ทำอย่างไรครับ ผมทำบุญ หวังบุญแต่ใจขุ่น ช่วยผมที

ผมพิมพ์เล่าโดยละเอียดไปแล้วหนึ่งครั้งครับ แต่โพสไม่ติด เอาเป็นว่าผมจะ พิมพ์อีกครั้งครับ อยากให้ทุกท่านช่วยผม คลี่คลาย ปัญหาให้ผมที ผมทุกข์ใจเหลือเกิน

 

ผมทำบุญกับสงฆ์รูปหนึ่ง ด้วยความบังเอิญ

ผมมีพี่สาวเป็นแพทย์ อยู่โรงพยาบาลเอกชน

ท่านไปตรวจ ที่โรงพยาบาลนั้น

ท่านกำลังจะกลับ ผมพบเข้า ใกล้เพล เห็นท่านอดอาหาร มาเจาะเลือด ท่านกล่าวบอกผมเช่นนั้น ผมก็เลยถวายเพล

ถวายเพล เป็นอาหารว่างๆ เพราะไม่มีอาหารหนักเสร็จท่านก็กล่าวว่า ท่านจะกลับ แต่ไม่รับยาไปด้วย เพราะไม่มีปัจจัยจะรับ
ผมเลย คุยกับพี่สาว ร่วมทำบุญ ถวายโอสถ และถวาย ค่ารักษาให้ทั้งหมด หวังบุญ

ผมส่งค่ารถท่านกลับอีก 100 บาทเพราะเย็นมากแล้ว ท่านต้องกลับต่างจังหวัด

นี่เหตุการณ์ครั้งที่หนึ่ง ทั้งผมและพี่สาว ต่างดีใจ ได้ทำบุญกับสงฆ์ หวังบุญล่ะ ปิติ กันทั้งคู่ ในวันนั้น

 

สาธุครับ ดีแล้วครับ สมัยนี้ คนเห็นพระเหมือนกับคนปกติ ไม่มีความเคารพนับถือเลย

 

มาครั้งที่สองผมไม่อยู่ครับ

ท่านมาพบพี่สาวผม ฝากพระให้ผม พี่สาวผมทำบุญถวายโอสถ และค่ารักษาอีกครั้ง ก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก หมองบ้าง แต่ยังไม่ขุ่น

 

มาครั้งที่สาม ท่านเอาพระมาฝากผมอีกครั้ง อยากเจอผมแต่ไม่ได้พบ พี่สาวผมก็ ถวายโอสถ กับ ค่ารักษาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ท่านมาบอกบุญ ว่าลูกชายท่านจะบวช อยากให้พวกผมร่วมทำบุญ พี่ผมช่วยทำไป 1000 บาท ใส่ซองช่วยบวช จิตของพี่สาวผม ผมเองพินิจแล้ว ดูแล้ว ทำแล้วก็ขุ่น ผมก็เตือนถ้าทำแล้วขุ่น อย่าทำเลย ไม่ได้บุญ ผมไม่รู้ผมคิดผิดไหม แต่ผมเตือนไปแบบนั้นจะเป็นการขวางบุญหรือเปล่า

 

มาครั้งที่สี่
จากการคุยกันในครั้งก่อน
ผมบอกว่าถ้าหลวงพ่อมาอีก ให้พี่สาว ผมถามหลวงพ่อแทนผมดังนี้
1. ท่านเป็นสงฆ์หรืออริยะสงฆ์ (ท่านไม่ตอบ)
2. นิวรณ์ห้า ท่านตัดได้ไหม (ท่านไม่ตอบ)

ท่านพูดถึงแต่ อยากได้ปัจจัยไปเรียนต่อ เปรียญ เพื่อที่จะเป็นเจ้าอาวาส
พี่ผมสนทนาธรรม ท่านก็ชวนกลับมาเรื่องเดิม เรื่องปัจจัย

ทั้งนี้พี่ผมเป็นคนมีบุญครับ เคยฝึกฌาณได้ในระดับหนึ่งแต่ตอนนี้ ห่างมานาน
หลายปีเลยครับ ตอนนี้ มุ่งทางโลกลืมธรรมนาน กำลังลื้อเหมือนกัน แต่เรื่องกุศล เรื่องธรรมเธอสนใจ

พี่ผมดูท่าทางขุ่น แต่จิตยังเย็น

ผมได้ฟังวันนี้ผมขุ่นยิ่งนัก

พี่สาวผมนัดให้ผมพบท่านพรุ่งนี้ ถ้าท่านอยากพบผม

ผมควรทำอย่างไรดีครับ

 

สิ่งที่ผมกับพี่สาวคิดไว้
ปัจจัย 500 บาท ผมทำได้ครับ ที่ท่านขอ ท่านเป็นสงฆ์ ผมสงเคราะห์สงฆ์ได้

แต่ผมขอเป็น ท่าน มิลิน สักหน่อย

ผมอยากถามคำถามธรรม ท่านสัก 3 ข้อ

1 ท่านเป็นพระสาย วิปัสสนาหรือ กรรมฐาน
2 ท่านบวชมา 10 พรรษาแล้ว ท่านมุ่งหวังอะไร ประสงค์สิ่งใดในพุทธศาสนา
3 สิ่งสุดท้ายที่ท่านต้องการ หลังจากละสังขารแล้ว ท่านต้องการอะไร

ข้อหนึ่ง ผมตอบ ผมไปทั้งสองควบคู่กัน ตั้งใจแบบนั้น กำลังเริ่ม มุ่งหวังทำจริง

ข้อสอง ผมยังไม่บวชกาย แต่ตอนนี้ บวชจิต บางส่วน มุ่งหวัง ศึกษาพระธรรมคำสอน เป็นแนวทางเดินให้ไม่หลง อาจารย์เราแน่แท้แล้ว ตรัสรู้ ทุกสิ่ง
จริงแท้ พุทธเจ้าท่าน ไม่เคลือบแคลง (อาจารย์เราคือพระพุทธเจ้า อาจารย์ใหญ่ของเราครับ ในความหมายของผมนะ เดียวจะหาว่า ผมยกพระอาจารย์มาเปรียบกลายเป็น คนละความหมายอีก)

ข้อสาม สิ่งสุดท้ายหลังจากกายแยกจากจิต โดยถาวรแล้ว ผมต้องการนิพพาน


ผมคิดไว้ว่าผม คงสนทนาธรรมและปฏิบัติเมื่อพบท่าน ตามที่กล่าวมา

ไม่อยากคิดอกุศลเลย ว่าท่านเป็นสงฆ์หรือพระ แต่ใจหมองจริงๆ ขุ่นจริงๆ

ช่วยผมหน่อยเถอะครับ ผมอยาก หลุดพ้น


จากเด็กน้อยเริ่มต้นหัดเดินท่องภพภูมิ

 

หากคุณมีความคิดที่ดีในการทำบุญแล้วก็ทำไปเถอะค่ะ ไม่ว่าผู้ที่ได้รับนั้นจะดีจริงหรือไม่ไม่สำคัญ ผู้ที่ทำดีย่อมได้รับกรรมดี ส่วนผู้ทำไม่ดีย่อมต้องชดใช้กรรม หลักกรรมวิบากที่ต้องจดจำไว้แม่นๆ คือทำบุญแล้วจะเป็นสุขใจ และมีความรุ่งเรืองในชีวิตเป็นผลลัพธ์ ส่วนถ้าทำบาปใจอาจปลาบปลื้มชั่วคราว แต่จะมีความตกอับในชีวิตเป็นผลตามหลังมา ความสมเหตุสมผลกันมีอยู่แค่นี้ ไม่มีอย่างอื่น

 

ผมเองก็เป็นครับ ถ้าไม่อยากทำไม่ทำ

ถ้าฟังจากคำตอบ .....ท่านเน้นยศครับ

 

เจริญพรหมวิหาร 4 ครับ
เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา
จิตรจะใสเลยครับ

 

ทานบารมี ทำเพื่อลด ละ อัตตา และความโลภ ของตัวเรา

เวลาเราถวายสังฆทาน ในคำถวายจะมีคำว่า "....เพื่อประโยชน์ เพื่อความสุข เพื่อความเจริญ แก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย..." ไม่มีคำพูดว่าเพื่อผู้รับทานเลย

ทำทานเพื่อให้เรารู้จักละวาง เพื่อให้จิตของเราเป็นสุข

องค์ประกอบในการทำทาน

1.ผู้รับบริสุทธิ์
2.วัตถุทานบริสุทธิ์
3.ผู้ให้บริสุทธิ์

ข้อ 1 คงพิสูจน์กันยากหน่อย แต่ถามว่าพระท่านที่มารับยาท่านเป็นผู้ทุกข์อย่างบริสุทธิ์หรือเปล่า มีความทุกข์ จากธาตุ 4 ขันธ์ 5 เยี่ยงเดียวกับเราหรือไม่ ท่านก็เป็นผู้ทุกข์บริสุทธิ์

ข้อ 2 วัตถุที่ทำทาน เราได้มาอย่างบริสุทธิ์ จัดสรรมาอย่างเต็มใจหรือไม่ จะมากจะน้อยไม่เกี่ยวแต่ถ้า ทานที่นำมาเราเสียดายหรือรู้สึกบีบคั้นตัวเอง ก็ถือว่าเป็นวัตถุทานที่ไม่บริสุทธิ์ เพราะได้มาจากการเบียดเบียน

ข้อ 3 ผู้ให้ เป็นผู้ให้อย่างไม่คาดหวัง เป็นผู้ให้ด้วย เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา อย่างแท้จริงหรือไม่ เป็นผู้ทรงศีล ทรงธรรมหรือไม่

"ให้แล้วยังไม่ละ ให้แล้วยังไม่วาง ก็เปรียบดังพ่อค้า ค้าบุญหากำไรนั่นแล"

 

เป็นผมขุ่นยิ่งกว่าอีกครับ