พระภาวนาวิศาลเถร (หลวงปู่บุญมี โชติปาโล) วัดสระประสานสุข บ้านนาเมือง ต.ไร่น้อย อ.เมือง จ.อุบลราชธานี

ข้อมูลดีมากเลยครับ;aa13

 

อนุโมทนาสาธุครับผม

สงสัยอย่างหนึ่ง องค์ศักดิ์สิทธิ์นี่คืออะไรเหรอครับผม

ขอบคุณครับ พระแก้วสององค์รักษาทุกท่านครับผม

 

วัตถุมงคลของหลวงปู่บุญมีครับ

นำรูปวัตถุมงคลของหลวงปู่บุญมี โชติปาโล จากหนังสือพระเครื่องเมืองอุบลราชธานี และของดีลุ่มน้ำโขงมาให้ศึกษากันนะครับ ไปเจอที่ไหนจะได้เก็บไว้บูชากันครับผม

 

Anumothana boon for the story and all photos ka.

 

องค์ศักดิ์สิทธิ์ก็หมายถึงพระเครื่อง หลวงปู่บุญมี ท่านจะเหยียบหัวเพื่อล้างโรคภัยต่างๆ ใครลงของทางไม่บริสุทธิ์ ก็จะถอนออกหมด จะได้ปลอดภัย มีชัย สาธุ

 

บารมีหลวงปู่บุญมี สุงสุดเหนือพรรณา ขอกราบนมัสการหลวงปู่ กราบ กราบ กราบ

 

**พระสายกรรมฐานที่ชาวอุบลนับถือมากมาลองติดตามอัติชีวประวัติที่น่าอรรศจรรย์ของท่านดูครับ ***
พระภาวนาวิศาลเถร (หลวงปู่บุญมี โชติปาโล) วัดสระประสานสุข บ้านนาเมือง ต.ไร่น้อย อ.เมือง
จ.อุบลราชธานี
พระภาวนาวิศาลเถร (หลวงปู่บุญมี โชติปาโล) นามเดิม บุญมี นามสกุล กุศลคุณ
เกิดเมื่อวันที่ 24 กุมภาพันธ์ พ.ซ.2452 ตรงกับวันพฤหัสบดี ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3 ปีระกา
ซึ่งตรงกับวันสำคัญทางพุทธศาสนาคือ วันมาฆบูชา ณ บ้านเลขที่ 136 หมู่ 2 ตำบลไร่น้อย อำเภอเมือง
จังหวัดอุบลราชธานี
โยมบิดาชื่อนายกุ โยมมารดาชื่อ นางเลื่อน กุศลคุณ
หลวงพ่อบุญมีท่านเล่าให้ฟังถึงเหตุที่ได้ชื่อว่า บุญมี
นั้นมีอยู่ว่าก่อนที่โยมมารดาของท่านจะตั้งครรภ์ได้ฝันว่า
หลวงปู่สีทา ชยเสนโน ซึ่งมีศักดิ์เป็นลุงของหลวงพ่อได้เอาพร้ามาให้ แต่พร้าด้ามนั้นเป็นสนิมไปหมด
ในนิมิตนั้นโยมมารดาท่านได้ถามหลวงปู่สีทาว่า “เอาพร้าที่เต็มไปด้วยสนิมนี้มาให้ทำไม
ใช้ประโยชน์อะไรก็ไม่ได้” หลวงปู่สีทาได้บอกว่า “ก็เอาไปลับเสียก่อนแล้วจะใช้การได้”
ครั้งเมื่อหลวงปู่เกิดโยมมารดาท่านได้เจ็บท้องเป็นเวลา 7 วัน 7 คืน ยังไม่คลอด ความทราบถึง
พระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมหลวงสรรพสิทธิประสงค์ เจ้าเมืองอุบลราชธานี
ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของ หลวงปู่สีทา ชยเสโน พระองค์ได้เสด็จมาดูพร้อมด้วย หลวงปู่สีทา ชยเสโน
ว่าเป็นเพราะอะไรจึงคลอดยากเย็นหนักหนา
ครั้งถึงเวลาเที่ยงตรง ในสมัยนั้นไม่มีเครื่องบอกเวลาเหมือนในปัจจุบัน
มีการบอกเวลาโดยการยิงปืนใหญ่เป็นสัญญาณ
พอสิ้นเสียงปืนใหญ่โยมมารดาก็คลอดทารกเพศชายออกมาเป็นเวลาเที่ยงพอดี และเสด็จในกรมทรงมีรับสั่งว่า
“เด็กชายคนนี้ชะรอยจะเป็นผู้มีบารมีมาเกิดจะดีจะชั่วเพียงใดไม่อาจรู้ได้ ขอให้ชื่อว่า บุญมีนะ”
และมีรับสั่งให้โยมบิดาของหลวงพ่อพันตัวแล้วนำไปลอดใต้ท้องช้างกลับไปกลับมาสามครั้ง
หลวงพ่อจึงได้ชื่อว่า บุญมี ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา หลวงพ่อบุญมี ในวัยเด็กนั้นร่างกายของท่านบอบบางมาก
เป็นเด็กที่เลี้ยงยาก แม้โยมมารดาได้ประคับประคอง เลี้ยงดูเป็นอย่างดี แต่ก็ยังเป็นห่วงลูกอยู่ตลอดเวลา
เป็นคนไม่ค่อยแข็งแรง และไม่อยากให้ไปทำมาหากินจึงบอกหลวงพ่อ “ลูกเอ๋ย บวชแล้วอย่าสึกนะ”
จากคำพูดนี้เอง ทำให้หลวงพ่อบุญมีรำลึกอยู่เสมอว่า จะเข้าสู้ร่มกาสาวพักตร์ เพื่อทดแทนพระคุณพ่อแม่
หลวงพ่อบุญมีเข้าเรียนและจบการศึกษาชั้นประถมปีที่ 4 จากโรงเรียนนาเมือง ตำบลไร่น้อย อำเภอเมือง
จังหวัดอุบลราชธานี เมื่อปี พ.ศ.2465 และสอบได้นักธรรมเอก จาก สำนักเรียนวัดศรีทอง (วัดศรีอุบลรัตนาราม)
อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี เมื่อปี พ.ศ.2480
ด้านการศึกษาพิเศษ หลวงพ่อบุญมี ได้ศึกษาอักษรขอมจนมีความรู้ความสามารถอ่านออกเขียนได้
และยังมีความชำนาญ ในการอ่านหลังสือธรรมสมัยโบราณ
นอกจากนั้นหลวงพ่อยังมีความสามารถทางด้านการใช้ภาษาผะหญา ภาษิตอีสาน
เป็นอย่างดีสามารถนำเอาใช้ในการเทศนาธรรม และคำสอนของหลวงพ่อจนเป็นที่ประทับใจ
และศรัทธาแก่ลูกศิษย์ที่ได้ฟังพระธรรมเทศนาทุกคน
โยมมารดาได้พา หลวงพ่อบุญมี ไปฝากไว้กับ หลวงปู่สีทา ชยเสโน ทำให้ท่านได้มีโอกาสกราบนมัสการ
หลวงปู่เสาร์ กนฺสีโล และพระอาจารย์มั่น ภูริทตฺโต ซึ่งเป็นอาจารย์
ทั้งสองได้แวะเวียนมากราบนมัสการ หลวงปู่สีทา ชยเสโน
ซึ่งเป็นพระอุปัชฌาย์ใหญ่ฝ่ายวิปัสสนาเถระในสมัยนั้น
เมื่อสิ้น หลวงปู่สีทา ชยเสโน โยมมารดาได้พา หลวงพ่อบุญมี ไปบรรพชาเป็นสามเณรที่ วัดศรีทอง
และในระหว่างที่บรรพชาเป็นสามเณรนั้น พระอาจารย์มั่น ภูริทตฺโต ได้เมตตานำสามเณรบุญมี
ไปจำพรรษากับท่านที่จังหวัดสกลนคร
เมื่ออายุครบ 20 ปี หลวงพ่อบุญมี ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุ ณ พัทธสีมาวัดศรีทอง เมื่อวันศุกร์ขึ้น 15 ค่ำ
เดือน 6 ปี มะแม ซึ่งตรงกับวันที่ 15 พฤษภาคม 2474 ซึ่งตรงกับวันสำคัญทางพุทธศาสนา คือ วันวิสาขบูชา
โดยมีพระเดชพระคุณ พระศาสนดิลก (เสน ชยเสโน) เป็นพระอุปัชฌาย์ พระมหาสว่าง เป็นพระกรรมวาจาจารย์ และ
พระอาจารย์เพ็ง เป็นพระอนุศาสนาจารย์ ได้รับฉายาทางพระพุทธศาสนาว่า “โชติปาโล” อันมีความหมายว่า
“ผู้มีแสงสว่างในธรรม”
หลังจากอุปสมบท หลวงพ่อบุญมี ได้มีโอกาสกราบนมัสการ ท่านเจ้าคุณอุบาลีคุณูปมาจารย์ (จันทร์ สิริจนฺโท)
ซึ่งเป็นพระเถระผู้ใหญ่ผู้มีคุณูปการต่อกิจการคณะสงฆ์ภาคอีสาน
ซึ่งท่านได้เมตตาต่อหลวงพ่อบุญมี โดยอนุญาติให้ติตามท่านไปอยู่จำพรรษาที่ วัดบรมนิวาส และที่
วัดเขาพระงาม จังหวัดลพบุรีด้วย
ช่วงชีวิตสมณเพศของ หลวงพ่อบุญมี ท่านได้ออกจารึกธุดงค์ไปในสถานที่ต่าง ๆ
ครั้งหนึ่งท่นได้ออกจารึกไปพร้อมกับท่านอาจารย์ มหาสว่าง
ซึ่งเป็นพระอาจารย์ของท่าน โดยจารึกไปในประเทศพม่า ลาว เขมร เวียดนาม เลยไปถึงประเทศจีน
เมื่อกลับมาจากเมืองจีน หลวงพ่อบุญมี ท่านได้ช่วย พระอาจารย์สิงห์ สร้างวัดป่าสาละวัน อำเภอเมือง
จังหวัดนครราชสีมาอีกวัดหนึ่ง
นอกจากนี้ หลวงพ่อบุญมี ท่านยังได้มีศรัทธาร่วมสร้าง วัดอโศการาม จังหวัดสมุทรปราการ ร่วมกับหลวงพ่อลี
เพื่อเป็นศูนย์วิปัสสนากรรมฐาน แก่พุทธศาสนิกชน
และยังได้ร่วมกันกับ พระอาจารย์ดี ฉันโน สร้าง วัดภูเขาแก้ว อำเภอพิบูลมังสาหาร
จังหวัดอุบลราชธานีอีกวัดหนึ่งด้วย
ในปี พ.ศ.2480 หลวงพ่อบุญมี ได้กลับมาที่จังหวัดอุบลราชธานี ได้รับแต่ตั้งเป็น
เจ้าอาวาสวัดสระประสานสุข(บ้านนาเมือง)
ที่เป็นวัดบ้านเกิดของท่านจนมีความเจริญรุ่งเรืองเป็นที่เลื่อมใสศรัทธาแก่ประชาชน ชาวจังหวัดอุบลราชธานี
และจังหวัดใกล้เคียงทั่วไป
ทางวัดมีอาณาเขตติดต่อกับ เขตทหารอากาศ กองบิน 21
ข้าราชการทหารอากาศได้มีศรัทธามาร่วมอุปสมบทและจำพรรษาตลอดมา
หลวงพ่อบุญมี ได้รับสมณศักดิ์ พระครูไพโรจน์ รัตโนบล เป็นครั้งแรก ซึ่งสมณศักดิ์ พระครูรัตโนบล
นั้นเป็นของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ท่านได้รับเพียง 3 วัน จากนั้นได้มอบคืนให้ พระธรรมเจดีย์
(เจ้าคุณจูม) วัดโพธิ์สมภรณ์ จังหวัดอุดรธานี หลังจาก หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต
แล้วก็ไม่ปรากฏว่ามีพระสงฆ์องค์ใดได้รับแต่งตั้งในสมณศักดิ์นี้อีกเลย
จนกระทั่งปี พ.ศ.2524 สมเด็จพระสังฆราช วัดราชบพิตร
ได้รับสั่งกับหลวงพ่อว่าไม่มีใครเหมาะสมที่จะได้รับสมณศักดิ์ พระครูไพโรจน์รัตโนบล
นี้เท่ากับหลวงพ่อบุญมี อีกแล้ว
จึงได้มอบตำแหน่ง พระครูไพโรจน์รัตโนบล ให้กับหลวงพ่อซึ่งเป็นที่ หลวงพ่อบุญมี ได้รับจาก
สมเด็จพระสังฆราช โดยไม่รู้ตัวมาก่อน
จากนั้นได้เลื่อนมาจนถึงชั้นพิเศษ เมื่อวันที่ 5 ธันวาคม 2544 หลวงพ่อบุญมี ได้รับแต่งตั้งสมณศักดิ์ เป็น พระภาวนาวิศาลเถร
หลวงพ่อบุญมี ท่านได้ละสังขารโดยอาการสงบ ท่ามกลางความอาลัย ของศิษยานุศิษย์เมื่อวันศุกร์ที่ 4 มิถุนายน
พ.ศ.2547 เวลา 11.45 น. มีอายุรวม 95 ปี 3 เดือน


หาข้อมูลเพื่อให้ได้ศึกษากันครับ

 

<SUP>ท่านสอนให้ระลึกถึงพระแก้ว 2 องค์ อยู่เป็นนิตย์ เป็นเหตุให้การกราบพระก่อนเข้านอนของผม มี 6 ครั้ง จนถึงวันที่กลายเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว
พระพุทธ, พระธรรม, พระสงฆ์, หลวงพ่อบุญมี, พ่อ, แม่
แปลกที่ความทรงจำของผมจะมีอยู่แค่ช่วงสั้น ๆ แต่เพียงครั้งยังเด็ก นึกถึงหลวงพ่อเมื่อใด วัยเด็กแจ่มชัดทุกคราว แม้เห็นผ้าเช็ดหน้าที่ท่านลงอักขระด้วยปลายนิ้วชี้ที่ทำให้ผมแต่คราวโน้น ความทรงจำก็มีอยู่แค่คราวนั้น
ผ้าเช็ดหน้าสีขาวกลายเป็นเหลืองหม่น เป็นของมงคลอันเดียวที่ผมมีไว้ระลึกถึงท่าน
วันที่แม่ใกล้จะสิ้นอายุขัย หลวงพ่อบุญมีอุ้มบาตรมาเยี่ยมไข้ที่แสนหนักถึงบ้าน เพื่อให้แม่ได้ใส่บาตร ก็เป็นอีกภาพหนึ่งที่ไม่ลืม
ยังพอมีความทรงจำที่แจ่มใสอีกอันหนึ่งเกิดขึ้นในคราวที่ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปจากชีวิต หรือว่าชีวิตของผมหายไปจากทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่ทราบ
พ่อแม่ตาย อาเหรียญฟ้าตาย ปอเตียงหายสาบสูญไปไหนไม่รู้
ผมกลับมาหาหลวงพ่ออีกครั้ง หลังจากไม่พบท่านเกือบ 30 ปี
เดินเข้าไปในวัดอย่างคุ้นเคยเช่นเดิม ไม่พบหลวงพ่อ แต่คนวัดบอกว่าท่านอยู่อีกด้านหนึ่งของวัด ผมมุ่งหน้าไปเห็นพระแก่ ๆนั่งยองเอาผ้าคลุมหัวอยู่ใต้ร่มไม้ เข้าไปกราบด้วยแน่ใจว่าเป็นท่าน

 

ผมเองก็ได้กราบท่าน 3-4 หน เสียดายมาก ท่านจะเน้นสอนทำความดีตลอดเวลานาที หลวงปู่เป็นพระที่หาได้ยากยิ่งในแผ่นดิน เป็นองค์เดียวที่เช็ดตัว(ภายนอก) หลังจากพุทธาภิเษกในโบสถ์วัดบวร ฯ หลวงปู่ก็เดินเข้าไปและขออนุญาติ เพื่อต่ออายุพระสังฆราชองค์ปัจจุบัน ไม่เช่นนั้นศาสนาคงวุ่นวายน่าดู

 

ลูกศิษย์ของหลวงปู่ท่านหนึ่ง ขับรถตกเหวที่เขาใหญ่ แต่ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด ในตัวมีเหรียญของหลวงปู่ 5 เหรียญ สาธุ

 

เป็นองค์เดียวที่เช็ดตัว(ภายนอก) ท่านเช็คตัวที่จีวร หรอครับพี่ภะควา งงนิดหนึ่งครับ

 

หลังจากพุทธาภิเษกในโบสถ์วัดบวร ฯ หลวงปู่ก็เดินเข้าไปและขออนุญาติ เพื่อต่ออายุพระสังฆราชองค์ปัจจุบัน ไม่เช่นนั้นศาสนาคงวุ่นวายน่าดูกราบ กราบ กราบ หลวงปู่บุญมีครับ ท่านเก่งจริงๆครับ

 

สุดยอดเลยครับ พี่ภะควา ท่านเป็นพระอรหันต์ปฏิสัมโพธิ์ญาณ

 

สวยจังเลยครับ

 

ผมไม่ทราบว่าหลวงปู่เป็นพระอรหันต์หรือโพธิสัตว์ เพราะหลวงพ่อลำใย วัดสะแก บอกว่าท่านอยู่ชั้นที่พระโพธิสัตว์อยู่คือชั้นดุสิต หลวงปู่ดู่ก็อยู่ชั้นนี้ สาธุๆๆๆๆๆๆ

 

ว้าว ถ้างั้นหลวงปู่บุญมี ต้องเป็นพระโพธิ์สัตว์ซิครับ เช่นเดียวกับหลวงปู่ดู่ หลวงปู่ปาน
กราบ กราบ กราบ