การสอนดูจิตตอนนี้ ไม่ต่างไปจากท่านสัญชัยปริพาชกในครั้งพุทธกาล

นอกจากตัดได้เร็วมากขึ้นแล้วสูงขึ้นไปอีกจะเป็นอย่างไร

..ตรงนี้ น้าชาติก็ลองดูซิว่า อย่างหยาบที่พอกิเลสมาแล้วน้าชาติรู้ทันได้เป็น ครั้งแรกโดยมันเป็นอัตโนมัติ จากการตามรู้ตามดู มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ก็เพียรให้อย่างนั้นล่ะ มันเกิดขึ้นอีก บ่อย ๆก็ลองดูซิ มันจะเป็นอย่างไร


เพราะถึงจะตัดได้เร็วถึงเร็วแค่ไหน แต่ก็แปลว่ากิเลส หรือจิตอกุศลนั้นๆเกิดไปเรียบร้อยแล้วนะครับ . . .
..นั่นนะซิ จึงต้องให้เป็นมหาสติ อบรบไปเรื่อยๆ คำว่ามหาสตินี้ คือ สติที่มันเป็นไปโดยอัตโนมัติ หรือเรีบกได้ว่า อาศัยเจตนามาเพื่อพ้นเจตนา ต้องอบรมให้มาก



จะมีทางทำไห้ไม่เกิด ด้วยการดูจิตได้ไหมคับ

....ลองไปเรื่อยๆซิ ตามรู้ทันไปเรื่อยๆ จะรู้กายก็ตามรู้ไป จะรู้ใจก็ตามรู้ไป อย่าให้วันนึงๆผ่านไปโดยฟรีๆ

... อ่านโพสไป เราไม่ชอบก็สังเกตุใจเราไป ชอบก็สังเกตุใจเราไป เฉยๆ ก็สังเกตุใจเราไป แต่ต้องบ่อยๆนะ

 

ย้อน

ดีแล้วที่พูดแบบนั้น แต่ปัญหามันไม่ใช่อยู่ที่ เห็นความไม่เที่ยง
แต่มันอยู่ ที่ กิเลส แทรกตัวขึ้นมากลายเป็น มิจฉาทิฎฐิไปในภายหลัง ดังที่เห็นแล้วไม่ใช่หรือว่า เกิดอะไรขึ้นในกาลต่อมา

สัญญาที่จดจำได้ว่า เราเคยผ่าน รูปนาม ก็กลายเป็นแค่สัญญา แต่ปัจจุบันนี้ สภาวะจิตเป็นอย่างไร ที่หลงไปเป็นอย่างไรกัน กลายไปเป็นคำสอนผิดๆ ขึ้นมา
สุดท้าย ก็บิดเบือนไปตามสภาพ

 

ผมว่า คำกล่าวข้างต้นนั้น "ฟังไม่ได้ศัพท์ จับไปกระเดียด" จริงๆนะครับ

พระท่านสอนให้เราทำความ "รู้ตัว" ขึ้นมาก่อน
พอรู้ตัวเป็นแล้วจึงจะมาเจริญสติปัฏฐานในหมวดต่างๆต่อไป
ท่านไม่ได้สอนแค่ให้สะดุ้งกิ๊กๆก๊อกๆอย่างที่คุณว่าเลยครับ
อันนั้นมันแค่บาทฐานสำหรับการเจริญสติปัฏฐานของจริงต่างหาก
เพราะอะไรท่านจึงสอนให้ "รู้สึกตัว" ให้เป็นเสียก่อน？
ก็เพราะว่า สัตว์โลกเกือบทั้งหมดมัวแต่หลงอยู่ในโลกของความคิด
คิดทั้งวัน ตั้งแต่หลับจนตื่น...
เหมือนกับคนที่ฝันอยู่ทั้งๆที่ลืมตา...
แล้วถ้ามัวแต่คิดๆๆอยู่อย่างนี้
จะสามารถเจริญสติปัฏฐานจริงๆได้หรือเปล่าล่ะครับ

คุณรู้ได้อย่างไรว่าลูกศิษย์ของพระปราโมทย์เป็นแบบที่คุณกล่าวหา...

คุณมีญาณอะไรหรือครับ...ช่วยไขให้กระจ่างหน่อยจะดีมากครับ

ด้วยความเคารพ

 

เราไม่เท่าทัน สภาวจิตกันเอง เราก็คิดว่า นั่นคือ สิ่งที่ดีแล้วนี่

แต่ คนที่เขารู้ เขาก็ทราบว่า นี่คือ อาการแทรกของกิเลสทั้งสิ้น

คำสอนของพระปราโมทย์ จึงปนเป ไปด้วย สภาพที่ไม่ใช่ธรรม คำสอนที่ไม่ใช่ธรรม มากมาย เพราะนั่นแหละ สภาพแทรกแห่งกิเลส ไม่เท่าทัน และ ประมาท

อุปมาว่า คนเรา เห็น ผักตบตายไปแล้ว ก็ประมาท ก็ปล่อยไป ให้หน่อนั้นหน่อนี้ผุดขึ้นมา แล้ว แต่เขาก็ยังคิดว่า นั่นไม่ใช่ ผักตบที่เคยอันตราย
ทีนี้ เวลาสอนออกมา มันก็แทรกสิ พอแทรกออกมาปั๊บ
คนที่มีธรรม เขาเห็นธรรมแล้ว เขารู้แล้วเห็นพระศาสดาแล้ว ก็จับปั๊บว่า นี่ ตรงนั้นตรงนี้กิเลสแทรก ไม่ใช่ธรรม เพราะธรรมหน้าตาไม่ใช่แบบนี้

กิเลส แหลมคม หลวงตามหาบัวพูดเสมอ แล้ว ดูแค่เฉยๆ มันจะไปทันกลมายากิเลสหรือ

ไปพิจารณาเื่รื่องผักตบ กันให้ดีก่อนค่อยมาเถียง อย่าเถียงด้วยอำนาจกิเลส เอาไปพิจารณา โยนิโสมนสิการ ด้วย สติก่อน ค่อยเถียง

 

เพราะผมเห็นผลของการปฏิบัติตามหลักสติปัสฐาน4 เห็นผลของการพิจารณาความตายคือมรณาสติ ซึ่งทำไห้เห็นไตรลัก ชัดเจนไปแล้ว
...

น้าชาติเล่าให้ฟังบ้างซิ ผมอยากรู้ ในประโยคข้างบนนี้ เล่าตามที่น้าชาติเห็นน่ะล่ะ

 

ครับปัญหาไม่ใช่อยู่ที่ เห็นความไม่เที่ยง แต่การเห็นความไม่เที่ยงเป็นการแก้ปัญหาต่างหากเนาะ ย้อนปะ

อะไรจะแทรกมันขึ้นมาก็ทำในใจให้แยบคายรู้ลงมันต่อไปก็ได้นี่นาเนาะ

 

แล้วคุณคิดว่า คุณรู้ตัวว่าอะไรหรือ
ผมเห็นว่า คุณหลับไหล ยังไม่ตื่น แม้กระทั่งว่าพูดธรรมให้ฟัง ชัดๆ ยังเอาปฏิฆะ มาปน แยกใจออกจาก สมมติ และ ปรมัตได้แล้วหรือ เอาง่ายๆ ตอนนี้คุณตื่นอยู่หรือเปล่าหละ

ถ้าตื่นมันจะต้องทิ้ง พระปราโมทย์ไป ใครก็ไม่รู้ นั่น แล้วดูตามธรรม
ทิ้งนายขันธ์ ไป นั่นเรียกว่า ตื่น
ถ้ายัง เพ้ออยู่อย่างนี้ อย่ามาคุยดีกว่า

 

แล้วจะให้ผมพูดหรือครับว่า...
พวกเขาเหล่านั้นฟังแล้วไม่ได้ตีความเอาเอง
พวกเขาเห็นเหตุเห็นผลอย่างถูกต้องแจ่มแจ้ง
พวกเขากำลังเดินทางที่ถูกต้อง...

อย่างนั้นหรือครับ ??

ด้วยความเคารพ

 

นั่นคือ เหตุผลของคุณ ไม่ใช่ของพระปราโมทย์
ถ้าจะทำเช่นนั้น ก็ทำได้ ทำไปสิ แต่มันไม่ใช่ ของพระปราโมทย์

 

พวกลูกศิษย์ ของพระปราโมทย์ ที่ฉลาดๆ

รู้จักกำหนดสติ ให้เห็นว่า ตอนนี้ตนควรโต้แย้งเรื่องใด ที่จะนำไปสู่ ความชัดเจนให้กับตน

มากกว่า การโต้แย้งให้ชนะ เพื่อ อัตตาของตน หรือเพื่อพระปราโมทย์

มองกันเห็น หรือเปล่า ตื่นกันหรือยัง

 

ไหนหละ มหาสติ มหาปัญญา ที่เกิดจากการนั่งรู้ดูเฉย

ไหนว่าตื่นกันแล้ว ไหน คนตื่น ผมเห็นแต่คนหลับมานานแล้ว

 

ทำไมต้องรู้ตัวว่าอะไรล่ะครับ
รู้ตัวก็คือการหลุดออกจากโลกของความคิด (แม้ขณะเดียว) เท่านั้นเอง

เรื่องจิตตื่นไม่ตื่นนั้น ให้ดูตัวเราเองดีกว่าครับ
ไม่ต้องถามผมหรอกครับ...

ด้วยความเคารพ

 

คุณก็ฉลาดเหมือนกันนะครับ ^__^

ด้วยความเคารพ

 

ลูกศิษย์ หลวงพ่อปราโมทย์ แท้ๆ จะดูใจตัวเอง
แต่สันดานเดิมของเรา มันชอบไปดูกิริยาคนอื่น แล้วอดวิจารณ์ไม่ได้
ก็เลยเป็นทุกข์ไง ถ้าดูใจตัวเองเฉยๆ ได้ ไม่มีชอบไม่มีชัง ก็ไม่มีเรื่องให้ทุกข์แล้ว

ถ้าเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อแท้ๆ ก็ไม่ทุกข์แล้ว

 

อย่างที่บอกไปแล้วว่าการดูจิตนั้น (ใครเป็นผู้ดู???...ใช่จิตดูมะ)
เพื่อให้จิตรู้ละเอียดมากยิ่งขึ้น(อ้อ ตรงนี้บอกนะว่าจิตเป็นผู้ดูสินะ เพราะบอกว่าจิตรู้)
มีอะไรมากระทบก็รู้ (มีอะไรมากระทบจิต จิตก็รู้ใช่มะ???)
ที่ไม่ดีก็ตัดได้ทัน(ใครเป็นคนตัด???ใช่จิตมะ)
เราไม่ได้ข่มไว้(เราคือใคร???ใช่จิตมะ)
เพราะจิตนั้นบังคับไม่ได้ จิตนั้นไวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดที่สุดแห่งความไว ยิ่งดูให้ชำนาญก็ยิ่งรู้ทันไว
(ก็ถ้าจิตบังคับไม่ได้ แล้วที่ว่ารู้ทันไวเนี่ย มันหมายว่าอะไร พูดขัดกันนะ
ถ้าบังคับไม่ได้ จะรู้ทันได้ยังไง ในเมื่อรู้ทันได้ ก็แสดงว่าบังคับได้สิ
เพราะจิตรู้ทันอาการของจิตได้ ถึงจะไวแค่ไหนก็ตาม)

เราก็จะเห็นด้วยตัวเองเลย(ไม่ได้จากหนังตำรา)(เราคือใครที่เห็น??? ใช่จิตมะ)
ไม่มีอะไรเที่ยงเลยที่เห็นอยู่ก็มีแต่จิต(ตามความเห็นของข้าพเจ้า)(อ้อ มาถึงตรงนี้ มีจิตเที่ยงอยู่นะ)
อารมณ์ความรู้สึกต่างๆก็ไม่เที่ยง เกิดดับตลอดเวลา (โอเคนะ อารมณ์ไม่เที่ยง เกิดดับ)
จนเราไม่ยื้ออะไรไว้(เราคือใคร???ที่ไม่ยื้ออะไรไว้...ใช่จิตมะ)
เมื่อนั้นอารมณ์ที่ไม่ดีที่เคยเกิดขึ้นก็จะเริ่มลดไปๆเรื่อยๆ(อารมณ์ที่ว่าเนี่ยเกิดที่ไหน???ใช่ที่จิตมะ)
ไม่ได้ด้วยการบังคับ ฝืน แต่ด้วยปัญญาที่เร็วมาก(ปัญญาเกิดที่ไหนล่ะ??? ใช่ที่จิตมะ ปัญญาเกิดได้เองเลยหรอ???
ไม่ได้ปฏิบัติสมาธิเนี่ยนะ ปัญญาที่เกิดก็เป็นแค่สัญญาแหละ)

ข้าพเจ้าคิดว่าถึงแม้จะยังมีอารมณ์ที่เราไม่ชอบเกิดขึ้นอยู่นั้น(อารมณ์ที่ว่าเนี่ยเกิดที่ไหน???ใช่ที่จิตมะ)
แต่ถึงจุดหนึ่งจะไม่เกิดขึ้น(ง่ายจังเลยเนอะ ไม่ต้องทำอะไร แค่ดูเฉยๆ ง่ายแค่เนี้ยหรอ???)

ทำไมถึงเชื่ออย่างนั้น นั่นก็ดูจากตัวเองที่ตังเองเคยเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก่อน ไม่ได้ดั่งใจก็เอะอะ โวยวาย
ถึงตอนนี้ก็ลดลงไปมากกกก ซักวันมันจะหาย จะหาย จะหาย อิอิ(ฝันยังไม่เป็นจริงเลย...ถ้าไม่ปฏิบัติสัมมาสมาธิ )


ธรรมะคุ้มครอบค่ะ
ธรรมย่อมคุ้มครองผู้ประพฤติธรรมค่ะ

(smile)

 

ผมไม่เห็นว่า การดูจิต จะทำไห้ โลภะ โทสะ โมหะ กามราคะ หมดไปได้ นอกจากจเะอาสติที่เกิดไปต่อยอด

ส่วนมหาสติของผม ไม่ไช่สติที่เกิดจากการเพียรสร้างสติล้วนๆเป็นหลัก
แต่เป็นสติที่เกิดจาก การมีสติ เพื่อเกิดปัญญา วิปัสนาเพื่อตัดอวิชา
ตัด โลภะ โทสะ โมหะ กามราคะ เมื่อสิ่งเหล่านี้หมดไปจากจิต มหาสติจึงจะเกิด

การดูจิตล้วนๆ ไม่ทำไห้กิเลสตัณหา ราคะ โทสะ โมหะ หมดไปจากจิตได้แน่นอน

 

เราก็เป็นทุกข์ เพราะรักและศรัทธาหลวงพ่อพอใครมาพูดถึงในทางที่เสียหาย
ก็กระทบอัตตาของเรา มันก็เป็นทุกข์ไง สรุปว่าไม่ได้ห่วงหลวงพ่อเลยนะ
ห่วงอัตตาตัวเองมันทนไม่ได้ มันทุกข์ เวลามีคนมาว่าหลวงพ่อ ก็อดเป็นทุกข์ไม่ได้
หลวงพ่อท่านคงไม่มาทุกข์กะเราหรอกมั้ง

 

เพราะถึงจะตัดได้เร็วถึงเร็วแค่ไหน แต่ก็แปลว่ากิเลส หรือจิตอกุศลนั้นๆเกิดไปเรียบร้อยแล้วนะครับ . . .
..นั่นนะซิ จึงต้องให้เป็นมหาสติ อบรบไปเรื่อยๆ คำว่ามหาสตินี้ คือ สติที่มันเป็นไปโดยอัตโนมัติ หรือเรีบกได้ว่า อาศัยเจตนามาเพื่อพ้นเจตนา ต้องอบรมให้มาก


หมายความว่า ดูจิตไปเรื่อยๆ มหาสติจะเกิดขึ้นหรือครับ . .

 

เหม็นขี้...

 

ถ้าปล่อยวางขันธ์ได้อย่างนั้น
มันไม่ใช่แค่ตื่นแล้วล่ะครับ
มันคือการจบกิจครับ

คุณพูดได้สะใจจังเลยครับที่ว่า
"ถ้าตื่นก็ต้องทิ้งพระปราโมทย์ (ครูบาอาจารย์) ไป"
ผมจะทิ้งท่านทำไมล่ะครับ
เพราะท่านเป็นผู้มีพระคุณล้นพ้นต่อผม
"สมมติสัจจะ" เราก็ต้องปฏิบัติต่อมันให้ถูกต้อง
"ปรมัตถสัจจะ" เราก็ต้องปฏิบัติต่อมันอย่างถูกต้อง
พระท่านช่วยเปลี่ยนชีวิตผมให้พบกับความสุขที่ยิ่งใหญ่
ถ้าผมทิ้งท่าน...ก็คือการอกตัญญูนั่นเอง

ผมไม่ได้ต้องการจะคุยกับคุณเพื่อเปลี่ยนความเห็นของคุณหรอกครับ
แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันเฉยๆ ^__^

ด้วยความเคารพ