้อหวยค่ะ 2 ตัว เพราะไม่ชอบเล่น ถูกตรงๆเลย หลังจากที่หลวงปู่บอก มหัสจรรย์ใจมากค่ะ
กราบ กราบ กราบ

 

กราบ กราบ กราบ หลวงปู่บุญมี สาธุ

 

• <SUP>
  </SUP><SUP>โดย...อำพล เจน</SUP>
• <SUP>
  มีคำพูดอยู่ประโยคหนึ่ง </SUP>
• <SUP> “หมอตำแย ทำงานส่งสัปเหร่อ”
  นั่นหมายถึง เกิดแล้วต้องตาย ถ้าไม่อยากตาย ต้องไม่อยากเกิด
  ในทางโลก การเกิดเป็นเรื่องน่ายินดี การตายเป็นเรื่องเศร้า ในทางธรรม การเกิดเป็นเรื่องน่าเศร้าใจ การตายเป็นการสิ้นทุกข์ไปคราวหนึ่ง
  เว้นแต่ผู้ถึงซึ่งพระนิพพาน การตายครั้งสุดท้ายจะปรากฏ
  แต่ใครจะรู้ นอกจากตัวเอง
  หลวงพ่อบุญมี โชติปาโล วัดสระประสานสุข อุบลราชธานี ได้ถึงกาลมรณภาพแล้ว เมื่อเวลา 11.45 น. ของวันที่ 4 มิ.ย. 2547 มีอายุรวม 95 ปี 3 เดือน 4 วัน
  เพิ่งรู้ว่าตัวเองยังไปไม่ถึงไหน ยังอยู่ในโลกอันตระการดุจราชรถที่คนเขลามัวข้องอยู่ เพราะว่าเศร้าเหลือพรรณนา
  ในรอบ 50 ปีหลังนี้ เมืองอุบลฯ มีครูบาอาจารย์ 2 องค์ เป็นหลัก คือ หลวงพ่อชา สุภัทโท กับหลวงพ่อบุญมี โชติปาโล ที่อาจกล่าวได้ว่า มีคุณธรรมเสมอกัน เป็นหลักยึด 2 หลัก ให้คนกำลังค้นหาแสงสว่างในธรรมได้ยึด แต่แล้วธรรมชาติก็ทำงานของมันไปอย่างไม่ปรานี มันทำลายอายุขัย และสังขารของหลักยึดทั้งสองให้สิ้นไปในที่สุด ธรรมชาติอีกเหมือนกันที่ยังให้คุณแก่ผู้ยังอยู่ได้มีความทรงจำที่ดีต่อไป
  ความทรงจำแจ่มชัดในวัยเด็กอันเกี่ยวข้องกับหลวงพ่อบุญมี โชติปาโล มีแม่ของผมรวมอยู่ด้วยคนหนึ่ง แม่ผู้ซึ่งมีหลวงพ่อเป็นพระในใจอยู่ตลอดเวลากับการแสดงออกด้วยการเดินทางไปกราบนมัสการถวายอาหาร และข้าวของทุกวันหยุดประจำสัปดาห์ นั่นจึงเป็นเหตุให้มีผมได้ร่วมเดินทางทุกครั้ง
  วันเสาร์เมื่อไหร่จะบอกตนเองเตรียมพร้อมไว้ ถ้าวันนี้แม่ไม่ไปก็จะเป็นพรุ่งนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
  สมัยนั้น (ราว ๆปี 2505) สนามบินนานาชาติทุกวันนี้ยังมีสภาพไปทุ่งโล่ง มีลานบินคอนกรีตอยู่แค่ให้เครื่องบินขนาดเล็กขึ้นลงได้ เราใช้สนามบินเป็นทางเดินเท้าที่ลัดที่สุดเพื่อไปวัดหลวงพ่อ โดยการเดินตัดผ่านสนามบินทุกสัปดาห์ และมีเพื่อนร่วมทางบ่อยที่สุดของแม่คือ น้าชัยฮวดซิ้ม กับอีกคนที่ไม่ถึงกับบ่อยนักคือ อาเหรียญห้ากู๊ ซึ่งมีลูกสาวรุ่นราวคราวเดียวกับผมคือ ปอเตียง ทั้งยังเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกันอีกด้วย
  ปอเตียง เป็นเด็กเรียนเก่ง สอบได้ที่ 1 ทุกครั้ง ส่วนผมที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทในตอนนั้น ทั้งเป็นญาติกันอีกต่างหากได้ลำดับประมาณ 10 จะอ่อนแก่ก็แล้วแต่จังหวะของข้อสอบ
  ครั้งหนึ่งผมสอบได้ที่ 2 ส่วนปอเตียงยังคงได้ที่ 1 เหมือนเดิม เกิดเหตุอัศจรรย์ไปทั้งวงศ์สกุล แต่เบื้องหลังไม่มีใครทราบข้อเท็จจริง นอกจากปอเตียงกับผม 2 คน
  ปอเตียงให้ผมลอกข้อสอบ
  ไม่ใช่ย่อย
  รู้จักทุจริตข้อสอบตั้งแต่อายุแค่ 7 ขวบ
  นั่นแหละครับ ผมจึงมีเพื่อนคนเดียวที่ได้ร่วมเดินทางไปวัดหลวงพ่อ ในขณะที่แม่มีเพื่อน 2 คน
  ระหว่างเดินลัดสนามบิน หน้าฝน มีน้ำเจิ่ง และทุ่งดอกหญ้าสารพัดชนิด เด็ก ๆ 2 คนไม่เบื่อเลยที่จะวิ่งเก็บดอกไม้ และเอาเท้าทั้ง 2 ข้าง วิ่งลุยน้ำ กลิ่นอายของต้นหญ้า ดอกไม้ และน้ำฝนยังคงจำได้ทุกวันนี้
  หลวงพ่อในสมัยนั้นกับสมัยปลายชีวิตของท่านยังอยู่ในอิริยาบถ และบรรยากาศเก่าๆ ยังนั่งอยู่บนศาลาพื้นเตี้ย ทำด้วยไม้ มุงสังกะสี คล้าย ๆ เพิงหมาแหงน แม้ว่าวัดจะใหญ่โตมโหฬารแค่ไหน ศาลาไม้เก่า ๆ ยังอยู่
  จำไม่ลืมคือ การเหยียบหัว
  ผมถูกเหยียบหัวทุกครั้งที่พบท่านในวัยเด็ก ทั้งชอบและเกลียดสถานการณ์แบบนี้ คือ ชอบเพราะรู้สึกอบอุ่น ใกล้ชิด เกลียดเพราะท่านรู้ความลับที่ผมมีอยู่ในใจคนเดียวได้อย่างไร
  คำสอนพรั่งพรูออกจากปาก คำเดียวที่จำแม่นคือ ให้ปรนนิบัติกราบไหว้พระแก้ว 2 องค์ที่บ้าน คือ พ่อ กับ แม่ สอนอยู่เช่นนี้จนแม้ปลายชีวิตของท่านก็ยังสอนไม่เสร็จ
  ใช่แต่ผม ท่านสอนทุกคน ไม่เลือกชั้นวรรณะ ให้รู้จักกตัญญูกตเวทิตาแก่พระแก้วที่บ้าน
  เหมือนว่าเป็นคุณธรรมแห่งอนาคต ที่ทำนายว่าวันหนึ่งพระจะลงนรกกันหมด ทำบุญกับพ่อแม่ในตอนนั้นจะมีอานิสงส์มากที่สุด
  ไม่มีทางรู้ว่าสมัยอันนั้นจะเกิดขึ้นเมื่อไร
  แต่ท่านสอนให้ระลึกถึงพระแก้ว 2 องค์ อยู่เป็นนิตย์ เป็นเหตุให้การกราบพระก่อนเข้านอนของผม มี 6 ครั้ง จนถึงวันที่กลายเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว
  พระพุทธ, พระธรรม, พระสงฆ์, หลวงพ่อบุญมี, พ่อ, แม่
  แปลกที่ความทรงจำของผมจะมีอยู่แค่ช่วงสั้น ๆ แต่เพียงครั้งยังเด็ก นึกถึงหลวงพ่อเมื่อใด วัยเด็กแจ่มชัดทุกคราว แม้เห็นผ้าเช็ดหน้าที่ท่านลงอักขระด้วยปลายนิ้วชี้ที่ทำให้ผมแต่คราวโน้น ความทรงจำก็มีอยู่แค่คราวนั้น
  ผ้าเช็ดหน้าสีขาวกลายเป็นเหลืองหม่น เป็นของมงคลอันเดียวที่ผมมีไว้ระลึกถึงท่าน
  วันที่แม่ใกล้จะสิ้นอายุขัย หลวงพ่อบุญมีอุ้มบาตรมาเยี่ยมไข้ที่แสนหนักถึงบ้าน เพื่อให้แม่ได้ใส่บาตร ก็เป็นอีกภาพหนึ่งที่ไม่ลืม
  ยังพอมีความทรงจำที่แจ่มใสอีกอันหนึ่งเกิดขึ้นในคราวที่ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปจากชีวิต หรือว่าชีวิตของผมหายไปจากทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่ทราบ
  พ่อแม่ตาย อาเหรียญฟ้าตาย ปอเตียงหายสาบสูญไปไหนไม่รู้
  ผมกลับมาหาหลวงพ่ออีกครั้ง หลังจากไม่พบท่านเกือบ 30 ปี
  เดินเข้าไปในวัดอย่างคุ้นเคยเช่นเดิม ไม่พบหลวงพ่อ แต่คนวัดบอกว่าท่านอยู่อีกด้านหนึ่งของวัด ผมมุ่งหน้าไปเห็นพระแก่ ๆนั่งยองเอาผ้าคลุมหัวอยู่ใต้ร่มไม้ เข้าไปกราบด้วยแน่ใจว่าเป็นท่าน
  “มาหาใคร”
  “มาหาหลวงพ่อ”
  “นี่ไม่ใช่หลวงพ่อ หลวงพ่ออยู่โน่น” ท่านชี้ไปทางศาลาการเปรียญ
  ผมถอยกลับมาพอดีพี่สาวตามมาถึง ผมบอกว่า หลวงพ่ออยู่ที่ศาลา
  “ใครบอก”
  “หลวงพ่อองค์ที่นั่งอยู่นั่นแหละบอก”
  “นั่นแหละหลวงพ่อ”
  กลับเข้าไปใหม่กราบท่านพร้อมๆกับพี่สาว ท่านไม่พูดอะไร จนกระทั่งพี่สาวกราบเรียนท่านว่า
  “น้องชายหล่า (สุดท้อง) มาแต่กรุงเทพฯ พามากราบหลวงพ่อ หลวงพ่อจำได้ไหมเจ้าคะ”
  “นี่ไม่ใช่น้องชายหล่า” ท่านตอบ
  ผมไม่รู้ปริศนาธรรมอันนี้ แต่ผมจำได้แม่นไม่เคยลืม
  ไม่มีอะไรใช่ทุกอย่าง
  ไม่ใช่ไปหมดทุกอย่าง
  จนถึงวันนี้ วันที่หลวงพ่อจากไปแล้ว และขณะที่กำลังรำลึกถึงท่านตามแบบของผม ก็ยังไม่รู้ว่าใช่หรือไม่
  บางที่จะค้นพบแสงสว่างแห่งธรรม แล้วเข้าใจว่านั่นไม่ใช่แสงสว่างแห่งธรรม จึงจะเป็นวันที่เข้าใจปริศนาของคำว่าไม่ใช่ก็ได้ใครจะรู้...</SUP>

อ้างอิง http://www.suankhung.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=507688&Ntype=777


<!-- -->
Tags: หลวงพ่อบุญมี
Prev: เกาะนาคา... ความสวยงามที่เปลี่ยนแปลงไป
Next: ทำไมผมจึงรณรงค์ให้ใช้คำว่า "กินเจ"

 

• <SUP>
  </SUP><SUP>โดย...อำพล เจน</SUP>
• <SUP>
  มีคำพูดอยู่ประโยคหนึ่ง </SUP>
• <SUP>

 

ผมเป็นลูกศิษย์ปลายแถวของหลวงปู่ รู้จักท่านเพราะพ่อพาไปกราบ พ่อผมไปเจอท่านที่สกลนครหรืออุดรนี่แหละ แล้วฟังท่านเทศน์เรื่องพระแก้ว สอง องค์แล้วเกิดชอบศรัทธาท่าน และมีโอกาสได้ไปอุบลเลยไปกราบท่านและกลายเป็นลูกศิษย์ท่านมาน่าจะเกือบ 20 ปี
ได้ธรรมจากท่านเยอะมาก ได้รู้จักรักพระแก้วมากขึ้น เพื่อนพ่อผมบางคนถึงกับร้องไห้โฮเลยเมื่อฟังท่านเทศน์ ผมก็เหมือนกัน
"ตอนพระแก้วมีชีวิตอยู่ ทำไมไม่รู้จักไปกราบไหว้ หาของไปให้กิน พอท่านตายไป ไปกราบไปเซ่นมีประโยชน์อะไร"
"นาฬิกาที่แขวนอยู่บนข้อมือเราเดินผิดเรายังรู้ แต่ตัวเจ้าของเดินผิด ยังไม่รู้ว่าตัวเดินผิด"
2 ข้อนี้ทำให้ชาติเจริญแล้วครับ ถ้านักการเมือง ข้าราชการรู้จักตัวว่าเดินผิดทางประเทศชาติคงไม่แย่แบบนี้
ผมใช้ธรรม 2 ข้อนี้มาเตือนมาสอนตัวเองเสมอครับ
เมื่อผมอายุ 22 ปี ขับรถชนกับคอนกรีตกันตกบนโทลเวย์อย่างจัง รถพังสภาพซ่อมไม่ได้ แต่ผมรอดชีวิตมาได้
แขวนองค์ศักดิ์สิทธิ์ของหลวงปู่องค์เดียวครับ
ปัจจุบันใครจะนิยมอะไร ผมยังแขวนองค์ศักดิ์หลวงติดตัวเสมอครับ กับธรรมของพระพุทธเจ้าที่จะรักษาชีวิต
ทำให้เจริญรุ่งเรืองได้ โดยไม่ต้องจ่ายเงินหลักล้านเลยครับ

อภิชาติ แย้มประเสริฐ