คำแนะนำและอุบายแก้ไขจิตจากครูอาจารย์(หลวงปู่แหวน)

<center>คำแนะนำและอุบายแก้ไขจิตจากครูอาจารย์(หลวงปู่แหวน) </center>
<!--detail--><!--images--><!--images-->หลวงปุ่แหวน สุจิณฺโณ เล่าถึงว่า การออกปฏิบัติในสมัยแรกๆ ที่ยังไม่รู้จักภาวนานั้น เวลาอยู่ในป่า โดยเฉพาะในเวลากลางคืน มักจะเกิดความระแวงไปในเรื่องที่ไร้สาระต่างๆ ตามแต่จิตมันจะปรุงขึ้นมา
ส่วนมากมักจะเป็นเรื่องหลอกตัวเองทั้งสิ้น ตามความเคยชินของจิตที่เคยเป็นอิสระมาตลอด โดยไม่มีขอบเขต ไม่มีเครื่องกั้น ไม่มีสิ่งควบคุม

หลวงปู่ เล่าต่อไปว่า "ครั้นมาปฏิบัติเข้าในระยะแรกก็รู้สึกดื่มด่ำดี แต่พอเอาเข้าจริงๆ จิตกลับฟุ้งปรุงไปเป็นอดีตอนาคต ไม่ได้คิดพิจารณาในเรื่องปัจจุบันนัก"

หลวงปู่ บอกว่า การอยู่ใกล้ครูบาอาจารย์จึงให้ประโยชน์อย่างมากที่สุด เพราะครูอาจารย์คอยให้คำแนะนำแก้ไขพร้อมทั้งอุบายในการแก้จิตในเวลาฟุ้งซ่าน อุบายการข่มจิตในเวลาเกิดความทะนงตน
ประกอบกับการได้รับคำสั่งให้ไปอยู่ในที่ต่างๆ ที่แวดล้อมไปด้วยอันตราย ทำให้ได้อาศัยอาจารย์เสือบ้าง อาจารย์ช้างบ้างเป็นผู้ข่มขู่จิต
นอกจากนี้การเร่งประกอบความเพียรให้เป็นไปอย่างติดต่อไม่ขาดวรรคตอน ทั้งกลางวันและกลางคืน
จิตก็ค่อยรวมตัวอยู่ในการควบคุมของสติ รวมตัวเข้าสู่สมาธิ ความเยือกเย็นในด้านจิตใจเริ่มปรากฏผลให้ประจักษ์

ทำให้เกิดความมั่นใจในข้อปฏิบัติของตนที่ได้ดำเนินมาว่าไม่ผิดทาง

หลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ เล่าถึงความรู้สึกในจิตจากการปฏิบัติภาวนาในช่วยแรกนี้ว่า
เมื่อเกิดความสงบ ตัวของจิตเริ่มปรากฏเป็นผลของการปฏิบัติความเพียร ที่เคยฝึกทำมาโดยตลอด

พอจิตสงบลง ความเพียรก็เร่งขึ้นตามส่วน เป็นเครื่องบำรุงส่งเสริมสมาธิปัญญาไปในขณะเดียวกัน
เมื่อศรัทธามีกำลัง วิริยะมีกำลัง สติมีกำลัง สมาธิมีกำลัง ปัญญามีกำลัง ต่างก็ส่งเสริมซึ่งกันและกัน ตั้งแต่สมาธิขั้นต่ำ ไปถึงปัญญาขั้นสูง
ความสุขทางด้านจิตใจ เริ่มปรากฏเป็นผลให้ชื่นชม ไม่เสียแรงที่ได้พยายามตั้งใจปฏิบัติมา<!--detail--> <!-- --> โดย : wit00000