เมื่อไม่มีแม่

เคยคิดเหมือนเราไหม ตอนแม่เรียก ทำไมเรียกจัง เป็นเหมือนเราไหมเวลาแม่บ่น ทำไมบ่นแต่เรานะ รู้สึกไหมว่า เบื่อจังเลย เหนื่อยนะเนี่ย แล้วทำไมถึงคิดว่าเหนื่อยคนเดยว ทำไมไม่คิดว่า แม่เหนื่อยเพื่อเรามาทั้งชีวิต ทำไมจึงทำอย่างนั้น ทำไมจึงคิดอย่างนั้น ไม่หรอกคุณไม่คิดหรอก เพราะคุณยังไม่รู้จักกับคำว่า สูญเสีย รอเถอะ จงรอ และรอ เมื่อวันนั้นมาถึง คุณจะมีคำถามในใจคุณเพียงอย่างเดียว ทำไมม้นเร็วอย่างนี้ ยังไม่ได้ทำอะไรให้แม่เลย อย่า ขอบอกเลยว่าอย่าใช้คำๆนั้น เพราะมันไม่มีค่าอะไรเลย เพราะจริงๆแล้ว สิ่งที่มีค่าที่สุด คือการกระทำ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม การกระทำที่ออกมาจาใจของคุณเอง จากก้นบึ้งของหัวใจของคุณ จะร้าย หรือ ดี นั่นคือสิ่งที่มีค่า อย่างน้อยมันทำให้คุณรู้แล้วว่า สิ่งที่คุณจะได้รับต่อไปจากลูกหลานคุณ ก็คือการกระทำของคุณ ที่คุณเคยทำเอาไว้แล้วนั่นไง อย่าร้องไห้ อย่าเสียใจ กับการจากไปของท่าน จลคิดว่า ท่านยินดี และมีความสุขที่ได้จากไป อย่างน้อย ท่านไม่ต้องเห็นกิริยาท่าทางที่ไม่อยากเห็นจากคุณ ไม่ต้องทนฟังเสียงตวาดแหว จากคุณ ไม่ต้องเรียกร้องอะไร เมื่อยืนหน้าร่างกายของท่านที่ไร้ความรู้สึก มันไม่มีประโยชน์ อย่าทำอะไรที่ไม่ควรอีกเลย ทั้งๆที่รู้ ใครยังมีแม่ ได้โปรดเถอะ รีบสนองพระคุณของท่านซะ ก่อนที่จะยืนร้องไห้บอกใครต่อใครว่า หนูไม่มีแม่แล้ว หนูยังไม่ได้ทำอะไรให้แม่เลย แม่จ๋า อโหสิกรรมให้หนูด้วยนะ

 

คุณแม่ยังอยู่นะไม่ได้ไปไหน อยู่ในใจของคุณอ้อมใจอย่างไร.... อยู่ในเนื้อ ในร่างกาย และในความทรงจำ....

ฉะนั้น ก็ขอให้คุณอ้อมใจเป็นคนดีของแม่ตลอดไปนะ....

ขอแสดงความเสียใจ และขอไว้อาลัยด้วย...

ขอขอบคุณที่เตือนสติ.....

 

ขอบคุณ คุณสร้อยฟ้ามาลา มากค่ะที่ให้กำลังใจ ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมอนุโมทนาค่ะ สาธุ

 

ผมค้นพบว่า สภาวะที่อาจเกิดขึ้นได้ในทำนองคล้ายกันนี้กับทุกคน เมื่อเราวางใจให้ถูก สามารถสร้างความเชี่ยวชาญในการพิจารณา จนดำเนินตนเองในบุญกุศลที่ดีงาม จนเห็นมันได้ ว่า

เป็นโอกาสแห่งการสร้างบุญ แห่งการสร้างบารมี แห่งการฝึกฝนทางกำลังกาย กำลังใจ แห่งการกระตุ้น จากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ระดับพระอรหันต์ของลูกแห่งการระลึกตรึกในธรรม
เป็นพร เป็นการสะเดาะเคราะห์ เป็นกำลังใจอันประเสริฐ เป็นการใช้หนี้วิบากกรรมอันประเสริฐ เป็นการออกกำลังกายอันประเสริฐ

เป็นตรรกะเหตุผลที่สูงค่า กว่าความไม่มีเหตุผล กว่าความเอาเปรียบ กว่าความลำเอียง กว่าความไม่ทันสมัย กว่าความคร่ำครึ กว่าความน่าอับอาย กว่าความโง่เขลา กว่าการไร้การศึกษา กว่าความชิงชัง กว่าความรุนแรง กว่าความเครียด กว่าความยากจน กว่าความไร้เรี่ยวแรง แห่งความชราภาพ แห่งเพศที่อ่อนแอ กว่าความสิ้นหวัง กว่าความหยาบคาย กว่ามาเฟียอันธพาล

จะนำมาซึ่งความสำเร็จ ความเจริญรุ่งเรือง สติปัญญา บารมี ความรู้ ญาณ ตบะ ความเป็นพระอินทร์ ความเป็นใหญ่ คุณธรรม การคลายกิเลส การผ่อนปรนทุกข์กรรม บารมี10ประการ พระพุทธการกธรรม พระอนุตตรสัมาสัมโพธิญาณ ได้ครับ

 

คุณอ้อมใจโชคดีกว่าผมเยอะเลย เพราะ ผมจำหน้าแม่ไม่ได้แล้ว ตอนนั้นผมเพียง5-6ขวบเอง แม้แต่เสียงก็จำไม่ได้ แต่ ยังไงก็ยังระลึกถึงเค้าเสมอ ถึงแม้เค้าจะทำไม่ดีต่อ ผมและ พ่อ ผมเคยโดนเค้าถือไม้ไล่ตี แต่นั้นเป็นเสี้ยวแห่งความทรงจำเล็กๆที่ผมพอจะจำได้เพียงเท่านี้ ถึงอย่างนั้น เรา ไม่ได้หายไปไหน ไม่ได้จากไปไกล เป็นกำลังใจเสมอ

สู้ๆนะ สู้ต่อไป ผมก็จะเป็นกำลังใจให้นะครับ

 

เราไม่เคยรู้สึกโกรธและหงุดหงิดนะ สำหรับเราแม่คือชีวิต เราโช๕ดีที่ตอนนี้ยังมีแม่อยู่แม้ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่เราก็ระลึกไว้เสมอว่าเราต้องตอบแทนท่านให้ได้มากที่สุดก่อนที่วันนั้น สำหรับคุณเจ้าของกระทู้ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ แต่ว่าแม่ของคุณจะเฝ้าดูคุณตลอดไป จะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ เพราะเขาคือส่วนหนึ่งของชีวิต เพราะเขาเปรียบเสมือนลมหายใจ

 

ยังไงแม่ก็อยู่ในใจของเราเสมอครับ

 

รักแม่ที่สุดครับ

 

ผมเห็นว่ายิ่งเราทำใจให้สงบมีสติสัมปชัญญะดั่งราวกับพระโพธิสัตว์บำเพ็ญบารมี(เช่นมีอภัยทาน คลายความผูกใจเจ็บบิดามารดา)เผชิญการลงทัณฑ์จากมารดาแล้ว

แม่ตีจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตามในสายตาเราคือพระอรหันต์สะเดาะเคราะห์ ได้ใช้หนี้บรรเทากรรมวิบากที่อาจจะหนักกว่านั้นถ้าไปเผชิญในที่อื่น

แม่ข่วนหยิกฟาดจนเลือดตกยางออก คือพระอรหันต์สักยันตร์ให้ (ผมเคยพยายามวางใจดูจนเกิดสภาวะนั้นได้ ผลภายหลังคือที่รอยเล็บข่วนของแม่เกิดไฝแดงสิริมงคล(สมผุส)เม็ดงามขึ้นมาแทนที่จนถึงปัจจุบัน)

ฯลฯ