เออ!...ตามมาทำไม..ถ้าไม่รักยายผีป่า?!!

first เป็นไปไม่ได้จ้า ถ้าเป็นพ่อแม่ลูก ดูตัวพ่อสิ ต้องเป็นคนอุ้มลูกนะค้า 5555555555555555555 ใครจะไปรู้ว่า น้องๆติดเรา muahahahah

จริงๆแล้วน้องๆติดพี่ฟ้าต่างหาก ฟ้าน่าร้ากมั่กๆเลยนะfirst

first หน้าไทยมากจ้า

 

ได้แต่ชื่นชม และอนุโมทนาด้วยค่ะ
มาทราบข่าวเอาวันที่20 แป้งแว๊บไปไหนไม่ได้เลย
ช่วงนี้งานรัดตัวแน่นเหลือเกินค่ะยาย
คิดถึงชมพูด้วย คิดถึงน้อง ๆ ด้วยจ้า

**ทรงผมใหม่ยาย วัยรุ่นมากเลยค่ะ **

 

จ๊าบบบบบบ

 

มาเล่าต่อ ถ้ามีแฟนคลับตามอ่าน ขอเสียงหน่อยจ้า

ท้องฟ้าคืนนี้เกลื่อนด้วยแสงดาวพราวยิบยับเชียวล่ะ ระหว่างทางขึ้นถ้ำหวังว่าบริวารตัวยาวของท่านท้าววิรูปักษ์ไม่โผล่มาอย่างไม่บอกไม่กล่าวหรือแอบซุกตัวเงียบๆใต้ใบไผ่ที่แห้งกรอบร่วงเกลื่อนเขาด้วย แต่ในใจยายผีป่าโล่งๆ แสดงว่างานนี้ท่านที่รอต้อนรับเราไม่อยากให้เราวิ่งป่ากระเจิงก่อนผจญเป้าหมายใหญ่ข้างบนถ้ำ <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
<o> </o>
ท่านบังบด ท่านพี่เจ้าขา ท่านปู่ท่าน เจ้าย่า จอมนาง ย่าโสม อย่าสำแดงฤทธิ์มาทักทายแบบสดๆนะเจ้าขา ยายผีป่าที่ใจไม่กลัวแต่ยังไม่อยากเจอแบบโผล่แว่บๆ ในความมืดกลางป่าเช่นนี้ ผู้นำแก๊งค์ฯพูดไปเรื่อยๆ เด็กๆ คงนึกขำ แต่ด้วยอะไรไม่ทราบแต่ละคนก็ติดเชื้อยายผีป่าด้วยการบอกกล่าวไปเรื่อยๆทั้งในใจและออกเสียง อืมส์... ที่ไม่ออกเสียงเพราะเหนื่อยและกลัวหรือเปล่าน๊อ<o></o>
<o> </o>
อีกไกลไหมจ๊ะพี่นาง ชมพูขอพักก่อนนะคะ นางฟ้าตาโตของเราคงเหนื่อยจริงๆ หลังลัดเลาะมายืนตรงจุดปากทางเข้าถ้ำโล่งๆ โค้งหลังนิดๆ ถ้านั่งได้คงนั่งล่ะสิ <o></o>
ถึงแล้วจ๊ะ ก้อชมพูยืนปากทางเข้าแล้วนะคะ น้องฟ้าไหวมั๊ย เอ้า...ระวังนะคะ ยึดลำไผ่เกาะไว้ก่อนแล้วค่อยๆเหยียบหินขึ้นมาค่ะ มองทางเห็นมั๊ย ยายผีป่าเองไม่ทันได้ฟังว่าน้องฟ้าพูดอะไรหรือไม่ ชอบมองฟ้าเลยมองให้ฉ่ำใจเลย <o></o>
<o> </o>
โห...ดาวสวยมาก อากาศดี ขึ้นไปอีกนิดค่ะ เข้าไปชั้นแรกจะเป็นลานโล่งมีทางจงกลม และหลวงพี่แสงอัญเชิญพระพุทธรูปและพระแม่ธรณีขึ้นมาประดิษฐานค่ะ <o></o>
<o> </o>
อากาศดีจริงๆ ทุกเสียงคิดเหมือนกัน และคุณ บ.ใบไม้เดินไปสำรวจถ้ำชั้นแรก คงเข้าใจว่าจะนอนชั้นนี้ <o></o>
<o> </o>
เราต้องขึ้นไปอีกชั้นค่ะ มีบันไดปูนขึ้นไปค่ะ มีองค์ปฐม ปางกายมนุษย์องค์ใหญ่มาก เราขึ้นไปเถอะ ตรงนี้นอนไม่ได้ มีแต่ดิน โล่งมากลมโกรก <o></o>
<o> </o>
แล้วทุกคนก็ขึ้นไปตามที่ยายผีป่ากล่าว<o></o>
<o> </o>
พี่นางดูอะไรคะ น้องชมพูคงสงสัยที่ยายผีป่าแหงนคอตั้งฝ่ายอดไผ่บนถ้ำชั้นบน <o></o>
มองดาวสิจ๊ะ ยายชอบมองท้องฟ้า นี่ขาดพระจันทร์นะรู้ไหม มองไปอีกฟากฟ้าสิ ยายผีป่าบ้าเดือนและดาวยังชะเง้อคอตั้งชมไปจนคอเคล็ด สองนางฟ้าแสนสวยชื่นชมบรรยากาศที่สดชื่นและไม่น่ากลัวอย่างที่คาดคิด( เหอ ๆ ๆ) <o></o>
ใครสักคนในกลุ่ม คิดว่าน่าจะเป็นคุณ บ. ใบไม้ นี่ล่ะมังที่จุดเทียนพรรษาหน้าองค์ปฐมเพื่อเพิ่มแสงสว่าง ลมพัดโกรกแรงพอสมควร เราสำรวจพื้นที่รอบๆสักพัก ทั้งสามคนลังเลว่าจะนอนตรงไหน<o></o>
ทางนี้จ๊ะ ตรงนั้นหลวงพี่แสงเอาเครื่องนอนมาเตรียมไว้นานแล้ว ทุกคนดินลอดเข้าห้องธรรมชาติที่มีผนังกำบังลมดีกว่ามุมอื่นๆ และหลวงพี่แสงได้สั่งช่างเทปูนฉาบเรียบไว้แล้ว จึงไม่ต้องเกรงว่าจะเจอแมลงมาป้วนเปี้ยนมากนัก น้องฟ้ากะน้องชมพูนี่หวั่นว่าเราจะเหยียบแมลง เป็นปาณาฯจะบาปง่ะ <o></o>
เราช่วยกันเอาไม้กวาดทางมะพร้าวมากวาดรวกๆ ก้อมีเศษใบไม้แห้ง เศษฝุ่นที่ไม่เยอะนัก แล้วจัดตระเตรียมที่นอน จุดเทียนเล่มน้อยเพิ่มความสว่างหลายๆเล่ม (อิอิ....ม่ายอยากบอกว่าจุดเทียนเพราะกลัวความวังเวงมากก๋าน่ะซี๊) <o></o>
แล้วเราสี่คน(เพี้ยน) พร้อมกันไปกราบไหว้องค์ปฐมและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ณ สถานที่อันลี้ลับแห่งนี้ โดยเฉพาะท่านอินทกะ(ยักษ์สีแดงตัวบึ๊กตนที่มายืนวันบวงสรวง และท่านพญานาคราช แม่จอมนาง อองมะนายขอมโบราณฯ ) น้องฟ้าเอาช่อดอกดาวเรืองที่เตรียมมาใส่แจกัน คุณ บ. ใบไม้นำสวด สักการะด้วยองค์ปฐม (เราสวดพร้อมๆกันล่ะ) แล้วยายผีป่าก้อพรึมพรำๆ บอกกล่าวท่าน ทั้งสามคนก้อคงบอกกล่าวไม่ต่างจากยายผีป่านักน่ะค่ะ แล้วที่นี้ก็ทำสมาธิ ตอนแรกๆ ยายผีป่าก้อหลับตาทำสมาธิค่ะ แต่ไม่ถนัดเท่ากับชมบารมีพระ และเพ่งเปลวงเทียน อันนี้เป็นความสามารถส่วนตัว ยินดีให้เลียนแบบ คือจิตตั้งมั่น และทำให้เบา ภาวนา พิจารณา ตีปัญหาธรรมที่เกิด เสียงลมพักตึง เทียนพรรษาเล่มใหญ่เปลวงไหวแรงเจียนดับแหล่มิดับแหล่ ยายผีป่าได้พิจารณาธรรมตามสถานะที่เกิด ที่เป็น ที่เห็น ที่สะท้อน แล้วค่อยๆ หลับตา เปลวเทียนแยกเป็นสามระยะในมโนภาพ แล้วจับมารวมที่จุดเดียว ก่อนสร้างเป็นวงแสงสีขาว เพิ่มความสว่างให้ในมโนฯ แล้วภาวนาขอบารมีเบื้องบน น้องชมพู น้องฟ้า นั่งไม่ไหวติง สงบนิ่ง ขนาบซ้ายขวายายผีป่า คุณ บ.ใบไม้นั่งสมาธิหลับตาข้างหลังพวกสามสาว(แหะๆ ขอสาวมั่ง) ยายผีป่าไม่ชอบนั่งนาน ชอบนอนสมาธิมากกว่า เลยแผ่เมตตาแล้วขอบารมี ขอขมาทุกภพทุกภูมิอีกรอบ แล้วค่อยๆ ขยับตัว ไม่อยากก่อให้เกิดเสียงดัง แต่ด้วยความที่เกรงเทวดาที่มาช่วยคุ้มครองวัตถุมงคลที่ยายมีจะตำหนิว่าไม่พาท่านมาด้วย เลยดังกร๊อกแกร๊กกระทบกัน น้องชมพูเลยเผยอตามามองแว๊บ น้องฟ้าเริ่มขยับบ้าง ยายบอกขอโทษ ชายหนุ่มคนเดียวของกลุ่มคงอยากถอนมั่ง แต่ยายบอกจะขอถ่ายภาพไว้ นั่งต่อไปเถอะ เดี๋ยวคืนนี้ท่านมาโปรดแน่ <o></o>
<o> </o>
หลังถอนสมาธิ เราคิดว่าจะลงไปกราบพระพุทธรูปกับพระแม่ธรณีที่ถ้ำล่างดีไหม สุดท้ายก็เปลี่ยนใจ ชวนกันเข้าคูหาถ้ำ คุณ บ. ใบไม้เดินมาคนหลัง เราสามสาวนั่งคุยกันสักพัก ได้ยินเสียงดังสนั่น และพื้นถ้ำสั่นเล็กน้อย ต่างคนต่างมองหน้ากัน ชายหนุ่มรีบบอกสามสาวว่าผมเดินเตะโอ่งข้างๆ ทางเข้าครับ เฮ้อ! นี่ถ้าไม่รีบบอก ป่าคงราบแน่เรา 555...<o></o>
<o> </o>
เราก็คุยกันพอประมาณได้ว่า เห็นอะไรมั๊ย สัมผัสอะไรได้บ้าง แล้วยายผีป่าก็บอกเรื่องการมองเปลวเทียน เห็นเปลวเทียนที่ลอยห่างจากแสงเทียนไหม เปลวที่สองน่ะ นั่นล่ะคือจิตของเราที่นิ่ง ที่เหมือนอาทิสมานยกายเรานั่นล่ะ เป็นจิตที่มีสมาธิ มีพลัง แล้วเห็นแสงเทียนที่สะท้อนเป็นเงาในกระจกไหม มันเป็นเงาเหมือนจริงอย่างกระจกเงา นั่นคือจิตใหม่ คือกรรมใหม่ของเรา เทียนที่เราจุดและเปลวที่เห็นจริง คือสังขารและวาระ ถ้ามันดับ จิตที่สองที่มีแต่เปลวแต่ไม่มีต้นเทียนยังลอยอยู่และไม่ดับ หากว่าเงานั้นเปลวเทียนดับตาม ถ้าไม่มีแสง จะไม่มีเงาเลย ถ้ามีแสงเล็กน้อย ไม่ว่าจากแสงจันทร์ก็ดี จากไฟฉายก็ดี ถ้าเราไม่จุดเทียนเล่มนั้น เงาก็จะเห็นเพียงแท่งเทียนตามจริง นี่คือบุญและกรรมที่เราจะได้รับหลังชีพดับ ทำแค่ไหนไปแค่นั้น จุดนานเทียนละลายแท่งมากยิ่งเหลือเทียนน้อยลง ยายว่าจิตเรามีสามจิตนะ นี่ไม่เป็นหลักการนะคะ ยายพิจารณาตามที่ยายคิดว่า มันอาจไม่เป็นที่ยอมรับนะคะสำหรับสายปฏิบัติอื่นๆ <o></o>
<o> </o>
นิพพานคือการดับ การไม่เหลืออะไรให้เกิดต่อ นอกจากเปลวจิตที่สว่างจ้าดวงนั้น พลังบารมีหาดับไม่ ผู้มีบุญ เทวดา นางฟ้า พรหม ต่างเหมือนผู้ที่ทำบารมีตามกำลังแต่ไม่ถึงนิพพานนั่นล่ะ เหมือนเทียนลมพัดดับก่อน หรือรอการจุดใหม่ (มาเกิดใหม่เพื่อสร้างบารมีใหม่ ครั้งแล้วครั้งเล่า)<o></o>
<o> </o>
ก็คุยกันพอหอมปากหอมคอ มีการนินทาผู้อื่นที่พลาดงานนี้ด้วย ยายยังขำไม่หายเรื่องน้องฟ้า (อันนี้ต้องรอน้องปลาน้อยมาอ่านก่อน จึงจะเฉลยที่มาของความขำ) แล้วยายก็รีบชวนกันนอนเพราะเกรงว่าขืนคุยต่อ ท่านต่างๆที่รอพบเราคงหมั่นไส้แน่ นอนกันเถอะ เราต้องตื่นแต่ตีห้าไปจัดของไปเข้าพิธีบวงสรวงที่วัดท่าขนุน <o></o>
<o> </o>
ความเงียบ เย็นสบาย โล่ง เสียงเพลงจากบ้านงานอะไรสักอย่างยังแว่วมา เป็นงานเถิดเทิงแน่เพราะฟังจากจังหวะดนตรีที่เร้าใจ แต่ไม่ใช่เพลงไทยนะเจ้าคะ แถบนี่ชาวต่างด้าวมาปักหลักเยอะค่ะ น้องชมพูกับน้องฟ้ายังเย้าว่า เออ...พวกเขาฟังเพลงไทยวัยรุ่นก็เป็น <o></o>
<o> </o>
ยายผีป่าพนมมือวันทาหัวนอนขอขมาและบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์และลี้ลับที่สถิต ณ แดนนี้ อีกทั้งย้ำเบาๆ ว่า เจ้าปู่ พี่นาง จอมนาง และท่านใดๆ ก็ตาม หากมาทักทายกรุณาทักทายอย่างที่เราพอรับได้นะเจ้าคะ ...สองสาวจากแอลเอล้มตัวลงนอนอย่างง่ายดายและไม่มีท่าทีจะกลัวจนไม่กล้านอน (มาเปิดเผยตอนก่อนกลับว่ากลัวเหมือนกันค่ะ) เสียงหายใจเบาๆของสองสาวแสดงว่าเพลียหลับ หรือไม่ก็พยายามหลับให้สนิท ยายผีป่าขี้หนาว เอาเสื้อแจ๊คเก็ตตัวยาวที่สวมในเมืองหนาวโดยเฉพาะเอามาคลุม มีผ้าขนหนูขนาดใหญ่ห่มได้หนุนนอน ต้องนอนงอเข่าและตะแคงหันหลังให้สองสาว(ไม่กล้าหันไปทางองค์ปฐมเพราะรู้ทางว่าขืนหันไปเจอดีแน่ๆ แหะๆ) ยายผีป่านี่ถ้าขาดผ้าคลุมเท้าจะนอนไม่ได้ นอนตะแคงบนผ้านวมผืนน้อยพอไม่เจ็บกระดูกกระเดี้ยว แต่ก็ด้วยความที่นอนขดเลยต้องพลิกตัวบ่อย อีกอย่างสัมผัสอะไรได้ลางๆ แว่บแรกที่ล้มตัวนอน พริบตานั้นเห็นเป็นหญิงสาวหน้าตาอิ่มเอิบหลายคนนั่งหันหน้าไปทางโขดหินที่ๆ หนึ่ง หุ่นไม่อ้วนไม่ผอมกันทุกคน สีผิวน้ำผึ้งอ่อนนะ ไม่ใช่น้ำผึ้งไหม้อย่างยายผีป่านะเจ้าคะ นุ่งซิ่นผ้าทอสีน้ำตาลแกมเขียวมีเชิงคล้ายผ้าจกลายแบบชาวผู้ไทยอะไรทำนองนี้ค่ะ พันรอบอกด้วยผ้าทอสีเดียวกับซิ่น (นี่แสดงว่าสาวบังบดหรือคนโบราณนำสมัยสาวยุคนี้มาหลายร้อยหลายพันปีแล้วค๊า แต่สาวสมัยนี้สวมใส่เกาะอกแล้วมันไม่งามเลย ยายเคยลองใส่แต่หาอกเกาะไม่ได้ง่ะ) ผมมวยเกล้าพันรอบด้วยผ้าทอจกลายโทนเข้ากับชุดเรียบง่ายแต่ขลังนะยายว่า พอหญิงงามเหล่านี้ค่อยๆเดินหายไปทางโขดหินช้าๆ ภาพแว่บอีกไปที่ลานโล่งใต้แสงจันทร์กระจ่าง มองเห็นเด็กน้อยมากมายวิ่งเล่นไล่จับกัน ร่าเริงสดใส ไม่สวมเสื้อ มีแต่โจงกระเบนด้วยผ้าทอสีคล้ายหญิงสาวกลุ่มนั้น แต่ละคนเหมือนกันหมดเลยดูไม่ออกว่าเพศไหน ไว้ผมจุกม้วยอย่างงดงาม ทุกคนตัวกลมกลึงแต่ไม่อ้วนฉุ หัวโตทุย ยายยังนึกชมว่าทำไมหัวพวกเจ้าถึงทุยหน้าทุยหลังงามนัก เด็กคนหนึ่งหันมามอง ทำตาระริก พร้อมยื่นมือมาให้ยายผีป่าจับ แต่ไม่กล้าจับแล้วบอกพ่อหนูน้อยในความรู้สึกตอนนิมิตว่า อย่ายิ้มนะพ่อคุณ ขยมหาหาญมองเขี้ยวเจ้า <o></o>
แล้วพวกเขาก็หายวับไป หลายคราที่ต้องพลิกตัวทั้งๆ ที่ไม่อยากพลิก เพราะว่ากลัวถ้านิ่งแล้วจิตสัมผัสจะสงบจนลืมภพ อาสาวของยายผีป่าเพิ่งลาภพมนุษย์เนื่องจากคุยกับยายผีป่าเรื่องการถอดจิตไปเที่ยวช่วงงานช้างที่ยายผีป่ากับครอบครัวเพิ่งเหมารถโค้ชหรูยกคณะไปเที่ยวมา คุณปู่ คุณย่าต่างถอดจิตห้ามใครรบกวนแล้วไม่กลับมาภพนี้อีก ยายผีป่าจึงขลาดที่จะปล่อยให้หลุดหลงในมิติที่ขอยืนยันว่าถ้าเผลอเข้าไป ไม่อยากกลับ นี่เองที่เรียกว่าไหลตาย<o></o>
<o> </o>
(ขณะที่น้องเฮาพิมพ์เรื่องเล่านี้นั้นเป็นเพลายามต้นของค่ำวันพุธ เจ้าน้องเฮาหานอนไม่ เจ้าน้องเผิ่นทุกข์ใจ เฮามาเยือนน้องแลพ้อว่าเผิ่นแฮงจิตบ่หย่อน เฮาจึ่งมาแบ่งภาระ หวังช่วย คราหน้าเฮาบ่จักมีวาระ เฮาบ่มาดอก เจ้าคิดว่าน้องเฮาที่เอิ้นหาคือผู้ใด ที่ฮ้องยายผีป่า นั่นแม่นแล นับวาระนี้เฮาจักเว่าในสิ่งที่สูพึงจำ เรื่องยุคใหม่เฮาขอจักเฮียน บ่ยากนัก แต่น้องเฮาจักสอนมาย่องเบิ่งนานเติบ มื้อสางน้องเฮาจักสงสัย ว่าแม่นแลพี่ข้ามาเยือน เฮาชื่อสมิงทอง(เจ้าชายสุดหล่อเมืองสุรินทร์ อดีตคนรักเก่าสาวที่อยู่แดนไกล เคยเป็นอ้ายต้นกาลก่อนเป็นเจ้าเมืองอ้าย โดนกำราบหมดโครต ยายผีป่าคือผู้นำน้องของเฮาๆ มาเยือนสูเจ้าทั้งหลาย เพราะมีหลายคนที่เคยผ่อเคยสู่ เฮาพยายามใช้นิ้วตามที่เฮาต้องการแปลออกมาให้สูเจ้าสำเหนียก น้องเฮามาอ่านคงกร่นจนเฮาย่านไปนาน เฮาจักบอกว่าหลายหนที่เฮามาแทรกเจ้าน้องนาง ตอบแทน เฮาไม่จิ้มกดเหมือนเจ้าน้องนาง เพราะเฮากดเร็วกว่าน้องนาง เวลาน้องนางคุยอยู่ที่เมืองนอก เฮาจะมากับน้องนางอีกคน คำนี้เฮาอยากฮ้องเพลงที่มีฉายบนกล่อง แล้วจะเตะอ้ายคนที่บังอาจทำร้ายน้องเฮา หดสูกับความเป็นไปในภพนี้ของน้องนัก ทุกอย่างเป็นตามวาระกรรม แลหาหนีพ้น หลายอย่างเป็นปัตจัตตัง จักเตือนจักว่า หาเชื่อไม่ เฮามาบอกว่า เฮาอยากมาช่วย เฮายังบ่จบ)

ปล. ที่วงเล็บล่างสุดนั้น ยายผีป่าอยากลบออก เพราะไม่เกรงคนหาว่ายายผีป่าเพี้ยนอีกแระ แต่คุณตั้มศักดิ์บอกว่าลงเหอะ <o></o>

 

มาช่วยกันคุยสิคะ ไม่ใช่มาอ่านแล้วลืมคุย งอนนะจ๊ะ เด่วไม่มาต่อตอนต่อไปนะคะ

น้องชมพูกลับถึงด้วยความปลอดโปร่งเหรอจ๊ะ

เอาภาพมาลงให้เต็มบอร์ดเลยนะคะ

บอร์ดนี้คุยได้สาระพัดนะเจ้าคะ ทุกคนคือพี่น้องกันนะคะ มาทักทายกันสิ

สวัสดีจ้าทุกคน

 

ยายๆ

ตัวหนังสืออ่านยากจัง ..

 

ยายจ๋า ขอตัวอักษรใหญ่ๆได้ไหมคะ เห็นใจคนแก่บ้างเถอะค่ะ

 

ตัวหนังสือเล็กมากครับยาย ถ้าตัวหนังสือใหญ่หน่อย จะอ่านได้ง่ายขึ้นนะครับ

 

แฮ่แฮ่ ... แอบๆย่องๆ มาอ่าน เจอตอนที่ประทับใจ ตอนหนึ่งคือ เจ้าสมิงทอง (เจ้าชายสุดหล่อเมืองสุรินทร์) คุณยายช่วยเล่าให้ฟังหน่อยสิครับ ว่าเจ้าสมิงทองคือผู้ใด และเหตุใดจึงเป็นเจ้าชายสุดหล่อเมืองสุรินทร์ได้ และทำไม....?!?...(ตอนนี้ผมถามเยอะมากๆ)....

เหอ เหอ เหอ

 

ยายเป็นคนทางได๋ คือเว้าลาวกะได้ หรือใผ๋มาอยู่นำติ ข้อยคนสีเกด

 

แม่ยายผีป่าคนอุทุมพร บ้านหนองคูสะเดา พ่อยายบรรพบุรุษเขมรตับดำ มาอยู่สุรินทร์จ้า เว่าได๊เทิงลาว เติงขะแมร์

 

เอ้าก้อคุณหงส์บอกให้ยายพิมพ์จากเวิรดมาลงนี่คะจะได้เร็ว พิมพ์มาใหญ่ค่ะ แต่พอลงมันย่อ ม่ายเข้าจัยเรยว่าทำอย่างไรถึงจะไม่ย่อขนาดอัตโนมัต

จะไปคุมงานก่อนนะคะ หรือใครอยากฟังเรื่องเร็วๆ โทรไปตามจี้ให้เขียนต้นฉบับตอนต่อไปสิคะ คืนนี้จะถ่างตาเขียนจ้า

เมื่อวานซืนคุณคชภัคร เดินทางมาพร้อมหลวงพี่แสงชัย มาทำไม เพื่ออะไร อย่างไร รอคุณยอด คชภัครมาตอบค่ะ

แต่พอเช้าวันพุธ ยายไปที่วัดเจอกัน แล้ววันพฤหัสยายไปอีกรอบ คุณคชภัครถามยายว่า เมื่อวานนี้ยายมีคนมาด้วยหรือ
ยายเข้าใจคำถามดีค่ะว่าคุณยอดหมายถึงเพื่อนผียายผีป่ามาด้วย ค่ะ เป็นพี่สาว กะพี่ชาย มาช่วยคุมงาน โดยเฉพาะพี่สมิงทองถ้ามาที ชอบตะบันหน้าคน

มิน่าล่ะเมื่อวานหน้ายายผ่องใส ยังคิดว่าไม่น่าจะใช่คนอายุถึงสามสิบเลย มีบารมีมาก เห็นเลยว่าแตกต่างกับวันนี้ นี่วันนี้แก่มาก น่าจะเกินสี่สิบได้นะ

ยายผีป่าชินแล้วค่ะ กับความไม่เที่ยงของสังขาร มีหลายคนที่มาเจอยายแล้วใบหน้าเปลี่ยนไปสลับสวย สลับแก่ บางทีอ่อนหวานมาก บางทียิ่งกว่านักเลงกะโรโกโส

 

พี่สมิงทอง นักรบเชื้อเจ้าที่ถูกโค่นล้มราชวงศ์ดับตระกูล มีบันทึกในประวัติศาสตร์ ยายผูกพันกับพี่ๆ ผีๆ ตั้งแต่เดะๆ พี่สมิงทองมาโหมโรงให้คนสัมผัสได้โดยบอกใครๆ ว่าเป็นพี่ชายของยายผีป่า เมื่อตอนเรียนมอต้นค่ะ เพื่อนๆ หาว่าบ้า เพราะพี่ชอบหยอกสาวๆ และห้าวมากยามมาแฝงยายผีป่าตอนนั้น พี่สมิงทองชอบสวมโจงกระเบนสีแดง ไม่สวมเสื้อ ผมทรงทหารโบราณ กล้ามเป็นมัดๆ ตาคม ดุ แต่พอเจอน้องเดสิเรของเรา ตาหวานเยิ้ม น้องเดเรียกว่พี่ตาดุ

ตอนนี้พี่สมิงทองไปช่วยปัดเป่าทางใต้ ไม่ค่อยมาหายายผีป่าตั้งแต่ไปหลงเสน่ห์น้องเดงัยคะ จะมาหาก้อต่อเมื่อยายมีอุปสรรค ชอบดื่มเมรัย เหล้าขาวนี่ของโปรด ตาเยิ้มเชียวยามเจอของโปรด ดังนั้นใครเวลาคุยกับยายผีป่าแล้วเห็นเลียขอบปาก ตาเยิ้ม ไม่ใช่กำลังจะกินตับใครนะเจ้าคะ นั่นแสดงว่าพี่ชายสุดหล่อเขามาล่ะค๊า ตอนไปภูเก็ตกับน้องเด บูบู้ และน้องแก้ว (อีกคนไม่เอ๋ยถึงง่ะ) น้องแก้วยังเจอพี่สมิงทองตีรวนให้เลยค่ะ เพราะตอนแรกน้องแก้วงง ปนขำ เลยมาทดสอบ ทั้งยายและเด เสียดายใครอยากทราบต้องตามน้องแก้วไปลานธรรม ถามน้องแก้ว ศดานัน เอาเองเจ้าค่ะ

วันนั้นพี่เขามายืนใส่ชุดแดงตัวเก่งข้างๆยายก่อนจะชกปากใครสักคน เพราะหมั่นใส้ แล้วยืนยิ้มตาเจ้าชู้ใส่น้องแก้ว เจ้าเดก้องอนสิ เพราะมองเห็นแควนตัวเอง ยายเลยไล่ว่า พี่สมิงทองกลับไปเปลี่ยนชุดใหม่มาเลยนะ ชุดนี่ทุเลศมาก ไม่อายสาวๆ หรือยังงัย สักพักเดียวเดบอกพี่ตาดุหล่อมาเชียว ยายเลยถามเดว่า ชุดทหารเต็มยศใช่ไหมเด นี่ล่ะชุดอวดสาว น้องแก้วก้อขำทั้งผีทั้งคน 555...

ที่ต้องเรียกเจ้าชายสุดหล่อเมืองสุรินทร์นั้น เพราะอีกดวงบารมีของพี่เป็นภูมิอากาศเทวดาปกปักษ์เมืองสุรินทร์ มีศาลที่ศาลช้าง ตรงใกล้ไฟแดงศาลากลางจังหวัดค่ะ พีๆเขาไปทั่วล่ะ แต่พอต้องประจำการจะไปประจำการที่ศาสช้างสุริทร์จ้า

พี่สาว(ผี)เป็นใบ้ เพราะโดนตัดลิ้นก่อนประหารด้วยการฝังทราย ให้หัวโผล่ ใจเย็นมาก มีคนรักอยู่เชียงแสน

ส่วนยายผีป่า...อิอิ...บ่เล่าดอก อ๊าย อาย...ไปคุ้ยอ่านให้ได้ที่มาที่ไปสิเจ้าค๊า

พี่อีกคนโดนตัดคอเช่นกัน ไม่ค่อยมาแล้ว ท่านไม่ชอบวนเวียนกับมนุษย์ แต่อยากมาช่วยก้อมาลับๆ ค่ะ

พี่สมิงทองพอจิตหลุดจิตมาเเกะตะขาบ พี่สาวมาเกาะผีเสื้อ พี่คนโตมาเกาะกิ้งกือ ที่ป้วนเปี้ยนแถวแดนประหาร นี่ไม่ใช่ท่านมาเกิดเป็นสัตว์เหล่านั้นนะคะ ท่านบอกมาพักก่อนตาย คือตอนนั้นเราสี่คนตายแต่จิตหลุดออกก่อนโดนประหาร โดยอาศัยสัตว์ที่ใกล้ๆบริเวณนั้นนำพาจิตหลบซ่อนค่ะ อันนี้ไม่ขอยืนยันว่าท่านอื่นๆ จะทำเช่นนี้หรือไม่ เป็นความสามารถเฉพาะบุคคล ให้เลียนแบบได้ถ้าทำได้ 555

 

ยายผีป่าขี้โม้ ฮิฮิ(b-oneeye) (b-oneeye) (b-oneeye)

 

อยากสอบถามหน่อยครับจะมีเพื่อสมาชิกท่านใดจะแวะไปหายายผีป่าที่วัดถ้ำเขาทะลุบ้างครับ จะไปเมื่อไร จะฝากภาพสีน้ำมันของหลวงปู่ใหญ่ ไปให้ยายหน่อยครับ คุณ TAMSAK จะไปไหมครับ

 

มาตามอ่านครับ ... เศร้า

 

ยายครับ รู้จักท่านนี้หรือป่าว

ทำไมไม่เห็นมีใครพูดถึงท่านนี้กันเลยครับ ไม่รู้ว่ายายพอทราบหรือป่าว ผมคิดว่าท่านคือเทวดาประจำถ้ำนี้ล่ะครับ ใช่ถ้ำดาวดึงส์หรือป่าวครับ ผมไปนอนที่ถ้ำทะลุมาเมื่อวันที่ 26 ก็ลืมถามยายเรื่องถ้ำดาวดึงส์เสียสนิท ไว้ไปรอบหน้าผมจะไปเที่ยวบ้างล่ะ

 

ลองเล่าดู

ฟังจากยายแร้ว ลองมาฟังเรื่องจริงอิงนิทานของหนูบ้างนะครับเผื่อใครจะสนใจ
....ย้อนหลังไปเมื่อประมาณ ต้นปีใหม่ที่ผ่านมาประมาณวันที่ 4 มกราคม 2549 เวลาประมาณ สามทุ่มกว่า เด็กวัยรุ่นอายุประมาณ 24กว่าๆๆๆ เตรียมจะย่าง 25 ในเดือนเดียวกันนี้..ค่อยๆเดินตามพระอาจารย์ที่เพิ่งรู้จักได้ไม่ถึง 24 ชั่วโมง ขึ้นสู่ภูถ้ำที่เขาลืมไปแล้วว่าเคยผ่านมาในครั้งกระโน้น เขาถามพระอาจารย์ว่า หลวงพี่ครับทำไมผมต้องเชื่อหลวงพี่ด้วยเนี่ย พระอาจารย์ตอบด้วยน้ำเสียงเฉียบและเรียบ(ตามแบบนักรบโบราณ)แต่เมตตาว่า ข้าไม่มีอารายมีแต่ความจริงใจให้..มันก็เป็นธรรมดา ระหว่างทางนอกจากเสียงหริ่งเรไร แล้วก็ยังคงมีเสียงไพรพฤกษ์ที่ คอยปล่อยสายลมเย็นเฉียบบาดเข้าไปถึงหัวใจ นี่ขนาดยังไม่ถึงยอดภูยังน่ากลัวขนาดนี้ แล้วถ้าถึงจะน่ากลัวเพียงไหน....สักพักประมาณ5 นาทีทั้งพระอาจารย์และลูกศิษย์ใหม่วัยกระเตาะก็ถึงยอดภู..(โคตรเหนื่อยอะ).....
พักสักครู่พระอารย์ก็เตรียมจัดหาเครื่องกันหนาวให้เด็กชายด้วยเมตตา แล้วท่านก็บอกว่าไอ้ทิดเอ็งจะนอนไหนว่ะ...ตกลงเอาจริงหรือเฮอะ.....
(...เอาแค่นี้ก่อนะครับเดี๋ยวผจก.มาผมจะแย่เอา555555)
พอไหวไหมจายายจ๋า555555(b-green)