ท่านว่า ทำไมในขันธ์ 5 จึงไม่มีจิตขันธ์

คำว่า "รู้ทุกอย่าง"

ชาวพุทธสงวนไว้
สำหรับ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
เท่านั้น

พระปัจเจกพุทธเจ้าก็ รู้
แต่ไม่เท่าพระพุทธเจ้าอยู่ดี

ธรรมดาอย่างเรา หากละอวิชชาได้
ก้ "รู้" ได้

แต่ไม่ทุกเรื่องแน่ ยืนยัน

รู้ เท่าที่ รู้
เท่านั้น

 

ป่าวครับ เพียงแต่เห็นว่าคำตอบนั้นตรงกับกระทู้ที่สุด
ลองกลับไปอ่านดูสิครับ

 

พระโพธิสัตว์ก็รู้เท่าที่รู้
จะรู้ทุกอย่าง
ก็ต่อเมื่อ
ท่านบรรลุอภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณ

เท่านั้น

 

ครับ แต่เป็นรู้คนละตัว จริงป่าว

 

ทำไม
มันถึงตรงกระทู้ที่สุดหละ

 

ทำไม
เป็นคนละตัวกันหละ

 

ก็ท่านบอกว่าไม่มีในตำรา ก็น่าจะจบแล้ว
คำตอบอื่นมาจากไหนล่ะ

 

ก็มาจากความทรงจำ
มาจากการทบทวน หาลู่ทางใหม่ๆบ่อยๆ

มันไม่ได้งอกออกมาเองทั้งหมดหรอกนะ

กว่ามันจะออกมาได้นะ

 

กลับไปอ่านที่ท่านก็รู้ว่าคนละตัว
แต่ไม่มีตัวหรอก

 

แล้วเมื่อไรจะเข้าเรื่องสะทีละเนีย..

หรือว่า..เข้าเรื่อง..ไปแล้วchearr

 

คุณมองจุดประสงค์ที่ผมตั้งกระทู้นี้ใหม่ละกัน
ผมไม่ใช่คนอวดรู้ หรือสั่งสอนใครหรอก
อยากให้ทุกคนมาแสดงความคิดกัน คนละหนึ่งคำตอบ
จะได้เก็บไปคิด แลกเปลี่ยนกันก็เท่านั้น
แต่วันนี้ผมก็ทำผิดความตั้งใจแล้วล่ะ
กระทู้ที่ไม่มีความบริสุทธิ์ใจผมขอลา เช่นกระทู้นี้

 

เพราะจิตไม่มีที่อยู่หรือมีที่อยู่ มันไม่มีตัวตนโดยสมบูรณ์(เป็นความว่างเช่นเดียวกับขันธ์5) แล้วจะให้จิตไปอยู่ในหรืออยู่นอก หรือท่ามกลางขันธ์5ได้อย่างไรกัน การคิดว่าอะไรอยู่ในอะไร หรือไม่อยู่ในอะไร เป็นความความคิดที่ติดอยู่ในกรงสังสารวัฏ

 

จิต เป็นคำเรียก ที่กำหนดขึ้นใช้เรียกกับอาการ และสภาวะธรรม บางรูปแบบเช่น
1จิต ใช้ แทน สภาวะของใจทั้งหมดเช่น ส่วนของนามทั้งหมด
2จิต ใช้ แทน สภาวะธรรมในส่วนที่เข้าไปรู้เจตสิกคือส่วนที่มากระทบ จิต ตัวนี้เป้นวิญญานขันธ์
3จิต ใช้ แทน สภาวะธรรมที่ละวางขันธ์ได้
จิตจึงมี3อาการ
1อาการของจิตที่ยังมีเหตุมีปัจจัยมีรูป
2อาการของจิตที่หมดเหตุหมดปัจจัยมีรูป
3อาการของจิตที่หมดเหตุหมดปัจจัยไม่มีรูป

คำพูดที่ถูกกำหนดขึ้นโดยใช้คำๆเดียวกันแต่คนละสภาวะนี้ จึงต้องตีความเมื่อเวลาพบเจอ
คำอีกคำที่ใช้เรียกเหมือนกันคือ รู้ คำนี้ก้ใช้เรียกสภาวะและอาการที่แตกต่างกันหลายแบบแต่ใช้คำเดียวกัน รู้ หมายถึง รู้ เข้าใจ เห็น วาง ปลอดโปร่ง ไม่มี มี
สภาวะเหล่านี้ก้ใช้คำว่า รู้

ขันธ์ เป็น ตัวเราในปัจจุนบันนี้ ที่มีอวิชาอยู่
ขันธ์ ไม่เป็นตัวเราในปัจจุบันนี้เมื่ออวิชาหมด
ขันธ์ ยังคงมีและแสดงอาการเมื่อยังมีเหตุ
ขันธ์ ไม่มีอีกเมื่อดับเหตุได้

ขันธ์ในส่วนนามก้คือจิต จิตมี3สภาวะ ตามที่กล่าวมา
จิตที่ละวางขันได้ ก้คือนามที่ไม่ยึด และไม่มีอวิชา ไม่มีเหตุปัจจัย ไม่มีรูป
ก้เป็นสภาวะหนึ่งที่เหนือบันหยัดแต่เราจะบันหยัดเรียกตัวเราอยู่เพราะเราอทิบายด้วยภาษาในสันยาขันมันเลยยังถูกเรียกว่าจิต มันจึงไม่ใช่ขันธ์ และไม่ใช่จิต มันเป็น นิพาน

เอาที่สุดมาพูดมันก้ตอบกันได้ไม่เต็มที่ ยังไงก้ พิจารนาตามกำลัง ท่านอื่น คง ทราบในสภาวะเหล่นี้ดี ทั้ง มีจิต และไม่มีจิต มี ขันธ์ และไม่มีขันธ์

 

คำว่ารู้สักแต่ว่ารู้นี้ รู้ในที่นี้ไม่ใช่วิญญาน
วิญญานขันธืแสดงอาการว่าไม่มีตัวตนไม่ใช่เราไม่เป็นของเราและอาพาทไปตามที่พระพุทธเจ้ากล่าว ตรงนี้ผู้ใดเห็นไม่ชัดถึงการเกิดดับก้จะไม่รู้เท่าทันและไม่รู้อาการของมันด้วย ผมไม่อทิบายให้นะไปควานหาใจตัวเองเอา

รู้สักแต่ว่ารู้ เป็นปัญญา เป็นการรู้อย่างมีสติและไม่ยึดมั่น เช่น
รู้อาการรู้ของวิญญานขันธ์ เห็นไหม เราก้มีสติรู้ รู้อีกละคำเดียวกันเลย
มีสติละลึกรู้ในวิญญานขันที่เกิดขึ้นรู้เวทนาบ้างสันยาบ้างสังขารบ้างในขนะนั้น
เปปหากขนะนั้นมีสติละลึกรู้ในวิญญานที่รู้ในสันยาที่จำได้หมายรู้อาการของเวทนาที่เกิดจากธรรมมารมของสังขารธรรม ก้จะจัดว่ามีรู้ตอนนี้อยู่ 3 รู้ละแต่อาการและเป็นนามธรรมที่แตกต่างกันมีอาการรู้เหมือนกัน
ที่นี้ไอ้รู้ที่ว่าสักแต่ว่ารู้นี่มันเป็นอีกรู้นึงแล้ว

เป้นรู้ที่เห็นจริงตามสภาวะความเป้นจริง ทีนี้มันมีระดับยังไงในการรู้ล่ะ
รู้ว่าอาการของขันธ์ที่กล่าวด้านบนที่ละลึกรู้ด้วยสติ มีอาการเกิดขึ้น รู้ในอาการที่เปลี่ยนแปลงไป รู้ในอาการดับลง เรียกว่ารู้เกิดดับ แต่ยังไม่ใช่รู้ทั้งหมดทะลุนะ
นี่รู้อาการยังไม่เข้าใจ เมื่อนรู้แล้วเห็นความเกิดดับนี้มีความเป็นธรรมดาจึงรู้อีกว่า ไม่ต้องไปยึดมัน ไม่ต้องไปจับกับมัน นี้รู้มากขึ้น และสุดท้านพอมันมีอะไรเกิดมันรู้รอบไปหมดตั้งแต่ต้น และเกิด รู้ก้สักแต่ว่ารู้ ละทีนี้ เป็น ปัญญา รู้ แจ้ง วาง โปร่ง มันก้มี รู้ อีก

ท่าจะกล่าวว่ามีตรงไหนในพระไตรปิดก มีครับแต่รู้แต่ละตัวนี้ท่านบันหยัดแยกระเอียดและชัดเจนมีชื่อเรียกต่างกันไป
รู้ วิญญานขัน ปัญญา สติ สันยา ญานทัศนะ ... อื่นๆ ไม่ได้ใช้คำๆเดียวกัน
เด่วจะบอกว่า รู้ในพระไตรไม่ได้มีหลายรู้ มันใช้คนละคำไม่เหมือนภาษาไทย

 

คุนรำมะนาด จะรู้ไม่รู้ จะเห็นไม่เห็นเนี่ย สำหรับคุนที่ถามว่าจำเป็นต้องรู้ไหมและจำเป็นต้องเห็นไหม การรู้และเห็นเหล่านี้เป็นปกติที่จะเกิดกับจิตที่มีสติมาก กล้า ไม่ต้องบังคับ แต่มีเหตุ ดังเช่นการกระทำ นักปติบัติจะมีช่วงที่ เกิดการเห็นสิ่งหนึ่งในการละวางเริ่มต้น จึงคิดไปว่า กุศล อกุศล อพยากตา จะเลือกทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งก้ได้ด้วยคส่มไม่ยึด จึงเกิดการกระทำต่างๆนานาที่ตัวเองจะเลือกกระทำ แต่เมื่อผ่านช่วงนั้นมาแล้วจิตจะรู้เองว่า สิ่งที่ควรและเหตุที่เหมาะสม ที่ไม่เป็นไปเพื่อการเกิด หรือสานต่อ อีกนั้นควรทำเช่นไรไม่ใช่การเลือกกระทำอีกต่อไป

คุน รำมะนาด สู้ๆ แต่จงรู้ไว้ว่าทำเหตุดีผลดีย่อมตามมา แต่หากมีสติ แต่ขาดปัญญาทำเหตุชั่วผลชั่วย่อมส่งผลเช่นกัน

 

ผมเข้าใจจขกทครับ เวลามีความตั้งใจดีแล้วมาเจอคนบางจำพวก ที่ไม่สร้าง
สรรค์ แสดงความเห็นยียวนกวนโทสะ คิดว่าตัวเองแน่ สำนวนภาษาที่ใช้หลง
เพ้อว่าเหนือกว่าชาวบ้าน ชาวช่อง พวกนี้เป็นพวกสังคมรังเกียจ
เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้ สมาชิกไม่อยากเสวนาด้วย จนต้องไปเปลี่ยนชื่อ
เปลี่ยนเสียงมาใหม่ ชื่อเปลี่ยนแต่นิสัยไม่เปลี่ยน

จขกทครับดีแล้วละครับออกห่างๆ คนพวกนี้ไว้ เสวนาด้วยหาประโยชน์ไม่ได้หรอกครับ

 

จิตมันเป็นอิสระจากทุกสิ่งไม่มีทุกข์ใด
ขันธ์เป็นทุกข์ทนยาก จิตเกิดมาอาศัยขันธ์จิตจึงทุกข์

 

เพราะจิตมีอวิชาจึงมายึดเอาสังขารขัน ว่าเป็นเรา จึงเป็นทุกข์

 

รู้สึกจะมีคนหลงใน มิจฉาทิฐิของตน ความเห็นถูกยังไม่ได้มาก้ทำอะไรตามใจตนแล้วก้เที่ยวโทษคนอื่น อะไรไม่ตรงใจตนก้เลยผิดไปหมด มันไม่ใช่ไม่ตรงธรรมนะไม่ตรงใจ
คนพวกนี้ไม่เจริญขึ้นสักที พวกนี้ใจต่ำ สัมมาทิฐิยังไม่มีจะยก ใจให้สูงขึ้นได้อย่างไรมันก้ได้แค่ครั้งคราว รักษาใจตัวเองไม่ได้เลยส่งออก ประมาท และสุดท้ายก้ไม่พ้นตกเป็นทาสของกรรม ดีหรือชั่วที่ทำ

 

จิตหลงยึดอะไรก็เป็นไอ้นั่น จะขันธ์ไหนก็เถอะ จะเรียกว่าจิตขันธ์ก็ได้ก็สมมุติกันไป ถ้าไม่รู้ว่ามันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่ตัวตน หลงยึดว่าเปนตัวตนเกิดดับเกิดตายตามสิ่งนั้น โดยหารู้ไม่ว่ามันโกหกเราอยู่ ถ้ารู้แน่แล้วมันอยู่ของมันอย่างนั้นไม่ได้ตายไปกับใครเลย มันก็สงบ สงบจากขันธ์ลงไปเรื่อยๆจนถึงที่สุดไม่หลงขันธ์อีกต่อไป มันหลอกเราโกหกเราอยู่ รู้ความจริงเมื่อไหร่ก็หมดความกลัว
ไก่มันก็ขัน คนมันก็ขันเหมือนไก่